Chapter Three

CHAPTER THREE

Bago pumasok sa eskwelahan ay hinanda ko na ang suit na ibabalik ko. Itinupi ko ito nang maayos at inilagay sa loob ng isang paper bag. Mabuti nalang at nalabhan na ito kahapon kaya malinis at mabango ko itong ibabalik pero kahit naman bago ito labhan ay mabango na dahil sa amoy panlalaking nakabalot dito.

Inayos ko ang necktie ko sa harap ng salamin at isinukbit ang bag ko na kulay sky blue sa aking balikat bago bumaba.

"Aalis ka na?" Nasalubong ko si mommy sa may dulo ng hagdan pababa.

"Yes ma."

Tumama ang mata niya sa hawak kong paper bag at sa laman nito na aninag mula sa pwesto niya.

"Is that the suit?" She asked me with puzzled look.

I laughed. "Yup. Ibebenta ko sa ukay-ukay." Ani ko habang iwinawagayway ang paper bag.

Tumakbo na ako papunta sa labas ng bahay. She kissed me goodbye before I walked along the street para mag-abang ng masasakyan. Ganito lagi ang sistema kapag papasok ako. Minsan kung maaga ang pasok ng dalawa kong kuya ay sasabay ako sa kanila o 'di kaya ay sasabay kay daddy sa kotse niya kung matataon sa schedule namin ang pasok niya.

Pagpasok ko sa school ay namataan ko ang mga kaklase ko na nagkakagulo. May mga grupo na nakatingin sa isang libro at ang iba naman ay busy mag-isa ngunit ang napansin ko na karamihan ay DIASS na libro o kaya notes ang nakalabas.

Tahimik akong nagpunta sa aking upuan at inilapag ang mga gamit ko.

"Anong meron?" Tanong ko sa katabi kong si Miguel na busy na tumitingin sa kanyang notes at sa libro.

"Deadline ng DIASS." Sagot niya pagkatapos ay kaagad na ibinaling ang atensyon muli sa sinasagutan.

Napatango naman ako at inigala ang tingin sa paligid upang hanapin ang aking mga kaibigan. Wala namang kaso sa akin 'yon dahil natapos ko na kagabi ang assignment sa DIASS. Nang mamataan ang dalawa na nasa may sulok na gumagawa ay nilapitan ko sila.

Paharap akong naupo ako sa may harap nilang upuan habang sila ay nasa likod ko. "'Di pa kayo tapos?"

Saglit nila akong tinapunan ng tingin matapos ay binalik muli ang tingin sa ginagawa.

"Tangina ngayon palang ako gagawa." Natatarantang wika ni Jen pero kalaunan ay huminto siya at inilapag ang ballpen. “Pakopya nalang ako, Coral.”

“Oo nga.” Pagsang-ayon ni Raya.

First subject kasi namin ngayon ang DIASS kaya marami ang nagkukumahog ang gumawa. Ang iba ay sadyang maaga pumapasok para sa school gumawa ng assignment, ang iba ay marahil nakalimutan, at ang iba ay hindi ko alam ang rason.

Umiling ako sa kanila. “Ayoko nga. Taga-cheer niyo nalang ako.” Bahagya ko pang inangat ang mga kamay ko na tila ba may hawak na pompoms.

Sinimangutan ako ng dalawa. “Por que tapos ka na ganyan ka na. Grabe akala ko pa naman sama-sama tayong maghihirap.” Tila naiiyak pang inarte ni Jen na may nalalaman pang papunas sa pekeng luha.

Tumingin ako sa aking relo para mas maasar pa sila. “Oh, five minutes nalang pala before flag ceremony.” Kunwari ay nababahala kong sabi pero ang totoo ay 6:30 palang ng umaga at 7 o’clock pa ang flag ceremony namin.

Nagkatinginan ang dalawa at saka matulin na bumalik sa kanilang ginagawa habang ako naman ay tumatawa.

Ala una ng hapon nang ipatawag ako para sa training. Meron pa naman akong dalawang linggo para paghandaan ang paparating na kompetisyon kaya naman saglit na oras pa lamang ang inilaan para sa aking training ngayong linggo.

Habang papunta sa VR ay bitbit ko na ang paper bag na naglalaman ng suit ni Damien para ibalik sa kanya.

Huminto ako sa paglalakad nang mamataan ang siyang pakay ko. Wearing a casual black shirt na may nakasulat na 'The 1975' and jeans. Nakasandal siya sa may pader katabi ng VR habang may kausap sa telepono. Tila problemado ang ekspresyon niya habang nakikipag-usap sa kung sinong nasa telepono.

Nagdesisyon akong lumapit. Napatingin siya sa akin nang mapansin ang presensiya ko. Ang boses niya ay naging pabulong na rin at medyo tumagilid ng puwesto.

Nang nasa may tapat na niya ako ay nalanghap ko ang panlalaki niyang pabango.

"Oo nga... sige, mamaya nalang tayo mag-usap." Sabi niya sa kausap. Mahina lang iyon pero hindi nakatakas sa pandinig ko.

Nauna na akong pumasok sa VR at naupo sa isang upuan sa may harap para roon na siya hintayin. Wala pang ilang segundo ay pumasok siya, ang kanyang tingin ay agad dumapo sa mga hita ko kung saan nakapirmi ang dala kong paper bag. I saw him having a ghost of smile because of that pero sumeryoso rin ang mukha nang umangat ang tingin sa akin.

"Labas." He ordered seriously.

"Huh?" I asked with my wrinkled forehead.

"Sa labas tayo mag-ti-training." Sabi niya habang nakapameywang sa harapan ko.

Nangangati ang dila ko upang tumutol but I followed his command.

“Teka..” Pigil ko sa kanya nang akmang maglalakad na paalis. “Oh.” Inabot ko sa kanya ang hawak ko. Mula sa akin ay lumipat doon ang tingin niya at tumingin ulit sa akin bago kinuha.

Sa harapan ko ay binuksan niya iyon at inilabas ang laman. Sinuri ko ag kanyang ekspresyon. May naaaninag akong pinaghalong pagkamangha at pagkagulat sa kanyang mga mata. Sa kanyang labi ay may naka-ukit na ngiti. Nang ilipat sa akin ang tingin ay siya namang pag-iwas ko ng tingin.

“Wow, akala ko ay ibinenta o tinapon mo na ito.” He said, smiling na sinuklian ko rin ng ngiti.

“Ipapa-auction ko na nga sana.” Pagbibiro ko.

Ilang segundo ang lumipas ay hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon niya. Looks like he doesn’t even move a little muscle for a bit. Dahil doon ay na-concious nanaman ako. “What?”

“You just confirmed that you’re that lady.” Nakangisi niyang sabi bago muling itiniklop ang damit niya.

I was speechless for a moment. Oo nga ano? I keep on denying that fact but I just confirmed it now! I calmed myself, thinking a rebut but I have no evidence left to the contrary. Huminga akong malalim.

“O-okay since you already knew… why did you help me that day?” I decided to just go with the flow that will benefit me through fishing information. Sinulyapan niya lang ako ng tingin then he shrugged.

“Sinabi ko na sa’yo.” His lips formed a grim line while folding his clothes.

“Ang alin?” Niyuko ko pa ang ulo ko para makita ang mukha niya.

“That we have the same goal.” Pinasok na niyang muli sa paper bag ang suit na tinupi niya at walang sabi-sabing naglakad palayo. Ako naman ay tumakbo upang makahabol sa kanya.

“What’s your goal?”

“Your goal.” Tila tinatamad na niyang sabi.

“My goal is to destroy Thadeus Merced.” May kumpyansa kong ani habang pinipilit pa ring makisabay sa hakbang ng mahahaba niyang bias.

“Uh-uh.”

“But you’re a Merced!” I exclaimed that made him stop. Humarap siya sa akin na may malamig na tingin. Gone with the playful eyes that he have a while ago.

“You sound like a reporter today, Coraline.” Tila nanigas ako sa lamig ng kanyang boses. “You should focus on your upcoming competition now, not prying me. And to answer your question, so what if I’m a Merced? We still have a mutual goal.”

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay hindi ko na muli tinangkang buksan ang aking bibig. I was just asking a simple question so why would he suddenly change his mood? Did it offend him?

Dumaan muna kami sa faculty para ilapag ang paper bag na naglalaman ng damit niya dahil nandoon raw ang kanyang mga gamit. Siya na lamang ang pumasok sa loob habang ako naman ay matiyagang naghintay sa labas. Bumabati ako sa kada teacher na papasok at lalabas sa faculty.

Paglabas ni Damien ay bitbit na niya ang isang laptop at isa pang paper bag na naka-seal. Tahimik akong sumunod sa kanya habang binabagtas ang corridor. Meron pa nga kaming nadaanang isang klase na nakapila kung saan marami ang sinundan siya ng tingin at pinagbulungan. I’m not sure if it’s because he’s a new face or because of his charisma but I think it’s the latter. On the other hand, Damien seems not to mind them at all.

“Bakit tayo nandito?” Tanong ko nang mapansing tumigil kami sa tapat ng stage.

“Dito ka mag-p-practice.” Aniya habang sineset-up na ang laptop sa gilid platform ng stage.

“Pero bakit dito? Pwede namang sa VR nalang, bakante naman ‘yon tapos ang dami pang tao rito.” Protesta ko habang sinusuri ang paligid. Mula sa kinatatayuan namin ay kitang-kita kami mula sa office at faculty, pati na rin sa ibang mga classroom kaya siguradong mamayang breaktime ay marami ang mapadadaan dito.

“Exactly my point,” Nakangising naglipat sa akin ng tingin si Damien mula sa kanyang laptop. “Mabilis kang ma-distract, we need to fix your attention and focus.”

Ngumuso ako. Naiintindihan ko naman ang nais niyang mangyari. Napansin ko rin na medyo naiilang ako kapag may ibang nanonood while doing my speech lalo na kapag estranghero ang nanonood. I feel like they are bashing inside their mind.

“Come here,” Lumapit ako sa kanya, sa harapan ng kanyang laptop nang tawagin niya ako.

I saw there a complilation of videos of speech competitions. Pinindot niya ang pinakaunang video kung saan may isang babaeng naka-corporate attire ang nagsasalita sa gitna. May props pa siyang flashlight para speech. I think this competition was held internationally because of appearance of the person speaking.

“Ang warm-up ay hindi lang para sa sports, kailangan mo ring I-warm-up ang utak mo before speaking.” Naramdaman ko ang hininga niya malapit sa aking pisngi. Wala ako sa sariling humarap sa kanya at nang mapansing gahibla na lamang ang layo niya sa akin ay muli akong tumingin sa harapan. Doon ko lang napagtanto ang posisyon namin, I was almost leaning at his chest while he’s partially at my back.

“Nakikinig ka ba?” I felt again his breath reaching my cheeks.

Tumango na lamang ako bilang sagot dahil baka magkanda-utal-utal pa ako kapag binuksan ko pa ang aking bibig.

Matapos niyang ma-click ang play button ay lumayo na siya sa akin kaya nakahinga na ako ng maluwag at itinuon na ang atensyon sa speaker na babae. Her speech was about Gender Stereotyping, hindi ko inaasahan na maikokonekta pa niya ang topic na iyon sa isang flashlight. The speaker was good, concrete ang laman ng bawat sinasabi niya and she also seems comfortable with her audience.

Humarap ako sa kanya nang matapos ang video. Sakto namang paharap na siya sa akin at tumaas ang dalawang kilay. “What did you notice?”

Tumingin ulit ako sa laptop na tila ba mapapanood ko ulit ang video kapag tinitigan ko iyon. Inalala ko ang mga mahahalagang bagay na narinig at napansin ko roon. “Hmm… the speaker started the speech about the uses of flashlight… then she foreshadowed it, connecting to the main topic Gender Stereotyping. She stated three points in the body connected to other social issues and finished her speech connected again to a flashlight. And ahm…” Tumingin ako sa kanya na nakamasid lang sa mga susunod kong saasabihin. “The speaker seems connected to audience throughout the speech.”

A convex smirk sliced his lips. “Nice… detailed report pero ang huli mo lang sinabi ang hinihintay ko.” Bigla siyang lumapit sa kanyang laptop kaya napalihis ako. Habang ine-exit niya ang video ay masama ang tingin ko sa kanya. Sakit niya sa bangs kahit wala akong bangs.

“Your topic is about political dynasty. Your three minutes starts now.” Sabi niya habang may naka-set na malaking timer sa kanyang laptop saka humalukipkip sa akin.

Umawang ang labi ko. “T-teka lang naman!”

Nakadalawang speech na ako nang sumapit ang alas dos y media. Every speech has a lap and a break to prepare myself. I was about to start my third speech on the stage when the bell rang, hudyat na recess na ng mga Junior. Ito na nga ang sinasabi ko kanina, mabilis na napuno ang paligid ng mga nagtatakbuhan at naglalakda na estudyante. And as usual, I was distracted, I lost my focus kaya ang speech ko ay naging sabaw.

Pagkababa ko ay pinaulanan ito ni Damien ng mga batikos at kritisismo. Kesyo maliit daw ang attention span ko, walang kwenta ang speech, at iba pa. In my mind, I was making faces while he’s enumerating my mistakes and what I should have said.

“This is a speech, coraline. You’re speaking, meaning ang gumagana sa mga audience mo ay ang kanilang pandinig kaya dapat ay laging malinaw at naiintindihan ang mga sinasabi mo, okay? At dapat ding malinaw ang sentences mo, ‘wag mong I-compress lahat sa isang sentence, pwede namang marami basta naiintindihan ang meaning.” Iyon ang isa sa mga pinaka-tumatak sa aking utak na sinabi niya nang araw na iyon na nakapag-inspire sa akin na talagang ayusin ang mga speech ko.

“Sa mga classroom ka bukas magsasalita. I’ll ask permission from the principal.” He said after we called it a day. Nasa may gilid ng driveway na kami ngayon. Dito kami lumipat kanina nang sinabing gagamitin ang stage para sa isang project presentation ng mga estudyante. Hindi naman na mainit dito nang pumunta kami dahil hapon na rin at mahangin. Nakaupo ako sa may railings habang siya naman ay umiinom ng soda na nakasandal din kahelera ko ngunit may isang metro ang pagitan namin.

“As in papasok tayo sa room na may mga estudyante?” Tanong ko sa kanya.

Ngumisi siya habang naka-amba ang lata ng soda sa kanyang bibig. “As in.”

Sumimangot ako sa nais niyang mangyari. Pinanood ko siyang kinuha ang paper bag na kanina pa niya dala at inabot sa akin.

“Ano ‘yan?” Bumaba ako sa pagkakaubo para maabot iyon.

“Buksan mo.” Inanggulo niya ang ulo sa akin.

Tulad ng sinabi niya ay binuksan ko iyon medyo nahirapan pa nga ako dahil naka-staple pa ito. Hinawakan ko para masuri ko ang laman nito ngunit hindi ko tuluyang nilabas. Isa iyong set ng corporate attire. May coat, blouse, at pencil cut skirt. Doon ko naalala ang binalik ko sa kanyang damit niya at ang damit ko noon na naiwan din sa kanya ngunit ito ay mukhang hindi naman katulad ng damit ko dati. Iba ang style ng collar nito at iba rin ang shade.

Inangat ko ang tingin sa kanya na ngayon ay nakatingin na rin sa akin. “Hindi naman ito akin.”

He chuckled. Naibaba niya sa gilid niya ang soda na hawak at tuluyan nang umalis sa pagkakasandal. “Sa tingin mo ay pwede pa ang iyo? Sure ka bang gusto mo ng punit-punit at tanggal-tanggal na ang mga bitones?”

Hindi ako sumagot ngunit napangiwi ako sa tinuran niya. I remembered again how he look when he’s wearing my clothes. Wala ako sa sariling ngumiti habang nakatingin sa kanya.