Chapter Four

CHAPTER FOUR

“Jowa mo ba ‘yon?” Pang-iintriga ni Emilie, isa sa mga kaklase ko.

“Huh? Wala akong jowa.” Depensa ko habang nag-i-stretch.

It’s Friday today at nasa labas ang buong klase namin ngayong umaga para sa Physical Education class namin. Nakasuot kami ng PE uniform namin ngayon. Ang aking buhok ay nakatali ng mataas dahil mainit.

“Eh sino 'yong kasama mo nung mga nakaraan, 'yong mukhang college?” Tanong niya pa ahabang naka-squat.

“Future jowa palang niya.” Sumulpot bigla si Jen sa tabi ko. Kanina ay nakita ko lang siya sa may kabilang dulo ng court, ang bilis naman niyang napunta rito.

Sumighal ako. “Nye nye, coach ko lang 'yonpara sa impromptu.” I denied Jen’s false accusations.

“Ganun pala pag coach, kailangan laging kasabay kumain sa canteen.” The two girls laughed for teasing me.

Sa nakalipas kasing mga araw kapag breaktime sa training ay sa canteen kami nagpapalipas ng oras ni Damien para kumain. Hindi ko alam kung bakit nila nilalagyan ng malisya ang bagay na iyon, Damien and me are just plain coach and trainee, I’m not even sure if we’re friends now.

Luckily, wala akong training ngayong araw dahil nagpaalam si Damien na may kailangan daw siyang tapusin sa kanilang paaralan but he gave me a copy of speeches to watch during my free time. Napansin ko rin kahapon na tila may nira-rush siyang i-edit na video.

Sa mga araw na nagdaan, hindi lang ang skills ko ang nag-improve, mas nakilala ko rin si Damien at mas naging komportable ako sa kanya. He’s not like what I was thinking of how Merceds. Through a short period of time, napatunayan niya sa akin na deserve niya ang naging first impression ko sa kanya. He may act childish sometimes but he has a kind heart.

Naalala ko noong nakaraang araw nang mayroong estudyanteng nagsuntukan, he managed the situation nang minsang walang ibang teacher o officer ang nakaaligid sa area.

“Gago ka ah!” Gumanti ng suntok ang isang lalaking junior high sa isa pang lalaki na parang ka-grade level lang niya.

We are on our way to the canteen from the school garden nang mapadaan kami malapit sa isang CR for boys. Walang ibang tao ngayon sa parteng iyon nang may marinig kaming tila may nag-aaway, medyo tago at kasalukuyang may nagaganap na klase ngayon kaya halos kami lang ang tao.

Nagkatinginan kami ni Damien at agad lumapit sa may pinangyayarihan.

“Teka chill lang kayo.” Nasiko ko siya nang mahina dahil sa nasambit niya. Tinapunan naman niya ako ng tingin at ngumisi.

Kumapit ako sa may laylayan ng shirt niya nang makitang lalapit pa siya. Tinanggal niya iyon at humarap sa akin. “Chill ka lang din, away bata lang ‘to ‘wag ka mag-alala.”

Sumama nanaman ang timpla ng mukha ko at padarang na binitawan siya. “Hindi ako nag-aalala FYI. Sige dun ka na, awatin mo na sila.” Ismid ko sa kanya.

Hindi ko alam kung paano niya nagawa pero pagkatapos niyang lumapit at kinausap ang dalawa ay kumalma ang mga ito at tahimik na bumalik sa kanilang mga classroom. Hindi ko narinig ang usapan dahil medyo malayo ako kaya nakatingin lang ako.

One thing that I’ve noticed about him is he’s not ignorant, kapag may nakita siyang bagay na kailangan ng atensyon o tulong ay kaagad siyang reresponde at hindi lang iyon isang beses nangyari.

Napaayos kami ng tayo nang dumating si sir Paul, ang teacher namin sa PEH. May hawak siyang mga papel at ballpen.  Binanggit niya ang mga magkakagrupo para sa mga larong kalye na gagawin namin ngayon. Una naming lalaruin ay patintero kung saan may limang miyembro kami kada grupo at ang malas lang dahil kami ang unang taya.

Naging matiwasay naman ang buong araw ko at sa gabi ay gumawa ako ng mga assignments sa school.

Saturday afternoon came when I craved for a double dutch ice cream that's why i decided to go out even though we don't have classes. Nagpunta ako sa pinakamalapit na convenience store na dalawang kanto lang ang layo mula sa bahay namin kaya nilakad ko na lang ito. Gusto ko sanang ayain sina kuya para sa mall nalang kami magpupunta but kuya Darred has a class and si kuya Oswald naman ay bumabawi ng tulog.

The cashier gave me the receipt and I said a 'thank you' before finding vacant spaces. Pumwesto ako sa may gilid ng pahabang lamesang nakaharap sa bintana kung saan makikita ang mga nagdadaanang sasakyan at tao.

Nakalahati ko na ang ice cream ko nang may mamataan akong pamilyar na mukha sa may isang entrance ng katapat na parke. Doon ay nakita ko si Damien na nakikipag-usap sa isang vendor ng mga pambatang lobo at sa may gilid nila ay isang lalaking sa tingin ko ay kasing edad lang din ni Damien ang may hawak ng camera at nakatutok sa vendor.

Are they shooting?

I spend my time watching them while eating my ice cream. Hindi nagtagal ay umalis na rin sila sa puwesto nila upang lumipat sa ibang lugar. Ang dalawang lalaki ay nakasunod pa rin sa medyo may katandaang vendor. I shrugged when they're gone.

I suddenly thought, Damien looks busy but he still accepted the school's offer to be my coach.

I decided to walk around the vicinity when I finished my food. Napadpad ako sa loob ng parke at doon nagpalipas ng oras. May ilang pamilya na nakaupo sa damuhan, having picnics and taking pictures. Meron ding mga nag-jo-jogging kasama ang kanilang aso. Sa gitna ng park ay may nakatayong isang malaking fountain. Malinaw ang tubig nito at malinis, good thing hindi ito napapabayaan.

Nilibot ko pa ang tingin ko sa paligid at nahagip muli ng tingin ko si Damien. Akala ko ay umalis na sila rito kanina. Tiningnan ko kung naroon pa ang kasama niya kanina but there's no traces of the man. Mag-isa na lamang siya habang nakaupo sa isang bench at tila may nirereview sa hawak niyang camera.

Nagdalawang isip ako kung dapat ko ba siyang lapitan o hindi. Babati lang naman ako at hindi magtatagal kaya nagdesisyon na akong piliin ang nauna kong choice.

Dahan-dahan akong naglakad sa may likod niya at sumilip sa kanyang tinitingnan. Isa itong video clip ng vendor kanina na nagsasalita. The shot was good and cinematic, halatang sanay ang kumuha.

Nilapit ko ang ulo ko sa may balikat niya. "What are you watching?"

Napapitlag siya at muntik pang mabitawan ang hawak na camera. Malawak ang mga matang napatingin siya sa akin like I'm a ghost.

I smiled at him. Naupo ako sa tabi niya.

"I'm reviewing shots for an interview." Aniya at muling ibinalik ang tingin sa camera kaya tumingin din ako, not minding how small our distance.

“Gusto mong makita?” I nodded in response.

Pinakita niya pa sa akin ang ibang shots, puro cinematic iyon kahit na interview lang naman talaga siya.

“Tungkol sa mga vendors.” Hindi naman iyon tanong pero sinang-ayunan niya pa rin ako. "Ang ganda ng pagkakakuha." Inangat ko ang tingin sa kanya.

"It's my team's specialty." He then winked at me. "Bakit ka nga pala nandito?"

Lumayo ako ng bahagya sa kanya at umayos ng upo. "Well, bumili lang ako ng ice cream kanina tapos nakita kita."

Tumingin siya sa aking mga kamay, siguro ay tinitingnan kung may dala ba ako. "But I don't see any ice cream."

Pabiro kong nahampas ang kanyang braso. He seems not to mind it naman. "Syempre ubos na, kanina 'yon sa convenience store."

Dumaan ang sandaling katahimikan nang ibaling niya ang atensyon sa kanyang camera upang iligpit iyon. I found the situation awkward kaya nagpasya nalang akong tumayo upang magpaalam. Pinagpag ko ang likod ng akin short dahil medyo maalikabok ang aming inupuan. Tumingala naman siya sa akin na para bang nagtataka. (property of s.a. nicolas)

"Uh ano una na ako, napadaan lang talaga ako... hehe." Paalam ko habang awkward na nakatingin sa kanyang noo na natatakpan ng ilang hibla ng buhok. There's no way I could look into his eyes with this situation.

"Are you still hungry? Uh ano... kain muna tayo, libre ko. Wala kasi akong kasamang kumain, iniwan ako ni Japoy." Bahagya pa siyang napatawa nang banggitin ang huling pangungusap.

I looked intently into his eyes. Ilang araw na rin naman kaming nagkasabay na kumain at saka wala naman akong gagawin ngayong araw.

"Uh, sige." Lumawak ang ngiti sa labi niya sa aking naging sagot.

Napadpad kami sa isang karinderya sa tapat ng parke dahil hindi pa raw siya kumakain ng lunch and it's already passed two in the afternoon.

Magkaharap kaming nakaupo sa isang lamesa. He ordered a full-course meal na ang ulam ay sisig while I'm just eating a cotton candy dahil busog pa naman ako.

"Who would ever thought that a man like you would eat in places like this?" Wala sa sarili kong sambit habang tinitingnan siyang kumain.

Nag-angat siya ng tingin sa akin at tinapos muna ang nginunguya bago sumagot. "A man like me? Ha! Ikaw lang maman nag-iisip niyan."

"You're a Merced." I watched for his reaction if he would react the same like before. Ngayon ko nalang ulit nabuksan ang topic na ganito, iyong tungkol sa kanya at sa pamilya niya simula noong nakaraan.

"Why are you always bringing that up?" Nakakunot noo niyang tanong pagkatapos ay muling sumubo ng pagkain.

"Because you are!" He laughed without a humor.

"Look, kung tungkol nanaman ito kay Thadeus Merced, I told you, I'm not like him." I noticed that he didn't used any honorifics while uttering that man's name. Hindi ako sumagot, sa halip ay iniwas ko na lang ang tingin.

"You're their daughter, right?" Pambabasag niya sa katahimikan.

I gave him a puzzled look habang tinutunaw ang cotton candy sa aking bibig. Nag-angat siya ng tingin sa akin nang walang makuhang tanong.

"The reporters that you mentioned at the press conference. Anak ka nila, hindi ba?" Shock filled my system but I immediately clouded it with a blank stare.

I shifted at my seat a bit, not answering him. May isa na siyang alas laban sa akin when he knew that I am that gatecrasher girl at hindi ko hahayaang magkaroon pa ng isa. Kahit nagpakita na siya ng motibo na hindi siya panig sa mga Merced ay hindi ko pa rin kayang ibigay sa kanya ang buong tiwala ko.

"Don't worry, you don't have to answer if you're uncomfy. Kuha lang akong kanin." Ika niya bago tumayo at nagpunta sa may tindera.

Sakto namang pag-alis niya ay ang pag-ilaw ng kanyang cellphone na nakalapag sa ibabaw ng lamesa. Nasilip kong may dalawang bagong message doon. Sinundan ko muli ng tingin si Damien na nakikipagtawanan pa sa tindera bago inabot ang kanyang phone. Binasa ko lang ang dalawang message na naka-flash sa kanyang lockscreen.

Rick:

ipapalabas na 'yong request mong blind item about chairman merced

don't worry walang nakaalam na ikaw ang source ���

Nangunot ang noo ko sa nabasa ngunit agad ko ring ibinalik sa dating pwesto ang cellphone niya nang mapansing patapos na siya roon.

Umakto akong kumakain lang at nanonood lang ng TV nang maupo siya kahit ang totoo ay gusto kong itanong sa kanya kung tungkol saan ang nabasa ko sa kanyang cellphone.

"The who itong dating pulitiko na isang famous personality ngayon sa larangan ng media ang may bali-balitang may tatlong anak sa labas at hindi raw sinusustentohan?" Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang sumunod na sinabi sa TV. It is the other station, iyong kalaban ng MGN at may nakalabas na mga blurred pictures and clues about sa 'the who' nilang iyon. It's obvious that it was chairman Merced. It was the blind item at the text message that Damien received!

Nasa ganoong reaksyon pa rin ako nang tingnan ko si Damien. Simple lang siyang kumakain na para bang walang naririnig ngunit nakita kong umangat nang bahagya ang magkabilang dulo ng kanyang labi matapos ipahayag ang blind item

I guess I don't really know you at all, Damien Merced.