Kabanata 001

PRESENT TIME (IN THE HOSPITAL)

ANTHONY EDUARDO;

“Sino ka?! Nasaan ako?! Anong gagawin mo sakin… wag please lumayo ka sakin!!…” nanginginig niyang sabi habang ang bugal bugal na pawis sa kaniyang  tuyong mukha ay biglang tumagaktak. 

Dahil sa pagka-taranta at matinding takot ay bigla niyang  ginalaw ang kaniyang balikat. “Ahhhhh…” malakas niyang daing ng sakit sa biglaan niyang pagkilos.

"Lie still, hindi ka pa pwedeng gumalaw masyado, Miss hindi pa magaling ang sugat mo!" saway ko sa kanya, hindi ako sigurado kung naiintindihan niya ang aking sinasabi. “Kailangan mo pa ng pahinga!” Sa nakikita ko ay para siyang groge pa dala ng gamot na anaestecia na ginamit sa kaniya.

Dinilaan niya ang pumuputok niyang labi at dahan-dahang ibinaling ang kaniyang ulo sa akin. Hindi naman maipinta ang mukha niya habang nakatingin sa akin. Marahil , dahil sa trauma na inabot niya sa tao o mga taong gumawa nito sa kaniya. Mababakas ito sa dami ng pasa at sugat sa kaniyang katawan. Pero aaminin ko, hindi ito naka apekto sa kaniyang kagandahan.

Nang sa wakas ay itinaas niya ang kanyang mga talukap at tumingin sa akin, pakiramdam ko ay para akong tinamaan  ng kidlat, nahati ako sa kalahati, at nasunog ako mula sa loob.

Nagkatitigan kami at hindi nakapagsalita. Napakaganda ng babaeng ito. Ang kaniyang singkit na mata, ang kanyang mahahabang pilik-mata ay nagdagdag sa pagpungay nito, at ang kanyang mala porselanang kutis ay nagbibigay sa kaniya ng imahe ng isang manikang perpekto ang pagkakahubog. Sa kabila ng kalagayan niya, simple lang siya... maganda.

Kumakabog ang puso ko sa dibdib ko, parang tinatalo ang pagiging matigas ko sa mga babae. Wala ni sinuman sa mga babaeng nakasalamuha ko ang nakapagparamdam sakin ng ganito. Kahit pa ang fiance ko. Hindi ko alam kung bakit kakaiba ang reaksyon ko sa kaniya.

“S-sino ka? “ Ang kanyang tahimik at husky na boses ang gumising sa akin mula sa aking ulirat. Napakurap ako sa gulat

"Ako ang taong nagligtas sa buhay mo Louisse." Kumurap-kurap siya sa pagkalito, hindi niya inaalis ang tingin niya sa akin. “Ako ang nagdala sayo sa ospital. Minuto na lang kung huli ka pa naming nakita ay siguradong patay ka na" Pinagdikit niya ang kanyang mga labi at ibinaling ang kanyang ulo. Siguro ay iniisip niya ang ngyari sa kaniya at ang alalang iyon ay nagpaluha sa kaniya. Kinuyom niya ang kaniyang kamao sa puting kumot. “Don’t worry Louisse. Hindi kita sasaktan.”

"Ahhh … okay…," bulong niya, halos hindi marinig.

“Handa ka na bang sabihin sakin kung ano ang nangyari? Sino nanakit sayo? “ tanong ko sa kaniya. Wala siyang sinabi at bahagyang umiling. Maiksi lang ang pasensya ko. I hate dealing with people who ignores me. Pero pagdating sa kaniya ay nababago ang prinsipyo ko. Hindi ko siya masiyadong pinipilit.

"nang wala kang malay , nababanggit mo ang pangalang Lester. Sino siya?"

Sa mga sandaling mabanggit ko ang pangalan ni Lester ay biglang bumilis ang kaniyang paghinga at nagsimulang tumunog ang makinang nakakabit sa kaniya.

"beepppp..."  Agad kong pinindot ang button para sa assitance ng nurse.

Pagkatapos ay kakaiba na ang kaniyang kinilos, inilalayo niya ang kaniyang sarili sa akin. Napatingin ako sa kaniya at nagtataka, sinusubukan kong intindihin kung ano ang ngyayari sa kaniya. Takot na takot ako ng marinig ko ang paghagok niya sa kaniyang hininga.

Nagmadali ang mga doktor na tignan siya. Lumayo ako sa kaniyang kinahihigaan at sa unang pagkakataon ay nagdasal ako.

FLASHBACK

LOUISSE POV

“Bullsh*t ka Greg! Anong ginawa mo na naman sa account natin? Hindi mo talaga mapigilan ang pangangati ng lecheng kamay mo na yan!. Magkano na naman ang inubos mo ng dahil sa online games na yan?! Masyado kang nagpapadala sa mga vlogger na yan. Tanga ka talaga. Natural, systemize na yan kaya sa unang beses ka lang papanalunin niyan.” bulyaw ni Mommy na gumising sa masarap kong  pagkakatulog . Nang silipin ko sila mula sa kwarto ko ay nakita ko si Mommy at Daddy na wala na namang patawad sa pag-aaway nila. 

“Hindi ka siguro titigil hanggat hindi naaubos ang mga ari-arian natin. Herodes ka talaga!”

“Tigilan mo kaka ngak ngak mo Veronica! Kung nanalo ako edi tuwang tuwa ka na naman. Sino ba nakikinabang sa mga napapanalunan ko?! Mukha ka talagang pera! Bubusalan ko yang bibig mo ng manahimik ka!” Galit na sagot ni Daddy.

Blah blah blah! Ayan na naman silang dalawa. Hindi na naman po sila titigil sa ka-ka-away. Wala talagang katahimikan ang buhay ko sa bahay na ‘to. Tumayo ako at nag-asikaso ng sarili ko. Unti -unti akong nag impake ng mga importanteng gamit ko , Dahilan sa walang tigil nilang pagbabangayan ay ni hindi man lang nila napansin ang presensya ko ng lumabas ako ng aming bahay.

Honestly, Ilang araw na akong hindi umuuwi pero wala pa ring naghahanap sa akin. Kahit message or call mula sa parents ko ay wala akong natanggap.

“Tsh… ano ba naman ‘to sila Mommy? Naisip kaya nila kung buhay pa ako?! ” ibinato ko ang cell phone ko sa aking kama at huminga ng malalim bago ibinagsak ang aking katawan sa malambot na kama ko.

Sa totoo lang thankful talaga ako na nakaalis na ako sa magulong bahay na iyon,  hindi ko na talaga matagalan ang pagbabangayan nila. Puro na lang pera ang nasa isip nila. Wala naman talaga sa pangarap ko ang magtrabaho bilang cleaner sa motel, hindi dahil sa namimili ako ng trabaho kundi dahil nagka trauma na ako ng minsan akong muntik gahasain ng mag partime ako sa motel na ito. Sa tuwing tumatakas ako sa bahay kung ano-ano na lang trabaho ang pinapasukan ko. Bahala na kahit maliit ang sahod, ang importante sapat ito sa gastusin ko. Pero sa pagkakataong ito dahil no choice na ako ay nandito ulit ako, Bilang full time worker na.

"girl marunong ka pa bang gumamit ng vacuum?" tanong sakin ni Greyson

"oo marunong ako." sagot ko ng may kayabangan na akala mo ay sanay na sanay magtrabaho.

"aminin mo nga sakin. Mukhang hindi ka talaga sanay sa mga ganitong gawain, girl matagal na ako sa industriya kaya alam ko kung ,sanay o hindi ang kasama ko. Kung hindi okay lang naman, umamin ka sakin para maturuan kita." mahinahon niyang tugon

"ammm… kasi Greyson sa totoo lang hindi talaga ako sanay magtrabaho. Dati nag partime na ako dito, pero dahil ilang araw ang nakalimutan ko na ang mga dapat gawin. Saka secret lang natin ‘to ah… both my parents are businessman, kaya lang hindi ko linya yun ee. And girl i want to live on my own. Ayoko ng mag stay sa bahay namin. Kaya please turuan mo ako, alam mo naman si Madam kapag nalaman niyang wala akong alam sa trabahong ito sigurado akong tatanggalin niya ako" pagmamakaawa pero nagpapa cute kong pakiusap sa kaniya.

"Haist another brat on the house! Yeh!.. Alam mo girl ah, sa lahat naman ng hayahay ang buhay, ikaw lang ang tumatanggi na magbuhay prinsesa. Siya sige na, basta bilisan mo na diyan, wala na akong pakielam sa rason mo basta girl gawin mo ang trabaho mo" sagot niya sa akin

"oo maasahan mo, gagawin ko lahat ng makakaya ko. Pramis. Thank You girl" tumango lang siya at umalis na.

Wala naman akong magagawa, wala na akong time mamili ng trabaho dahil kailangan kong kumita ng pera para magkaroon ako ng pambayad sa apartment na kinuha ko, ayokong mapadpad sa lansangan for God sake.

Ang tigas ng ulo mo ee.. Ngayon ngayon ang kalokohan mong paglalayas. Panenermon ko sa aking sarili

Nahiya na din kasi akong makitira sa iba ko pang mga kaibigan.

Pwedeng pwede naman akong mag stay sa bahay ng parents ko pero sa bawat araw na ginugugol  ko kasama sila  pakiramdam ko ay mababaliw na ako. Sawang-sawa na ako sa patuloy nilang pag-aaway at pagisisihan.

Mas pinalala pa nito ang sitwasyon dahil sa nalalapit na pagwawakas ng kanilang kasal dahil sa annulment na fi-nile ni Mommy sa korte. Walang katapusan ang paghahatian nila ng ari-arian , bagama't hindi na tulad noon na ang kayamanan namin.