CHAPTER 7

Bahagyang nakabukas ang pinto ng library, kaya sumilip si Aliyah. Doon niya nakita si Conner, abala sa harap ng kanyang laptop, nakasuot pa rin ng reading glasses.

Agad nitong napansin ang presensiya niya.

"Hi..." bati niya, bahagyang nag-aalangan.

Ngumiti ito at marahang tinanggal ang salamin. "Hello. Come in," anyaya nito.

Pumasok siya, pero hindi niya maiwasang makaramdam ng pag-aalinlangan. Parang may bumabalot na kakaibang awkwardness sa paligid, lalo na matapos ang nangyari kagabi. Mukhang hindi naman ito apektado—tila normal lang ang pakikitungo nito sa kanya.

Siya lang ba ang nag-iisip ng kung anu-ano?

"Do you need anything?" tanong ni Conner, habang mataman siyang tinititigan.

Bahagya siyang nailang sa paraan ng pagtitig nito. Tumikhim siya, pilit inaalis ang bara sa kanyang lalamunan.

"Gusto ko sanang umuwi sa amin..."

Kumunot ang noo ni Conner. Nawala ang ngiti sa kanyang labi.

"Kukunin ko lang ang ibang gamit ko," dagdag niya agad, halatang nagmamadali sa paliwanag. "Nandoon pa ang laptop ko, kailangan ko iyon sa trabaho."

Wala siyang ibang damit bukod sa suot niya noong Biyernes, noong iniuwi siya nito. Ang ginagamit niya ngayon ay ang mga damit mula sa dresser—hindi niya alam kung kanino, pero halatang bago pa, dahil may mga tag pa.

Hindi agad sumagot si Conner. Pagkatapos ng ilang saglit, tumingin ito sa laptop at marahang sinabi, "Ipakukuha ko na lang sa driver."

Muli itong umiwas ng tingin, waring ibinalik ang atensyon sa ginagawa.

Pero hindi niya iyon hinayaan.

"Ahm... ako na lang," maingat niyang sabi. "Gusto ko rin kasing kausapin ang parents ko. Hindi pa nila alam na kinasal na ako."

Biglang isinara ni Conner ang kanyang laptop. Ang kaninang mahinahong ekspresyon ay napalitan ng seryoso at matigas na tingin.

"Kung ganoon, dapat ay kasama mo ako."

Tumayo ito mula sa kinauupuan at lumapit sa kanya. "Mag-asawa na tayo ngayon, Aliyah. Dapat lang na makilala ako ng mga magulang mo ng pormal."

Napalunok si Aliyah. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag, pero bigla siyang nakaramdam ng kaba sa ideya na isasama si Conner sa kanilang bahay. Hindi pa niya nasasabi sa mga magulang niya ang tungkol sa kasal, at hindi niya alam kung paano nila iyon tatanggapin—lalo pa't biglaan ang lahat.

"Conner... gusto ko munang ako lang," mahina niyang sabi.

Nakita niya kung paano humigpit ang panga nito. Bahagya itong napaurong, pero ang mga mata nito ay nanatiling nakatutok sa kanya, puno ng hindi maipaliwanag na emosyon.

"Bakit?" Direktang tanong nito, malamig ang tinig.

Napayuko siya. Hindi niya kayang titigan ito nang direkta. "Gusto ko lang... na ako muna ang kumausap sa kanila. Please, Conner."

May ilang segundong katahimikan.

Hanggang sa marinig niya ang malalim na buntong-hininga nito.

"Fine," sagot nito, ngunit ramdam niya ang inis sa tinig nito. "Gawin mo ang gusto mo."

Napatingin siya rito, pero hindi na siya nito nilingon. Sa halip, tumalikod ito at bumalik sa kanyang lamesa, binuksan muli ang laptop na tila wala na siyang pakialam.

Parang may kung anong kirot sa kanyang dibdib sa ginawang pag-iwas ni Conner. Alam niyang nagalit ito, pero wala na siyang magagawa. Hindi pa siya handa.

Tahimik siyang lumabas ng library, hindi na nagawang lingunin pa ito. Hindi rin siya nito sinundan o kinausap.

Pagdating niya sa labas ng mansion, naghihintay na ang sasakyan. Nakilala niya ang driver ni Conner na inatasang ihatid siya pauwi. Hawak niya ang strap ng kanyang bag, ramdam pa rin ang bigat sa loob niya matapos ang tensyon sa pagitan nila.

Ngunit bago pa siya sumakay, tila may humila sa kanya para mapatingala sa bintana ng library.

Doon, nakita niya si Conner, nakatayo sa tabi ng salamin, nakatingin sa kanya. Hindi niya mabasa ang ekspresyon nito—hindi na ito mukhang galit, pero hindi rin niya masabi kung ano ang iniisip nito.

Nag-aalangan siyang itinaas ang kamay at marahang kumaway. Kasabay noon, pilit niyang binigyan ito ng maliit na ngiti.

Saglit itong hindi gumalaw.

Hanggang sa bumuntong-hininga ito at gumanti ng isang tipid na ngiti.

At sa isang iglap, tila nabunutan ng tinik si Aliyah. Ang bigat sa kanyang loob kanina ay unti-unting naglaho.

HUMINGA nang malalim si Aliyah bago bumaba ng sasakyan. Mabilis ang tibo ng kanyang puso habang nakatingin sa pamilyar na bahay na kinalakihan niya. Isang bahagi ng sarili niya ang tila gustong umatras, pero alam niyang wala na siyang magagawa—kailangan niyang harapin ito.

Dahan-dahan siyang pumasok, at pagbukas ng pinto, agad siyang sinalubong ng isa sa mga katulong.

"Ma’am Aliyah! Nandito na po kayo!" masayang bati nito.

Napangiti siya nang bahagya. "Oo, Manang. Kumusta?"

Ngunit bago pa makasagot ang matanda, isang pamilyar na boses ang umalingawngaw mula sa kusina.

"Diyos ko naman! Nasaan na ba ang pinapakuha ko? Kanina pa ako naghihintay!"

Napalingon siya at nakita ang kanyang ina, abala sa pagbibigay ng utos sa mga katulong. Halos hindi niya namalayan na unti-unti siyang napangiti. Sa kabila ng lahat, parang na-miss niya ang eksaktong eksenang ito—ang ingay, ang pag-aalalang nakatago sa likod ng pagiging istrikto ng kanyang ina.

Para bang may kung anong humaplos sa puso niya.

Nang humarap ang kanyang ina, saglit itong natigilan nang makita siya. Kumunot ang noo nito, at bago pa man siya makapagsalita—

"Aliyah! Diyos ko, anak! Ano na namang kagagahan ang ginawa mo at kung saan-saan ka na naman nagpunta?!" galit na wika nito, mabilis na lumapit sa kanya.

Napasimangot siya. "Mommy, kakarating ko lang—"

"Akala mo ba hindi ako nag-alala?! Walang tawag, walang text, tapos ngayon ka lang magpapakita? Napaka-walang konsiderasyon mo! Dapat lang na—"

Nagulat siya nang bigla siyang niyakap nito nang mahigpit.

Napahinto siya. Hindi niya inaasahan iyon.

Ramdam niya ang bahagyang panginginig ng katawan ng kanyang ina, at kahit hindi nito sinasabi, alam niyang nag-aalala talaga ito. Kahit papaano ay nabawasan ang hinampo niya rito noong huling nagkita sila.

Bago pa man siya makapagsalita, bigla siyang muling itinulak nito palayo.

"At saka ano ba 'yang suot mo? Bakit parang ang ganda-ganda mo?!" Kunot-noong ininspeksyon siya ng kanyang ina, bago muling bumalik sa panenermon.

Sa kabila ng sermon, hindi niya maiwasang mapangiti. Kahit papaano, natutuwa siya.

Ngunit ang sandaling kaginhawaan ay agad napalitan ng tensyon nang marinig niya ang kaluskos mula sa hagdan.

Napatingala siya at nakita ang kanyang ama, bumababa, may malamig na ekspresyon sa mukha.

"Aliyah," mahinang tawag nito, pero puno ng bigat ang tinig.

Bahagyang tumikhim ang kanyang ina, lumingon sa asawa nito.

"You are such a disrespectful child. Where have you been? Why are you only coming home now?" diretsong tanong ng kanyang ama.

Ramdam niya ang paglamig ng hangin sa paligid. Hindi niya pa rin malimutan kung paano siya nito itinuring noong umalis siya—kung paanong basta na lamang nitong kinampihan si Aleli nang hindi man lamang binibigyan bigat ang mga sinasabi niya.

Bago pa man siya makasagot, bumaba rin mula sa hagdan sina Aleli at Benedict—magkahawak ang kamay.

Napatingin siya sa kanila, at sa isang iglap, isang panibagong tensyon ang bumalot sa paligid.

Matalim ang tingin ni Aleli sa kanya, para bang iniinspeksyon siya mula ulo hanggang paa. Halos hindi pa siya nakakatagal sa bahay, pero heto na ito—nagsisimula na naman.

"Aba, akala ko kung sino. Ikaw pala," sarkastikong sambit ni Aleli, may bahagyang ngiti sa labi pero hindi umaabot sa mga mata. "The prodigal daugther is back. What brought you here?"

Napangiti si Aliyah, pilit na pinakalma ang sarili. Hindi niya gustong pumatol sa mga parinig nito. Wala siyang oras para sa drama.

"Wala akong masamang intensiyon sa pagbalik ko rito," mahinahong sagot niya. "Gusto ko lang makausap sina mommy at daddy, at isa pa gusto ko ring--"

"Talaga lang, ha?" Umirap si Aleli. "Well, sana nga hindi masama ang intensiyon mo sa pagpunta rito at hindi si Benedict ang puntirya mo, dahil masaya na kami ni Benedict. Kung gusto mong bumalik sa pamilya natin, siguraduhin mong wala kang ibang intensyon, lalo na sa kanya."

Hindi sumagot si Aliyah. Hindi na kailangang magpaliwanag. Wala siyang balak pumatol sa pang-iinsulto ng kapatid niya. Alam niya kung anong gusto nitong mangyari—gusto siyang mapikon, gusto nitong bumigay siya at siya na naman ang lumabas na masama sa mata ng magulang nila. Pero hindi niya ito bibigyan nang kasiyahan na makuha ang reaksyong hinihintay nitong makita mula sa kanya.

"Aliyah."

Naputol ang kanilang sagutan nang magsalita ang kanilang ama. Malamig ang tono nito, walang bahid ng emosyon.

"Sumunod ka sa akin sa library. Kailangan nating mag-usap."

Alam niyang walang saysay ang tumanggi. Kahit kailan, hindi siya binigyan ng pagkakataong sumagot o magpaliwanag ng kanyang ama. Kaya kahit hindi niya gusto, sumunod siya.

Pagkapasok nila sa library, isinara nito ang pinto at humarap sa kanya, nakatayo sa harap ng mesa nito. Diretso itong tumitig sa kanya.

"Diretsuhin na kita, Aliyah," malamig na simula nito. "Alam kong nandito ka hindi lang para bumisita o bumalik. At kung ano man ang iniisip mong gawin, tigilan mo na habang maaga."

Napakunot ang noo niya. "Ano pong ibig ninyong sabihin?"

Huminga nang malalim ang kanyang ama, waring inip na sa kanya. "Alam kong galit ka pa rin kay Aleli. Alam kong hindi mo pa rin matanggap na si Benedict ang pinili niya at hindi ikaw."

Nanigas ang katawan niya sa sinabi nito. Kung gayon alam na nito na may nakaraan sila ni Benedict? Pero bakit sa tono nito tila siya pa ngayon ang nagpupumilit mang-agaw o siya ang nang-agrabyado sa dalawa?

"Pero gusto kong ipaalam sa 'yo, Aliyah, na kahit anong gawin mo, hindi mo na mababawi si Benedict. Alam mo ba kung bakit?" Tumigil ito saglit, tinitingnan ang reaksyon niya bago nagpatuloy. "Hindi ko mapapayagan. Dahil siya ay magiging parte ng pamilya natin. At hindi ko hahayaang sirain mo iyon."

"Parte ng pamilya?" mahina niyang ulit, hindi makapaniwala.

Tumango ito. "Pamangkin siya ni Congressman Conner Sudalga. Malaki ang koneksyon ng pamilya niya, at malaki ang maitutulong ni Benedict sa plano kong tumakbo bilang konsehal sa susunod na eleksyon."

Natawa siya—isang mapait na tawa. "So, iyon lang talaga ang mahalaga sa inyo, hindi ba? Hindi kung sino ang tama o mali, kundi kung sino ang may mas malaking kapakinabangan sa inyo?"

"Don't let your emotions control you, Aliyah," matigas na tugon nito. "Matagal mo nang alam kung paano umikot ang mundong ito. Kung gusto mong bumalik sa pamilya natin, siguraduhin mong hindi mo hahadlangan ang relasyong ng kapatid mo kay Benedict. Ayoko ng iskandalo. Ayokong marinig ang pangalan mo na iniipit si Benedict sa pagitan ninyo ni Aleli."

Lihim na lang siyang napailing. Parang nais niyang isuka ang katotohanang ang lalaking ito na kaharap niya ay sarili niyang ama. Mas pinili nitong kampihan si Aleli kahit na nalaman na nito ang toto dahil lang sa iniisip nitong mapapakinabangan nito si Benedict dahil lang sa pamangkin ito ng congressman.

Bigla ang kanyang desisyon. Aalis siya rito, kukunin ang mga gamit niya, na hindi sinasabi sa mga ito kung sino ang asawa niya. Ayaw niyang kapag nalaman nito na kasal siya sa mismong Congressman na inaasahan nitong maaaring makatulong dito para sa eleksyon, ay gamitin ng mga ito si Conner. Hindi niya hahayaang samantalahin nito si Conner. Kaya hindi na dapat pang malaman nito iyon, hindi sa ngayon.

Napakuyom siya ng kamao. "Hindi ko kailanman sisirain ang isang relasyon na hindi ko naman hinabol sa simula pa lang."

Tumitig sa kanya ang kanyang ama, waring sinusuri kung nagsasabi siya ng totoo. Matapos ang ilang saglit, tumango ito.

"Good, if that's the case. But remember, Aliyah—no matter what you do, you will never be as important to me as Aleli."

Ramdam niyang sinaksak siya ng mga salitang iyon, pero hindi siya nagpakita ng emosyon. Matagal na niyang alam ang katotohanang iyon, kaya hindi na siya dapat nasasaktan pa.

Huminga siya nang malalim at tumayo. "Kung wala na kayong sasabihin, aalis na ako."

Hindi siya pinigilan ng kanyang ama.

Habang lumalabas siya ng library, pakiramdam niya ay napakabigat ng dibdib niya. Pero hindi siya iiyak. Hindi siya magpapatalo.

Dahil sa araw na ito, mas lalo niyang napatunayan—hindi na siya kabilang sa pamilyang ito.