CHAPTER 6

Natapos ang seremonya. Natapos na rin ang munting piging na inihanda ni Conner.

Ngayon, silang dalawa na lang ang natitira.

Tahimik ang silid, ngunit hindi ito isang ordinaryong katahimikan. Mainit. Mabigat. Parang isang unos na nagbabadya bago sumabog.

Nakaupo si Aliyah sa gilid ng kama, hindi magawang tingnan si Conner habang iniisa-isa nitong kalasin ang butones ng kanyang coat. May kung anong bumabara sa kanyang lalamunan, at kahit anong pilit niyang kontrolin ang sarili, ramdam niyang nanginginig ang kanyang mga daliri.

Ano na ang susunod na mangyayari?

Tapos na ang kasal. Tapos na ang reception.

Ang natitira na lang... ang honeymoon.

Napakagat siya sa labi, pilit pinapatahan ang kumakabog niyang puso. Kailangan ba talaga iyon? Isang kasunduan lang naman ang kasal nila. Dalawang taon. Dalawang taon lang silang magpapanggap. Pagkatapos, puwede na silang maghiwalay at bumalik sa kani-kaniyang buhay—walang emosyon, walang kahit ano.

Pero bakit parang hindi ganoon kasimple?

"Kanina ka pa tahimik. Ano'ng iniisip mo?"

Napapitlag siya nang marinig ang mababang tinig ni Conner. Malamig, ngunit may bahagyang amusement na gumapang sa ilalim ng kanyang mga salita. Napatingin siya rito—mali. Mali ang ginawa niya, dahil sa sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata, parang biglang humigpit ang tanikala sa kanyang dibdib.

Nakataas ang isang kilay ni Conner, nakakunot nang bahagya ang noo, ngunit nasa mga mata nito ang isang nakakalokong ngiti—isang ekspresyon na parang sinasabi niyang alam na niya ang iniisip niya kahit hindi pa siya nagsasalita.

Napalunok si Aliyah nang lumapit ito sa kanya. Mabagal. Sinadya.

Parang isang lobo na nag-aabang, matiyagang pinapanood ang kanyang bibiktimahin.

Nagpatuloy ito sa paglapit, hindi bumibitaw sa pagkakatitig sa kanya. Hanggang sa ang pagitan nila ay halos wala nang espasyo. Inilagay nito ang mga kamay sa magkabilang gilid niya, itinutukod ang mga palad sa kama.

Pinapalibutan siya.

Napasinghap siya nang bumaba ang mukha nito palapit sa kanya, halos magkadikit na ang kanilang mga ilong.

Mabilis niyang naamoy ang mamahaling pabango ni Conner—mainit, lalaking-lalaki, at nakalalasing.

Hindi siya makahinga.

"C-Conner..."

Tumaas ang isang kilay nito, ngunit ang ngiti sa labi ay hindi nawala.

"Hmmm? What is it?" tanong niya, mababa ang tinig, bahagyang paos, na parang isang bulong na dumiretso sa pandinig niya.

Sa sandaling iyon, napansin niyang bumaba ang tingin nito sa kanyang labi.

Parang may nagbago sa ekspresyon ni Conner—may isang anino ng emosyon na dumaan sa kanyang mga mata, isang bagay na hindi niya mabasa.

Dahil doon, lalong naging mahirap para kay Aliyah ang paghinga.

At bago pa niya mapigilan ang sarili, lumabas ang mga salitang hindi niya inakalang masasabi niya.

“M-mag... mag-ha-honeymoon ba tayo?”

Walang ingay sa loob ng ilang segundo.

Napakurap si Conner, tila nagulat sa tanong niya.

Hanggang sa isang malalim at buo niyang tawa ang pumuno sa silid.

Napapitlag si Aliyah. Hindi niya inaasahang tatawa ito. At hindi lang basta tawa—ito ay isang halakhak na malaya, walang bahid ng sapilitan o pag-aalinlangan.

Para bang may kung anong pader ang bumagsak sa pagitan nila.

Nanlaki ang mga mata niya habang pinapanood ito, hindi alam kung paano magre-react.

Sa unang pagkakataon, nakita niya ang isang ibang bersyon ni Conner—hindi ang seryoso, hindi ang malamig. Ngunit isang lalaking tunay na natatawa, tila bumata ng ilang taon dahil sa ngiti sa kanyang labi.

Bakit parang… nakakagulo iyon sa kanyang isipan?

Napasinghap siya nang bigla itong yumuko, mas inilapit pa ang mukha sa kanya. Hindi pa rin nawawala ang ngiti nito, ngunit sa pagkakataong ito, may kung anong matalim sa tingin nito—isang bagay na nagpainit sa kanyang balat.

"Gusto mo bang malaman ang sagot?"

Isang bulong. Mababang-mababa.

Napalunok siya, ramdam ang hininga nito sa kanyang balat.

Hindi siya makagalaw.

"Bakit mo naitanong 'yan, hmm?" usisa ni Conner, pinapanood ang bawat pagbabago sa ekspresyon niya.

Pilit siyang lumunok, pero nanunuyo ang kanyang lalamunan. Hindi niya alam kung bakit iyon ang lumabas sa kanyang bibig. Hindi niya rin maintindihan kung bakit hindi niya magawang iwasan ang titig nito.

"I-I just thought..."

Pero hindi na niya natapos ang sasabihin.

Dahil biglang dumampi ang daliri ni Conner sa kanyang baba, pinilit siyang manatiling nakatingin dito.

"Hmm? You just thought what?"

Mahina ang tono nito, ngunit may bahid ng amusement. Ngunit sa ilalim ng panunukso, may isang bagay pang mas malalim—isang bagay na hindi niya maipaliwanag.

Hindi niya alam kung anong sumapi sa kanya, pero nasabi na lang niya, "Na baka... iyon ang hinihintay mo."

At sa isang iglap, may nagbago.

Nawala ang ngiti sa labi ni Conner.

May isang matinding emosyon ang dumaan sa kanyang mga mata, isang bagay na nagpabilis ng tibok ng puso ni Aliyah.

Matagal siyang tinitigan nito, bago dahan-dahang itinaas ang kamay at hinaplos ang gilid ng kanyang mukha.

Malamig ang kanyang daliri, ngunit ang haplos nito ay hindi.

Hindi siya lumayo.

Hindi siya umiwas.

Maril na sinag nito ang kaba sa kanyang mga mata dahil lumamlam ang mga titig nito at bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Conner. Nananatili ang ngiti sa kanyang mga labi, ngunit sa likod nito, may dumapong kakaibang titig sa kanyang mga mata—parang nag-aalangan, ngunit may kung anong lihim na damdaming itinatago.

Tahimik. Sila lang dalawa, kapwa natatangay ng bigat ng katahimikan. Tanging ang bahagyang tunog ng kanilang paghinga at ang malakas na pintig ng puso ni Aliyah ang naririnig niya. Para bang ang bawat segundo ay bumibigat, hinihila siya sa isang mundo kung saan hindi niya alam kung paano gagalaw.

At sa isang iglap, nagsalita si Conner—mababa, halos isang bulong.

"Aliyah... Hindi mo kailangang matakot sa akin."

Napasinghap siya. Parang lumambot ang kanyang loob sa tono ng boses nito—hindi nagbabantang, hindi nananakot. Bagkus, may bahid ng pang-unawa.

Ngunit bago pa siya makasagot, may ginawa si Conner na hindi niya inaasahan.

Dahan-dahan nitong inilapit ang mukha sa kanya, hindi inaalis ang titig sa kanyang mga mata. Para bang binabasa nito ang bawat damdaming nakatago sa kanya, sinusuri kung ano ang nasa isipan niya. Hindi niya alam kung lalayo siya o maghihintay. At sa pagitan ng sandaling iyon—nag-aalangan, hindi sigurado kung ano ang susunod na mangyayari—tila tumigil ang mundo para sa kanilang dalawa.

Mainit ang presensya ni Conner, isang hindi matakasan na puwersa. Ang pabango nito—lalaking-lalaki, mainit, nakalalasing—ay pumapalibot sa kanya, hinahaplos ang kanyang pandama. Hindi siya sigurado kung ito ba ay dala ng kaba o ng isang bagay na mas malalim pa, isang bagay na hindi niya kayang pangalanan.

"Aliyah..." muling bulong ni Conner, halos magdampi na ang kanilang mga labi.

Napapikit siya, naghihintay. Ngunit hindi dumating ang halik na inaakala niya.

Sa halip, naramdaman niya ang marahang pagdampi ng daliri nito sa kanyang pisngi, para bang tinutuklas ang bawat linya ng kanyang mukha. Isang mahinang buntong-hininga ang kumawala sa kanyang mga labi, at sa sandaling iyon, binuksan niya ang kanyang mga mata.

Nakatitig si Conner sa kanya, ngunit iba na ang ekspresyon nito. Wala na ang panunukso, wala na ang amusement. Sa halip, may matinding emosyon sa mga mata nito—isang bagay na hindi niya lubos maunawaan.

At pagkatapos, sa isang sandaling punong-puno ng hindi maipaliwanag na tensyon, marahang nagsalita si Conner.

"Hindi kita pipilitin."

Mababaw ngunit matatag ang tinig nito, tila isang pangako.

Parang may bumigat sa dibdib ni Aliyah. May isang bahagi sa kanya na tila naghintay sa hindi niya maipaliwanag na bagay. At may isang bahagi ring gustong intindihin kung ano ang ibig sabihin ng titig ni Conner—ang lalim, ang lungkot, at ang pag-aalangan sa likod ng matigas nitong panlabas.

Pero bago pa siya makahanap ng sagot, dahan-dahan nitong inilayo ang sarili, binibigyan siya ng espasyo.

"Magtulog ka na, Aliyah."

Isang segundo siyang natigilan.

Iyon lang ba?

Ang daming tanong ang bumangon sa kanyang isipan, ngunit wala siyang lakas upang itanong ang alinman. Sa halip, nanatili lang siyang nakaupo sa kama, pinagmamasdan ang papalayong pigura ni Conner.

At sa kabila ng lahat, habang lumalayo ito, may kung anong panghihinayang ang bumalot sa kanyang puso.

Bakit parang may mali?

Hindi niya alam kung bakit.

At hindi niya rin alam kung kailan niya makikita ang sagot.

Napatitig siya rito. Nakatayo si Conner sa tabi ng aparador, marahang tinatanggal ang natitirang butones ng kanyang polo. Pero kahit abala ito sa ginagawa, halatang iniwasan siyang tingnan. May bumigat sa kanyang kilos—hindi tulad kanina. Parang may pinipigilang emosyon, isang bagay na hindi nito kayang ipakita.

Hindi niya napigilang magsalita.

"Conner..."

Saglit itong natigilan, waring pinag-iisipan kung lilingon ba o hindi. Ngunit sa huli, dahan-dahan siyang tiningnan.

"Bakit?"

Walang emosyon ang tinig nito, pero sa kabila ng malamig nitong tono, may bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang mata.

Napakurap si Aliyah. Hindi niya rin alam kung bakit niya ito tinawag. Gusto niyang itanong kung bakit ito lumayo. Kung bakit ito huminto. Kung bakit tila siya lang ang nakaramdam ng panandaliang pagkawala nang bigla itong umatras.

Pero sa huli, iba ang lumabas sa kanyang bibig.

"Matutulog ka ba agad?"

Isang pilit na tanong. Halatang hindi iyon ang tunay niyang nais sabihin.

Napangiti si Conner—pero hindi iyon yung tipikal na ngiti niyang puno ng panunukso. Ito ay isang tipid na ngiti, isang ngiting may bahid ng pagod at isang bagay na hindi niya mabasa.

"Bakit? Gusto mo pa akong kausapin?"

May hamon sa tinig nito, ngunit wala roon ang dating mapanuksong lambing.

Nag-aalangan si Aliyah. Ano ba ang gusto niyang sabihin? Ano ba ang gusto niyang marinig mula rito?

Hindi niya alam.

Sa huli, marahan siyang umiling. "Wala lang."

Ilang segundo siyang tinitigan ni Conner, para bang binabasa ang kanyang mukha, ngunit hindi na ito nagtanong pa. Tumalikod ito at dumiretso sa banyo, marahang isinara ang pinto.

At nang maiwang mag-isa sa tahimik na silid, hindi maiwasan ni Aliyah ang isang katotohanang unti-unting bumabalot sa kanya.

Hindi ito basta-bastang kasal.

At hindi rin basta-basta lang si Conner sa kanya.

Naiwang nakahiga si Aliyah sa kama, nakatitig sa kisame habang pilit pinapakalma ang sarili. Pero paano? Hindi niya maintindihan ang mga damdaming nagsisiksikan sa kanyang dibdib—ang kaba, ang pag-aalinlangan, at ang hindi maipaliwanag na lungkot na tila lumulukob sa kanya.

Kasunduan lang ang kasal nila. Isang pirma sa papel, isang pangakong may taning—dalawang taon. Pagkatapos noon, pareho silang magpapatuloy sa kanya-kanyang buhay na parang walang nangyari.

Dapat ay ganoon lang kasimple.

Pero bakit parang may bumabagabag sa kanya?

Nang marinig niyang bumukas ang pinto ng banyo, agad siyang napalingon.

Lumabas si Conner, bagong paligo, nakasuot ng maluwag na puting shirt at pajama. Napalunok siya nang makita ang patak ng tubig na dumadaloy mula sa kanyang buhok, pababa sa matigas nitong panga. Isang patak ang bumagsak sa kanyang collarbone bago ito agad pinunasan ng tuwalya.

Para bang isang panaginip ang eksenang nasa harapan niya—malinaw, ngunit hindi niya mahawakan.

Tahimik lang itong naglakad papunta sa kabilang gilid ng kama. Hindi siya nito tiningnan. Hindi man lang nagsalita.

At hindi niya maintindihan kung bakit parang may kung anong kirot siyang naramdaman doon.

Nahiga si Conner, tumalikod sa kanya, at bahagyang ipinikit ang mga mata.

"Good night, Aliyah."

Tahimik lang siyang nakatitig sa likod nito. Gusto niyang magsalita, pero sa huli, bumuntong-hininga siya at mahinang sumagot.

"Good night, Conner."

Dahan-dahan niyang ipinikit ang kanyang mga mata, pilit na itinataboy ang magulong damdaming bumabalot sa kanya.