CHAPTER 3

"Ugh..."

Napakislot si Aliyah nang bahagyang gumalaw ang kanyang katawan. May kirot na bumalot sa kanya.

Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata.

Una niyang napansin ang kisame—mamahalin, may intricate na disenyo at may nakasabit na modernong chandelier. Hindi ito pamilyar.

Napabalikwas siya ng bangon, mabilis na nilibot ng tingin ang buong silid. Maluwang, marangya, at halatang pagmamay-ari ng isang lalaki. Ang kulay abo at itim na interior, ang minimalist ngunit eleganteng disenyo, at ang amoy ng mamahaling pabango sa hangin—lahat ng ito ay nagpapahiwatig ng yaman at kapangyarihan.

"Nasaan ako?" bulong niya sa sarili, sabay haplos sa kanyang sentido.

At noon, biglang bumalik ang mga alaala sa kanya—ang gulo sa kanilang pamilya, ang panlilinlang ni Benedict, ang matinding emosyon na nagpaagos ng kanyang luha. Ang pagtakas niya sa gabing iyon. Ang nakakasilaw na ilaw ng sasakyan. Ang busina. Ang takot.

Muntik na siyang masagasaan...

Sino ang nagligtas sa kanya?

Bago pa siya makaisip ng sagot, bumukas ang pinto.

Napalingon siya, at sa kanyang harapan ay pumasok ang isang matangkad at makisig na lalaki. Suot nito ang isang fitted na itim na long-sleeves na bahagyang nakabukas sa bandang leeg, ini-expose ang matipunong dibdib. Ang tindig nito ay awtoridad mismo, at ang presensya nito ay parang nagpapabigat sa paligid.

Nanlaki ang mga mata niya.

"Ikaw?!"

Hindi siya maaaring magkamali.

Ang lalaking ito—ang estrangherong kaharap niya ngayon—ay ang parehong lalaking nag-abot sa kanya ng panyo sa elevator noong gabing nahuli niya si Benedict at Aleli.

Tahimik itong ngumiti, nakapamulsa ang isang kamay habang malamig siyang tinititigan.

"Good. You're awake"

Ang baritono nitong tinig ay dumaloy sa kanyang pandinig, malalim at may bahid ng kumpiyansa.

Sino ba talaga ang lalaking ito? At bakit siya naririto?

Napakurap si Aliyah habang hindi pa rin makapaniwala sa sitwasyon. 

"Sino ka?" tanong niya, hindi maitago ang pag-aalinlangan.

Lumapit ito nang bahagya, saka nagpakilala. "Conner Sudalga."

Napaawang ang kanyang labi. Parang pamilyar ang pangalan, pero hindi niya matandaan kung saan niya ito narinig.

"I was the one who almost ran into you last night," patuloy nito, pinag-aaralan ang kanyang reaksyon."I saw you running down the street—you were out of it, crying. You probably didn’t even notice my car coming. Good thing I hit the brakes just in time."

Napasinghap siya. Totoo ang sinasabi nito—iyon ang huling bagay na naaalala niya bago siya nawalan ng malay.

"When you collapsed on the road, you didn't move. So I brought you here and called a doctor. Fortunately, you didn’t suffer any serious injuries. You were just exhausted, and your blood pressure dropped," anito sa mahinahong tinig.

"Salamat," aniya, bahagyang inilayo ang sarili. Kahit hindi niya alam kung dapat ba siyang matakot o magpasalamat, nararapat lang na ipakita niyang hindi siya madaling mahulog sa pakiramdam ng utang na loob.

Umupo si Conner sa gilid ng kama, bahagyang nakayuko habang seryosong nakatingin sa kanya. "Gutom ka na ba?"

Nagugutom nga siya, pero hindi niya alam kung dapat ba niyang aminin iyon.

"Do you want to eat here, or will you come downstairs to join me for breakfast?" tanong nito, walang bahid ng pamimilit.

Muli siyang napatingin sa lalaki. Parang may kung anong nang-aakit sa pananalita nito—isang tahimik na kumpiyansa na hindi niya maintindihan.

Dapat ba siyang bumaba? O mas ligtas bang manatili sa kwartong ito?

Pinili niyang paniwalaan si Conner. Wala naman siyang ibang mapupuntahan, at kung may masama itong balak, sana'y ginawa na nito kagabi—noong wala siyang laban. Ngunit imbes, nagpadala pa ito ng doktor para sa kanya.

"Sige," sagot niya sa wakas. "Bababa ako."

Isang ngiti ang gumuhit sa labi ni Conner bago siya inalalayan palabas ng silid. Habang bumababa sila sa grandeng hagdanan, hindi maiwasan ni Aliyah ang mamangha. Mula sa eleganteng chandelier na nagbibigay ng malambot na liwanag sa buong bahay, hanggang sa malalawak na espasyo at mamahaling muwebles, halatang hindi basta-basta ang estado ng lalaking ito.

Pagdating sa dining area, saglit siyang natigilan.

Isang mahabang mesa ang bumungad sa kanya, puno ng masasarap na pagkain. May iba't ibang putahe—mga pagkaing mamahalin at halatang hindi lang basta inorder sa labas. May steak, roasted chicken, pasta, iba't ibang klase ng tinapay, at prutas. At sa gitna nito, isang bote ng mamahaling alak.

Ngunit sa kabila ng marangyang hapag, silang dalawa lang ni Conner ang naroon.

"Mukhang sobra yata ang ipinahanda mo," hindi niya mapigilang sabihin.

"No, not really," sagot nito, may bahagyang tawa sa tinig. "I want to make sure you eat properly."

Napalunok siya. Noon lang may nag-alala sa kanya ng ganoon—o baka hindi lang siya sanay na may ibang nag-aalaga sa kanya.

Umupo siya sa isang silya, kaharap si Conner. Tahimik niyang pinagmamasdan ang lalaki habang hinahainan siya nito. Sa kabila ng matigas nitong presensya, may kung anong karisma sa kilos nito—isang tahimik na puwersa na tila kayang bumalot sa isang tao nang hindi namamalayan.

"Kain na," anyaya nito.

Habang unti-unti siyang kumakain, hindi niya maiwasang mapaisip.

Sino nga ba si Conner Sudalga? At bakit parang masyadong perpekto ang timing ng pagkakakilala nila?

Habang tahimik siyang kumakain, napadako ang tingin niya sa isang malaking portrait na nakasabit sa isang banda ng dining area. Napakunot ang noo niya. May tatlong tao sa larawan—si Conner, isang babaeng mas matanda rito, at...

Napapitlag siya, biglang nabitawan ang kubyertos na may kalansing na tunog sa pinggan. Muntik pang matapon ang tubig sa kanyang baso.

Si Benedict.

Mabilis siyang napatayo, halos ikabagsak ng kinauupuan niya.

"Anong ibig sabihin nito?" mahina ngunit mariing tanong niya, nanginginig ang tinig.

Napansin ni Conner ang direksyon ng tingin niya at saka dahan-dahang sumandal sa sandalan ng upuan nito, waring hindi nagulat sa reaksyon niya.

"Ah, so napansin mo na rin pala."

Hindi siya makapagsalita. Muling ibinalik ang tingin sa larawan, sa pamilyar na mukha ni Benedict, at sa babaeng hindi niya kilala. Para bang biglang naging mas maliit ang silid, ang bawat segundo ay bumibigat, at ang katahimikan sa pagitan nila ni Conner ay naging isang malakas na tanong na naghihintay ng sagot.

"Anong koneksyon mo kay Benedict?" halos pabulong na tanong niya, ngunit ramdam ang tensyon sa bawat salitang lumabas sa kanyang bibig.

"He's my nephew."

Saglit siyang natigilan sa sinabi ni Conner. Napakurap siya, pilit iniisip kung tama ba ang narinig niya. Pamangkin? Ibig sabihin... magkadugo sila ni Benedict?

Bago pa siya muling makapag-react, nagsalita na muli si Conner, hindi man lang nag-aksaya ng oras para hayaan siyang makapagtanong.

"I know who you are from the very beginning, Aliyah." Tumigil ito sandali, pinagmasdan siya bago ipinagpatuloy ang sasabihin. "I know you were Benedict's first girlfriend before he courted your sister. I also know how he betrayed you."

Hindi siya makapaniwala sa naririnig. Paanong alam ni Conner ang lahat ng ito?

Dahil sa gulat, napakapit siya sa gilid ng mesa. Tumindig ang balahibo niya sa kanyang mga bisig.

"P-Paano mo nalaman?" mahina niyang tanong, naguguluhan sa sitwasyon.

Napangiti si Conner, ngunit hindi iyon ngiti ng isang taong natutuwa—ngiti iyon ng isang taong may hawak na sikreto.

"It's simple. Because there are things you still don't know about him—and even more that you don't know about me."

"Aalis na ako."

Diretsong sabi ni Aliyah habang marahas niyang inilayo ang upuan at tumayo. Pakiramdam niya'y pinaglalaruan siya ng magtiyuhin. Hindi niya maintindihan kung bakit kailangang makialam ni Conner sa buhay niya, at mas lalong hindi niya maintindihan kung bakit siya narito ngayon, sa bahay ng lalaking halos hindi niya kilala.

Ngunit bago pa siya makagalaw, nagsalita si Conner—isang pangungusap na agad nagpahinto sa kanya.

"Marry me."