CHAPTER 2

Green. Puro green lang ang nakikita ko sa daan habang nasa biyahe kami papuntang probinsya. Mga bundok, tanim at mga baka at kalabaw na kumakain ng damo. Wala man lang akong makitang mga buildings, shopping malls or coffee shop. And what's this? Isang bar lang ang signal?

Humalukipkip ako kasabay ng paghaba ng nguso ko sa inis.

Si Mommy naman na nasa aking tabi ay tahimik lang. Sobrang lalim ng kaniyang iniisip.

Tinitigan ko siya ng ilang minuto. My beautiful mother. Napakaganda niya pero hindi siya masaya sa lalakeng pinili niyang mahalin. Naaawa ako at the same time naiinis din ako sa kaniya. At mas nagagalit pa ako ngayon sa kaniya at kay Daddy dahil sa desisyon nilang dalhin ako sa probinsya.

"Mommy..."

"Dito ka titira hangga't hindi ka nagtitino, Amelia," sabi niya.

"I promise hindi—"

"That's too late. Pinagsabihan na kita noon pa. Anak naman, mag-aral. Iyon lang ang kailangan mong gawin pero bakit nahahaluan ng iba ang pag-aaral mo. Pinagbibigyan ka naman namin sa mga luho mo pero itong lagi ka na lang nasasangkot sa gulo. Hindi na namin 'to mapapalampas. So, yeah. Staying with your auntie will make you learn a lesson."

"Nakakainis!" himutok ko.

Siya lang ang naghatid sa akin. Si Daddy ay nagpaiwan dahil hindi daw niya puwedeng iwanan ang kaniyang negosyo. But I doubt it. Syempre wala si Mommy sa bahay kaya malaya ulit siya sa mga bagay na gusto niyang gawin. Iyon siguro ang dahilan kung bakit malalim ang iniisip niya.

"Magpakabait ka na, Amelia."

I sighed. Mabait naman ako, ah. Gulo lang ang lumalapit sa akin. Mabait naman ako, pero mabilis mag-init ang ulo ko lalo kapag ganiyan na hinahamon ako. Wala akong inaatrasan na laban. Hindi ako isang loser at iyakin.

Hindi ako nakatulog sa byahe dahil ang dami kong iniisip. Hindi yata ako makaka-survive sa lugar na 'to. And also I'm thinking about Mommy.

Pumarada ang sasakyan namin sa harapan ng isang two storey na lumang bahay. Minama pa ito ni Auntie Berlin sa kaniyang lolo at Lola.

Mukhang haunted house. Baka hindi man lang ako makatulog ng maayos sa bahay na 'to.

Lumabas mula sa malaking pintuan ang isang maganda at matandang dalaga. Auntie Berlin choose to spend her entire life alone in this house and in this province. Gusto daw niya ng payapang buhay kaya kahit inaaya siya ni Mommy na tumira kasama namin, tinanggihan niya ito.

Nahuli akong bumaba ng sasakyan. Nakasimangot at nakapamewang habang nakatingin sa buong paligid. Mga puno, mga palayan, mga manok na maingay, mga kambing na mapanghi at meh nang meh at bibe! Urgh!

I don't really like it in here!

"Amelia," tawag ni Mommy sa akin dahil hindi pa din ako lumalapit. Nakangiti naman si Auntie na naghihintay na lumapit ako para mayakap niya. Pinilit kong ngumiti bago humalik sa pisngi ni Auntie.

"Ang bilis mong magdalaga. Belated happy birthday..." Mabuti pa si Auntie, naalala ang birthday ko.

Suminghap si Mommy. Hindi ko alam kung bakit may mga magulang nakalimutan ang kapanganakan ng kanilang anak. I'm their only daughter. Hindi ba mahalaga ang existence ko sa mundo at sa buhay nila?

"Tara na sa loob, para makapag-agahan na kayo," aya ni Auntie pero hindi ako gumalaw..

"Mamaya pa po ako kakain," sabi ko naman. Napatingin ako sa mga grupo ng mga bata na nasa malapit na river. There's a little river about twenty meters away from here.

Naglakad ako papunta sa kanila. Nahirapan pa ako dahil sa suot kong wedge slippers. Nang makita ako ng mga bata napatitig sila ng matagal sa akin.

"Ang ganda niya..." sabi ng batang lalake na tingin ko ay nasa siyam na taong gulang.

Nagbulung-bulungan pa sila.

Ngumiti lang naman ako sa kanila.

"Ano'ng ginagawa niyo?" curious kong tanong. Nakayuko kasi sila at iniisa-isang i-check ang mga damo at bushes.

"Ah, naghahanap kami ng gagamba, Ate."

"Gagamba?" Oh, is that spider? Okay.

Lumapit ako sa kanila. I know insects are so kadiri but I was curious what are they gonna do with it.

"Pagkatapos, ano'ng gagawin niyo sa gagamba?"

"Gagawing alaga. Tapos ilalaban sa ibang gagamba."

So, mamamatay ang gagamba? Poor, gagamba.

"Doon tayo sa palayan," aya ng isang bata. Tumawid sila sa bamboo na bridge papunta sa kabila.

"Wait for me. Sasama ako sa inyo."

Kahit hirap sa paglalakad, sumama ako sa kanila. Medyo foggy pa kaya basa ang mga damo. Medyo madulas and it feel a little gross.

Mabagal naman ang lakad ng mga bata. Nililingon at hinihintay nila ako na makahabol sa kanila.

Madami silang mga nakuha na gagamba along the way, pero sabi nila pampakain lang daw ang mga iyon.

Hanggang sa makarating kami sa isang puno sa gitna ng ricefield.

Naupo ako sa upuan na kawayan, because I'm already tired na. Naghanap naman ng spider ang mga bata sa malapit lang. Habang nagpapahinga at nakatanaw sa malayo while in deep thoughts, hindi ko namalayan ang pagdating ng tatlong kalalakihan.

"Ano'ng ginagawa niyo?"

Nagulat ako sa baritonong boses na nagsalita. Isang farmer. Nakasuot siya ng boots na pang-farm, old pants na hindi ko malaman kung ano'ng kulay dahil natadtad na ng bleach. He's wearing an old sweat shirts on top. May butas na ito sa kalumaan.

And... Damn! May itsura siya, ha. Napataas ako ng kilay. Seryoso naman itong nakatitig sa akin. Roman nose, thin natural red lips, brown eyes, long lashes, makapal na eyebrows. He looks good. Iyon nga lang, he's poor. But, yeah. He looks good. Tingin ko hindi nalalayo sa edad ko ang edad niya.

Napatingin na din ang dalawang lalake na kasama niya.

"Ikaw ba iyong pamangkin ni Berlin?" tanong ng isa. Nakatingin sa akin ang mga ito, kaya malamang ako ang tinatanong niya kasi pamangkin naman talaga ako ni Auntie Berlin.

"Yes po." Nakatitig lang sila.

"Ano na nga ba ang pangalan mo, hija?" He's asking me nicely naman and I don't think may iba siyang intensiyon. And duh? I'm still a minor.

"Amie po."

"Oo nga. Amelia, di ba?"

Amie nga, sabi, e.

"Just Amie po."

Tumawa iyong isang lalake. Pasimpleng siniko iyong lalake na may brown eyes.

"Ito nga pala si Hendrix." Hendrix... Drix. Nice name.

"Buti naman at nakapagbakasyon kayo. Maliit ka pa nang huli na magbakasyon kayo dito."

"Opo," maiksing sagot ko, because I'm getting bored.

"Oh, siya, hija. Mauna na kami."

Nagkatitigan muna kami ni Hendrix ng ilang sandali bago sila tumalikod at naglakad.

Akalain mo, may guwapo din naman pala dito. Pero hindi pa din ako natutuwa sa place na 'to, dahil walang mall, walang signal, walang coffee shop and walang kabuhay-buhay dito.

Napansin ko na lumingon pa si Hendrix sa akin kaya napangisi ako at palatak.

Sorry, pero hindi ako pumapatol sa poor at probinsyano.