XXII

Josh's point of view.

"You're such a disgrace!" Sumbat niya sa akin. Di ko siya magawang tignan pero alam kong gustong gusto na niya 'kong sugurin para bigyan ng leksyon. Hinaharangan lang siya ng mga tauhan niya. 

"Paano mo nasikmurang traydorin ako Josh?" Dugtong niya. Galit na galit siya sa'kin dahil sa ginawa ko, pero hindi niya alam yung haba ng panahong kinimkim kong poot sa kanya. 

Gusto kong isumbat sa kanya lahat. Gusto kong sabihin na kinakahiya ko siya bilang ama. Hindi ko na kayang palampasin pa. 

Ayokong sumabog lahat ng hinanakit ko, ayokong makasakit ng damdamin ng isang ama. Ayokong ilabas ang galit ko pero masyado nakong napupuno. 

"Dapat kakampi kita Josh! Bakit di moko lapitan? Bakit nilalayo niyo ang loob niyo sakin? Nakalimutan mo na bang ama mok--"

"Bakit? Naisip mo ba yan noon? Naisip mo bang anak mo kami bago mo kami dalhin sa impyernong to? No dad! Dahil kahit kailan di mo naman kami tinuring na pamilya mo! Hindi mo kami mabigyan ng oras kasi sa pera palagi nakatutok ang atensyon mo! You didn't even realize that it was only mom who died on that fucking incindent! We're here dad, we're still alive but it seemed like you don't care. And now you're asking me? Why we drew ourselves away from you?" I shouted. Loud enough for everyone to feel my anger right now. I can't keep it anymore. I can feel my emotions burning inside, a mixture of pain and agony. And I think it's time to burst it all out. 

"It is because you're ruthless, dad. Sinama mong binaon ang mga karapatan namin ni Iyah sa puntod ni mom. Nang dinala mo kami dito, para mo na rin kaming pinatay. Hindi ka pa nakuntento, nandamay ka pa ng ibang tao para lang sa salapi na pinangako sayo. Now tell me, karapat dapat ka pa bang ituring na ama?" Banat ko sa kaniya. 

Hindi siya makasagot. Bagkus, matalim lang niyang tinitigan ang mga mata ko. Pulang pula ang buong mukha niya at nagpipigil na ng luha. Huminahon siya bago magsalita. 

"I'm sorry. I forgot to be your father." Aniya.

Nagtaas ako ng tingin dito at mapaklang tumawa. He's not sincere and I know that he'll never be. That's how cruel he is. 

"Pero hindi mo pwedeng sirain ang lahat. Nasa r***k na 'ko, maaabot ko na ang inaasam ko. At hindi ka pwedeng humadlang doon. If you wanna leave, we won't be a hindrance anymore. But you'll leave alone. You can't bring anything or anyone, kahit pa si Mara. You can't have her" Dugtong niya.

Buong katawan ko ang nanlamig nang banggitin niya si Mara. Kit probably told him about us. 

Napalingon kaming lahat nang biglang mag ingay ang mga babae nang marinig nila ang pangalan ni Mara. Pero nangingibabaw si Lia. Halatang galit na galit ito. Pilit siyang nagpupumiglas. 

"Where's she?" Baling ko kay Kit.

Napahalakhak ito sa tanong ko. 

"Why would i tell yo--"

Natigil ang anumang sasabihin nito nang dumating si Neil, isa sa mga tauhan ni dad. 

"B-boss, hindi na naman sila naabutan. Sobrang nakalayo na sila, nagpaulan pa ng bala sa amin si Andrew, mutik na kaming mabangga" Bungad niya samin. Naghihingalo ito at basang basa nang ulan. 

Marahan niyang sinuntok ang pader na malapit sa kaniya at sunod sunod na napamura nang marinig ang balita nito. I sighed in relief, nagtagumpay sila Iyah. They found the way out. 

"Ano nang gagawin natin?" Tanong ni Kit sa kanya. 

Tumingin pa muna siya sakin bago sumagot. 

"Separate the girls and leave him alone here. We'll be leaving tomorrow, prepare your handguns and bullets. Pack your things, hindi tayo pwedeng maabutan ng mga pulis dito." Utos niya sa mga ito saka nagmamadaling lumabas ng kwarto. 

Agad na sinunod ng mga tauhan nito ang utos niya. Nang mailabas na ang mga babae ay tuluyan na nilang sinara ang pinto. At iniwan akong mag isa. 

May kung anong sakit ang sumigid sa puso ko nang maalala ang maamong mukha ni Mara. 

Where are you now, Mara?

Please..

Please wait for me.

Nathalia's point of view.

Dinala nila kami sa lumang laboratoryo ng gusali. Malapit lang ito sa malawak na parte ng building, kung saan laging naroroon si Carlos. Nang tanggalin nila ang panyo sa mga bibig namin ay puro iyakan na naman ng babae ang narinig ko. 

Hanggang ngayon, ang mga gantong uri ng iyak ay nagdadala pa rin sakin ng alaala ng pagkamatay ni ate Nalyn. Nagiging sariwa ang sakit sa tuwing maririnig ko ang mga ito. 

Naglakad ako sa sulok ng laboratoryo, kung saan malayo sa kanila. Kung saan di ko maririnig ang impit na iyakan ng mga ito. 

Dumausdos ako paupo at nakasandal sa isang kama. Saka ko pinakawalan ang mga luha ko. 

Hinayaan ko lang ito umagos nang sa ganoon, madamayan ko ang sarili ko. 

Wala na si ate. Ngayon naman ay ihiniwalay nila ko kay Mara at Iyah, wala akong malapitan. Wala akong mapag kukunan ng lakas ng loob. 

Mara, nasaan kana?

Mas lalong tumindi ang daloy ng luha ko, pero sinikap kong di makagawa ng kahit na anong ingay. Papano na tayo ngayon?

May hustisya pa bang naghihintay sa atin? Mababalikan pa ba tayo nila Iyah?

Ilang beses na kaming lumaban, pero paulit ulit lang din kaming natatalo. 

Panahon na nga ba talaga para sumuko? 

Hanggang dito na nga lang ba talaga kami? 

Ang sakit isipin kung ano nang nangyayare sa kanila. Ni isa sa amin ay di alam ang kalagayan ng isa't isa. Nagkawatak watak kami. Pare parehas kaming tinanggalan ng lakas. 

"What now Mara? Iyah, and Josh?, nakakapagod na..."

Mara's point of view.

Nakahiga ako ngayon sa manipis na karton, at tinititigan ang mga ulap. Inaantay na mahawi ang mga ito at lumitaw ang mga liwanag ng kalawakan. Kakatila lang ng ulan, kasabay ng paghinto ng mga luha ko. 

Inaabangan ko na lang na masilayan ang mga bituin. Ang mga bituin ang panghalili ko sa mga ngiti ni Josh. Magkaparehas kase ang mga ito, parehas akong binibigyan ng lakas. 

Pero ngayon, mukhang wala ring balak magpakita ang mga ito. Balot na balot sila ng mga ulap, at malabong masaksihan ko ang ganda ng mga ito. Malabong mabigyan ako ng pag asa. 

Maya maya lang ay bumukas ang pinto.

"Kit..."

Isinara niya iyon pabalik at ni-lock. 

Nararamdaman ko ang kabang unti unting nabubuhay sa loob ko nang lumapit siya sakin at isa isang inalis ang mga bagay na nasa katawan niya. 

"Why are you here? W-what are you doing?" Nauutal na tanong ko dito. 

Napabangon ako bigla nang hindi ito sumagot at nakatingin lang sa akin. Sinimulan niyang hubarin ang leather jacket niya. 

"Stay away kit! Don't come near me!" Buong tapang na sigaw ko dito pero nginitian niya lang ako. 

Dahan dahan akong napaatras nang tuluyan na siyang makalapit sakin. 

He was about to unbuckle his belt when someone knocks the door. Mahina siyang napamura at dali daling sinuot ang jacket niya. Lumapit ito sa akin para bumulong.

"Prepare yourself Mara, ilang oras na lang, magiging isa ka na rin sa mga ito".

Tila lumukso ang puso ko palabas nang makita ang dinukot niyang litrato mula sa bulsa. 

Mga babaeng nasa incubator, walang malay...

Agad niya iyong ibinalik sa pinagkunan niya saka tumalikod na sakin at nagtungo para buksan ang pinto. Naiwan akong tulala at pinipigilan ang mga luha.

"What is it?" Tanong niya sa kung sinoman ang nandon. 

"Pinapatawag ka ni Carlos, ako na muna ang magbabantay sa kanya" Anang tinig ni Zion. 

Tumango lang si Kit dito at nagbigay daan para makapasok si Zion saka lumabas ng kwarto. 

"How are you?" Tanong niya kalaunan nang masigurong wala na si Kit. Dahan dahan niyang sinara ang pinto at lumapit sa gawi ko. Nag iwas ako ng tingin dito saka umiling. 

"I don't have to state what's obvious, Zion."

Napayuko siya sa sinabi ko. Kaya nagtaka ako bigla. That's not Zion.

"Something's bothering you, am I right?" Tanong ko sa kanya. 

Kasalukuyan siyang nakupo sa tapat ko at nakayuko lang. 

"Ginalaw ka ba niya?" Tanong niya kalaunan bago nag angat ng tingin na para bang nag aalala. 

Bumuntong hininga ako bago sumagot. 

"Kung hindi ka dumating" Simpleng sagot ko dito. 

Napatango lang siya. 

"Alam ko na ang lahat" Anito.

Agad akong napalingon sa kanya nang may halong pagtataka. 

"What do you mean?" Tanong ko dito. 

Ngumiti pa muna siya ng pilit bago sumagot. 

"I'm sorry. Hindi ko inalam ang totoo sa inyo Mara. I became selfish, we became narcissistic." Aniya. 

Nalilito ako, he's implying something but it's too difficult to guess. 

"Ayokong maging parte nila, ayokong makasira ng relasyon para lang sa formula na yon. Ayokong maranasan mo 'yon"

●

●