MATAPOS ang nangyari sa coffee shop ay kinain na muna namin ang in-ordee namin bago umalis. Napagdesisyunan naming dalawang magshopping at manood ng sine para mawala raw kahit sandali ang mga problema na iniisip namin.Naisip ko rin na matagal-tagal na rin akong hindi nakapagshopping at nakanood ng sine kasama siya. Simula kasi ng ikasal sila ni Seb ay hindi na ulit kami nakahang-out na kaming dalawa lang.I know it will never lessen the sin that I did behind her back. And I am not expecting it to happen since, I am aware about what I have done is already unforgivable. After namin magshopping at manood ng sine ay kumain na muna kami ng brunch since ramdam na ramdam na namin ang gutom bago niya ako hinatid pauwi sa bahay."Thank you for today, Amethyst. I really enjoyed your company. As always," natatawang sambit niya nang nasa tapat na kami ng gate ng aming bahay.Tipid naman akong ngumiti sa kaniya. "And so do I," sagot ko naman.Habang nakatitig ako sa maaliwalas niyang mukha ay h
6 MONTHS LATERMarahan kong inilapag ang isang bouquet ng mga puting rosas sa ibabaw ng puntod ni Pietho as I show a smile on my face."How are you? Miss na miss na kita, alam mo ba iyon?" I said and seated on the ground while removing some dead leaves scattered on her tombstone. "Alam kong sawa ka nang marinig na magsorry ako, pero patawad pa rin sa lahat ng kasalanang nagawa ko sa inyo ni Seb. Masyado akong naging obsessed sa asawa mo kaya nagawa ko ang mga bagay na iyon. I know, my sorry won't do anything dahil wala ka na. The damage has been done, but I'm still hoping and praying that one day, mapatawad mo ako mula sa kabilang buhay, as I will forgive myself as well," hindi ko namalayang tumutulo na pala ang mga luha ko sa mga mata habang kinakausap ang puntod niya."I know it's been six months, gusto ko na ring magmove on, Pietho. Pero nasasaktan at nahihirapan pa rin akong tanggapin ang lahat, lalo na't nagkaroon ako ng malaking kasalanan sa iyo. But on the other hand, I must mo
"Mahalin mo lang ako, Seb. Lahat gagawin ko kahit na ibigay ko ang katawan ko sa'yo. Just please, please love me—""Tama na, Amethyst," he cut me off from my sentence. "I'm already married with your cousin. Alam mo kung gaano ko siya kamahal kaya kahit anong gawin mo, hinding-hindi ko magagawa ang gusto mo." Umiling ako. Ang sakit, ang sakit sakit.Hindi ko kaya. Mahal na mahal ko siya. Kung nakayanan ko mang magpanggap dati na masaya ako para sa kanila, ngayon ay hindi na. Para akong pinapatay tuwing nakikita silang masaya. Mas lumalim pa ang pagmamahal ko habang nagdurusa.Hindi ko na rin kilala ang sarili ko. Hindi naman ako ganito, but because of my love towards Seb, it makes me the one who I never expected to be.Wala ako sa aking sariling tumayo at naghubad ng aking saplot sa katawan habang impit pa rin akong humahagulhol sa kaniyang harapan. Nakita ko kung paano siya nagulat at matigilan dahil sa ginawa ko.It's now or never.Kahibangan man ang ginagawa ko, wala na akong pakia
I smiled bitterly while looking at the church which is very well organized. There were white roses everywhere. Malaki ang simbahan at ang bawat detalye niyon ay perpekto ang pagkakaayos. Maganda pati ang panahon. Tamang tama lang ang init ng klima.That day should just be perfect because on that day, God will unite the two people who are very in love at saksi ako sa wagas na pagmamahalan nilang dalawa and I should be happy. Hindi dapat magkaroon ng puwang ang anumang lungkot.I am wearing an old rose off shoulder gown. On my ears were a pair of tiny pearl stud. That and the ring in my finger were the only accessories I wore for this special occasion. This ring was given to me by Seb, my best friend for almost half of my life and who lived in the same village where I lived. Ibinigay n'ya ang singsing na iyon bilang regalo n'ya sa akin noong high school graduation namin. I took a deep breath. It should be a happy occasion so there was no need to look like I am attending a funeral. But
Looking at my cousin, I smiled. Pietho was cute and radiant. She was just right for him. She was equally silent, shy and mysterious. Since childhood, I kept admiring how graceful she was in general. And then I realized that he was only meant for her.Lumapit ako kay Pietho na nakababa na mula sa limousine. She sweetly smiled at seeing me. I genuinely smiled back too. Kasama ang mga magulang niya, sabay-sabay kaming pumuwesto sa aisle. Ilang sandali pa at nagsimula na ang wedding March."Finally, after the long wait here you are, getting married to the man you truly love." I heard Tita Preshy said while caressing Pietho's cheek with veil that covered."Masayang masaya kami para sa iyo, anak," dugtong pa ni Tito Robert at hinalikan pa si Pietho sa may noo nito."Thank you Mommy, Daddy and of course," lumingon s'ya sa gawi ko. "Thank you, couz," she smiled at me sweetly that breaks my heart into pieces.Kung gaano s'ya kasaya sa araw na ito, ay s'ya namang pagkalugmok ko sa sakit at kalu
Nauna na akong tumungo sa venue ng reception, sa hotel. And as expected, ako pa lang sa mga kamag-anak namin ang nandito sa venue dahil paniguradong nasa simbahan pa sila o papaalis pa lang sila doon. Hindi din naman ganoon kalayo ang hotel sa simbahan. Binati ako ng ilang mga kaibigan ni Daddy at ni tito Robert sa business na nakakakilala sa akin nang makita ang pagdating ko. May mga tables for relatives and tables for guests. Uupo na sana ako sa tables for relatives since pinsan ko naman si Pietho, ay may biglang lumapit sa akin na waiter at sinabi na hindi raw doon dapat uupo ang maid of honor at bridesmaids. Wala naman akong nagawa kung hindi ang umupo sa upuan ng mga bridesmaids. Tahimik lang akong naghihintay sa pagdating nila nang makarinig ako ng ingay. I'm pretty sure that they're already here.Nilingon ko ang mga nagsidatingan, nakaline-up na pala ang mga bridesmaids at grooms men sa entrance ng function hall habang may hawak-hawak na maliliit na basket na naglalaman ng mg
"Why don't you admit it, Amethyst?" he said still following me.I rolled my eyes. Bakit ba sobrang kulit ng lalaking ito? Kailan nya ba ako titigilan?"Admit what?""That you need me."Biglang nagpagting ang magkabila kong tenga sa narinig dahilan upang mapahinto ako sa paglalakad, marahas at hindi makapaniwala na napatingin sa kanya. What he had said was very unbelievable! Ang kapal naman ng mukha n'ya na sabihing kailangan ko s'ya?"Say that again?" I said with my forehead creased."You need me," diretsang sabi n'ya.I laugh sarcastically. Paano n'ya nasasabi na kailangan ko s'ya? Ganoon na ba kalaki ang pagkabilib n'ya sa sarili n'ya para isipin ang bagay na iyon? How pathetic!I never wanted someone except Seb! Kung may nanaisin man akong tao ngayon, si Seb iyon at hindi sya! "Really?" hindi ko makapaniwalang tanong. "And, can you enlighten me Mr. Wade Harris Coleman, on why it entered your mind that I need you?" I said as I crossed my arms with my head up high and raised my brow
Kahit anong pilit mong kalimutan ang isang tao na binigay mo ang buong buhay mo ay hindi mo magawa kahit na sa sandaling panahon man lang. Sobrang hirap na maiisip mo na lang na sana, mabunggo na lang ang ulo mo sa pader para magka-amnesia ka at makalimutan ang sakit na dulot ng isang sawing pag ibig.Kung sana ganun lang kadali, eh. Kaso hindi, at ang tanging magagawa mo na lang ay ang tanggapin ang katotohanan at magsimula ulit."Woah," manghang sambit ko pagkapasok na pagkapasok namin sa loob ng magarang unit niya.Malaki at malawak ang nasa loob. Kulay puti ang pintura ng kaniyang unit, samantalang cream naman ang kulay ng tiles. May pagka-aesthetic ang theme ng unit niya, and somehow manly dahil sa mga pang basketball na posters at gamit. May mini chandelier ang kaniyang living room pati ang kusina na nagkakahalaga ng tumataginting na isang milyong piso o higit pa.May medyo malaking aquarium pa sa gilid ng malaking flatscreen na TV. Siguradong tiba-tiba ang mga magtatangkang ma