Chapter 5

Kahit anong pilit mong kalimutan ang isang tao na binigay mo ang buong buhay mo ay hindi mo magawa kahit na sa sandaling panahon man lang. Sobrang hirap na maiisip mo na lang na sana, mabunggo na lang ang ulo mo sa pader para magka-amnesia ka at makalimutan ang sakit na dulot ng isang sawing pag ibig.

Kung sana ganun lang kadali, eh. Kaso hindi, at ang tanging magagawa mo na lang ay ang tanggapin ang katotohanan at magsimula ulit.

"Woah," manghang sambit ko pagkapasok na pagkapasok namin sa loob ng magarang unit niya.

Malaki at malawak ang nasa loob. Kulay puti ang pintura ng kaniyang unit, samantalang cream naman ang kulay ng tiles. May pagka-aesthetic ang theme ng unit niya, and somehow manly dahil sa mga pang basketball na posters at gamit. May mini chandelier ang kaniyang living room pati ang kusina na nagkakahalaga ng tumataginting na isang milyong piso o higit pa.

May medyo malaking aquarium pa sa gilid ng malaking flatscreen na TV.

Siguradong tiba-tiba ang mga magtatangkang ma