Daisy His Remedy 1 "Heartbreak"

“Remedy? Or a rebound?!"

Parang malakas na sampal na tumama sa mukha ko ang mga salitang ‘yon na nagpaparalisa sa buo kong katawan. Pati ang paghinga ko ay napigil ko. I couldn’t move, but humigpit naman ang pagkakahawak sa bote ng red wine na dala ko.

“Now, you can't say anything. Kasi alam mo, na naging panakip butas mo ang Daisy na ‘yon!"

Nawalan ng lakas ang kamay ko, at kusang dumulas na lang ang bote na kanina ay mahigpit ang pagkakahawak ko. Huli na ng mahimasmasan ako, tuluyan nang bumagsak ang bote sa sahig at naglikha ng malakas na ingay na ikinalingon nila.

“Daisy!” Nanlaki ang mga mata ni Onse, agad lumapit sa akin.

Alam kong hindi niya inaasahan na mangyayari ang eksenang ‘to; hindi niya inaasahan na darating agad ako, at marinig ang pagtatalo nila na ako ang dahilan. Yumuko ako. Tiningnan ang basag na bote na nasa paanan ko.

Hindi ko na kasi magawang salubungin ang mga mata niya—ang mga mata nila. Kaya umiwas ako; yumukod at pinulot isa-isa ang nagkalat na basag na bote sa sahig.

“I-I’m sorry… I didn’t mean to… Nagulat lang ako. Hindi ko alam kasama mo, Ms. Althea.” Nagkanda- buhol-buhol ang dila ko. Nabubulol at nanginginig ang boses.

Hindi ko kasi alam kung ano ang gagawin ko; hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nahihiya ako. Naiinis. Nasasaktan. Gusto ko na ngang kuyumusin na lang ang mga bubog nang maibsan naman ang hiya na nararamdaman ko ngayon.

Ang sakit-sakit ng puso ko, parang tinadtad ng pinong-pino, parang tinutusok-tusok ng maraming karayum, pero pinipilit kong ‘wag bumigay—pinipilit na ’wag pumatak ang luha sa mga mata kong nag-iinit na; hindi ako iiyak sa harap nila—hindi ako iiyak sa harap ni Sir Onse, kasi hindi naman ako dapat nasasaktan ng ganito, dahil wala namang kami.

Damn it! Bakit pa ba siya bumalik? Umalis na siya, iniwan na niya si Sir Onse, pero heto at bumalik siya na parang walang nangyari.

Ang tanga ko rin naman kasi; alam ko naman na talagang darating ang araw na ‘to. Ang tanga-tanga ko, pinaniwala ko ang sarili na hindi na siya babalik, at sakaling bumalik siya, siguradong hindi na siya tatanggapin ni Sir Onse, niloko nga kasi siya, pinagpalit sa iba, pero mali pala ako, mahal na mahal pa rin niya ang ex-girlfriend niyang taksil.

Hindi ko makakalimutan ang gabing ‘yon—ang pinakamasayang gabi sana ng pamilya nila, kasi kasal ng nakababata niyang kapatid na best friend ko. Pero ang masayang gabi ay nauwi sa gabi ng hinagpis ni Sir Onse.

At ako na bida-bida, porke’t nakita ko siyang nasaktan, umiyak, inabot ko na ang kamay ko, kasama pati ang balikat at puso ko.

Crush ko nga kasi siya. Noong gabing ‘yon, handa na sana akong tapusin ang pagkahumaling sa kanya, kaya lang nagbago ang isip ko. Naawa kasi ako sa kanya. Nagawa niyang baguhin ang sarili. Nagawa niyang magpakatino. Playboy nga kasi siya noon, ayaw niya magpatali sa kahit sinong babae, pero nagawa niyang magbago. Nagmahal ng totoo ngunit nasaktan naman ng todo. Kaya ako na handa na rin sanang mag-move on sa nararamdaman ko sa kanya, lumambot ang puso. Kaya heto, sa sitwasyong ‘to ako dinala ng desisyon ko. Puso ko durog na durog gaya nitong basag na bote na pinupulot ko.

“Daisy, umalis ka…”

"Opo, aalis po ako. Pasensya na po talaga." Agad kong singit sa pagsasalita ni Sir Onse. Tipid pa akong ngumiti, pinipilit itago ang sakit na nararamdaman sa pilit na ngiti na pinakita ko sa kanila.

Sa totoo lang, kanina ko pa gustong umalis, pero hindi ko alam kung paano. Kaya ngayong pinapaalis na niya ako—tinataboy na niya, talagang aalis ako. Masakit, but ito na ang chance ko na makaalis sa napakasakit na tagpong ‘to.

Tumayo ako, hawak ko ang basag na bote na pinulot ko, agad akong tumalikod at hindi na muling lumingon. Durog na durog na kasi ako, hiyang-hiya, ang gusto ko ay makaalis na agad sa harap nila.

Kasabay ng pagsara ng pinto ng unit ni Sir Onse, rumagasa na parang baha ang mga luha ko na paulit-ulit kong pinahid, pero kahit anong pahid ang ginawa ko, walang silbi, patuloy pa rin sa pagpatak ang mga luha ko na nagpalabo sa paningin ko. Binato ko sa trash bin na nadaanan ko ang basag na bote na pinulot ko kanina at nagpatuloy sa paglalakad.

Gusto ko na agad makaalis sa condo na ‘to, pero dahil sa malabong paningin, at tuhod kong nanginginig, hindi ko magawang bilisan ang lakad ko; hindi ko rin magawang iangat ang ulo ko dahil nahihiya akong makita ng mga tao ang hinagpis ko.

Kada hakbang ko, ang bagal, para ako namatayan at nawalan ng saysay ang buhay, sumabay rin ang mahina kong paghikbi at pagtaas baba ng balikat. Habang naiisip ko ang eksena kanina, lalo lang akong nadudurog, lalong naiiyak.

Sa wakas, nakalabas na rin ako ng condo, ngunit dilim at malakas na ulan naman ang sumalubong sa akin—ulan na parang nakikisimpatya sa nararamdaman ko na ngayon ay bumasa sa kabuuan ko. The cold drops hit my face, mingling with my tears.

Tumingala ako, letting the rain wash over me as if it could cleanse me of the pain. But it couldn’t. Naaanod nga ang luha ko, pero hindi ang sakit na nararamdaman ko.

Wala sa isip akong naglakad, hindi alintana ang malakas na ulan, hanggang sa makarinig ako ng busina ng kotse sa likuran ko. Lumingon ako, siya namang pagtigil ng kotse sa tapat ko na hindi ko pinansin, at nagpatuloy sa paglalakad, pero napahinto rin agad nang marinig ko ang pamilyar na boses na tumatawag sa pangalan ko.

“Daisy...”

Muli akong lumingon. Nakababa na ang salamin ng kotse at kita ko mula roon ang driver, si Vincent, katrabaho ko. Isang nurse rin sa hospital pinagtrabahuan ko.

“Get in; you’re soaked,” mahinahon niyang sabi, at saka binuksan ang pinto sa passenger seat. “Come on, don’t make me ask twice."

Pilit akong ngumiti. Utak ko, nagsasabing ayaw kong sumakay, pero mga paa ko naman ay dahan-dahang humakbang palapit sa kotse, at sasakay na sana, pero nahinto dahil sa kamay na biglang humawak sa braso ko, at hinala ako palayo sa kotse.