Daisy His Remedy 3 "Rebound"

Wala na si Sir Onse sa harap ko, pero ang sakit dito sa puso ko, hindi pa rin nawawala. Ang bigat-bigat pa rin ng nararamdaman ko. 

Habang umaandar ang kotse ni Vincent, hindi ko mapigilang lingunin ulit si Sir Onse sa huling pagkakataon. Mula sa malabong salamin ng kotse, nakita ko ang paglapit sa kanya ni Althea na agad yumakap sa baywang niya. ‘Yong yakap na parang takot siyang mawala ulit ito. At si Sir Onse… he didn’t push her away. Hindi ko man nakikita ang expression ng mukha nila, pero sapat na ang nakikita ko, para isiksik ko sa utak ko na mahal na mahal nila ang isa’t-isa.

Ramdam ko na naman ang mga luhang gustong pumatak, pero pinipigilan ko. Not now. Hindi habang katabi ko si Vincent na kahit hindi nagsasalita, alam kong ramdam niya na nasasaktan ako ngayon. 

Matalinong tao si Vincent, at sigurado akong hindi rin siya manhid para hindi mararamdaman ang paghihirap ng kalooban ko. 

Sikreto akong bumuntong-hininga. “Hindi ka dapat nasasaktan ng ganito, Daisy,” paulit-ulit kong sabi sa sarili ko. 

Noon pa man ay alam ko nang hindi ako magagawang mahalin ni Sir Onse. Pero hinayaan ko ang sarili kong umasa—gusto kong maniwala na balang araw ay magugustuhan niya rin ako, basta manatili lang ako sa tabi niya.

The car hit a small bump, and I jolted slightly. Tumama pa ang ulo ko sa salamin ng kotse. Masakit, pero walang katumbas ang sakit na nasa loob ko ngayon. 

“Daisy, masakit ba? Sorry, hindi ko napansin ang bump,” sabi ni Vincent na ngiti lang ang sagot ko at bahagyang pag-iling. Pero ang totoo, gusto kong sabihin sa kanya na oo, ang sakit-sakit, hindi ang noo ko, kung hindi itong puso ko. 

Kahit anong pilit ko sa sarili kong mag-isip ng iba, their closeness, their sweetness na nakita ko kanina ang siyang paulit-ulit na nag-play sa utak ko, like a cruel movie I couldn’t turn off.

Bakit ba ang sakit? Malinaw naman sa akin mula sa simula, kaibigan, kapatid lang ang turing ni Sir Onse sa akin. He never gave me any reason to think na pwede kami maging higit pa sa magkaibigan. But somehow, I let myself hope. I hope that maybe, in time, things will change. 

Ngayon, I realized how foolish I am, blindly loving someone who could never love me back.

Naputol ang malalim kong pag-iisip nang maramdaman ko ang kamay ni Vincent sa balikat ko. I blinked, forcing myself back to the present. 

His touch was gentle; parang pinapagaan ang dibdib ko, tahimik na pinapakalma ang bigat na nararamdaman ko.

Hindi siya nagsasalita, but his eyes were soft, filled with something I had tried to ignore for so long. Affection. 

He cared about me. Hindi lang bilang kaibigan o kasamahan sa trabaho. Kung hindi bilang babae na gusto niya. Apat na buwan pa lang akong nagtatrabaho bilang nurse sa hospital na pagmamay-ari ng mga magulang ni Vincent. 

Since first day, panay na ang paramdam niya sa akin. But I never gave him a chance. He was handsome, charming, thoughtful—lahat ng hinahanap ng babae ay nasa kanya. Pero lagi ko siyang itinataboy. Not because there was anything wrong with him, kundi dahil masyado akong nakatuon kay Sir Onse—lahat ng atensyon ko ay nasa kanya lang; wala akong panahon na mag-intertain ng manliligaw.

Vincent had asked me out so many times, pero lagi akong may dahilan. I wasn’t ready, I wasn’t interested, masyado akong busy—lahat ng excuses ay nasabi ko na. But the truth was, dahil kay Sir Onse, gusto kong maging loyal sa kanya, kahit hindi naman kami.

Sir Onse filled every corner of my heart. Even though I knew na hindi niya ako mahal, kahit alam kong mas masasaktan lang ako, nagpatuloy pa rin ako sa kagagahan ko. Kasi, hindi ko lang siya crush, kundi mahal ko na siya.

Maging si Charmaine ay ayaw niya na lagi kaming magkasama ni Sir Onse. Ayaw niya na mas mahulog pa ako sa kapatid niya at masaktan sa bandang huli. Ang tigas ng ulo ko, kaya heto, nangyari na ang ayaw na mangyari ni Charmaine, nasaktan na nga ako.

I let out a long breath; sinusubukang pakalmahin ang dibdib ko, pero walang epekto. The pain was still there, sharp and unforgiving, like a knife twisting inside me. No matter how much I tried to push it away. 

‘Yong sinabi ni Althea kanina? Wake-up call ko ‘yon, a brutal reminder na kailangan ko nang tapusin ang kahibangan ko.

Hindi ako remedy for Sir Onse’s broken heart. Kundi isang rebound. I am just a temporary fix. A quick solution para maibsan ang sakit na iniwan ni Althea. He just needed someone to help him get through the pain. And I was more than willing to be that person.

“Daisy,” Vincent’s voice broke through my thoughts. "You okay?" tanong niya, marahang nakapatong pa rin ang kamay niya sa balikat ko, puno ng pag-aalala.

Pilit akong ngumiti. "Yeah, I’m fine," I lied, barely above a whisper. Hindi ako okay. 

Pahapyaw siyang tumawa, sabay angat sa kamay niya. “ Are you sure?” tanong na hindi ko na magawang sagutin. Pero maya maya ay napabuga naman ng hangin. “Daisy, maganda ka, mabait, at bata, don’t waste your life to someone na may mahal ng iba at hindi ka kayang mahalin,” mahinahong sabi ni Vincent, bago nito binalik ang tingin sa daan. 

Sandaling napako ang tingin ko sa kanya. Gusto kong magsalita. Gusto kong ilabas ang nilalaman nitong puso ko. Gusto kong e-defend ang sarili ko. Kaya lang, para akong nawalan ng lakas. Natumbok niya kasi. Sinasayang ko lang ang panahon ko sa taong hindi naman ako magagawang mahalin kahit kailan.

Pinili ko na lang na ‘wag magsalita. Mabuti na lang at tumahimik na rin si Vincent, pero panay pa rin ang lingon niya sa akin. Sa totoo lang nakakailang na ang klase ng tingin niya—tingin na parang nagsasabi na tumigil na ako sa kahibangan ko. 

Ipinikit ko na lang ang mga mata ko, para hindi makita si Vincent. And hoping na sa pagpikit ng mga mata ko, I could escape the hollow ache inside me. Pero kahit anong pilit ko, hindi pa rin maalis ang pakiramdam na may nabasag sa loob ko na hindi ko alam kung kaya ko pang buuin.