DAISY
Hinatid ako ni Vincent sa bahay, at dahil ang lakas pa rin ng ulan, I invited him inside na hindi ko sana ginawa dahil mag-isa lang ako sa bahay. Nasa Canada na rin kasi si Mama kasama si Reynan at pamilya nito. Dapat sana ay kasama ko sila ngayon, umuwi lang kasi ako para um-attend sa kasal ni Charmaine. I am planning to stay only for a short vacation. Then, everything with Sir Onse happened—our friendship, our late-night talks, the way he leaned on me when things fell apart with Althea. It made me stay longer than I had planned. But then Althea came back. Ngayon, hindi ko na alam kung mananatili pa ba ako o aalis na lang. “Vincent magkape ka muna.” Tumango-tango lang si Vincent at ngumiti. I excused myself to freshen up, leaving him in the living room, where the comforting smell of coffee filled the space. As I showered, the cold water ran over me, mirroring the numbness I felt inside. I wished I could stay in the bathroom forever, letting the cold wash over me until my body was as numb as my heart. Kaya lang, nasa labas nga si Vincent, naghihintay sa akin, and I couldn’t leave him there for too long. I forced myself to get dressed and rejoin him. When I returned, Vincent was sitting on the couch, a cup of coffee in his hands. He looked up as I entered the room, his eyes locking onto mine with an intensity that made me pause. I hesitated, then took a seat on the chair across him. There was a silence between us, broken only by the soft hum of the rain against the windows. “Thank you for bringing me home,” I said, offering him a small, polite smile. I didn’t want to give him the wrong impression, at ayaw ko rin na isipin niya na ungrateful ako. He smiled back at me—that warm, sweet smile I’d come to know so well. “It was nothing, Daisy. I wasn’t about to let you walk in the rain. Besides,” he added, his voice dropping slightly, “I wouldn’t want the woman I care about catching a cold.” Ang ayos ng pagkakaupo ko kanina. Comportable na ako, ngayon bumalik ang pagkailang ko. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi niya kanina sa kotse na tumatak; hindi lang sa utak ko kundi pati na sa puso ko. "Vincent...” “Don’t worry, Daisy. Hindi naman kita minamadali. I am willing to wait; hanggang handa ka na buksan ang puso mo para sa iba.” There it was again—that feeling, that weight in the air between us. Vincent had been hinting at his feelings for months now, and I had always deflected, too wrapped up in my own feelings for Sir Onse to consider him. Imbes na sumagot ako, I looked down at my hands, twisting my fingers together. I didn’t want this conversation. Hindi ngayon na wasak pa ang puso ko. Ayaw kong maging katulad ko si Vincent, maging remedy or rebound. Vincent cleared his throat softly, drawing my attention back to him. He was still looking at me, his eyes soft, but there was something else there too—a determination. “Daisy,” he began, his voice steady. “I think you know how I feel about you, right? ” Napalunok ako. Paanong hindi ko malaman na may gusto nga siya sa akin. Panay paramdam niya, kahit hindi ko pinapansin. I didn’t respond. “I know you’ve been through a lot with Sir Onse,” he continued, his tone careful, like he was picking his words with precision. “But... Daisy, don’t you think it’s time to let go? To move on from him? He’s never going to love you the way you want him to.” Ayon, nasapol na naman ako. His words are sharp, direct, and brutally honest. Sumikip ang dibdib ko at parang maiiyak na naman. Pero maya maya, I looked up at him. I forced myself to meet Vincent’s gaze. His eyes were kind, but there was a sadness in them too, like he hated saying these things to me but knew they needed to be said. “I know you care about him. Kitang-kita ko sa mga mata mo, sa tuwing hinahatid o sinusundo ka niya,” Vincent continued, his voice softer, “but how long are you going to keep doing this to yourself? You deserve more, Daisy. You deserve someone who sees you.” I couldn’t look at him anymore. I stared at the floor, my hands trembling slightly. Everything he said was true, but admitting that out loud felt like ripping open a wound. “I... I just thought,” I whispered, my voice barely audible, “that if I stayed long enough... if I were there for him... maybe he’d see me differently.” Hinawakan niya ang kamay ko na hinayaan ko lang. “He won’t, Daisy, kasi may mahal siyang iba.” Nakagat ko naman ang labi ko, trying to hold back the tears that were threatening to fall. I had spent so long hoping, waiting, and convincing myself that if I could just be there for Sir Onse, if I could just show him how much I cared, maybe he’d realize I was the one he needed. And now, Althea had come back; my dreams had shattered. “I’m not trying to hurt you,” Vincent said softly, leaning forward in his chair, his gaze never leaving mine. “I just... I care about you, Daisy. And I hate seeing you like this. You deserve to be happy.” Tumayo si Vincent at umupo sa tabi ko, at saka marahan na hinaplos-halos ang kamay ko. “Let me make you happy, Daisy. Just... give me a chance.” Hindi pa rin ako makasagot. Pero napapaisip naman sa sinasabi niya. Hindi naman siguro masama kung bigyan ko nga siya ng pagkakataon o ang sarili ko. But could I? Could I let go of Sir Onse? The idea of us? It felt like losing a part of myself, like letting go of a dream I had held onto for so long. But what was that dream worth if it only ever brought me pain? I sighed softly, pulling my hand away from Vincent’s. “I don’t know, Vincent,” I whispered, my voice thick with emotion. “Pero sige, I will give you a chance.”DAISY Matapos ang ilang linggong walang tulog at puro iyak, sa wakas, nabuksan na rin ang isip ko. Natauhan na ako. It was time to stop waiting for someone who would never love me. Time to stop living in the shadows of a love that was never mine to begin with. Masaya na siya kasama ang mahal niya, kaya ako, bukas na bukas na rin ang puso para sa iba at maging masaya kagaya niya. For the first time, I agreed to go on a date with Vincent. It was a small step, para sa tuluyang pagbubukas ng puso ko. Ngayon nga ay nakatayo ako sa harap ng salamin, getting ready for our first official date, and I couldn’t help but feel a mix of emotions. There was excitement, takot, at may pangamba. Oo, handa na nga akong buksan ang puso ko para kay Vincent, but no matter how hard I tried to push Sir Onse out of my mind, he remained there—like an uninvited guest who refused to leave. I sighed, shaking my head at my reflection. Tinapik-tapik ko ang noo ko para tuluyang mawala sa utak ko si Sir Ons
Wala na akong nagawa kung hindi panoorin na lang si Daisy kasama si Vincent na parang sinasamantala ang pagkakataon na mahawakan na naman siya. Ewan ko ba, may pakiramdam ako na sinasadya ni Vencent na hawakan ng gano’n si Daisy para galitin ako. At nagawa nga niya. Sinisindihan niya ang galit ko. Gusto ko na nga silang habulin. Gusto kong agawin si Daisy mula sa kanya, at gusto kong sapakin siya at pagsabihan na layuan si Daisy. Pero ano ba ang karapatan ko para gawin ang bagay na ‘yon? Anong karapatan ko na manghimasok sa mga affairs ni Daisy? Gaya nga ng tanong niya kanina, anong pakialam ko? Kahit nagngitngit ang kalooban ko, I returned to the table na parang walang nangyari, but my thoughts were spinning. Si Daisy pa rin ang laman ng utak ko. I tried to push it out of my head at mag-focus na lang kay Althea, but it felt impossible. “Babe, are you okay?" tanong nito, at banayad na hinawakan ang kamay ko. Paulit-ulit akong tumatango at ngumiti. “Yes, I’m fine. Masaya ako na ka
My heart stopped, and my mind raced, realizing na mali ang nasabi ko. Bulong lang ‘yon, pero alam kong narinig ni Althea. Gaya ko, hindi na rin siya gumagalaw; hindi nakakapagsalita, at nanatili lang sa kandungan ko. Then she pushed me away. Hinagilap ang mga saplot niya at tahimik iyong sinuot, at pagkatapos ay hinarap ako.Kung kanina ay gulat ang nakikita ko sa mga mata niya, ngayon ay galit na. Galit na hindi ko alam kung paano pawiin, kung paano mawala.“What did you just say?” Nanginginig ang boses niya na sumabay sa marahas niyang paghinga dahil sa pinipigil na emosyon. Katulad niya, hindi ko na rin halos mahabol ang marahas kong paghinga. Panic rising in my throat. I couldn’t move, couldn’t speak. Gusto kong mag-sorry; gustong magpaliwanag, kaya lang paano? Bilang lalaki, alam kong walang excuse ang ginawa ko—ang sinabi ko. Alam kong nasaktan ko ng sobra si Althea sa puntong ‘to.“I…” Hindi ko magawang ituloy ang sasabihin ko, pero nilapat ko naman ang palad ko sa pisngi na
DAISYPara akong lutang nang lumabas kami ni Vincent sa restaurant. Sa sobrang lutang ko, maski ang sawayin siya sa ginagawang paghaplos-haplos sa baywang ko ay hindi ko nagawa. Hinayaan ko lang siya na parang nagugustuhan ang ginagawa niya. Pero hindi; hindi ko nagugustuhan. Si Sir Onse naman kasi, panira! Masaya na sana ako kanina. komportable na akong kasama si Vincent; biglang sulpot naman siya. Gulat na gulat ako kanina: hindi ko akalain na magkikita pa ulit kami matapos ang ilang linggo na walang kahit anong communication. Kaya lang, imbes na matutuwa ako sa muli naming pagkikita, hindi ‘e—nainis ako; hindi ko nagustuhan ang paghawak niya sa braso ko na sobrang higpit. Masakit. Ramdam ko ang pagbaon ng mga daliri niya sa manipis kong braso. Ang mas nakakainis pa, ang mga tanong niya wala sa ayos; wala sa lugar. Bakit ba siya nagagalit? Anong pakialam niya kung makipag-date ako sa ibang lalaki. Siya nga ‘e, agad-agad na tinanggap si Althea kahit niloko siya noon. Tapos ako p
“Sandali," sabi ko, habang binubuksan ang gate. At nang mabuksan ko, malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko—sampal mula kay Althea. Ang lakas na muntik kong ikatumba. Sa sobrang gulat, hindi kaagad ako nakapagsalita; hindi ako makagalaw. Napahawak lang ako sa pisngi kong parang sinisilaban. Ang init. Ang hapdi. Ang sakit. Parang sandaling nawala ang pandinig ko. Hindi pa man ako nakabawi sa pagkabigla, umalingawngaw naman ang nanggagalaiting sigaw ni Althea. “You—! You shameless woman!” And before I could react, inabot naman niya ang ulo ko. Ramdam ko ang pagbaon ng mga kuko niya sa scalp ko bago niya hinila ang buhok ko. Wala akong nagawa kundi ang humikbi lang. I was too shocked to fight back. Nagawa ko lang hawakan ang kamay niya nang hindi ko na matiis ang sakit sa anit kong parang natuklap na. Sumabay rin ang hampas ng isang kamay niya sa mukha ko ang pagsabunot sa buhok ko. “Ano ba, Ms. Althea! Tama na po!" Daïng at hikbi ang kasama ng pakiusap ko. Sakabila ng
Onse’s concern for Althea was undeniable, as he quickly helped her to her feet. Pero ang tingin niya sa akin ay parang pana na pinupuntariya ang puso ko. “How could you, Daisy?!” Dinuro-duro niya ako na para bang hindi niya ako kilala; hindi niya ako nakasama ng ilang buwan para isipin na magagawa kong manakit na walang dahilan.Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nagulat na nga ako sa biglang pagdating niya, nagulat pa ako sa inaasta niya; hindi ko in-expect na agad niya akong sisihin na hindi man lang inaalam kung ano ang totoong nangyari. At saka, ano ba ang nangyayari at pareho silang sumugod rito?“Paano mo nagawang manakit? Kailan ka pa naging ganito ka bayolente?" His accusations spilled from his lips. Tinapunan niya rin ng matalim na tingin si Vincent na para bang sinisisi niya ito dahil hindi ako inawat sa pananakit ko sa pinakamamahal niyang girlfriend. Imbes na sumagot ako, magpaliwanag o e-defend ang sarili; nanahimik ako. Pinagmamasdan ang bawat galaw niya, ang pag
ONSENakauwi na ako sa condo kasama si Althea, at ngayon nga ay katabi ko na siya sa kama. Yakap-yakap ko, pero ni isa sa amin ay walang nagsasalita, tanging ang mahinang hikbi niya lang ang maririnig sa loob ng kwarto. I pressed my lips on her forehead, mahigpit na yakap naman ang sagot niya. After the chaos that had happened between her and Daisy, nagkabati kami. She realized na hindi ko kinukunsinti ang pananakit sa kanya ni Daisy, kahit pa malalim ang pagkakaibigan namin. Now we are back to being us.“Onse…” Matapos ang ilang minutong katahimikan, nagsalita rin si Althea. She pressed her cheek against my chest and began talking about the fight with Daisy. “Kung alam ko lang na aabot sa gano’n ang sitwasyon, hindi na lang sana ako nagpunta sa bahay ni Daisy," her voice soft but edged with raw emotion.Hindi ako umimik, pero kamay ko naman ay marahan na humaplos-haplos sa buhok niya. Gusto kong maramdaman niya na kahit hindi ako umiimik, handa naman akong makinig sa sasabihin niy
The realization hit me hard when I discovered Daisy had blocked me. Hindi lang number ko, pati na rin sa mga social media. I intended to explain and apologize, but she cut me off completely. Kalooban ko tumututol sa ginagawa niya; hindi ako mapanatag. And yes, masakit ang ginawa niya; hindi ako makapaniwala na magagawa niya akong despatsahin sa buhay niya. But, ito ang gusto niya; so be it. Maybe it was for the best.Hindi na ako sumubok na muling kontakin siya, o ang mag-isip ng posibilidad na magkita kami ay iniwasan ko. Nakakalungkot mang isipin na umabot kami sa puntong ‘to, pero tinanggap ko—I lost my friend; my remedy. Ang hirap pala tanggapin, inaamin ko; hindi madali, pero wala na akong magagawa—bin-lock ako; she wants me out of her life, kasi may Vincent na siya.Para mawala sa isip ko si Daisy, at ang mga nangyari, I threw myself into work. I barely left the office. Sinisiguro kong puno ang calendar ko ng mga appointments. Tanggap lang ako ng tanggap ng clients. Kahit a
DaisyNangako ako na manatili sa bahay at hintayin lang ang pag-uwi ng asawa ko. But staying in the house was beginning to drive me crazy. It felt like I was a prisoner—a criminal too afraid to step outside for fear of being caught by the police.This is so frustrating. Wala naman kaming ginagawang masama, pero kami ang nagtatago. Kaya nag-decide ako pumunta sa firm para makita at makasama ang asawa ko.Siguro naman mag-aatubili na si Vincent or Althea na lumapit o gawan ako ng masama dahil sa mga kasama kong bodyguard. Feeling ko nga dinaig ko pa si Charmaine sa pagiging senyorita, kahit saan ako magpunta, may sumusunod na bodyguard. Bago kami tumuloy sa firm, we stopped at a restaurant that served home-cooked meals. Onse and I had been eating nothing but greasy food lately, so naisip ko na kailangan naman naming kumain ng masustansya. Heto na nga at kababalik lang ng bodyguard na inutusan kong bumili ng pagkain. Tinola, pinakbet, at atsara ang pinabili ko. Habang bumabyahe, hind
Sa kabila ng nangyaring tension kahapon, heto at tuloy pa rin kami sa pang araw-araw na gawain. Ang galit, takot, at pag-aalala, dala-dala ko pa rin, kahit nandito na ako sa trabaho. I had no choice; kailangan kong pumasok dahil sa kasong hinahawakan ko. Gusto ko na nga sanang isama na lang si Daisy, para lagi ko siyang nakikita at nababantayan. Kahit kasi nagdagdag ng bodyguard si Danreve, hindi pa rin ako mapanatag. Ngayon nga ay kaharap ko ang maraming files, pero utak ko naman si Daisy ang laman. Kinukumbense ko na lang ang sarili na walang mangyayaring masama sa asawa ko. Mababantayan siya ng mabuti ng mga bodyguard. At saka nangako nga siya na hindi na muna lalabas. Maging ang kapatid ko ay hindi ko muna pinayagan na pumunta sa bahay. Ayaw kong madamay siya sa gulo. Ang dami-dami na niyang pinagdaanan, ayaw kong dagdagan pa iyon. Hindi nga lang kasi si Althea at Vincent ang gumugulo sa amin ni Daisy. May mas demonyo pa kay sa kanila—si governor. Bukas na nga ang verdict sa ka
The headlights bore down on me like a beast. I froze as I processed what was happening. Hindi ako pwedeng magkamali, kotse ni Vincent ang humaharurot at pinupuntariya ako. Naikuyom ko ang kamao ko, nagpupuyos sa galit ang kalooban ko. Puso ko ang lakas na rin ng kabog sa puntong naririnig ko na ang tïbok. Utak ko nagsasabi na tinatakot lang ako ni Vincent, gumaganti lang siya sa ginawa ko kanina, pero habang papalapit ang kotse, na-realize ko na hindi niya intensyon na takutin ako. Layunin niya talaga na sagasaan ako, tuloy-tuloy kasi ang mabilis nitong pagpapatakbo.“Damn it!” I growled, adrenaline surging. Agad-agad akong tumalon sa bukas na kanal na nasa likuran ko. Mabuti na lang at walang lamang tubig ang kanal, pero marami namang basura. Tumama pa ang siko ko sa magaspang na semento na ikinadaing ko, pero agad ring akong tumahimik.Rinig na rinig ko kasi ang tunog ng gulong ng kotse na naglikha ng ingay–ang sakit sa tainga dahil sa biglaang paghinto, at ngayon ay tunog naman n
Bago matapos ang taon, gusto kong magpasalamat sa lahat na bumabasa at sumusuporta sa mga akda ko. Bukas na po ako mag-update. Happy New Year sa ating lahat.
Hindi mawala ang tingin ko kay Daisy na natutulog sa tabi ko. Dapat ay masaya kami ngayon. Hindi ganito na kahit tulog na siya ay bakas pa rin ang tension sa mukha niya. Nakakagalit. Nasira na naman ang mga plano ko dahil sa mga taong walang magawa sa buhay na gusto kaming sirain. Hindi pa rin mawala sa isipan ko ang nakita ko sa surveillance camera—ang biglaang pagyakap ni Vincent, ang pagdikit ng mukha niya sa leeg ni Daisy, ang pagtatalo nila, lahat ng ‘yon ay nagpakukulo ng dugo ko. Nakuyom ko na naman ang kamao ko; hindi ko pa mapigil ang mapatiim bagang. Awang-awa ako sa asawa ko. Vincent made her cry, and for that, I couldn’t forgive him. Kahit pa sabihin na nakaganti ng siko at sampal si Daisy, hindi pa rin ‘yon sapat na kabayaran sa sakit at takot na idinulot niya sa asawa ko. Pigil akong bumuga ng hangin. Mahimbing na nga ang tulog ni Daisy, pero ako, hindi makatulog, hindi ako mapanatag. Dibdib ko nag-aalburoto pa rin. Hindi pwedeng wala akong gagawin. Hindi ko
Wala sa sariling pinulot ko ang mga larawan, tulalang pumasok sa kotse, at nanghihinang sinara ang pinto. Dumagdag pa sa panghihina ko ang nang-aasar na tawa ni Althea. Gusto ko siyang singalan, gustong kong tumahimik siya, pero para kasing nawalan ako ng lakas na harapin siya. Sa manibela ko binuhos ang galit ko, ang sakit na nararamdaman ko, mahigpit ko iyong hinawakan sa puntong bumakat na lahat ng ugat ko sa kamay, at halos lumuwa na ang mga buto sa kamay ko. Gusto na rin sanang makalayo na. Ayaw ko nang makita ang mapangkutyang mukha ni Althea, but I couldn’t bring myself to start the engine. Instead, I stared at the pictures again. Sa larawan, parang ang lambing nila. Yakap ng lalaki si Daisy sa likuran. Para na namang mapugto ang hininga ko. Ipinikit ko na lang ang mga mata saka paulit-ulit na umiling-iling. Hindi ‘to magagawa ni Daisy—my Daisy, wouldn’t do something like this. ‘Yon ang paulit-ulit kong sinasabi sa sarili, pero ‘yong doubt, hindi basta-basta mawawala.
ONSEAng ganda na naman ng araw ko. Ang gaan-gaan ng pakiramdam ko. Lahat nakikiayon sa sayang nararamdaman ko. Pagpasok ko palang sa firm ay mga ngiti na ng mga kasamahan ko ang bumungad sa akin.Simula nang maipanalo ko ang high-profile r*pe case against the governor’s son, dumagsa pa ang maraming kleyente sa firm, may mga pumasok na bagong investors at dumami rin ang mga benefactor sa mga charity institution na sinusuportahan ng aming firm.Pero ang nagpapasaya lalo ng araw ko ay balitang pinakahihintay ko—Althea’s disbarment had finally been approved.‘Yong satisfaction na nararamdaman ko, hindi ko ma-explain. Pumipintig-pintig ang puso ko na para bang umindak sa tuwa. Hindi na muling makakaapak si Althea s courtroom bilang isang lawyer. Noon, ako ang tumulong sa kanya, ma reduce lang ang araw ng supension niya, pero sa huli ako rin pala ang nagpapaalis sa kanya sa pagiging abogado. Malinaw pa sa alaala ko ang rason ng supension niya. A client’s wife had filed a complaint, acc
Kanina pa habang nag-uusap kami ni Onse, ramdam ko na parang may mga matang nakatanaw sa amin, pero dahil nasa kalsada nga kami, may mga taong dumadaan, may mga kapitbahay na alam kong humahaba ang mga leeg masipat lang kung ano ang ginagawa namin ni Onse, isinawalang-bahala ko ang nararamdaman ko. Kinukumbinsi ang sarili na dahil lang sa mga nangyari sa amin ni Onse nitong mga nakaraan kaya ganito ang nararamdaman ko. But…the sudden embrace happened. Gulat na gulat ako, pero alerto namang kumilos ang katawan ko. Siniko ko ng malakas ang lapastangan na yumakap sa akin, at agad akong lumingon sa namimilipit na lalaki–si Vincent. Kapa nito ang sikmura na siniko ko habang ang mga mata ay walang kurap na tumitig sa akin. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko na parang bang anumang oras ay sasabog na. Mas tumindi pa ang kabang nararamdaman ko habang nakatingin kay Vincent, hindi kasi sakit ang nakikita ko sa mukha niya—galit. Nag-aapoy ang mga mata niya na nagpaatras sa akin at nagpanga
Daisy Matamis na ngiti ng gwapo kong asawa ang bumungad sa akin pagmulat ko. Patagilid siyang nakahiga at nakatukod ang siko, titig sa mukha ko. “Good morning, my beautiful wife,” sabi nito. Ang lambing ng boses niya na nagpapagalaw naman sa mga insekto ko sa tiyan. Bago pa man ako makapagsalita, he leaned down and kissed me on the lips. Nakagat ko ang labi ko. Nahiya ako. Kagigising ko pa nga lang. I tried to cover my face with my hands, but he chuckled, pulling my hands away gently. “Why are you hiding?” Kagat-kagat naman niya ang pang-ibabang labi, at ang mata ay nagpalipat-lipat sa mga mata ko at sa labi. “Don’t tell me, matapos ng nangyari sa atin kagabi, nahiya ka pa…” Muli niyang inilapit ang mukha sa akin. Hindi ko na hiyaan na lumapat na naman ng labi niya sa akin. Idiniin ko ang mukha ko sa dibdib niya. Hoping na hindi niya makita ang namumula kong mukha. Hindi nga niya nakita ang mukha ko, pero niyakap naman ako ng mahigpit, at ngayon ay hinalik-halikan na ang tukto