Daisy His Remedy 5 "Chance"

DAISY

Hinatid ako ni Vincent sa bahay, at dahil malakas pa rin ng ulan, I invited him inside na hindi ko sana ginawa dahil mag-isa lang ako sa bahay. Nasa Canada na rin kasi si Mama kasama si Reynan at pamilya nito.

Dapat sana ay kasama ko sila ngayon, umuwi lang kasi ako para um-attend ng kasal ni Charmaine. Wala akong plano na magtagal. But then, everything with Sir Onse happened—our friendship, our late-night talks, the way he leaned on me when things fell apart with Althea. It made me stay longer than I had planned.

Ngayong bumalik na si Althea, hindi ko na alam kung mananatili pa ba ako o aalis na lang.

“Vincent magkape ka muna," sabi ko habang inaabot ang kape na nakangiting tinanggap naman ni Vincent.

" Salamat, Daisy," sabi niya sabay tiingin sa basa kong damit na ikinailang ko. "Ayos na ako rito, magpalit ka muna, at baka magkasakit ka." Napangiti naman ako sa sinabi niya.

Akala ko kasi iba ang nasa utak niya. Nakalimutan kong mabait nga pala 'to si Vincent at gentle pa, hindi siya gagawa ng dahilan na ikasira niya o ng pangalan ng hospital nila.

Nagpaalam na nga ako, pumasok sa kwarto. At nagbabad ng ilang minuto sa shower. Hinayaang mamanhid ang buong katawan sa malamig na tubig. Kaya lang, hindi sapat ang malamig na tubig para ibsan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi naanod ang sama ng loob ko. Lalo ko lang nararamdam ang sakit.

Dismaya ko in-off ang tubig, at tumayo sa harap ng salamin. Ngayon ay kaharap ko ang sariling reflection—reflection ng isang babaing sawi dahil sa one sided love.

Matapos kong isiksik sa sarili, how pathetic I am, falling to someone na may ibang mahal, pinilit ko naman ang sarili na kumalma. Oo, kailangan kong kumalma kahit mahirap. At saka, nasa labas pa nga si Vincent, naghihintay, kaya kahit gusto ko na sanang magpahinga at makalimutan ang sakit kahit sandali lang, hindi pa pwede.

Bumalik ako sa sala matapos magbihis, agad naman akong sinalubong ng matamis na ngiti ni Vincent, habang hawak ang tasa ng kape. Umupo ako sa kabilang side ng couch, sinisiguro na may sapat na distansya sa aming dalawa, at imbes na siya ang tingnan, ang kausapin ko, sa labas dumako ang paningin ko. Medyo humupa na ang ulan, pero ang nararamdaman kong sakit nandito pa rin.

“Vincent, thank you for bringing me home,” sabi ko, at nginitian pa siya ng tipid. Pero agad rin akong nag-iwas ng tingin, hindi ko kayang salubungin ang mga titig niya—titig na parang nagsasabing gets kita, Daisy, alam kong nasasaktan ka.

“Wala 'yon, Daisy. No need to thank me. Hindi ko lang kayang makita na ang isang magandang babae na gaya mo ay maglakad sa ulan." Ngumiti siya. Napangiti na rin ako...ng pilit nga lang at nag-iwas na na naman ng tingin.

"At saka,” dagdag niya na muli ko namang ikinalingon agad. “Ayokong magkasakit ang babaeng gusto ko."

Napalunok ako. Maayos na sana akong nakaupo. Kahit medyo naiilang sa presensya niya, naging komportable naman akong kausap siya, pero ngayon ay tumindi na naman ang pagkailang ko. Sumisiple pa kasi ng salita, alam naman niyang durog pa ang puso ko at hindi pa magawang mag-intertain ng iba.

"Vincent...”

“Don’t worry, Daisy. Relax. Hindi ko naman hinihingi ang sagot mo. Hindi ako nagmamadali. I am willing to wait; hanggang sa handa ka nang buksan ang puso mo para sa iba.”

Imbes na sumagot ako, I looked down at my hands, twisting my fingers together. Ilang buwan na nga siyang nagpaparamdam, pero hanggang ngayon handa pa rin siyang maghintay. Hanggang kailan ba? Kaya rin ba niyang maghintay ng limang taon gaya ko?

Maya maya ay mapait akong ngumiti. Sandali ko rin siyang tinapunan ng tingin, at muling nag-iwas naman.

Vincent cleared his throat, drawing my attention back to him. He was still looking at me, his eyes soft, but there was something else there too—a determination. “Daisy," nilapag niya ang tasa ng kape na lumamig na lang hindi pa rin ubos, at saka hinawakan ang kamay ko. "Hindi kita pin-pressure, ang gusto lang ay malaman mo na seryoso ako—totoo ang nararamdaman ko sa'yo. At araw-araw kong patutunayan 'yon."

Napalunok ako. Binawi ko rin ang kamay kong pinisil-pisil nito ng mahina.

"Daisy, alam ko hindi ka pa handa. Alam ko si Onse lang ang laman ng puso mo. Pero sabi ko nga, handa akong maghintay.” Bumuga siya ng hangin at ngumiti. Napatitig naman ako sa kanya. “But... Daisy, don’t you think it’s time to let go? To move on from him? He’s never going to love you the way you want him to.”

Ayon, nasapol na naman ako. Para akong nasampal. Sumikip pa ang dibdib ko at parang maiiyak na naman. Masakit na 'yong narinig ko mula kay Althea kanina, dumagdag pa ang sinabi ni Vincent.

Nanatili na lang akong tahimik. “I know you care about him. Kitang-kita ko sa mga mata mo, sa tuwing hinahatid o sinusundo ka niya." Pagpatuloy niya. “But how long are you going to keep doing this to yourself? You deserve more, Daisy. You deserve someone who sees you.”

“Tanga ako, Vincent 'e? I thought if I stayed long enough... if I were there for him...magugustuhan niya rin ako.” Ayon na ang mga luha ko, sunod-sunod ng pumatak. Kanina habang nasa kotse kami, sinisiguro kong 'wag pumatak ang luha. Nangako akong hindi iiyak sa harap niya, hindi tama na sa kanya ko sabihin hinagpis ko, pero wala e. Hindi ko na kiniya.

Hinawakan niya ang kamay ko na hinayaan ko lang. “He won’t, Daisy, kasi may mahal siyang iba.”

Pinahid niya ang luha ko at inangat ang mukha ko paharap sa kanya. “Daisy, hindi ko sinasabi ang lahat ng 'to para saktan ka." Lumapit siya ng bahagya, at muling pinahid ang mga luha kong patuloy pa rin sa pagpatak. “I care about you, Daisy. And I hate seeing you like this. You deserve to be happy.”

“Ako, handa kang pasayahin." Pabulong nitong sabi habang banayad na hinaplos-haplos ang pisngi ko at hindi ako nilulubayan ng tingin. "Let me make you happy, Daisy. Just... give me a chance.”

Hindi pa rin ako makasagot. Pero napapaisip naman sa sinasabi niya. Hindi naman siguro masama kung bigyan ko nga siya ng pagkakataon—bigyan ko ang sarili ng pagkakataon.

Pero kaya ko ba? Could I let go of Sir Onse? Napapikit ako, napahawak sa dibdib. Ngayon pa nga lang, pakiramdam ko, parang may nawalang parte na sa pagkatao ko. Hindi maganda sa pakiramdam ang e-let go ang matagal ko nang pinapangarap, pero mas hindi maganda ang manatili tanga at maghintay sa taong umiikot ang buong buhay sa iba.

Humugot ako ng malalim na buntong hininga. “Hindi ko alam kung kailan magbubukas itong puso ko para sa iba, Vincent." Tumango-tango si Vincent, bumakas ang lungkot sa mga mata. "But, sige, magbibigay ako ng pagkakataon, hindi lang sa'yo, kundi pati na rin sa sarili ko," sabi ko na ikinangiti ni Vincent. Bakas na sa mga saya sa kumislap nitong mga mata.