ตอนที่17.ตัดบัวอย่าเหลือใย1

ตัดบัวอย่าเหลือใย1

"น้ำขิง รบกวนพี่อรโทรบอกน้ำขิงหน่อยนะคะว่าเขาออกกันมาแล้ว"

"ได้จ๊ะ"

พี่อรแสนสวยรับคำแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน แม้ว่าฉันจะเสนอตัวช่วยก็ไม่ยอมนั่งเฉยๆก็ฟุ้งซ่านเปล่าๆ

ที่ศาลาท่าน้ำของบริษัทจึงกลายเป็นสถานที่สิงสถิตของฉันในเวลาต่อมา แม้แดดยามบ่ายจะร้อนระอุแต่ฉันรู้สึกเพลิดเพลินกับบรรยากาศโดยรอบ ที่มีเรือด่วนเจ้าพระยาแล่นเรือผ่านไปผ่านมาลำแล้วลำเล่านับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อมองลงในน้ำก็มีฝูงปลาแหวกว่ายอ้าปากรออาหารจากผู้ใจบุญ จำนวนปลาเริ่มเบียดเสียดกันมาเหมือนนัดกันไว้ หรือว่าจะมีตัวสื่อสารส่งสัญญาณเรียกเพื่อนฝูงมารอฉันหว่านอาหารให้

"จะกินกันอีกแล้วเหรอ?"

ปลาก็เหมือนคนแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพื่อสิ่งที่ต้องการ ตัวไหนใหญ่กว่าก็จะได้อยู่ด้านบนมีโอกาสได้อาหารก่อนใคร

อนิจจัง สุขัง อนัตตา

"กินน้ำลูบท้องกันไปก่อนแล้วกันนะ ป้าขายอาหารเขากลับไปแล้ว"

ฉันตั้งใจปลอบประโลมเจ้าสิ่งมีชีวิตด้วยใจจริง

"พรุ่งนี้พี่สัญญาเลยจะซื้อมาให้กินแต่เช้า"

เมื่อดูจากชนิดของปลาแล้วส่วนมากจะเป็นปลาดุกกับปลาสวายซะเป็นส่วนใหญ่ อ้าปากกว้างจนมองเห็นฟันแหลมคม

"พูดไม่รู้เรื่องนะเรา"

ฉันยืนเท้าสะเอวมองฝูงปลาที่ตีน้ำ