THREE

Nang makarating na ng bahay ay napansin ko ang isang pulang kotseng naka park sa harapan . It was Arvin. Nakasandal siya sa kotse at nakapamulsa. Napangiti siya ng mamataan niya ang kotse kong kaka park lang at agad siyang lumapit.

"Hey, kanina ka pa dyan?"

"Hindi naman .. siguro mga 5 minutes."

Arvin is a good friend of mine. He keeps me company noong nag-aadjust pa ako sa trabaho sa kompanya.

Napansin niyang tulog si Johannah sa likod ng kotse.

"She's asleep." he said at saka binuhat si Johannah.

Nameywang pa ako nang makarga niya ng tuluyan si Johannah.

"Hey, I can do that."

He chuckled. "Yeah, but would you mind opening the door, she's kinda heavy. You know."

Natawa ako. Oo nga naman, mas inuna ko pang manermon kaysa buksan ang pinto.

Inilapag niya sa kama ang anak ko ng dahan-dahan at nag pasalamat ako sa kanya.

"What brings you here?" tanong ko nang maupo siya sa sofa.

"I'm here to give you these." iniabot niya ang isang envelope.

Kinunotan ko siya ng noo. "What's that?"

Kinuha ko ang envelope at binuksan. Medical Records ni Daddy.

I gasped nang mabasa ko ang nilalaman nito. He has a stage 3 cancer. And it was 2 years ago pero wala manlang kaming kaalam-alam.

"Pero sabi ni mommy, dad's getting better. W-Why the heck?" hindi ako makapaniwala.

Nanatili lang siyang tahimik.

"Does kuya know about this?"

He nodded. "Kahapon niya lang nalaman. One of your businesses is in danger of bankruptcy because one of your competitors knew about the condition of your father." napailing lang ako. "And, Andrei is struggling dahil nag-aatrasan ang mga investors ninyo." dagdag pa niya.

"What am I gonna do then, uuwi ako?"

He just shrugged. "If they find out about your business here in Canada, I don't think na papalampasin din nila ito. It's up to you kung mananatili ka rito o tulungan ang kapatid mo sa Pilipinas."

Napalunok ako. Wala akong kaalam-alam na may ganoon na palang nangyayari. Kapag kinakamusta ko naman sila, lagi nilang sinasabi na ok lang sila pati ang kompanya. I have no idea that my dad has cancer and that my mom and brother is struggling.

Nang gabing iyon ay hindi ako nakatulog. I have to decide right away dahil nasa bingit ng pagbagsak ang kompanyang pinagpagurang itayo ni Daddy.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang tumunog ang cellphone ko. It was kuya Andrei kaya agad ko itong sinagot.

"Kuya," sagot ko sa videocall.

"Did Arvin told you?"

Tumango ako. "Bakit wala kayong sinasabi sa akin?"

"Ayaw lang naming ma stress ka. and I told Arvin that I don't need help. Kayang-kaya kong resolbahin ang problema dito and besides, tumawag sa akin ang secretary mo, may problema din diyan sa kompanya ngayon."

Bumuntong hininga ako. Ang kulit din ng baklang iyon.

Sinimangutan ko siya. "And about Dad?"

"Hey, kahapon ko lang din nalaman ang tungkol sa sakit niya." depensa niya  "Pupuntahan ko sila sa Ospital bukas to confirm and to scold mom." biro niya pa.

Umirap lang ako. "Nakapag desisyon na ako kuya."

He smirked. "Ang bilis ah?"

Inirapan ko ulit siya. "Uuwi ako ng Pilipinas." I said firmly.

He made a face. "What about Hannah? Don't tell me iiwan mo nanaman siya kay tita Imelda?"

Nang nalaman ni kuya na naaksidente ako ay alalang-alala siya lalo nang nalaman niyang buntis ako noong mangyari iyon. He's raging with anger at pinahanap ang bumangga sa akin. Suddenly hindi nila nakita ang kotseng iyon at ang driver pero hindi parin tumigil ng mga panahong iyon si kuya. Desidido siyang pagbayarin ang gumawa sa akin 'non lalo nang nakunan ako sa isang kambal. Nagbigay na siya ng malaking halagang reward para sa makakapagturo pero wala.

May kutob siya na sinadya ang aksidente dahil ni mismong cctv ay under maintenance nang mga panahong iyon. Kaya para mas masiguro ang kaligtasan ko ay pinadala niya ako dito sa Canada. Ayaw niyang maulit muli ang nangyari lalo't buntis parin ako at himalang nakaligtas ang isang kambal sa sinapupunan ko. Pero ilang buwan lang nang manganak ako ay nagdesisyon akong bumalik ng Pilipinas para ipagpatuloy ang pag aaral ko. Baby pa si Johannah nang iwan ko siya kay tita Imelda. At malaki ang pasasalamat ko sa kanya dahil hindi niya pinabayaan ang anak ko. Kaya ngayon na babalik na ako ng Pilipinas ay buo na ang desisyon ko.

"No, I'll bring her. Dalawa kaming uuwi."

Naging seryoso ang mukha niya sa narinig. "Are you sure?" he asked.

"Yeah, matagal na naman iyon kuya. Alam kong nag-aalala ka pero ilang taon na ang nakalipas."

Nagkibit balikat siya. "Well then, seems like I can't do anything about your decision so... When am I gonna pick you up at the airport?"

Natawa ako sa huling sinabi ni kuya. Alam kong excited siya lalo at kasama ko na si Johannah dahil dalawang beses palang silang nagkikita.

Kinakabahan ako sa mga pwedeng mangyari sa pag-uwi ko kasama ang anak ko pero hindi ko na muna iisipin iyon ngayon. Ang mahalaga ay maisalba ang kompanyang pinaghirapan ng aming ama.

Tulog si Johannah pagkalapag ng eroplano. Buhat-buhat ko siya nang bumaba na kami. Sinamahan kami ni Arvin pauwi ng Pilipinas dahil may mga kailangan din siyang asikasuhin.

"Welcome back!"

Masayang salubong ni kuya Andrei sa akin at saka kinuha sa bisig ko si Johannah na tulog na tulog parin. Hinalikan niya ito sa noo at niyakap ako. Tinanguan lang niya si Arvin.

Agad din kaming bumyahe pauwi sa dati kong condo. Si Arvin ay dumiretso sa kompanya at may aasikasuhin. Nagising sandali si Johannah pero nakatulog din ulit nang nasa elevator na kami.

Nang makarating sa condo ay ganun parin ang itsura nito. Pinapalinis ko naman ito monthly.

Dahan-dahang inilapag ni kuya Andrei si Johannah sa kama.

"Thanks kuya."

He kissed her forehead. "It's fine. I missed my niece so much. Pagod na pagod yata sa byahe at tulog na tulog." he chuckled.

"Napakalikot niya sa plane. Excited na excited siyang umuwi dito."

Nakatitig lang siya sa anak ko. I saw a glimpse of pain and longing in his eyes. That's exactly what I saw on Marion's eyes 2 years ago nang bumisita kami sa puntod ng kambal ni Johannah.

"Kuya, is there a problem, may kailangan ba akong malaman?"

Lumabas siya ng kwarto kaya sinundan ko siya. Naupo siya sa sofa atsaka yumuko na parang ang lalim ng iniisip.

"I just found out that I have a son." I gasped.

"What? Nasaan?"

Umiling siya at pumikit ng mariin. "I don't know yet. May inutusan na akong tao para hanapin sila. Aurea hide it from me. Hindi ko alam kung bakit. I just f*cking want to see them so badly pero hindi ko alam kung saan sila hahanapin. Magaling magtago si Aurea."

Aurea.. Sounds familiar..

"Nandito ba sa Pilipinas?"

Umiling iling siyang problemado. "I don't know, but Arvin told me na nakita niya si Aurea sa Canada. Same location sa iyo."

At saka ko na realize na narinig ko ang pangalang Aurea na binanggit ni Marion sa store. Ayun ang kausap niya sa phone that time."

Hindi nalang ako nagsalita dahil hindi rin ako sure kung ang Aurea na iyon ang sinasabi ni kuya. Palaisipan din sa akin ang pagpunta ni Marion sa Canada. Siguro ay may pamilya na siya at ang kausap niya sa phone ay asawa niya.

Napailing ako ng di oras. Bakit ba iniisip mo iyan Ailey?

Kunot-noong nakatingin sa akin si Kuya.

"Why?"

"W-Wala. Pagod lang siguro ako."

He stood up and heaved a sigh. "Sige na, take a rest. Bukas na tayo pumunta sa ospital. Hindi ko pa naman sinasabi sa kanila na umuwi ka na." he patted my head. "Take a sleep, ang laki ng eyebag mo." he smirked kaya inirapan ko siya.

Nagbilin pa siya na tawagan agad siya pag may kailangan ako bago tuluyang umalis.

Naligo muna ako bago ako humiga sa tabi ng anak ko. Agad din akong nakatulog.

Nagising ako nang may maramdamang humahalik sa pisngi ko. Pagdilat ko ng mga mata ay napangiti ako nang madatnan ang anak kong nakanguso.

"Are we already in Philippines?" tanong niya.

I smiled. It's her first time here. Higit limang taon siyang nasa Canada at hindi siya nagkaroon ng chance na makapunta rito dahil na rin sa takot kong makita siya ni Marion at sa pag-aalalang maulit ang nangyari sa akin noong nasa sinapupunan ko sila ng kambal niya.

I smiled and nodded. "Yes, baby. We're here."

Nagtatalon siya sa tuwa at nagsisigaw ng "Yehey".

"We need to prepare after breakfast because we're gonna visit your granparents in the hospital."

She creased her forehead. "Hospital? They bring sick people there po, right?"

Tumango ako. "Yes baby, Granlolo is sick so he is in the hospital to get cure so he will be better." paliwanag ko sa kanya. Tumango-tango naman siya na parang naiintindihan na ang sinasabi ko.

Mga 9:00 am dumating si kuya at eksaktong tapos ko na ding bihisan si Johannah.

We're on our way to the hospital nang may ituro si Johannah sa isa sa mga billboard sa EDSA.

"Mommy look po oh," tawag niya sa akin. Napatingin kami ni kuya sa kanya. "I met him at the toy store po in Canada."

"Who?" tanong ni kuya. Dalawa kasi ang billboard na nandoon. Isa ay ang billboard ni Marion na naka feature sa isang magazine entitled; "The Bachelor Billionaire" at ang isa naman ay kilalang model na lalaki ng kilalang brand ng mga damit.

I scan Marion's face through the billboard. Those Brown eyes, that lips of his that I used to kiss - wait! What am I thinking? Iwinaksi ko ang iniisip at saka ko lang napansin na tinatawag pala ako ni kuya.

"Ai, you're zooning out." 

"I'm sorry kuya, what was that again?"

"That's Jacob Marion Monterde, siya ang kailangan nating makuhang investor sa kompanya."

Agad akong napatingin kay kuya. "What, siya?" I exclaimed.

He nodded while eyes on the road. "Yes, besides hinanda ko na ang project proposal para sa kanila. He's a big catch in the business industry. Lalo na't napakagaling niya sa field ng trabaho niya. At hindi siya basta-basta nagtitiwala sa mga kasosyo niya. Kaya nangunguna ang pangalan niya at siya ang pinaka mayaman sa business industry."

Tamad akong tumango-tango. "Yeah, the billboard says it all." nangalumbaba ako. E'di siya na ang bilyonaryo.

Nag ring ang cellphone ni kuya kaya sinagot nya ito kaagad.

"Yes, Trish. What?" bulalas nya. "Okay okay. I will be there."

Nag-aalala akong tumingin sa kanya. "What's the problem kuya?"

"I'm sorry, pero pwede ba tayong dumaan muna sa office? May problema lang kasi." he said apologetically.

I nodded. "It's fine, kuya."

Mabilis lang kaming nakarating sa office dahil on the way nalang din naman ito. Iniwanan ko si Johannah sa office ni kuya dahil sumama ako sa board room.

Pagpasok ay nagkakagulo sila at tila nagpapanic.

"What the f*ck happened?" galit na tanong ni kuya kaya nanahimik ang lahat.

Lumapit ang secretary niya sa kanya at may iniabot na folder. "Lahat po ng investors ay nagpu-pull out ng shares nila."

Napahilot si kuya sa sintido nang dahil sa frustration. Maging ako ay hindi makapaniwala dahil biglaan ang ganitong pangyayari sa kompanya.

Bumukas ang pinto ng board room at iniluwa nito si Tito Rodolfo, matalik na kaibigan ni Daddy at ang acting chairman ngayon ng kompanya.

With his strict aura ay lumapit siya kay kuya.

"Kumikilos na ang gustong magpabagsak sa atin Andrei, inuunti-unti nila ang mga investors."

Napapikit ng mariin si kuya. Kita ko ang stress and at the same time frustration in his face.

"Gagawan ko ng paraan ito, tito."

Saka lang ako napansin ni tito Rodolfo nang mapatingin siya sa akin.

"Ailey, Is that you?" lumapit siya sa akin at niyakap ako. "Napakagandang bata. Canada suites you."

Niyakap ko siya pabalik at natawa sa huling sinabi niya.

"Kamusta ang anak mo, kasama mo ba?" tanong niya pa.

Tumango ako at ngumiti. "Yes, tito. Kasama ko siya dito. Nasa office siya ni kuya."

Tumango-tango siya. "Oh siya," he take a glance at kuya. "Andrei, alam kong kayang mong gawan ng paraan ito. I need to go." ngumiti siya sa amin ni kuya at umalis na.

Narinig kong nagbitaw ng malalim na buntong hininga. "F*ck! Aalamin ko kung sino ang nasa likod ng pangta-traydor na ito."

"Tutulong ako kuya." sabi ko sa kanya.

His secretary interrupted us. "Sir, ready na po ang project proposal."

"Good, just put it on my table." sabi ni kuya saka lumabas ang kanyang secretary.

"Can I see the proposal? I can attend the meeting too."

Tumango lang si kuya.

Kailangan may gawin ako. Hindi ko hahayaang tuluyang bumagsak ang kompanyang ito. And I will find the culprit behind all of this.

_______