ONE

"It's a double celebration pala. Congrats Ailey! Magna Cum Laude!" sigaw ni ate Divina.

Hinila nila ako sa dance floor at doon kami nagsayawan. Nang mapagod ay nagsibalik na kami sa table.

Birthday celebration ng kaibigan ni kuya Andrei na si ate Cassandra na kaibigan ko rin kaya nandito ako ngayon. Graduation ko din kanina with latin honor kaya gusto ko ding mag celebrate. Nag dinner lang kami ng family ko sa favorite naming restaurant at pagkatapos ay dito na kami dumiretso ni kuya Andrei.

Kuya Andrei is my half brother, but despite of being a half sibling, our families were in good terms at close na close si kuya kay Mommy.

Speaking of kuya Andrei, simula nang dumating kami dito ay kanina pa siya paalis-alis. Babalik siya ng mainit ang ulo at magpapaalam nanaman at aalis. Medyo nagtataka na ako pero hindi ko nalang siya pinansin.

Hindi ko na masyadong pinapansin ang paligid dahil ini-enjoy ko ang gabi. Tumabi sa akin sina ate Carlyn kasama si Nash at Greg.

Nagkwentuhan kami at nagtawanan. Panay ang kwento ni ate Carlyn sa mga kalokohan nila noong college.

"Ay naku, 'yang kuya Andrei mo, alam mo ba hanggang ngayon patay na patay parin sa first love 'nya." pagkikwento ni ate Carlyn na sinamaan lang ng tingin ni kuya saka lumagok sa alak na hawak niya.

Ate Carlyn looked at kuya suspiciously. "Bakit? Don't tell me..." natigilan si ate Carlyn at tila may narealize. "Oh my! E'di totoo nga na naging kayo nung college?"

Dumampot si kuya ng chips saka ito isinubo sa bibig ni ate Carlyn.

"You're too nosy." irap ni kuya at nagtawanan naman kami.

"Birthday girl!" napalingon si ate Cas sa tumawag.

"Brent!"

I was just watching them greet each other nang may mapansin ako sa likod ni Brent.

I was shocked seeing him here. Bakit siya nandito? Magkakilala ba sila ni ate Cas?

Lalo akong hindi nakagalaw nang magtama ang mga tingin namin. He looked straight into my eyes full of anger. Matalim ang bawat tingin na ipinupukol niya sa akin na nakakailang na.

Napabalikwas ako sa isang tapik. It was Kuya Andrei.

"Hey, are you okay?" he asked concerned. I just nod at nilagok ang martini'ng nasa baso ko.

"Ooh.. someone wants to be wasted!" asar ni ate Carlyn nang makita ang paglagok ko sa alak. Tinawanan ko lamang siya.

Umalis muli si kuya na parang badtrip na siya, hindi ko din alam kung anong pinagkakaabalahan niya kanina pa.

Napaparami na ang inom ko at medyo nararamdaman ko na din ang hilo. Tumayo ako at nagpaalam na magbabanyo.

Nasa hallway na ako papuntang CR nang may humigit sa braso ko at isinandal ako sa pader dahilan para lalong umikot ang paningin ko.

"Ouch!" medyo malakas ang pagkatama ng likod ko sa matigas na pader na iyon kaya napapikit ako sa sakit.

"The hell you're here."

Dahil sa pamilyar na boses ay napamulat ako at nasalubong ang galit na tingin ni Marion.

Napalunok ako at hindi alam ang sasabihin. Iniwas ko ang tingin sa kanya at pumipiglas sa hawak nya.

"Let go of me please." mahina kong pakiusap.

Napabitaw siya bigla sa braso ko na tila natauhan. Saglit lang dumaan sa mukha niya ang malambot na ekspresyon at balik muli sa pagiging galit.

He smirked. "Nakukuha mo pa talagang magsaya pagkatapos ng ginawa mo?"

Bumuntong hininga ako at mariing pumikit upang labanan ang hilong nararamdaman.

"Leave me alone." iyon lang ang nasabi ko saka naglakad na papuntang cr.

Agad kong hinanap si kuya Andrei para sana magpaalam na dahil gusto ko na umuwi pero hindi ko siya mahagilap kaya nagpasya akong magbook nalang ng taxi.

Nagpaalam na ako kay ate Cassandra at agad na lumabas ng bar para doon na hintayin ang taxi. I sat on one of the benches and take off the heels I'm wearing dahil masakit na ang paa ko. Isinandal ko ang ulo sa poste saka pumikit.

"You're not enjoying here." hindi na ako nagulat na siya ang nagsalita.

"I'm going home." sabi ko na hindi iminumulat ang mga mata.

Nagulat ako nang bigla niya akong hatakin patayo.

"No you're not."

Nagpumiglas ako sa hawak niya pero masyado siyang malakas para mabitawan ako.

"Ano ba!?"

Hinila niya ako hanggang sa makarating kami sa pinaka gilid kung saan walang tao saka niya ako binitawan.

"Tell me what did you do."

I creased my forehead. "What, what did I do to what!?" napalakas na din ang boses ko.

Natigil siya sandali sa sinabi ko. Namumula na ang mga mata niya at tila ba kahit anong oras ay sasabog na siya .

"What.. what did you do to my.. child, Our child?" mahinang sambit niya sa nanginginig na boses.

Napapikit ako. Ayokong alalahanin. Ayokong maalala ang araw na iyon. Ayokong balikan ang araw na gusto kong kalimutan.

Nag-unahan ng pumatak ang mga luha ko. Tinakpan ko ang bibig upang pigilan ang hikbing gustong mamutawi.

He held my shoulders. "Why are you crying now huh?"

"Please Marion, don't.. I don't want to talk." humihikbing pakiusap ko sa kanya.

"F*ck, stop crying! You don't have the right to cry infront of me !" bulyaw niya habang niyuyugyog ako. "You f*cking kill my child! O-Our c-child."

"No! I didn't." nahihirapan akong tignan siyang ganito. "It w-was an a-accident and- "

"Don't f*cking lie to me!" he cut me off. "I can't believe na minahal kita, you're a f*cking monster!"

Natigilan ako. Hindi ako makapaniwalang maririnig ko itong lahat sa kanya. Oo, nasasaktan siya pero mas nasasaktan ako. Hindi niya alam ang buong pangyayari pero ito siya, napakadali para sa kanya ang husgahan ako. Ang sabihin na ako ang pinakamasamang taong nakilala niya.

"Bakit mo ginawa 'yon, Ai.. I didn't expect you to do that, of all people." he frustratedly said at napaluhod na sa pag iyak.

I wiped my tears.

"Sabihin mo na ang lahat ng gusto mong sabihin, call me a monster or even the worst person."

Napatingala siya sa akin. Iniiwas ko ang tingin ko sa kanya.

"Yeah, you are the worst." 

Ipinikit ko ang mga mata. Ang sakit. Maybe he's right, I'm the worst person, dahil hindi ko nagawang ingatan ang isang anghel sa sinapupunan ko. Dahil hindi ko inaasahan na maaaksidente ako. Hindi ko din naman iyon ginusto.

"I wasn't expecting na maaaksidente ako that day. Kung alam mo lang ang pinag daanan ko Marion." hindi ko na napigilan ang iyak na kanina ko pa sinusubukang pigilan.

"I can't even imagine that it would happen. Matapos kong malaman na nagdadalang tao ako, I was the happiest."

Pinunasan ko ang luha sa pisngi. "Totoo nga ang sinabi nila na kapag masaya ka, may kapalit din itong pagdurusa." i looked at him. Nakatulala nalang siya habang nakikinig sa sinasabi ko.

"I'm very excited to tell you. Gusto kitang tawagan nung time na nalaman ko pero you're out of reach. Wala akong pinagsabihan kasi gusto ko ikaw ang unang makakaalam."

Napalingon siya sa akin. Hindi ko mabasa ang ekspresyon niya.

"Oo, hindi pa ako ready nung time na iyon maging ina dahil bata pa ako. And I'm still studying .. pero hindi ko magagawang ipalaglag ang bata sa sinapupunan ko dahil bunga iyon ng pagmamahalan natin."

Nanginginig na ang boses ko sa bawat pagbigkas ng sasabihin pero nagpatuloy ako kahit ang bigat na.

"Pero kung iyan ang iniisip at pinaniniwalaan mong ginawa ko hindi kita mapipigilan dahil hindi ko naman hawak ang utak mo."

Ang kaninang hilong nararamdaman ko ay nawala na dahil sa pag-iyak.

"Kaya ako umalis at nakipag hiwalay sa iyo dahil hindi ko kinaya. Hindi ko kinaya ang pagkawala ng anak ko at sinisisi ko ang sarili ko."

Pinunasan ko ang luhang naglandas sa pisngi ko.

"Sana na explain ko na sa iyo lahat. Sana rin ito na ang huling pagkikita natin."

Hindi ko na siya hinintay makapagsalita at mabilis na pumasok sa taxi.

Nang makarating sa condo ay doon ko ibinuhos ang lahat ng iyak ko. I was traumatized when it happened three years ago. Hindi naging madali sa akin ang pagkawala ng anak ko.

My phone rang and it was kuya Andrei calling. Pinatay ko ang tawag saka nagtipa ng mensahe para sabihin sa kanyang nakauwi na ako at maayos akong nakauwi.

Inayos ko ang sarili pagkatapos ng ilang oras na pag iyak. Naghilamos na ako at sasampa na sa kama nang may mag doorbell.

I was suspicious dahil kalagitnaan na ng gabi pero tuluy-tuloy ang pagdo-doorbell nito kaya sa inis ko ay binuksan ko nalang ang pinto only to find Marion leaning on the wall beside my door.

"W-What are you doing here?"

Hindi ko alam kung paano niyang natunton ang bagong tinitirhan ko.

"Sorry, wrong address ka na inuwian." sabi ko pa saka akmang isasarado ang pinto pero napigilan niya.

"I'm.." panimula niya bago ako tinignan sa mga mata. "I can't live like this,Ai." yumuko siya at kitang-kita ko kung paanong mag-unahan ang mga luha sa mga mata niya.

Nagulat ako sa bigla niyang pagyakap sa akin at doon umiyak sa balikat ko.

"Ayoko ng ganito, Ailey." sabi niya sa gitna ng pag-iyak. Ako rin Marion, mahal na mahal kita pero nasasaktan na tayo pareho .

"S-Saan siya nakalibing?" tanong niya na nagpatigil sa akin. "Please, I badly want to see our child. Is he a he or a she? I just want to know please."

Pumatak nanaman ang luha ko. Para siyang batang may gustong makuha. Naaawa din ako sa kanya dahil wala siya ng mga panahong kinailangan ko siya.

"Just go home for now. You can visit when you're sober." sabi ko akmang isasara ko na ang pinto pero pinigilan niya nanaman ako.

"No, I want to know now. I'm sober, I'm not that drunk." he explained. Kahit halata na sa kanya ang pagkalasing.

"Please, just not now Marion. Bukas ka nalang bumisita sa kanya. I'll come with you- " hindi ko na naituloy ang sasabihin nang bigla siyang pumasok sa condo ko at dire-diretso sa sofa.

"What - "

"I'll sleep here and wait until tomorrow." sabi niya saka ipinikit ang mga mata.

Bumuntong hininga ako dahil sa frustration pero nang mapansing nakatulog siya kaagad ay pinagmasdan ko siya ng matagal.

Pagod na pagod siya. The dark circle on his eyes says it all. Tinutubuan na rin siya ng bigote at balbas which is nakakapanibago dahil ayaw na ayaw niyang may ganoon siya. His hair is a bit long. Napapabayaan mo ba ang sarili mo? Please don't love. Take care of yourself.

Nag ring ang phone niyang malalaglag na sa bulsa niya. It was Travis, his friend. I answered it para rin masundo siya dito.

"Bro, ano nahanap mo na ba ang address ni - "

"Yeah, he's here."

"Uyy, Ailey hehe ikaw pala."

"Pwede bang pakisundo siya dito please?"

Nang matapos ang pag-uusap namin ay hinintay ko nalang siyang dumating. It was more than 30 minutes when he arrived.

"Pasensya na Ailey, alam mo naman 'tong mokong na 'to." paghingi niya ng paumanhin.

Nginitian ko siya. "It's fine."

"Basag na basag 'tong lalakeng 'to simula 'nung maghiwalay kayo tsaka 'nung nangyari 'yung... pagkawala ng baby niyo." yumuko siya nang sabihin iyon. "Hindi din namin alam na.. buntis ka na pala 'nung magkasama kami sa business trip namin sa U.S kaya ganon nalang 'yung reaksyon niya nung nalaman na... p-pinalaglag mo 'yung bata."

"I didn't abort our baby, Travis. It was an accident and.. I can't even move on since that day." mabigat ang bawat salita na lumabas sa bibig ko. Lahat sila iyon ang iniisip, na pinalaglag ko ang bata.

But I understand them. I haven't thought of having a child just yet. Everybody knows that my first ever priority is to finish my study. Until I met Marion when I was in second year college. We kept our relationship private. Walang nakaalam kung hindi ang dalawa niyang kaibigan at ang best friend kong si Candice. Hanggang sa nalaman kong buntis ako. Itinago ko parin ang pagbubuntis ko sa mga magulang ko until that worst day happened. Tumigil muna ako sa pag aaral because I was traumatized. I broke up with him after the incident and fly to the U.S for months for my therapy and when I get back lumipat ako ng condo at nagpatuloy sa pag-aaral.

Nagpaalalay si Travis sa isang guard para mabuhat si Marion. Buti nalang at lasing na lasing siya kaya hindi niya namalayan.

Nakatulog din ako nang gabing iyon dahil sa sobrang pagod at halo halong nararamdaman.

________________________