TWO

Kinabukasan ay nagising ako dahil sa sunud-sunod na doorbell, nakakairita dahil sobrang aga pa. Sinilip ko ang cellphone at nakitang 6:30am palang. Goodness gracious!

Gulantang ako nang makitang si Marion ang nasa pintuan pagkabukas ko. Sinipat niya ako mula paa hanggang ulo.

"Good morning." bati niya.

Bigla kong naisara ang pinto na gulantang parin. I consciously look at myself in the mirror and oh em gee! I looked terrible! Gulo ang buhok ko at.... wala akong suot na bra!

Napasabunot ako sa sarili. "F*ck!" mura ko dahil naka satin nighties lang ako. Dali dali akong pumasok sa kwarto at nagsuot ng robe at inayos ang sarili at bumalik sa pinto para pagbuksan siya.

"Bakit ka nandito?" tanong ko nang mabuksan ang pinto.

"Didn't you say we'll go to our child's-"

"Oo nga, pero akala ko h-hindi mo na tanda kasi.. kasi lasing na lasing ka tsaka sobrang aga pa for goodness sake Marion! I want to sleep more."

Kumunot siya ng noo. "Then sleep, I'll wait." seryosong sabi niya.

Napabuntong hininga ako sa inis. Seriously, may hang over pa ako kaya gusto ko pang matulog pero mukhang wala na akong magagawa kundi ang mag-ayos.

Pinapasok ko siya at pinaupo sa sala.

"Wait here, I'll just get you some coffee." saka ako umalis at hindi na siya hinintay na sumagot.

Pagpasok sa kusina ay saka lang ako nakahinga ng maayos. Really Ailey? After what happened years ago heto kayo at parang walang nangyari? Tinataguan mo tapos heto ka ngayon pinatuloy mo rin. What are you thinking? 

I keep scolding myself hanggang sa matapos ako sa paghahanda ng kape.

Nang mailapag ko sa center table ang kape ay saka siya nagsalita.

"Kanina pa ako nagkape."

Agad kumulo ang dugo ko. Sana sinabi niya kanina pa di'ba?

Inirapan ko siya. "Itapon mo kung ayaw mo." asar kong sabi saka siya iniwan para makapag ayos na.

Nang matapos akong maligo at makapag ayos ay binalikan ko siya sa sala. Naabutan ko siyang nagbabasa ng magazine na siya ang naka feature sa front page. Wait what!?

Dali-dali akong lumapit sa kanya at hinablot ang magazine. Nagulat din siya sa ginawa ko pero nangunot-noo lang siya. Inihagis ko sa kung saan ang magazine.

"Tara na." sabi ko lang saka nauna ng lumabas ng condo. Agad din naman siyang humabol sa akin at sabay kaming sumakay ng elevator.

"I brought my car, 'yun nalang ang gamitin natin." sabi niya.

Tumango nalang ako. It was awkward okay?

Isang nakakabinging katahimikan ang namayani sa pagitan naming dalawa hanggang sa makasakay kami ng kotse niya.

Itinuro ko sa kanya ang lugar kung saan nakalibing ang anak namin. Anak namin. Ang sarap sanang pakinggan kung maayos kaming dalawa. Kung nabuhay ba siya maayos kaya kami ngayon ng papa niya? Masaya kaya kami ngayon?

Napabuntong hininga ako dahil bumabalik nanaman ang nakaraan. Masaya naman kami eh. He's working as a COO of their company while I'm studying. He's five years older than me pero hindi namin inisip iyon. Mas pinagbubutihan niya pa sa trabaho dahil siya rin naman ang magiging CEO in the future and that's his dream. Pero bago niya makuha ang inaasam na posisyon kailangan niyang magpunta sa U.S para doon magtraining pa for two years.

Though we're keeping our relationship private, ayaw niya paring umalis. Ayaw niya akong iwan. I tried to convinced him pero ayaw niya talaga. Mas gugustuhin niya nalang daw manatili sa pagiging COO kaysa ang iwan ako.

Nang dumating ang second sem ko sa second year college ay napilitan siyang sumama sa U.S for their business trip. One week lang naman iyon. Doon ko rin nalamang buntis ako.. sa kambal.

"Hey."

Napabalikwas ako nang marinig ang pagtawag niya sa akin.

"H-Huh?"

"Nakatulala ka. May problema ba?" he asked concerned.

"Wala.. Ano nga pala yung sinasabi mo?" tanong ko nalang.

"Hindi ka kasi nag breakfast. Daan muna sana tayo sa drive thru." he said and I just nodded.

Dumaan nga kami sa drive thru ng isang fast food. Hindi na siya nag-abalang tanungin pa ako ng gusto ko dahil alam niya parin ang mga kinakain ko.

Habang nagdadrive siya ay kumakain ako ng walang imik. Napapansin ko ang panaka nakang titig niya sa akin.

"Why?"

"Nothing." sagot niyang sa kalsada ang tingin.

Kumunot lang ako ng noo saka itinuloy ang pagkain.

Almost 30 minutes din ang byahe namin dahil sa likod ng mansyon ko hiniling na doon ilibing ang baby ko.

Nilingon niya ako nang ma-realize niya kung nasaan kami.

"Is... this your house?" he hesitantly asked. I nodded at nauna nang bumaba ng sasakyan.

"I thought it was on the cemetery..." hindi makapaniwalang sabi niya.

"Ayokong doon siya ilibing, hindi ko iniisip na wala na siya." naglakad na ako patungo sa likod ng mansyon na agad niya ding sinundan.

I feel him tensed. Habang palapit kami ng palapit sa puntod ng anak ko ay unti-unti din akong nanghihina, bumibigat ang pakiramdam ko na anytime ay para akong matutumba.

Napatigil ako sa paglalakad at napansin iyon ni Marion kaya tumigil din siya at tumingin sa akin.

"Are you alright?" tanong niya sa nag aalalang boses.

Tumango ako at nagpakawala ng isang malalim na hininga.

"I'm fine." at nagpatuloy sa paglalakad.

moo

Nang marating namin ang puntod ay nagsindi agad siya ng kandila saka hinawakan ang lapida.

Jailey Franz Abellar

Monterde

"Hi," narinig ko ang pagsinghot niya kaya napa iwas ako ng tingin.

"Daddy's here my love. I -I'm  really sorry..." then he broke down.

Ramdam ko ang bigat na nararamdaman niya.  Every tear, I know that there is pain and regret.. Ngayong nakikita ko siyang ganito, masama ba ako? Masama ba ako dahil hindi ko manlang siya binigyan ng pagkakataon na makita ang anak niya bago mailibing? Masama ba ako na hindi ko kaagad sinabi sa kanya na buntis ako?

"I'm really sorry, wala si daddy sa tabi niyo ni mommy." panay ang haplos niya sa lapida na wari mo'y hawak hawak ang anak niya. Hindi ko na rin napigil pa ang luha ko.

"I didn't know, I didn't know that mommy is pregnant with you when I'm away. Sorry, h-hindi ko alam..." panay na ang iyak niya kaya lumuhod rin ako para himasin ang likod niya.

Nang maramdaman niya ang kamay ko sa likod niya ay sa akin naman siya tumingin.

"I'm sorry, Ai.. I didn't know. It's my fault, hindi ko kaagad nahalata bago ako umalis." iyak niya na may halong pagsusumamo.

Niyakap ko siya at inalo. "Shh.. It's not your fault Marion, it's.. it's mine, kung sana nag-ingat lang ako, hindi sana mangyayari ito. Sana buhay ang anak ko."

Lalong humigpit ang yakap niya sa akin at panay ang hingi ng sorry. I know that no one is to blame for what happened, but there's a part of me that feels guilty. I should have been more careful since there was a baby in my womb.

Ilang minuto rin kaming nandoon at tumigil na rin kami sa pag iyak.

"Lagi ka ba dito?" tanong niya sa akin nang maupo ako sa tabi ng puntod.

Umiling ako. "Hindi, inabala ko ang sarili ko sa pag aaral para hindi ko maalala yung sakit." nanginig ang boses ko pagkasabi ko sa kanya.

Tumango-tango lang siya.

"And I guess, hindi parin ako laging makakapunta rito."

"Why?"

"I'm leaving.. tomorrow."

2 Years Later

"Mommy look!" Johannah showed me her hands. "I got three stars!" tuwang-tuwang sabi niya sa akin.

I gave her a wild smile. "Wow! Very good my love." she giggled as I pinch her chubby cheeks.

She's my 5 years old angel at nasa kinder na. Nagpapasalamat talaga ako na kung hindi dahil sa kanya hindi ko alam kung kakayanin ko pang mabuhay.

Kasalukuyan kaming naninirahan dito sa Canada dahil ako rin ang nagpapatakbo ng Construction Company ng pamilya namin samantalang si kuya Andrei naman ay nasa Pilipinas parin at itinalagang bagong CEO dahil may sakit si daddy and undergoing his treatment.

Day off ko ngayon at pinangakuan na ipapasyal ang anak ko sa mall para mamasyal.

"Mommy, can I buy new toys po?" she asked while twinkling her eyes like a cute patootii.

I chuckled. "Of course my love, but only one kasi you have so many toys na." she nodded excitedly.

Though may pera kami ay hindi ko siya tinuturuang maging magastos. I spoiled her only on foods but in moderation. But when it comes to material things I always thought her how to be responsible on buying what she wants and she understands that. Hindi ko sa kanya pinapakita ang pagiging magastos ko pagdating sa mga bagay.

Nang makarating kami sa mall ay patalon-talon pa siya sa sobrang excited. Kumain muna kami sa paborito niyang fast food chain. She was so happy at mas masaya ako na nakikita niyang masaya. My heart is so full whenever she's happy.

Nang matapos kami sa pagkain ay pumunta kami sa isang toy store.

"What are you gonna buy?" tanong ko nang nasa tapat na kami ng store.

Inilagay niya ang hintuturo sa kanyang pisngi na parang nag-iisip.

"Mmm.. Let me think po."

I laughed at the site of her being so adorable.

"I think I want some disney princess po."

"Okay."

Nang makapasok kami ay agad siyang bumitaw sa akin at tumakbo kung nasaan ang mga disney princess toys. Pamilyar na siya sa store na ito dahil dito kami namimili ng mga laruan niya.

Susundan ko na sana siya nang mag ring ang Cellphone ko. It was my secretary kaya agad ko ding sinagot.

"Yes, Martin?" bungad ko.

"Excuse me madam, it's Martina." natawa ako sa mataray niyang tono. Ang baklang 'to talaga..

"Sorry," mataray ko ding sagot. "So, bakit ka tumawag, importante ba?"

Nagpakawala muna sya ng isang malalim na buntong hininga bago magsalita. "Nagpatawag ng emergency meeting ang CEO ng ION Engineering Firm."

"What? Bakit daw?"

"Hindi daw malinaw yung location ng pagtatayuan ng resort, nagsampa ng kaso yung may-ari ng lupa, eh nakapag start na sila ng gawa."

Shit! Napatampal ako sa noo ko. "It's not our fault. Besides, sila ang namilit sa 'atin to push on that project." sabi kong naiirita.

Nagdadalawang isip talaga ako sa project na iyon dahil may missing details. Pero sabi naman nila ay aayusin nila agad at i-email nalang sa secretary ko which is nawala din sa isip ko.

"Do I have to call your brother?"

Umiling ako. "No need. Magpadala ka nalang ng taong aattend sa meeting na iyan. I'm busy." saka ko pinatay ang tawag.

"My mommy told me to get one toy only. She will get mad if I get many toys." rinig kong sabi ng anak ko habang papalapit ako kung nasaan siya.

"Oh really, but those princesses are beautiful. If you want I can buy you one of those princesses." sabi ng baritonong boses. A bit familiar.

"No sir, thank you po for the offer but my mommy told me to never accept anything a stranger offer me." sagot ng anak ko.

"Oh I'm sorry, little lady. My name is Jacob Marion Monterde."

Natigil ako sa paglalakad at naestatwa na sa kinatatayuan ko. Did I heard it right? M-Marion is here?  Bakit siya narito?

"Where are your parents?" rinig ko pang tanong niya sa anak ko.

"She's outside po." my daughter answered.

"Po? You're a filipino?"

Narinig kong may nag ring na cellphone.

"Yes Aurea, yeah I'm here at the store." rinig ko ang boses niyang papalayo na.

Kinuha ko iyong pagkakataon para puntahan ang anak ko at ilabas sa store. Kabado ako dahil baka makita niya ako na kasama ang anak ko , no hindi pwede.

"Mommy, my toy po." sabi niya pero hindi ko pinansin dahil sa pag mamadaling makarating sa parking.

"Mommy." iyak niya nang buksan ko ang pinto ng kotse.

"I'm sorry baby, maybe next time ka na mag buy ng toys ah?" tumango tango siya pero umiiyak parin.

"I promise you can buy as many as you want." Nagpunas siya ng luha at ngumiti.

"Really mommy?"

I nodded. "Yes my love."

She hugged me and I kissed her forehead. Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga.

"I love you baby."

Hinigpitan niya ang yakap sa akin. " I love you more mommy."

Sorry baby, you shouldn't have met him.. not now.

____________________________