Mag-log inShare
CHAPTER 1
Huling Na-update:
2025-03-05 09:58:42Elara's P.O.V.
Ugh, sa wakas nakaupo na rin ako! Ang sakit na ng paa ko—kanina pa ako paikot-ikot sa Quiapo. Lintek kasi, kung sinamahan na lang sana ako ni Mama, edi sana hindi ako naligaw. Mabilis kong kinuha ang headset sa bag at isinuot sa tenga ko. Hindi pa gano’n kasikip ang tren kaya kahit papaano, nakakahinga pa ako nang maayos. Pero syempre, hindi pwedeng hindi mapuno ‘to. Pagdating sa susunod na istasyon, biglang dagsa ng mga tao. Ang bilis mapuno ng tren, at sa loob lang ng ilang segundo, halos dikit-dikit na ang mga pasahero. Buti na lang talaga nakaupo ako. Sana lang walang matanda, buntis, o PWD na pumasok, dahil kung meron, wala akong choice kundi tumayo. Dahil sa pagod, hindi ko namalayang unti-unti na palang bumibigat ang talukap ng mga mata ko. Hanggang sa tuluyan na akong nakatulog. Hindi ko alam kung ilang minuto akong out, pero isang biglaang paggalaw ng tren ang gumising sa akin— At sa galing kong ‘to, saktong pag-angat ng mukha ko ang pagliko ng tren. At doon na nangyari ang isang bagay na hinding-hindi ko gugustuhing maulit pa. Dahil imbes na maitulak pabalik sa upuan, nasubsob ako sa harapan ng isang lalaki. Pero ang mas nakakahiya? Diretso ang mukha ko sa tt niya. Nanlaki ang mga mata ko. Parang bumagal ang oras. Napako ako sa kinakaupuan—o sa pagkakasubsob, to be exact. Ramdam ko ang init. Ramdam ko ang matigas at malusog na bagay na ‘yon kahit pa may suot siyang pantalon. Tangina. Agad akong napaatras, halos mapalundag sa sobrang kahihiyan. "Sorry po," bulong kong sabi, hindi magawang tingnan siya sa mata. Mula sa gilid ng paningin ko, nahagip ko ang isang babaeng nakaupo malapit sa akin—halos mapatid na sa kakatawa habang pinipigilan ang sarili. Bwesit. Hindi ko alam kung nagalit ba yung lalaki o napahiya rin, pero isa lang ang alam ko—hindi ko kayang itaas ang mukha ko. At putek, bakit hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ‘yon sa mukha ko?! Malaki. Mainit. Matambok. Napalunok ako at napayuko nang mariin. Oh lupa, kainin mo na ako ngayon din! Hindi na ako gumalaw buong biyahe, nanatili akong nakayuko—hindi dahil sa antok, kundi dahil sa init na nararamdaman ko. Sa mukha ko. At sa ibang parte ng katawan ko na hindi ko dapat maramdaman sa ganitong sitwasyon. Tangina, anong nangyayari sa ‘kin?! At sa kamalas-malasan, same pa kami ng train station na bababaan. Dulot ng matinding kahihiyan, sa next station na lang ako bumaba. Hindi naman gano’n kalayo ang next station sa apartment ko, kaya nilakad ko na lang pagkarating ko ro’n. "Bwiset na buhay ‘to. Nagpapasalamat nga akong nakaupo ako kanina—kahihiyan naman ang pumalit, tapos ngayon naglalakad pa ako! Ang saya." Habol-hininga akong napatukod sa tuhod nang marating ang building ng apartment ko. Agad din akong napaayos ng tayo nang makitang bumukas ang elevator. Mabilis akong humabol, halos maipit na sa pinto. "Wait! Sandali lang po!" Isang kamay ang mabilis na pumigil sa pagsara ng pinto. Agad akong pumasok, bahagyang hingal, saka tumingin sa taong nag-hold ng button—isang lalaking naka-black na long-sleeve, may suot pang wristwatch na mukhang sobrang mahal. Matangkad siya, broad shoulders, at mukhang business-type pero medyo mysterious type ang dating. "Thank you po," mahina kong sabi bago pinindot ang 16th floor. Tahimik sa loob. Ilang saglit lang, doon ko lang naamoy ang pabango niya—hindi overpowering, pero sobrang masculine at nakakapanindig-balahibo. May halong sandalwood? Vanilla? Hindi ko alam, pero isa lang ang sigurado ko—nakakagigil ang amoy niya. Napalunok ako. Huminga ako ng malalim, pilit na hindi pinapansin ang kakaibang epekto niya sa akin. Pero putek, ang sikip na ng elevator at biglang dagsa ang tao pagdating sa 10th floor. Hindi ko napigilang mapaatras nang biglang may lumusot na isang grupo ng pasahero. Dahil sa pagsisiksikan, tuluyan akong napasandal sa dibdib niya. Mainit. Ramdam ko ang tibay ng katawan niya sa likuran ko, at sa sobrang lapit namin, parang may sariling isip ang katawan ko—mas lalo akong naging aware sa presensya niya. Ang tigas ng dibdib niya. Ang lapad ng balikat. At ang pabango niyang mas lalo pang sumisiksik sa ilong ko. Napakagat ako sa labi ko. Diyos ko, ano ba ‘tong nangyayari? Muli akong naitulak paatras, mas napadiin ako sa kanya. Hindi ko na alam kung saan ipapaling ang sarili ko. At doon ko lang naramdaman— May isang bagay na tumama sa likod ko. Napalunok ako nang mas mariin. Hindi ko alam kung guni-guni ko lang, pero— "Shit." Bigla akong nanghina sa sensasyon, para bang kinuryente ako sa naramdaman ko sa likod. Hindi ako makagalaw. Hindi ako makahinga. Mas lalong nag-iinit ang mukha ko, pero mas lalong nag-iinit ang katawan ko. Tumunog ang elevator. Naramdaman kong bahagyang gumalaw ang lalaki sa likod ko, at sa paggalaw niya, mas lalo kong na-confirm ang hinala ko. Malaki. Matigas. At hindi ako ready. Napalunok ulit ako at nanlambot ang tuhod ko. Bigla siyang umatras, at sa gulat ko, nawalan ako ng balanse. Inaasahan kong may sasalong sa akin—pero wala! Napaungol na lang ako nang tumama ang likod ko sa pasimano ng elevator. Lintek. Tiningala ko ang floor display panel—16th floor na pala. Bababa na sana ako, kaso biglang sumara ang pinto at muling umandar ang elevator pataas. "Sa next floor ka na lang bumaba, eneng," tatawa-tawang sabi ni Manang. Hilaw ko siyang nginitian saka palihim na napangiwi dahil sa kahihiyan. As if naman may choice ako. Muling tumunog ang elevator, hudyat na nasa 17th floor na ako. Handa na akong lumabas, ngunit agad akong natigilan nang makita ang isang lalaking hindi ko inaasahan—kasama ang isang babaeng hindi rin iba sa akin. Tila tumigil ang mundo ko. May kung anong kumurot sa puso ko. Pag sinuswerte nga naman talaga... Bakit ngayon pa? At lalo na— Bakit sila pa?Kaugnay na kabanata
Cluelessly Yours CHAPTER 2
Elara's P.O.V.Para akong nanigas sa kinatatayuan ko nang makita ang lalaking tanging minahal ko—pero ipinagpalit lang ako sa ahas kong kaibigan.Bahagya akong nawalan ng balanse nang mapatingin sila sa akin. Mariin akong napalunok bago inayos ang pagkakatayo."Eneng, dito ka na lang bumaba. Maghagdan ka na lang dahil pataas pa ang elevator," rinig kong sabi ni Manang.Wala rin naman akong balak makasama ang walang kwentang ex at ang traydor kong kaibigan sa iisang elevator. Walang iniwang salita, mabilis akong lumabas at walang lingon-lingong nagtungo sa exit door.Pagkasara ko ng pinto, saglit akong natigilan. Nanginginig ang tuhod ko habang napakapit sa dingding. Akala ko, okay na ako—pero mali pala ako.Okay lang pala ako 'pag hindi ko sila nakikita. Pero noong muli ko silang nakita? Parang biglang nilukot na naman ang puso ko. Gusto kong magwala sa galit. Umiyak. Pero tapos na ako sa era na 'yon.Pinipigilan ang hikbi, tumayo ako at nagpatuloy sa pagbaba ng hagdan.Nakayuko lang
Huling Na-update : 2025-03-05Cluelessly Yours CHAPTER 3
Elara's P.O.V.Tahimik ang opisina, pero ramdam ko ang pagbabago sa hangin. Para bang may dumaan na malamig na ihip—isang presensyang hindi mo man makita agad, pero alam mong naroroon.Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin para lingunin ang kabilang department, pero ginawa ko.At doon ko siya nakita.Nagtataka man, hindi ko maiwasang mapansin ang hitsura niya.Puting long-sleeve—malinis at presko—pero sapat ang kapit sa katawan niya para idetalye ang bawat linya ng kanyang tikas. Matangkad, may malapad na balikat, at may presensyang hindi mo basta malalampasan. Wala siyang kahit anong suot na nagpapahiwatig ng kayamanan—walang ostentatious na relo o accessories—pero ramdam mo.Ramdam mo sa paraan ng paglalakad niya.Sa paraan ng hindi niya paglingon sa mga nakatingin sa kanya.Sa paraan ng simpleng pag-ayos ng long-sleeve niya—isang kilos na parang hindi sinasadya, pero sapat para ipakitang sanay siyang kumilos nang may kontrol.At ang mukha niya—Oxygen, Elara. Huminga ka.Matala
Huling Na-update : 2025-03-05Cluelessly Yours CHAPTER 4
Elara's P.O.V.Ilang minuto na ang nakakalipas mula nang umalis si Mr. Montenegro, pero hanggang ngayon, tila napako pa rin kami sa aming mga upuan. Parang may iniwang multo ang presensya niya—isang tahimik pero nakakabinging tensyon na nagpaparalisa sa amin.Ilang segundo pa, sabay-sabay na gumalaw ang lahat, halos nag-uunahan na lapitan si Jhon—ang bagong hire sa IT department. Dalawang linggo pa lang siyang nagtatrabaho sa kumpanya namin, pero ngayon, para siyang naging instant celebrity.“Jhon! Totoo ba?” Agad na tanong ni Ms. Leah, halatang hindi makapaniwala. Kita ko ang bahagyang pagkunot ng noo ni Jhon, halatang hindi pa siya fully updated kung ano na bang tsismis ang umiikot tungkol sa kanya. Pero bago pa man siya makasagot, sunod-sunod nang bumato ng tanong ang iba.“Ikaw yung anak ni Mr. Montenegro na nagtatrabaho dito?”"Hindi ka man lang nagsabi! Nasungitan pa naman kita nung isang araw!" sumbat ni Mix bago malakas na hinampas ang braso ni Jhon—na agad ding binawi matapos
Huling Na-update : 2025-03-05Cluelessly Yours CHAPTER 5
Elara's P.O.V.Mabilis kong inayos ang sarili habang nakatayo sa harapan ng meeting room. Kahit ilang beses ko nang ginagawa ito, hindi ko pa rin mapigilan ang kaba. Minsan talaga, kahit gaano ka kahanda, may parte pa rin sa 'yo na nangangamba.Huminga ako nang malalim at hinigpitan ang hawak sa folder ng marketing report ko. Kaya mo ‘to, Lara.Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang mahinang ingay ng mga usapan—pero agad ding tumahimik ang lahat nang makita ako. Ang ilan ay walang emosyon, ang iba ay halatang gusto nang matapos ito. Normal lang 'to. Huwag kang magpapaapekto.Ngumiti ako at dumiretso sa harapan. Si Mix naman ay tahimik na inayos ang laptop na nakakonekta sa projector, sinisiguradong handa ang slides ko. Nang matapos siya, tumango siya sa akin bago bumalik sa kanyang upuan.Huminga ako nang malalim. “Magandang umaga po sa lahat,” bati ko bago ipakita ang unang slide. “Para sa buwan na ito, nagkaroon ng pagtaas sa—”Biglang bumukas ang pinto ng meeting room.Sabay-sa
Huling Na-update : 2025-03-05
Pinakabagong kabanata
Cluelessly Yours CHAPTER 5
Elara's P.O.V.Mabilis kong inayos ang sarili habang nakatayo sa harapan ng meeting room. Kahit ilang beses ko nang ginagawa ito, hindi ko pa rin mapigilan ang kaba. Minsan talaga, kahit gaano ka kahanda, may parte pa rin sa 'yo na nangangamba.Huminga ako nang malalim at hinigpitan ang hawak sa folder ng marketing report ko. Kaya mo ‘to, Lara.Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang mahinang ingay ng mga usapan—pero agad ding tumahimik ang lahat nang makita ako. Ang ilan ay walang emosyon, ang iba ay halatang gusto nang matapos ito. Normal lang 'to. Huwag kang magpapaapekto.Ngumiti ako at dumiretso sa harapan. Si Mix naman ay tahimik na inayos ang laptop na nakakonekta sa projector, sinisiguradong handa ang slides ko. Nang matapos siya, tumango siya sa akin bago bumalik sa kanyang upuan.Huminga ako nang malalim. “Magandang umaga po sa lahat,” bati ko bago ipakita ang unang slide. “Para sa buwan na ito, nagkaroon ng pagtaas sa—”Biglang bumukas ang pinto ng meeting room.Sabay-sa
Cluelessly Yours CHAPTER 4
Elara's P.O.V.Ilang minuto na ang nakakalipas mula nang umalis si Mr. Montenegro, pero hanggang ngayon, tila napako pa rin kami sa aming mga upuan. Parang may iniwang multo ang presensya niya—isang tahimik pero nakakabinging tensyon na nagpaparalisa sa amin.Ilang segundo pa, sabay-sabay na gumalaw ang lahat, halos nag-uunahan na lapitan si Jhon—ang bagong hire sa IT department. Dalawang linggo pa lang siyang nagtatrabaho sa kumpanya namin, pero ngayon, para siyang naging instant celebrity.“Jhon! Totoo ba?” Agad na tanong ni Ms. Leah, halatang hindi makapaniwala. Kita ko ang bahagyang pagkunot ng noo ni Jhon, halatang hindi pa siya fully updated kung ano na bang tsismis ang umiikot tungkol sa kanya. Pero bago pa man siya makasagot, sunod-sunod nang bumato ng tanong ang iba.“Ikaw yung anak ni Mr. Montenegro na nagtatrabaho dito?”"Hindi ka man lang nagsabi! Nasungitan pa naman kita nung isang araw!" sumbat ni Mix bago malakas na hinampas ang braso ni Jhon—na agad ding binawi matapos
Cluelessly Yours CHAPTER 3
Elara's P.O.V.Tahimik ang opisina, pero ramdam ko ang pagbabago sa hangin. Para bang may dumaan na malamig na ihip—isang presensyang hindi mo man makita agad, pero alam mong naroroon.Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin para lingunin ang kabilang department, pero ginawa ko.At doon ko siya nakita.Nagtataka man, hindi ko maiwasang mapansin ang hitsura niya.Puting long-sleeve—malinis at presko—pero sapat ang kapit sa katawan niya para idetalye ang bawat linya ng kanyang tikas. Matangkad, may malapad na balikat, at may presensyang hindi mo basta malalampasan. Wala siyang kahit anong suot na nagpapahiwatig ng kayamanan—walang ostentatious na relo o accessories—pero ramdam mo.Ramdam mo sa paraan ng paglalakad niya.Sa paraan ng hindi niya paglingon sa mga nakatingin sa kanya.Sa paraan ng simpleng pag-ayos ng long-sleeve niya—isang kilos na parang hindi sinasadya, pero sapat para ipakitang sanay siyang kumilos nang may kontrol.At ang mukha niya—Oxygen, Elara. Huminga ka.Matala
Cluelessly Yours CHAPTER 2
Elara's P.O.V.Para akong nanigas sa kinatatayuan ko nang makita ang lalaking tanging minahal ko—pero ipinagpalit lang ako sa ahas kong kaibigan.Bahagya akong nawalan ng balanse nang mapatingin sila sa akin. Mariin akong napalunok bago inayos ang pagkakatayo."Eneng, dito ka na lang bumaba. Maghagdan ka na lang dahil pataas pa ang elevator," rinig kong sabi ni Manang.Wala rin naman akong balak makasama ang walang kwentang ex at ang traydor kong kaibigan sa iisang elevator. Walang iniwang salita, mabilis akong lumabas at walang lingon-lingong nagtungo sa exit door.Pagkasara ko ng pinto, saglit akong natigilan. Nanginginig ang tuhod ko habang napakapit sa dingding. Akala ko, okay na ako—pero mali pala ako.Okay lang pala ako 'pag hindi ko sila nakikita. Pero noong muli ko silang nakita? Parang biglang nilukot na naman ang puso ko. Gusto kong magwala sa galit. Umiyak. Pero tapos na ako sa era na 'yon.Pinipigilan ang hikbi, tumayo ako at nagpatuloy sa pagbaba ng hagdan.Nakayuko lang
Cluelessly Yours CHAPTER 1
Elara's P.O.V.Ugh, sa wakas nakaupo na rin ako! Ang sakit na ng paa ko—kanina pa ako paikot-ikot sa Quiapo. Lintek kasi, kung sinamahan na lang sana ako ni Mama, edi sana hindi ako naligaw.Mabilis kong kinuha ang headset sa bag at isinuot sa tenga ko. Hindi pa gano’n kasikip ang tren kaya kahit papaano, nakakahinga pa ako nang maayos. Pero syempre, hindi pwedeng hindi mapuno ‘to.Pagdating sa susunod na istasyon, biglang dagsa ng mga tao. Ang bilis mapuno ng tren, at sa loob lang ng ilang segundo, halos dikit-dikit na ang mga pasahero. Buti na lang talaga nakaupo ako.Sana lang walang matanda, buntis, o PWD na pumasok, dahil kung meron, wala akong choice kundi tumayo.Dahil sa pagod, hindi ko namalayang unti-unti na palang bumibigat ang talukap ng mga mata ko.Hanggang sa tuluyan na akong nakatulog.Hindi ko alam kung ilang minuto akong out, pero isang biglaang paggalaw ng tren ang gumising sa akin—At sa galing kong ‘to, saktong pag-angat ng mukha ko ang pagliko ng tren.At doon na
