CHAPTER 2

Elara's P.O.V.

Para akong nanigas sa kinatatayuan ko nang makita ang lalaking tanging minahal ko—pero ipinagpalit lang ako sa ahas kong kaibigan.

Bahagya akong nawalan ng balanse nang mapatingin sila sa akin. Mariin akong napalunok bago inayos ang pagkakatayo.

"Eneng, dito ka na lang bumaba. Maghagdan ka na lang dahil pataas pa ang elevator," rinig kong sabi ni Manang.

Wala rin naman akong balak makasama ang walang kwentang ex at ang traydor kong kaibigan sa iisang elevator. Walang iniwang salita, mabilis akong lumabas at walang lingon-lingong nagtungo sa exit door.

Pagkasara ko ng pinto, saglit akong natigilan. Nanginginig ang tuhod ko habang napakapit sa dingding. Akala ko, okay na ako—pero mali pala ako.

Okay lang pala ako 'pag hindi ko sila nakikita. Pero noong muli ko silang nakita? Parang biglang nilukot na naman ang puso ko. Gusto kong magwala sa galit. Umiyak. Pero tapos na ako sa era na 'yon.

Pinipigilan ang hikbi, tumayo ako at nagpatuloy sa pagbaba ng hagdan.

Nakayuko lang akong naglalakad sa hallway. May nabangga pa ako, pero hindi ko na siya pinansin.

"Sorry po," walang gana kong sabi saka nagpatuloy.

Pagkapasok ko sa apartment, agad akong sinalubong ng mabangong halimuyak ng air freshener. Wala akong gana. Ibinagsak ko ang katawan sa sofa at saka tumulala sa kawalan.

"Hindi rin siya kawalan."

Dahil sa pangyayaring 'yon, maaga akong nagising kinaumagahan—or should I say, hindi ako nakatulog!

Bad trip naman!

"Kasalanan talaga 'to ng lalaking 'yon! Kung hindi dahil sa kanya, hindi ako lalagpas ng floor! Ugh."

Dapat pala, nakinig na ako kay Mama noon—lumipat na ng apartment para hindi ko na sila nakikita!

Pero bakit ako lilipat? For their information, nauna ako doon! Tama. Sino ba sila para ako ang mag-adjust? No, no.

Parang tangang umiiling-iling ako. Mabuti na lang at busy ang mga taong nadadaanan ko. Kung hindi, baka inisip nilang nababaliw ako.

O hindi pa nga ba?

Eh sobrang saya ng araw ko, oh! Parang tinutuloy lang ang kamalasan ko kahapon!

"Jusko naman! Sa lahat ng pwedeng may continuation, ito pa talaga?"

Inis akong napasabunot sa buhok ko saka, salubong ang kilay—nagmartsa papasok sa opisina.

"Good morning, Elara!" bati ng isa sa katrabaho ko, pero tinanguan ko lang. Wala akong energy makipagplastikan ngayon.

"Oy, friend! Aga-aga, naka-busangot tayo, ah?" bungad sa akin ni Mix na naka-ear-to-ear smile pa! Oh, 'edi sana all?

"Tigilan mo nga ako, Mixwell," sagot ko, sinadyang banggitin ang buo niyang pangalan.

"PUTA, I HATE YOU!" Napa-flick pa siya ng imaginary hair bago nag-cross arms na parang bida-kontrabida sa telenovela. Bahagya akong natawa sa ikinilos ni bakla.

Tumikhim ako.

"O siya, spill na! Kanina ka pa ngiting-ngiti d'yan, nakakakilabot na!"

"Ito na nga, Mhie!"

Ay, oh. Bipolar yarn? Bahagya akong napangiwi. Kanina lang, galit-galitan si bakla.

"Bilis mag-change ng mood natin, ah?"

"Eh kasi, Mhie!" Kasabay ng chika, hinataw niya ‘ko sa braso. Putek, gigil? "May bagong hire sa kabilang department! Waffo!" Bahagyang tili niya pa, kaya agad ko siyang hinampas at sinaway.

Napataas ang kilay ko. Hindi naman bago sa kanya ang maloko sa gwapo, pero para ma-hype siya ng ganito?

"Ingay mo."

"Ay, sorry naman kasi! Basta, beh! Ang gwapo niya!"

Para siyang kumakain ng sinigang sa sobrang kilig niya. Palihim akong natawa. Kaya laking pasasalamat ko na naging kaibigan ko 'tong si Mix—dahil parati niya akong napapatawa.

Siguro kung naging lalaki 'to, sarap niya sigurong maging boyfriend… kaso bakla siya.

"Anong tingin 'yan?" mataray niyang tanong, nakataas pa ang makapal niyang kilay.

"Thank you," sincere kong usal saka marahang ngumiti.

"Ang random mo! Sige na, magtrabaho na tayo. Baka maabutan pa tayo ni Papa Boss."

Ang ngiti ko ay biglang napalitan ng pagkabigla.

"Boss?"

"Oo, teh! Monthly inspection!"

"Ay, shit! Ngayon pala 'yon!"

Mabilis kong niligpit ang mga nagkalat na papel, paper clip, rubber band, at kung ano-ano pang nakakalat sa lamesa ko.

Pagkatapos ay inayos ko naman ang sarili ko. Itinali ko nang maayos ang buhok ko at nag-retouch ng kaunti. Mahigpit kasi ang boss namin pagdating sa cleanliness.

Maya-maya, natanaw ko si Ms. Leah, ang head ng department namin. Mabilis siyang naglalakad papalapit sa amin habang sinasabing...

"Nandito na siya. Si Mr. Montenegro."

Mabilis ang naging kilos ng lahat. Kanya-kanyang pagpag ng kasuotan at pag-aayos sa sarili—hanggang sa tuluyan nang pumasok si Mr. Montenegro sa department namin.

"Good morning po, sir!" sabay-sabay at masiglang bati namin.

Nasa late 40s na siya, pero hindi mo mababakas sa mukha niya ang katandaan. Nakangiti man ang lahat, ramdam namin ang biglang pagbigat ng hangin. Hindi dahil nandito ang boss—kundi dahil sa mismong presensya niya.

Dahan-dahang tumango si Mr. Montenegro bilang tugon sa aming pagbati, ngunit hindi siya ngumiti. Matalas ang kanyang mga mata habang iniikot ang tingin sa buong departamento, tila sinisiyasat ang bawat sulok, bawat tao, bawat detalye na maaaring hindi umabot sa kanyang inaasahang pamantayan.

Sa kabila ng pormalidad ng kanyang kilos, may kung anong hindi maipaliwanag na tensyon ang dumaloy sa amin. Para bang ang isang maling galaw ay maaaring magdala ng hindi inaasahang resulta.

Ramdam ko ang pag-aayos ng ilan sa kanilang upuan, ang mabilis na pag-click ng keyboard ng iba, at kahit ang pilit na pagpapakitang abala sa trabaho.

Humakbang siya pasulong, at bawat yapak niya ay tila mas nagpapalakas sa tibok ng aming mga dibdib. Hanggang sa huminto siya malapit sa desk ng team leader namin.

Tumikhim siya nang bahagya—sapat lang upang iparamdam na hindi siya narito para sa isang pangkaraniwang pagbisita.

"Ano ang progress natin?" tanong niya, malamig ngunit walang bahid ng padarag na tono. Diretso, matalas, at walang espasyo para sa paliguy-ligoy na sagot.

Nagkatinginan kami saglit bago sumagot ang team leader namin. Ngunit kahit anong gawin namin, alam naming lahat—ang presensya ni Mr. Montenegro ay hindi basta-basta.

At sa kabila ng presensya niya, may isa pang presensyang hindi ko inaasahang makikita ko rito.

Iba rin talaga maglaro ang tadhana, ano?