Chapter 9

"Tumatanda na ang magulang mo, Zanila. Wala ka pa rin bang balak na asikasuhin ang ospital ng ama mo?" Ani Mrs. Dranela. 

Seryoso itong nakatingin kay Zanila. Marahang pinunasan ni Zanila ang kaniyang bibig gamit ang tissue bago sumagot. 

"I love modeling, Tita. But of course, I know my responsibilities as the only heiress. Kailangan ko pa ng sapat na panahon para mapaghandaan ang pagpapatakbo ng ospital," ani Zanila sa dalisay na boses. 

"Why don't you exert your time and effort in learning how to manage the hospital instead na nagsasayang ka ng panahon sa pagmomodelo," opinyon ni Mrs. Filomena sa usapan. 

"I don't think you can call modeling as a waste of time, Tita Fina. It's my passion. Just like how passionated you are when it comes to solving cases as an attorney." Ngumiti si Zanila. 

"Not exactly a waste of time, hija. Ang gusto ko lang iparating ay dapat sa ganiyang edad mo ay itinutuon mo na ang sarili mo sa ospital. Hindi naman pu-pwedeng rumampa ka sa hallway ng ospital ninyo nang naka-lingerie." Tipid na tumawa si Mrs. Dranela. 

Nilingon ko si Minerva na ngayo'y masama na ang timpla ng mukha. 

"Hindi ko pine-pressure si Zanila sa pagma-manage ng ospital. She can focus on modeling for the mean time. She's still young. Huwag niyo rin sana siyang madaliin sa ganiyang bagay," kunot-noong sinabi ni Minerva. 

"Modeling is not something that you can consider as a profession. Yes. Kilala siya ng maraming bansa. Pero hanggang doon na lang ba iyon? Modeling is not even a talent. Basta matangkad at maganda ang katawan, pasok ka. Iba pa rin ang propesyon na pinaghihirapan," dagdag pa ni Mrs. Dranela. 

Kitang-kita ko kung gaano nag-iba ang ekspresyon ni Zanila. Nag-iwas siya ng tingin at napakurap-kurap. 

"Marwa also needs to learn the way on how to manage the hospital successfully. Bilang anak ni Richard, kailangan din niyang mag-alay ng oras sa ospital, when the time comes," ani Mr. Fred. 

Nagulantang ako sa narinig. Hindi ko iyon inaasahan. 

"Anong alam niyan sa pamamalakad ng negosyo?" Hindi maitatago ang pang-iinsulto sa boses ni Minerva. 

Nag-angat ako ng tingin sakaniya at natanaw ang kaniyang natatawang mukha. Umangat ang kilay niya nang salubungin ang tingin ko. 

"Anong alam mo sa ganoon?" Umirap siya, natatawa pa rin. 

Kinagat ko ang labi ko at hindi na nagsalita. Totoo naman na wala akong alam sa ganoong bagay. Hindi ko rin naman pinapangarap na manduhan ko ang ospital nila.

"Kaya nga mag-aaral siya para roon," dugtong ni Mr. Fred. 

"Oh, please, Fred. Walang alam ang batang 'yan sa negosyo. Hindi dapat ipinagkakatiwala ang ganito kalaking bagay sa mga taong walang alam." 

Nanatili akong tahimik. Hindi na ako nangahas pa na sumagot sa usapan. Hindi pa ba tapos ito? Gustung-gusto ko nang makawala sa mesang ito nang matakasan na ang harap-harapang pang-iinsulto sa akin ni Minerva. 

Tahimik akong bumuntong-hininga at nagdasal na sana'y bumilis ang oras. 

"Baka sa Germany kami magpalipas ng Pasko. Nakabili ng bahay doon si Richard kaya naman gusto namin iyon bisitahin," si Minerva matapos ang ilang minutong pananahimik.  

Tuwing nagtatagpo ang mga tingin namin ay palagi siyang pairap na nag-iiwas ng tingin. Hindi ko lang makuha ay kung bakit pabalik-balik ang tingin niya sa akin kung ganito rin naman siya maka-irap. Edi huwag niya akong tignan! 

"Really? Kailan pa? Bakit hindi ko ito alam, Kuya? Magkano naman ang bahay na iyon?" Untag ni Mrs. Dranela. 

"Seryoso ka ba sa tanong mo, Dranela? Of course! It costs a fortune. Hindi mo na dapat tinatanong pa." Minerva laughed sarcastically. 

"No. What I mean is bakit pa binili? Doon na ba kayo maninirahan at kailangan niyo pang bilhin iyon? Kuya? You could stay in a hotel. Pagkatapos ng Pasko, anong mangyayari? Iiwan niyo ang bahay?" 

"Dranela, my gosh!" Tumawa si Minerva. "Hindi mo naman pera ang ipinambili. Ganiyan talaga ang reaksiyon mo? My goodness." u

Umiling siya, natatawa pa rin. "Don't worry. You could visit our new home there. Hindi ko naman iyon ipagdadamot." 

"Naglulustay kayo ng pera sa walang katuturang bagay." 

"What? Kinukwestiyon mo ang pagbili ng bahay ng kuya mo? Pera namin iyon. Besides, it's an asset. Hindi ka dapat nag-iinarte nang ganito, Dranela. Hindi ka namin pinapakialaman sa pagbili mo ng mga designer bags." Umiling si Minerva. 

Kitang-kita ko ang namuong iritasyon sa mukha ni Mrs. Dranela. Hindi na siya nagsalita pa at nagpatuloy sa pagkain. Hindi ko makuha ang punto ng kanilang pinag-uusapan.

Nilingon ko si Mr. Albarenzo. Kumunot ang noo niya. 

"Noong nakaraang buwan ko pa lang nabili iyon. Binili ko iyon nang sa ganoon ay may matutuluyan si Marwa dahil sa Germany ko siya balak dalhin sa oras na tumuntong siya ng kolehiyo. Malapit na iyon."

Namilog ang mga mata ko. Hindi ko alam ang tungkol doon! Ni hindi ko pa naiisip kung saan ako magkokolehiyo dahil iyon ang lagi niyang tanong sa akin.

Bumaling ako sa mga taong naroon dahil sa gulat. Kitang-kita ko ang gulantang sa mukha ni Minerva. Hindi ko alam na may ganito siyang balak para sa akin. Hindi ko tuloy alam kung ano ang dapat maramdaman. Ayaw kong maging masaya dahil alam kong salungat iyon sa nakikita ko ngayon kay Minerva na may namumuong pagkadismaya at galit. 

"Pero pu-pwede rin naman na doon tayo mag-Pasko. Hindi ko alam na may ganoon kang plano, Minerva." Uminom si Mr. Albrenzo sakaniyang juice. 

"At hindi ko rin alam na ganoon ang plano mo, Richard! Bakit sa Germany mo pa dadalhin 'yang babaeng 'yan? You could send her to a university here in the Philippines! Hindi na kailangan pang dalhin sa Germany!" 

Bumagsak ang tingin ko sa aking plato. Sobrang kaunti pa lang ng nakain ko. At ngayon, tuluyan na akong mas nawalan ng gana. Nahihiya ako sa mga taong narito. Mula kanina ay pang-iinsulto lang ang naririnig ko kay Minerva. 

"Bakit hindi? Zanila studied there. Gusto ko na ganoon din si Marwa. She's also my daughter. She deserves it." 

Hindi makapaniwalang umiling si Minerva habang natatawa. Bumaling siya sa akin at kulang na lang ay humandusay ako sa matalim niyang tingin. Uminom siya sakaniyang wine, tila kinakalma ang sarili. Naghintay akong magsalita si Minerva ngunit inabala na lamang niya ang sarili sa pagkain. Dumako sa ibang usapan ang mga nakatatanda. 

"How old are you, Marwa?" 

Halos manlaki ang mga mata ko nang may kumausap sa akin. Nakangiti sa akin si Mr. Wesley. 

"Eighteen po," sagot ko sa maliit na tinig. 

"Oh? You look so beautiful, hija. Magkamukha kayo ni Zanila." Tumawa siya. 

Nanginig ang labi ko nang sinubukan kong ngumiti. Hindi ko alam kung maganda ba ang nasabi niyang opinyon. May parte sa akin na hindi kumportable sakaniyang sinabi. Lalo pa nang marinig ko ang matapang na boses ni Minerva. 

"Isang malaking kalokohan, Wesley. I can't believe you said that. Masyadong malayo ang itsura nila sa isa't isa. Zanila is a goddess! At ang babaeng iyan, isa lamang hamak na b****a. Manang-mana sa nanay niyang pokpok at oportunista," mariin niyang pagsalungat.

Hindi ako nakapagsalita. Tila namanhid ang pagkatao ko sa narinig na panghuhusga. Hindi ko alam kung paano ko nagawang salubungin ang tingin niya na punung-puno ng pangmamaliit at galit. 

"Minerva!" Tila kulog ang boses ni Mr. Albarenzo. Lalong tumindi ang kaba ko. 

Tama ako. Hindi magandang ideya na narito ako, kasama ang pamilya niya. Hindi naman talaga ako dapat na narito. Bastarda at walang lugar sa buhay ng mga taong narito. Hindi nila ako dapat na ituring na pamilya. 

Bagsak lang ang tingin ko sa aking plato. Hindi na ako nangahas pang mag-angat ng tingin. Baka hindi ko na makontrol pa, mabastos ko siya sa harapan ng mga taong narito.

"Minerva, dahan-dahan sa pananalita." Nilingon ko si Mrs. Grela. Nababasa ko sa mukha niya ang pag-aalala nang nilingon ako. 

I swallowed hard. I couldn't think properly after what I heard. It was hurtful, yet true. Naiintindihan ko. Pinipilit kong intindihin ang nararamdaman ni Minerva dahil anak ako sa labas ng asawa niya. Kahit sino pa man ang nasa sitwasyon niya, alam ko na hindi magiging maganda ang pakikitungo nito sa akin. 

"Hindi ko alam kung bakit mo pinipilit na dalhin 'yan dito, Richard. Hindi ko talaga maatim ang pagmumukha niya. Kamukhang-kamukha siya ng pokpok niyang ina." 

Tila nanginig ang mundo ko matapos marinig iyon. Bumilis ang paghinga ko at para akong tumakbo ng milya-milya. Ang marinig na paratangan niya ng ganoon ang nanay ko ay isang malaking insulto para sa akin. 

Kinagat ko ang labi ko at kinalma ang sarili. Sa sobrang haba na ng binigay kong pasensiya, pakiramdam ko ay hindi ko na yayanin pa kung insultuhin niya pa ako. Sinusubukan kong huwag magsalita at manahimik sa mga sinasabi niya bilang respeto sakaniya at sa mga taong narito. Ngunit kung patuloy siyang magiging ganito, hindi ko alam kung kaya ko pang lunukin ang lahat ng sinasabi niya. 

"Manahimik ka na, Minerva. Hindi ko hahayaang bastusin mo siya nang ganiyan sa harapan ko mismo. Hindi ba't napag-usapan na natin ito? Can you please, atleast be civil to my daughter? Hindi ka na nahiya," mariing tugon ni Mr. Albarenzo na kaagad kong inilingan. 

"A-Ayos lang po." My voice quivered. "N-Naiintindihan ko po. Ayos lang po talaga." Patuloy ako sa pag-iling. 

"I think you should leave now." 

Nilingon ko si Zanila. Blanko ang mukha nitong nakatingin sa akin. 

"Sorry. I think it's the right thing to do. Tapos na rin naman ang dinner. You can go now," diretsahang sambit niya. 

"That's exactly what I want her to do! Ihatid mo na 'yang bastarda mo, Richard. At huwag na huwag mo nang dadalhin pa iyan dito." 

Kinukurot ang puso ko. 

Tumayo ako, hndi na nagdalawang-isip pa sa gustong gawin. Mabilis kong kinuha ang aking bag at humingi ng tawad bago sila nilisan. 

Hindi ko na nilingon pa si Mr. Albarenzo nang tawagin niya ako. Narinig ko pa ang huling sinabi ni Minerva.

"Sige! Habulin mo 'yang lintik mong bastarda, Richard!" 

Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari sa gabing iyon. Gaya ng inaasahan ko, hindi nga maganda ang naging resulta. Tuwing naaalala ko iyon, parang gusto kong bumalik sa oras na iyon at tuluyan na lang umatras. Hindi ko namalayang nakatitig na ako kay Sania. Wala pa ang professor sa hinihintay na huling subject. 

"Gandang-ganda lang sa'kin, 'te?" Humalakhak siya.

Napakurap ako at natawa nang bahagya. Binagsak ko ang tingin sa aking notebook.

"Hindi ka nagpunta sa feeding program noong Linggo. Hinatid kami ulit ni Sir Hayes. Palaging bago 'yong sasakyan niya, 'no? Hindi man yata nagtatagal ng isang buwan."

Sa sobrang lubog ng isipan ko dahil sa nangyari, nawalan ako ng ganang mag-part time sa feeding program. Nanghinayang ako sa tatlong libo ngunit wala na rin naman akong magagawa. Hindi na iyon mauulit pa. Iyon na ang huli kong hindi pagpunta. 

"Tapos alam mo ba..." she trailed off. 

Nag-angat ako ng tingin kay Sania. 

Nakakunot ang kaniyang noo habang tinatanaw ako. Nanliit ang mga mata niya. 

"Noong ako na iyong huling hinatid, hinahanap ka niya. Sabi ko, pagod ka lang. 'Yon sinabi mo sa'kin, e."

Nagtagal ang tingin ko kay Sania. 

Nagtanong siya? Bakit naman niya ako hahanapin? 

Nag-iwas ako ng tingin at nagkunwaring abala sa pagbabasa sa notebook. 

"O tapos?" Kunwari ay hindi ako interesado. 

"Anong tapos? Hinahanap ka niya, Marwa! Bakit ka niya hahanapin? Close kayo?" 

Bumaling ako sakaniya. 

"Nagtanong lang iyong tao, Sania. Walang ibig sabihin iyon." 

"Sa akin mayroon! Type ka yata, e! Gaga ka. Anong ginawa mo sakaniya, ah?" Humalakhak siya. 

Umiling ako at hindi na sumagot. Hindi maganda ang nakakaloko niyang ngiti sa akin. Hanggang sa matapos ang klase ay hindi niya ako tinantanan. 

"Tingin ko talaga type ka ni Sir Hayes. Ang weird naman kung hahanapin ka niya nang walang dahilan. Tingin mo?" Aniya habang palabas kami ng eskwelahan. 

Nauna na sina Trixi dahil mayroon pa raw kailangang gawin sa bahay. Birthday ng kuya niya. 

"Ikaw lang ang nag-iisip niyan, Sania. Huwag mo na ngang palakihin pa iyon." Tamad akong napairap.

"Sus! Bruhang 'to! Sige na. Sasakay na ko sa trayk! Mag-iingat ka pauwi. Bibisita kami sa condo mo sa susunod na linggo."

Kumaway ako sa papalayong tricycle na sinakyan ni Sania. Hindi gaya nila, kailangan ko pang sumakay ng jeep papuntang condo. Diretso na sa bahay nila ang tricycle niyon. Tricycle lang din ang sinasakyan ko pauwi noong kay Tita Margaret pa ako nakatira. 

Hindi na ako nagpapasundo pa sa driver ni Mr. Albarenzo. Noong una ay nagpumilit pa siya ngunit sinabi ko na ayos lang kung mag-commute lang ako. Sanay naman ako sa ganoon. 

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Hindi pa man ako nakakalayo sa eskwelahan nang may isang itim na sasakyan ang huminto sa gilid ko. Kumunot ang noo ko.

Hindi ko na iyon pinansin pa at naglakad ulit.

Nakaka-ilang hakbang pa lang ako nang marinig ko ang pagbagsak ng pintuan ng sasakyan.

"Hey! Marwa..."

Napatigil ako at mabilis na tumingin sa likuran. Natulala ako nang matanaw si Hayes. Sa tindig niya ay para sa akin hindi siya bagay sa kalsadang ito. Nakakulay abong longsleeves na tinupi hanggang siko, slacks at brown leather shoes. 

Nanatili siyang nakatayo ilang metro ang layo sa akin. Naghintay ako ng sasabihin niya ngunit nanatili lamang siyang nakatitig.

Nag-iwas siya ng tingin. He licked his lower lip. Nagsalubong ang mga kilay niya. Pinasadahan niya ng kaniyang daliri ang buhok. I saw him swallowed hard before looking at me. 

"Pwede ba kitang ihatid?"