"Ang kapal ng mukha mo!" Nanginginig ang boses niyang sigaw. I squeezed my eyes tightly as I felt the pain from the slap slowly subsiding. Girls are crazy. Ngayon ko lang talaga napatunayan. Baliw sila.
She threw punches on my chest while crying. Wala akong magawa kundi ang pigilan siya. Paano ko siya aamuhin kung sarili niya mismo ang niloloko niya? She fucking knew that we were just fucking around! We are not kids anymore!
Hindi ko talaga maintaindihan kung bakit pinagpipilitan niyang girlfriend ko siya. Malinaw na malinaw sa amin na walang kahulugan ang lahat bago namin napagdesisyunang pasukin ang ganitong setup. Hindi ko siya pinilit na pumayag! Hell! I would never force a woman to enter this kind of arrangement with me. We are both consenting adults. Alam niya ang pinasok niya kaya wala siyang karapatang mag-demand ng kung ano mula sa akin dahil una pa lang ay nilinaw ko na sa kaniya ang lahat.
Be
Dagsa ang mga tao ngayon sa karenderya. Kahit tapos na akong kumain, ayaw ko pang umalis. I was hoping that I could drive her home, but she never let me. Sa isang buwan kong palaging pagpunta rito, hinihintay ko ang pag-uwi niya. Kahit alam kong hindi siya papayag, hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa.I watched her as she smiled at their customers while taking their orders. Kahit kita ang pagod sa kaniya, hindi nabubura ang ngiti niya sa mga tao.I heard that her parents are both dead while her brother is in jail because of rape. Ngunit ang sabi ay na-frame up lang daw ang kuya niya. Tatlong taon na raw itong nasa kulungan. Gumagawa na ako ng paraan upang matulungan ang kuya niya na makalabas. May nakausap na akong abogado. I promise that I'll do everything to get her brother out of prison.Napag-alaman ko ring nasa pangangalaga ng kaniyang lola si Nataschia na siyang nagmamay-ari ng karenderyang ito.
"Do not fucking tell me na hindi ka na naman sasama sa amin!" Sigaw ni Harris habang pinapanood akong nagmamadaling ilagay ang mga gamit sa aking bag."Bro? What the fuck? When was the last time na sumama ka sa amin? Two fucking months ago!" This time, it was Dylan.I ignored them. Mabilis kong dinampot ang bag ko at sinampay sa aking balikat."I gotta go," saad ko at lumabas na ng silid. Dinig ko pa ang pagmumura ni Harris at Dylan sa akin ngunit binalewala ko lang sila.I texted Nataschia as I walked down the corridor. Yes. I got her number. Ilang linggo ko rin siyang kinulit para makuha ang number niya. Doon ko talaga napatunayang dapat ay maging makulit lang ako para tuluyan siyang bumigay sa akin.- Baby, my classes are done.Hindi niya naman mababasa 'yon dahil abala na siya sa karenderya.And I know that she doesn't care about it but
"Salamat," Nataschia smiled at me and unbuckled her seatbelt.Lumunok ako habang pinagmamasdan siya."Nataschia..." I trailed off. Sumulyap siya sa akin at nagtaas ng kilay."Hmm?""When... when can I get a kiss?" I whispered softly.Kita kong natigilan siya sa narinig. Napakurap siya."H-Huh?"Dahan-dahan akong nagpakawala ng malalim na hininga. "Kahit sa pisngi lang... please..." Sa rahan ng boses ko ay hindi ko alam kung narinig niya.Bahagyang umawang ang mga labi niya habang nakatulala sa akin.Nag-iwas ako ng tingin, nakaramdam ng hiya."I-It is okay. Forget about it." I tried to sound cool but I failed. Bakas pa rin sa boses ko ang panghihina."Yevros..." may lambing sa kaniyang tono.I glanced at her. "No. It'
"You really look like your mother," bulong ni Mr. Albarenzo habang nakatitig sa akin. Umawang ang mga labi ko. Hindi ako makagalaw. Tila ayaw tanggapin ng pagkatao ko ang nalaman. Bunga ako ng isang pagkakamali. Bunga ako ng kasalanan. Bunga ako ng pagiging makasarili. "B-Bakit ngayon lang kayo nagpakita? Ngayong wala na si Mama," marahan kong untag. Nag-iwas siya ng tingin at humugot ng malalim na hininga. Ilang sandali siyang natulala bago nagsalita. "Bigla na lang siyang nawala matapos kong malaman na buntis siya. God knows how devastated I was. I almost killed myself. Nawalan ako ng lakas. She was my life. She was my happiness," nanghina ang kaniyang boses sa dulo. Umiling siya at humugot ng hininga. "Hinanap ko siya. Hinanap ko kayo. Ni hindi ko alam na nandito lang siya. Tinago ka niya sa akin." Kitang-kita ko ang pighati at pagsisisi sakaniyang mga mata.
"Wow! Gara ng cellphone, ah. Katas din ba ng sarap 'yan?" Humalakhak ang kaklase kong si Gwy. Nakisabay ang ilan ko pang mga kaklase. Hindi ko alam kung saan nila nakukuha ang ideyang may matandang mayaman ako na nagsusuporta sa mga luho ko raw. Nakakatawa na nakakairita. Ang sarap lang bigwasan ng mukha niya kung hindi lang ako nagtitimpi. Palihim akong umirap habang nagtitipa ng text para sa driver na dapat na susundo sa akin. Ayoko nang magpasundo. Kahit kailan. Ayoko nang tsinitsismis ako ng mga kaklase ko at ilang mga estudyante rito sa eskwelahan. "Pigilan mo 'ko. Tatadyakan ko pagmumukha neto. Pigilan mo 'ko, Marwa." Hindi bumubuka ang bibig ni Sania, tila gigil na gigil. Umiling ako at hindi mapigilang matawa sakaniya. Paglabas ko ng classroom ay natanaw ko agad si Neal. Malapad ang ngiti niya nang makita ako. Binati siya ng ilang babaeng dumadaan. Nginitian niya lamang ang mga iyon at sinalubong ako at kinuha ang aking bag. Hindi na a
"Tama na po. Please…” Kumikirot ang puso ko at nahihirapan huminga. Pinipigilan ko ang paghikbi ngunit hindi ako nagtatagumpay. "Anak sa labas ang babaeng 'yan! She's nothing but a piece of trash! Wala kang lugar sa mundong 'to! Tandaan mo 'yan! Anak ka ng pokpok! Bastarda!" Pinapaulanan niya ako ng mga salitang kailanman ay hindi ko gugustuhing marinig. Sigurado akong pinagtitinginan na ako ng mga ilang taong dumadaan kahit hindi ko sila lingunin. Nanlalabo ang paningin ko habang isa-isa kong sinisikap pulutin ang mga walang muwang na damit. Walang tumatakbo sa isip ko ngayon kundi ang kagustuhang makawala sa sitwasyong ito. "What the hell are you doing, Minerva?!" Ang boses na iyon ay tila pag-asa sa akin. Naramdaman ko ang kamay sa aking braso. Sinikap kong makatayo. Naaninag ko ang nag-aalalang mukha ni Denver habang tinatanaw ako. "Anong ginagawa niyo? Ano ito, Minerva? Anong ginagawa niyo sa anak ko?" Tila kulog ang boses ni Mr. Albarenz
"I've heard a lot of stories about you, hija. Ikaw lang ang bukambibig ng anak ko sa tuwing nag-uusap kami through video call. Madalang lang kaming umuwi because we are so busy taking care of our business. Napakaraming inaasikaso. I can't wait for Neal to finish his studies so that he can manage our company para naman chill chill na lang kami ng Daddy niya." Nakangiti si Ma'am Lucy, ang ina ni Neal habang nagsasalita. Hindi ko tuloy maiwasang ikumpara si Neal sakaniya. Pareho silang may palakaibigan na awra. Inimbitahan ako ni Neal na mag-dinner sakanila. Aniya ay minsan lang umuwi ang parents niya at gusto raw akong makilala ng mga ito kaya hindi na ako tumanggi pa. "Mabilis lang po ang panahon. Sigurado po akong mas palalawakin ni Neal ang negosyo ninyo." Sumulyap ako sa katabi at nahagip ko ang mayabang niyang ngisi. Tila ba tuwang-tuwa ito sa naririnig. "You heard that, Mom? Dad? Coming from my favorite person. So motivating." Hindi ko alam kung n
Bumalik ako sa labas at nadatnan ko silang nagtutupi pa rin ng mga table cloth. Sumulyap ako sa pintuan at nagkibit-balikat na lang sa nangyari. "Nasaan ang mga estudyanteng volunteer?" Sabi ng isang matandang kasambahay. Maiksi ang buhok at napansin kong iba ang kulay ng kaniyang uniporme sa ibang kasambahay. Tingin ko ay mas mataas ang posisyon niya sa mga ito. "Po? Bakit po?" Si Royd. Lima kaming lahat na magkakasama. Kaming dalawa lang ni Trixi ang magkakaklase. Sina Brix ay kaeskwela lang namin. Wala si Gwy. Dinig ko ay may sakit ito. "Magtipon kayo at may sasabihin ako sainyo. Ilan kayong lahat?" Untag ng kasambahay. "Lima po kaming lahat. Pito po kami dapat pero iyong dalawa po hindi nakapunta," si Trixi. "Ganoon ba? Gusto kong iparating sainyo na bawat Linggo na ang feeding program. Iyon ang bilin ni Donya Herenia. Hindi na katulad ng dati na isang beses lang sa isang buwan. Gusto ni Donya na ganoon ang mangyari. Kaya inaasahan