Chapter 4

Klare Cabrera has never been interested in being a politician or an actress. As she dislikes being in a spotlight. Hindi rin siya pinapalabas noong mga bata pa kami, kung lalabas man ay parati siyang nagsusuot ng shades. Hindi rin naman nagrereklamo ang mga magulang niya, bagkus ay inirerekomenda pa nga iyon ni dad.

Noong bata pa kasi kami ay grabe ang mga death threats na pinapadala kay papa. He's worried about Klare. Kaya as much as possible hindi niya talaga pinapalabas si Klare. Umabot pa nga sa ibang events ay ako ang dinadala nila at pinapasuot lang nila ako ng shades. Kuhang-kuha ko naman ang tindig at halos lahat ng galaw ni Klare. Siguro ang hindi ko masyadong makuha ay kung gaano kahinhin ang boses niya. Hindi tulad sa akin na para bang may built in microphone ang bibig.

Noong una natutuwa pa ako dahil akala ko hindi na niya ako ikinakahiya. I was happy because finally he's being a good father to me. Kasi nga ay pinapalabas na niya ako kasama siya. Pero kalaunan ay napagtanto kong okay lang sa kaniyang ako ang mapahamak, huwag lang si Klare.

Kaya masasabi kong medyo accurate ang sinabi ng lalakeng ito. Na maaaring ako ang namatay sa aksidente at hindi si Klare. Possible naman iyon, eh. Pero hindi iyon ang nangyari. Si Klare ang naaksidente at ako ngayon ang nandito. 

"Hindi, nagkakamali kayo. Ba't ayaw niyong maniwala sa akin, ha? I already told you. I'm not Klare. Paano niyo ba kasi nasabing ako si Klare, ha? May pru—ahh...erm..." Hindi ako makapagsalita ng maayos dahil bigla na lamang siyang lumapit sa akin at akmang aabutin ang noo ko. Mas matangkad siya sa akin kaya madali niyang mahahapo ang noo ko. Napa-bend naman ako ng bahagya, inilalayo ang noo ko sa kaniyang kamay.

"What are you doing?" Nagtaas siya ng kilay.

"Ako dapat ang magtanong niyan. What are you doing?" Sagot ko habang ganoon pa rin ang posisyon.

Bumuntong-hininga siya.

"The bruise on your forehead. You came here yesterday. And you witnessed that we were beating someone. Kaya kumaripas ka ng takbo at nadapa. I saw you were holding your forehead then. And here." Kinuha niya ang sunglasses na nakabitin lang pala sa neckline ng kaniyang damit. 

Kay Klare 'to ah. Wait. 

"Beating someone?"naguguluhan kong saad.

Malamig niya akong tinitigan. "Yeah, I suppose you're afraid of blood?" Hinuha niya na nagpakaba sa akin.

Hindi dahil sa takot ako sa dugo. Wala rin namang phobia si Klare pero kung ipagtatagpi ko ang mga sinabi niya. I can conclude na I'm dealing a dangerous man here. At mabilis ko iyong nakumpirma nang may kumaripas ng takbo mula sa silid na pinagmulan din kanina ni Xavier. Binalot ng takot ang kaniyang mukha nang makita kami. Medyo humina ang paghakbang niya animoy nauupos ang natitira niyang pag-asa. Napamura siya at sumigaw saka tumakbo ng mabilis. Nang malagpasan na niya kami ay hindi ko na nagawang sundan siya ng tingin. Dahil sa nahagilap ng mga mata ko ang malamig na titig ni Xavier sa akin. Napalunok ako sa kaba. Lalo pa't napansin ko ang pagbunot niya ng baril sa likuran niya saka itinutok iyon sa lalake.

Nakita ko sa repleksyon ng kaniyang mata ang tumatakbong lalake. Hindi ko alam kung kailan niya ipuputok ang baril. Ang alam ko lang ay may lakas ng loob siyang paputukin iyon. Napapikit na lang ako sa kaba. Hindi ko kayang panoorin sa mata niya ang mangyayari. Halos hindi na rin ako humihinga dahil nasa gilid ko lang ang baril. Maling kilos ko lang ay baka sa akin na niya itutok ang baril. Bahagyang gumalaw ang balikat ko sa pagputok ng baril. Malakas iyon. At nakakabingi. 

***

Tulala kong pinagmasdan ang malaking pintuan. Matapos kasi ang nangyari ay hindi ko na minulat ang mata ko. I was so scared. Hindi ko nga alam kung humihinga pa ba ako nang mga oras na iyon. Mga ilang minuto pa 'ata akong nakatayo lang kanina hanggang sa naramdaman ko na lang na may humigit sa palapulsuhan ko at kinaladkad ako papunta sa kwartong ito. Hinuha ko ay ito na ang magiging kwarto ko simula ngayon.

Dinalo ako ng kaba nang biglang gumalaw ang door knob. Pumasok ang butler na nag-kidnap sa akin at may dalang tray ng pagkain. 

Bago pa man siya makalapit sa akin ay agad na akong tumayo at nagpunta sa pinakadulong bahagi ng kama. At least may kama sa pagitan namin at hindi niya ako masasaktan. Nang makita niya ang reaksiyon ko ay napabuga na lang siya ng hangin saka nagpatuloy sa paghakbang.

"Natatakot ka. Alam ko. Sino ba namang hindi matatakot kay boss? Parang pinaghalong tigre at dragon iyon,eh. Hehe," tumikhim siya nang makitang wala akong naging reaksiyon sa joke niya. "Unawain mo na lang. He's always pissed simula noong bigla ka na lang tumakbo papalayo rito at hindi na bumalik. Nalaman na lamang namin ang umuugong na balitang naaksidente raw ang unica hija ng Cabrera. Mas nag-init pa ang ulo ni boss nang mapagtantong binibilog na naman ng Cabrera ang mga ulo namin." Suminghap siya saka inilagay ang tray sa bedside table.

"Ginamit pa niya ang anak niya sa labas para mapalabas na patay ka na Klare." 

"Pero—" Gusto ko sanang sumagot na hindi ako si Klare, pero mukhang hindi iyon uubra sa kanila kaya hindi ko na lang ipinagpatuloy ang sasabihin ko.

Pero mabilis na nakuha iyon ng butler.

"Kahit anong tanggi mo, hindi siya maniniwala sa iyo. Baka iisipin lang niya na binibilog mo rin ang mga ulo namin. Kahit ako ganoon din ang iisipin ko. And you can't blame him, he's once fooled before. Kaya—eherm!"

" Kung ako sa iyo, just give it up. Alam namin na kahit ikaw ang legal at ang pinakamamahal na anak ni Cabrera ay wala ka rin namang kalayaan na gawin ang gusto mo. Kaya kung anong sabihin at iutos ng iyong ama ay gagawin mo. Kahit ang ibig sabihin man nito ay ang pagpapahamak sa kapatid mo. Hindi ba?" He looked at me. Hindi ako sumagot dahil pino-proseso ko pa ang mga sinabi niya.

They are clearly misinformed! No, not totally. Iyon lang na part na iniisip nilang ako si Klare at nagpapanggap lang ako iyong illegitimate child ni dad. Argh! Sumasakit ang ulo ko! Paano nangyari?! Halos alam nila lahat lahat pero hindi ang mukha namin?

"If you won't stop, then he would really get mad at you too. Quit pretending that you are Leigh, Klare. 'Cause you are not. If you'll just stay quietly for 6 months. He'll release you without a scratch. Kailangan lang talaga namin ang kooperasyon mo." He seems like he's begging me. 

"Bakit?" Tanging tanong ko na nagpaawang sa bibig niya.

"Sorry... Iyon lang ang maibabahagi ko." Nakayuko niyang saad. 

Hindi ako gumalaw sa kinalalagyan ko. Medyo awkward na rin ang sitwasyon namin ngayon dahil hindi na rin siya nagsasalita.

Pero halos mapatalon ako nang bigla siyang nagsalita. 

"Nga pala, kailangan mo raw kumain, utos ni boss," he said that while looking sa upper corner ng kwarto. May camera pala roon.

"Sige ka. Kung ayaw mong kumain, baka pumasok 'yong tigre rito. Ikaw pa kainin. Hahaha"

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. Gagi!