6

Punô ng kumikislap na bituin ang paningin ni Vaiana habang umiikot ang mundo sa paligid niya. Nahihilo siya, at tila lumulutang, nang marinig ang isang boses na puno ng kaba.

“Bakit ka nandiyan? Paano nagkaroon ng ganitong aksidente? Miss Vaiana? Miss Vaiana!”

Habang palayo nang palayo ang boses, tuluyan nang nawalan ng malay si Vaiana.

***

Pagdilat ng kanyang mga mata, nasa ospital na siya. Nakatingin siya sa puting kisame habang nakakaramdam pa rin ng matinding hilo. Masakit ang ulo niya, at parang pinupunit sa tindi ng sakit.

“Miss Vaiana, gising na po kayo!” Tumayo si Elyse mula sa pagkakaupo, namumula ang mga mata, halatang galing sa pag-iyak. Agad siyang nagtanong, “May nararamdaman po ba kayo? Gusto niyo bang tawagin ko ang doktor?”

Tiningnan ni Vaiana si Elyse, at kahit nanghihina pa ang katawan niya, instinct na niyang bumangon, “Ayos lang ako. Kumusta ang construction site? May iba pa bang nasaktan?”

Napakunot ang noo ni Elyse. “Huwag niyo na pong isipin 'yon. Kayo ang mas importante ngayon. May concussion po kayo, Miss Vaiana. Akala ko talaga… hindi na kayo magigising.” Muling tumulo ang luha ni Elyse habang nagsasalita.

Si Elyse ay ang batang assistant na laging kasama ni Vaiana. Madalas niya itong alalayan at ituring na parang kapatid.

Dahil sa kabataan nito, hindi pa ito nakakaranas ng ganitong matinding sitwasyon, kaya’t labis ang takot na naramdaman niya.

“Gising na ako, diba? Huwag ka nang mag-alala.” Mahinang tinig ni Vaiana, pinipilit ang sarili na maging kalmado para hindi na lalo matakot si Elyse.

Hinaplos niya ang kanyang noo at napansin ang puting gasa na nakabalot dito. Kumirot agad ang sugat niya, kaya’t napatikom ang kanyang mga mata sa sakit.

“Wala talagang problema sa site?” tanong pa niya, ramdam ang pag-aalala.

Takot siya na baka naging sanhi ang aksidente ng pagkaantala sa proyekto. Malaki ang epekto nito sa kumpanya.

“Wala pong problema, promise. Pero Miss Vaiana, kayo po 'tong grabe ang lagay, tapos ang iniisip niyo pa rin ay trabaho. Sa araw-araw na lang na pagod niyo, tapos pati kami iniintindi niyo pa. Pahinga naman po muna kayo.” Halos maiyak muli si Elyse habang sinisisi ang sarili. “Kung hindi ko lang kayo pinilit kanina, hindi sana nangyari ‘to…”

Sanay na si Vaiana sa ganito.

Sa totoo lang, parang isa na siyang makina. Isang empleyado na walang ibang iniisip kundi ang trabaho at ang kaginhawaan ni Kyro. Kahit walang kapalit, iniintindi pa rin niya ang lahat.

At higit sa lahat, may utang pa siyang sampung milyon sa pamilya de Vera—hindi pa siya pwedeng tumigil.

Biglang may narinig silang mga tinig mula sa labas ng silid. Masaya at halatang sabik ang mga boses.

“Oh my God, andito rin pala si Althea sa ospital!”

“Talaga ba? Nakita ko siya kanina, ang sikat na singer! First time ko siyang makita nang malapitan!”

“Nasugatan ba siya? Grabe, seryoso ba?”

“Move aside, move aside!”

May dumating na grupo ng mga bodyguard na nagsimula nang harangan ang mga tao. Pinipigilan nila ang sinumang makalapit o makakuha ng litrato. Unti-unting nawala ang ingay habang lumalayo ang grupo.

Nanahimik ang paligid.

Pero sa puso ni Vaiana, mas lalo lang lumalim ang kirot. Ngunit hindi pa rin iyon nakalampas sa mata ni Vaiana.

Mula sa kanyang kama, nasilayan niya si Kyro. Nakatayo ito sa tabi ni Althea, at mahigpit na nakayakap dito, parang binabalot ng proteksyon.

Si Althea naman ay tila isang marupok na porselana—nakayuko, namumugto ang mga mata, maputla ang mukha, at halatang nanghihina.

Ang pagdating nila ay nagdulot ng kaguluhan sa ospital. May mga bodyguard na nagbukas ng daan at mabilis nilang naibalik ang kaayusan.

Nasa kabilang silid lang sila ni Vaiana—katabi ng emergency room.

“Hindi ba si Mr. de Vera ‘yon?” bulalas ni Elyse, na kitang-kita ang gulat sa mukha.

Maghapon na silang naghahanap kay Kyro, pero hindi nila ito ma-contact. At ngayon, makikita pala siya sa ospital, kasama pa si Althea—ang sikat na singer.

Hindi napigilan ni Elyse ang mapag-isip. “Alam mo, Miss Vaiana, si Mr. de Vera, never siyang nawawala sa mga importanteng bagay. Pero ngayon, ni hindi siya matawagan, para lang samahan si Althea… baka naman sila na talaga? Kaya pala noong pumunta si Althea sa kumpanya dati, hindi siya kailangang mag-check in o magpaalam—baka binigyan talaga siya ng special treatment ni Mr. de Vera. Miss Vaiana, baka totoo nga ‘yung chismis sa news… siya raw ang fiancé na palihim na sumusuporta kay Althea?”

Napakuyom si Vaiana sa kama. Namutla ang kanyang mga kamao sa higpit ng pagkakakapit, at tila may matalim na kutsilyong tumarak sa puso niya.

Tumingin siya kay Elyse—hindi niya gustong makita ng iba ang emosyon niyang halos sumabog.

“Labas ka muna. Gusto kong magpahinga,” malamig niyang tugon.

“Opo, Miss Vaiana. Magpahinga po kayo,” sagot ni Elyse, sabay alis sa silid.

Mag-isang nakahiga si Vaiana sa hospital bed. Hindi niya mapigilan ang tanong sa sarili—nabisita na kaya siya ni Kyro mula nang maospital siya?

Parang hindi.

Pero ngayon, kahit si Althea lang ang kaunting masaktan, todo-alala si Kyro. Isinugod agad ito sa ospital, may bodyguards pang kasama, tila ayaw niyang may kahit sinong makalapit.

Napahawak siya sa kanyang telepono. Matagal siyang nagdalawang-isip, pero sa huli, pinindot pa rin niya ang numerong kabisado na ng daliri niya.

Mabilis iyong sinagot.

“Hey,” ani Kyro sa kabilang linya.

Parang narinig niya ang tinig nito nang malapitan—malamig, walang emosyon.

Hindi alam ni Vaiana kung ano ang dapat sabihin.

Nagpatuloy ang boses ni Kyro, medyo iritado. “If you have something, just say it. I’m busy.”

Sa bintana ng ospital, nakita ni Vaiana si Kyro—nakatayo sa tabi ni Althea, nakakunot ang noo, halatang abala.

Tama nga naman, si Althea ang tinututukan niya ngayon.

Bigla niyang pinagsisihan ang pagtawag, pero hindi niya napigilang sabihin, “I’m not feeling well.”

Nakita niyang tinakpan ni Kyro ang earpiece at malamig na tiningnan ang doktor, tila sinisisi pa ito sa sakit na naramdaman ni Althea habang nilalagyan ng gamot.

Tumagilid si Kyro at muling nagsalita, “What did you just say?”

Bubuksan na sana ni Vaiana ang bibig niya, pero ang daming tanong na naiipon sa puso niya.

Bakit may ibang babae pa rin sa puso niya? Bakit siya pa rin ang pinakasalan, kung hindi rin pala siya ang pipiliin?

Pero kahit gustuhin niya mang ilabas ang lahat ng sakit, alam niyang hindi nito masasagot ng gusto niyang marinig.

“Wala. Never mind,” mahina niyang sabi.

“Vaiana, I’m very busy. Kung wala kang importanteng sasabihin, please don’t make a fuss.”

Sabay putol sa tawag.

Tinitigan lang ni Vaiana ang hawak niyang telepono. Namumula ang mga mata niya, at ramdam niya ang tumitibok na sakit sa dibdib.

Galit.

Lungkot.

Hindi matanggap.

Magkakahalong emosyon ang bumalot sa kanya habang mahigpit niyang hawak ang cellphone.

Panahon nang tapusin ito.

Panahon nang palayain siya.