4

“Hindi maganda ang pakiramdam ni Miss Vaiana ngayon, kaya hindi niya kaya na maghatid ng mga ito. Wala akong magawa kundi ako na lang ang nagdala," mahinahong paliwanag ni Althea habang bahagyang itinaas ang kamay niyang may kapansin-pansing paso. "Kyro, huwag mong sisihin si Miss Vaiana. Hindi ko iniisip na sinadya niya ito. Hindi naman siya mag-aaksaya ng oras nang walang dahilan."

Nanatili lang si Kyro na tahimik, ngunit halatang hindi niya nagustuhan ang nangyari. Hindi niya kailanman hinayaang mapunta sa ibang kamay ang mahahalagang dokumento ng kumpanya, lalo na kung si Vaiana ang dapat may dala nito.

Saglit siyang napapikit, pinipigil ang bumibigat niyang damdamin. Hinila niya ang kanyang necktie, saka malamig na sumagot, "Ayos lang."

Isang katahimikan ang namagitan sa kanila bago muling nagsalita si Kyro. "Nandito ka na rin lang, umupo ka muna."

Napakislot ang puso ni Althea. Hindi niya napigilan ang bahagyang ngiti sa labi. Kahit paano, mukhang hindi pa siya tuluyang isinantabi ni Kyro.

"Akala ko may meeting ka pa. Baka makaabala ako," may pag-aalalang sabi niya.

Kinuha ni Kyro ang kanyang telepono at walang pag-aalinlangang tumawag. "Move the meeting in half an hour."

Nanatili sa mukha ni Althea ang mahina ngunit puno ng pag-asang ngiti. Bago siya pumunta rito, natatakot siya na baka galit pa rin si Kyro sa kanya—na baka hindi pa rin nito napapatawad ang biglaan niyang paglisan noon. Pero tila hindi naman ito kasing sama ng inakala niya.

Marahil, may pagkakataon pa siyang bumawi.

Umupo siya sa sofa at naghintay. Gusto niyang sabihin ang lahat ng nasa puso niya. "Kyro, marami akong gustong ipaliwanag sa'yo. Alam kong mali ako noon na hindi ako nagpaalam, pero bumalik na ako..."

Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Kyro. "Tapusin ko lang muna ang trabaho ko."

Naputol ang mga salita ni Althea. Napatingin siya kay Kyro, ngunit nang makita niyang seryoso ito sa ginagawa, napabuntong-hininga na lang siya at pilit ngumiti. "Sige, maghihintay na lang ako hanggang matapos ka."

Hindi niya alam kung gaano siya katagal maghihintay. Hindi rin niya mabasa kung ano ang iniisip ni Kyro.

Maya-maya, dumating si Dexter. Noon lang inihinto ni Kyro ang kanyang ginagawa.

Muling napangiti si Althea at nagbukas ng bibig upang magsalita. "Kyro, ako..."

Pero bago pa siya makapagpatuloy, may naunang sinabi si Kyro. "Masakit pa ba ang kamay mo?"

Saglit na natigilan si Althea. Napansin niya? Nag-aalala ba siya sa kanya?

Mabilis niyang iniwas ang tingin at umiling. "Hindi na masakit."

Tumango si Kyro at kinuha mula sa kamay ni Dexter ang isang mangkok ng mainit na inumin. "Nalaman kong bumalik ka sa bansa. Alam kong hindi ka sanay sa klima rito. Baka hindi maganda ang pakiramdam ng lalamunan mo, kaya inihanda ko ito. Makakatulong ito sa'yo."

Napatitig si Althea sa mangkok. Nag-init ang kanyang mga mata, hindi dahil sa inumin, kundi sa pakiramdam na kahit paano, iniisip pa rin siya ni Kyro. Kahit hindi niya sabihin, alam nito ang nangyayari sa kanya.

Mabilis niyang kinuha ang mangkok at ngumiti. "Kyro, inaalala mo pa rin ako. Masaya na akong malaman ‘yon. Iinumin ko ito agad."

Ngunit nang malapit na niya itong tikman, agad niyang naamoy ang matapang at hindi kanais-nais na amoy ng tradisyunal na gamot. Hindi siya sanay sa ganitong lasa, ngunit dahil si Kyro ang nagbigay, pinilit niyang inumin ito nang walang reklamo.

Napangiwi siya sa bawat lagok, ngunit hindi siya tumigil hangga’t hindi nauubos ang laman ng mangkok.

Nang tuluyan na niyang matapos, iniwas ni Kyro ang tingin. "Mr. de Vera, magsisimula na po ang meeting," paalala ni Dexter.

Tumango si Kyro at tumingin kay Althea. "Kailangan ko nang bumalik sa trabaho. Umuwi ka na."

Muling naputol ang gustong sabihin ni Althea, ngunit sa halip na mabigo, pinilit niyang ngumiti. "Sige, bibisita na lang ako ulit."

Tumalikod si Kyro at tuluyang lumabas ng opisina.

Habang pinagmamasdan ni Althea ang kanyang papalayong likuran, hindi niya mapigilang ngumiti. Hanggang sa tuluyan itong mawala sa kanyang paningin, agad niyang kinuha ang telepono at nagpadala ng mensahe sa kanyang manager.

"Tama ang naging desisyon kong bumalik. Mahal pa rin niya ako."

Ngunit sa kabilang banda, habang naglalakad si Kyro patungo sa conference room, sinundan siya ni Dexter at mahina ngunit puno ng pag-aalalang nagtanong.

"Mr. de Vera, bakit natin nilagyan ng pampigil ng pagbubuntis ang sabaw na iyon?"

Hindi tumigil si Kyro sa paglalakad. Hindi nagbago ang malamig niyang ekspresyon nang sumagot. "Galing si Althea sa isang hotel."

Saglit na natigilan si Dexter bago napalunok. Bigla niyang naunawaan.

Si Kyro... nagdududa.

Natatakot itong baka si Althea ang babaeng kasama niya kagabi—at baka mabuntis ito. Kaya naman mas minabuti nitong makasigurado sa pamamagitan ng gamot na pampigil ng pagbubuntis.

Samantala...Isang araw nang hindi pumapasok si Vaiana sa opisina. Ni isang tawag o mensahe, wala siyang iniwan.

Para kay Kyro, hindi ito pangkaraniwan.

Si Vaiana ang palaging nasa tabi niya, parang anino niya. Palaging sumusunod, palaging nandiyan. Ngunit nitong mga nakaraang araw, nagiging matigas na ang ulo nito—hindi pumapasok, hindi nagpapaliwanag.

Galit si Kyro. Ngunit tulad ng nakasanayan, itinago niya ito sa likod ng malamig na ekspresyon.

Sa buong opisina, walang kahit isang ngiti. Walang nagbibiro. Lahat ng empleyado ay nag-aalangan sa bawat galaw nila, natatakot na may magawang mali.

Hanggang sa matapos ang trabaho. Walang sinabi si Kyro, ngunit sa halip na umuwi sa condo, bumalik siya sa lumang bahay nila. At sa pagbukas niya ng pinto. Nasa loob na si Vaiana.

Sa loob ng kwarto, nagtatago si Vaiana sa ilalim ng makapal na kumot, nanginginig ang mga kamay at pinipigilang lumuha. Halata sa kanyang mapulang mata at magulong buhok ang hindi mapakali niyang isip. Ang paso sa kanyang kamay ay lumala na, nagkaroon na ng paltos, pero hindi pa niya ito ginagamot. Subalit kung ikukumpara sa sugat sa puso niya, halos hindi na niya maramdaman ang sakit sa katawan.

Pagkarinig ng yabag sa labas ng kwarto, bumilis ang tibok ng puso niya. Sa kanyang isipan, bumalik ang mga alaala—ang takot, ang sakit, ang pakiramdam na parang isa siyang bilanggo sa mundong ito.

Pagdating ni Kyro sa pintuan, sinalubong siya ng kasambahay at tinulungan siyang magpalit ng sapatos.

"Nasaan siya?" malamig niyang tanong.

"Nasa taas po," sagot ng kasambahay. "Mula nang dumating siya galing sa labas, hindi na siya lumabas ng kwarto."

Walang sinayang na oras si Kyro. Agad siyang umakyat.

Pagbukas niya ng pinto, tumambad sa kanya ang anyo ni Vaiana—nakabalot sa kumot, para bang gustong magtago mula sa mundo. Napakunot ang noo niya. Lumapit siya, yumuko, at hinawakan ang tela.

"Huwag mo akong hawakan!" sigaw ni Vaiana, tinabig ang kamay niya.

Nanlalamig ang buong katawan niya. Ramdam niya ang panibagong alon ng takot sa kanyang dibdib. Ang bawat hakbang ni Kyro papalapit, parang tumatapik sa sugatang bahagi ng kanyang puso.

Hinila ni Kyro ang kumot, at sa isang iglap, bumangon si Vaiana at itinulak siya.

Nagulat siya. Hindi niya inasahan ang matinding reaksyon nito. Dumilim ang kanyang mukha, at ang malamig niyang boses ay may bahid ng hindi maipaliwanag na inis.

"Vaiana, kung hindi ka lang nagpapanggap, akala mo ba gugustuhin kitang hawakan?"

Nagpigil ng hininga si Vaiana, pinipilit pakalmahin ang sarili. Nang makilala niyang si Kyro lang pala iyon, unti-unting humupa ang kaba niya.

Pero nang marinig niya ang sinabi nito, para siyang tinapakan sa dibdib. Muli niyang naramdaman ang sakit, ang pagbalewala. Pilit niyang pinanatili ang kanyang boses na kalmado.

"Mr. de Vera, hindi ko alam na ikaw pala ‘yan."

Napangisi si Kyro, malamig at puno ng panunumbat ang tingin.

"Sa bahay na 'to, kung hindi ako, sino pa?" aniya. "O baka naman ang isip mo, nasa ibang lugar na?"

Natahimik si Vaiana. Sa isipan niya, paulit-ulit niyang naririnig ang masasakit na salita ni Karen—na mas bagay kay Kyro si Althea kaysa sa kanya.

Ngayon na bumalik na si Althea, wala na siyang puwang sa buhay ni Kyro.

Hindi niya na hinayaang lumabas ang sakit sa kanyang boses. "Hindi maganda pakiramdam ko ngayon," mahinang sabi niya. "Si Althea na ang nagdala ng mga dokumento. Sana hindi siya naging sagabal sa trabaho mo."

Tahimik lang si Kyro, pero may kung anong bumabagabag sa kanya. Hindi niya maintindihan kung bakit hindi niya nagustuhan ang sinabi nito.

"Napakatuso mo, Vaiana. Kung talagang alam mo na ang dapat mong gawin, bakit mo pa rin ginugulo ang lahat?"

Napangiti si Vaiana, mapait at puno ng lungkot.

Hindi niya naman ginugulo ang lahat. Gumulong lang ang lahat pabalik sa dapat nitong ayos. Ang tanging nagawa niya ay galitin ang ina ni Kyro at masaktan ang kamay ng babaeng mahal nito.

Dahan-dahan niyang itinago ang nasunog niyang kamay sa ilalim ng kumot, pero ramdam niya ang lamig na gumagapang sa kanyang puso.

"Wala nang susunod," aniya, walang emosyon.

Kapag natapos na ang lahat ng ito, kapag nagkahiwalay na sila, hindi na ito mauulit pa. Hindi na siya magiging sagabal sa kahit kanino.

Biglang nagtanong si Kyro, "May natuklasan na ba tungkol sa babae kagabi?"

Nanigas ang katawan ni Vaiana.

"Sira ang CCTV, wala pang nakikita," sagot niya, pilit pinapanatiling kalmado ang tinig.

Napakunot ang noo ni Kyro. Tinitigan niya ito, para bang may nais siyang basahin sa ekspresyon nito.

"Anong ginawa mo buong araw?" malamig niyang tanong.

Nilingon ni Vaiana ang bintana. Madilim na ang langit. Hindi siya pumasok sa opisina, kaya iniisip ni Kyro na nagpapabaya siya.

"Titingnan ko na ngayon," sagot niya, hindi na nais pang makipagtalo.

Kapag naibalik na niya ang lahat ng utang niya sa mga de Vera, matatapos na rin ang lahat. Ang pitong taon niyang pagmamahal—tapos na.

Tumayo siya, kinuha ang kanyang coat, at lumakad papalabas ng kwarto. Iniwasan niyang tingnan si Kyro.

Sa bahay na ito, wala na siyang dahilan para manatili. Pagod na siya. Hindi na niya kayang tiisin pa ang mga sakit at pang-aapi.

Ngunit bago pa siya makalabas, napansin ni Kyro ang sugat sa kamay niya. Mas malala ito kaysa sa kay Althea.

Nasa loob ng kanyang dibdib ang isang hindi maipaliwanag na kurot. Habang papalabas si Vaiana, biglang nagsalita si Kyro.

"Sandale lang!"