CHAPTER 01

"Audrey Lane! Lumabas ka nga diyan sa apartment mo!" sigaw ng isang medyo matandang babae sa labas ng aking apartment at napabuntong-hininga naman ako bago tumayo ako sa aking kama na walang foam at nag unat bago tumungo sa pintuan. Binuksan ko ito at tumambad sa akin ang pagmumukha ng aking Land lady Mots.

Panigurado maniningil na naman ito ng bayad sa paupahan at kamalas-malasan pa ay natanggal pa ako sa trabaho ko kaya hindi ko rin alam kung saan ako huhugot ng ipambabayad sa kaniya. Napakamot ako sa magulo kong buhok dahil siya ang nanggising sa akin at wala pa akong suklay. “Bakit ganiyan ang hitsura mo?” nanlalait na tanong niya sa akin kaya umirap ako sa kaniya.

"Ikaw na bata ka! Kailan ka ba magbabayad ng upa?! Lahat ng mga kapit-bahay mo ay nakabayad na nuong nakaraang linggo pa, ikaw kailan naman?! Aba, Audrey! Mahiya ka naman!" beastmode na tanong ni Lady Mots. Napakamot ako sa aking ulo, hindi sa kati kundi sa irita umagang-umaga, nagdudulot ng negative vibe si Land lady Mots. Huminga ako ng malalim para makagawa ako ng magandang excuse sa kaniya.

“Hep! Hep! Huwag kang gagawa ng kung ano-anong idadahilan mo na dahil alam ko na ang mga ganiyang taktika at sawang-sawa na ako!” untag niya sa akin kaya napairap ako ng palihim sa kaniya at ngumuso ako. Gagawa ako ng excuse at hindi ko naman siya lolokohin eh sadyang gipit lang ako ngayon.

"Don't worry, Land lady Mots kapag natanggap ako sa Lamnelle Construction Company, magbabayad talaga ako sa iyo," sabi ko sa kaniya habang tinataas-baba ko pa ang dalawang kilay ko saka ngumiti sa kaniya. Sana makumbinsi ko siya. Pero tinaasan lang niya ako ng kilay saka humalukipkip at may kasamang pag-irap sa akin.

"As ef naman na matatanggap ka roon," sabi niya sa akin. Muntik na akong matawa sa pa-slang na english niya pero pinigilan ko baka tuluyan niya na akong palayasin dito.

Huwag naman pong nega!

Tumikhim ako at inayos ang aking damit na gusto-gusot. “Bigyan niyo po muna ako ng palugit parang hindi mo naman ako kilala, Landlady Mots. Nagbabayad naman ako sa inyo on time kapag may pera ako, diba?” pangongonsensya ko na sana ay gumana dahil kung hindi ewan ko na lang pero totoo naman ang mga sinabi ko, sadyang nagkamalas lang ako ngayong buwan dahil namatay iyong boss ko at nawalan agad ako ng trabaho.

Bakit naman kasi napaaga ang pagkikipa-meet up niya kay San Pedro! Kaya ayan tuloy ako na nawalan ng trabaho ang nagdurusa dito sa mundong ibabaw na kaniyang nilisan.

"Tiwala lang, Landlady Mots. Saka huwag ka palaging nagkukunot ng noo lalabas ang mga wrinkles mo sige ka at hindi ka na makakahanap ng papable sa paligid," pananakot ko or let us say na topic shifting ko. Pinag-cross ko ang mga fingers ko dalawang kamay at humiling na sana ay kumagat siya sa sinabi ko. May asim pa naman kumbaga si Land lady Mots eh, hindi ko lang alam kung bakit wala siyang asawa but well, it’s not an issue to me.

Mukhang naniwala naman kasi hinawakan pa ang kaniyang noo at nanlalaki ang mga mata niya. "O-Oo nga. Naku! Ikaw kasi na bata ka kasalanan mo ito! Maka-alis na nga basta magbayad ka ha," sabi niya sa akin saka tinignan ako ng masama at nag-walk out siya.

You're so brilliant, Audrey! Pagkasara ko ay napasuntok ako sa hangin at sumayaw ng twerk sa kasiyahan ko dahil sa nakalusot ako sa kaniya. Pabalik na sana ako sa higaan ko nung tumunog ang de-keypad kong cellphone na Cherry Mobile. Dali-dali ko itong pinuntahan sa mesa kung saan ko ito nilagay at binuksan ang mensahe na pumasok.

From : Lamnelle Construction Company

Good Day, Ms. Audrey Lane Santos! You are now hired as our CEO's Secretary. You may now start your work! Have a great nice day. - Head of Human Resources.

Gulat na gulat ako sa natanggap kong mensahe mula sa kompanya. Kaya magkalipas kong maka-bawi sa gulat ay nagtatalon ako sa tuwa! "Yes! Finally, Oh my gosh! Thank you, Lord! I love you na talaga!" sabi ko at saka dumiretso na sa banyo para makaligo na ako. “Favorite child niyo po talaga ako!” sabi ko at nag-flying kiss pa palabas ng bintana ko. Habang naliligo ako ay iniisip ko pa rin iyong pinaka-last question sa akin nung tatlong bibe este matandang lalaki na nag-interview sa akin last week.

"How far your patience will go?" 

"As long as I can hold my temper, Sir and I don't easily give up on the things i want to reach. Somebody said that it’s like I’m already a mother because I once was a babysitter of 2 months old baby boy. It was hard to control my temper not to yell at the babies who still continue crying,"

"Okay, just wait for the result next week."

Bakit kaya nila natanong ang tungkol sa patience? Baka mag-bibabysit ako? Huwag naman sana dahil hindi palaging mahaba ang pasensya ko lalo sa mga batang uhugin. Nang matapos ako sa pag-ligo at pag-rereflect, joke lang! Ay uminom na ako ng kape habang naglalagay ng mumurahin na make-up na binili ko pa sa tiyangge, buti na lang ay hindi sensitive ang skin ko sa mga mumurahing make-ups, lotions and perfumes.

“Laking mahirap ito eh!” proud kong sabi sa harapan ng aking salamin na maliit saka kumindat sa aking sarili. One day, isang araw, balang araw mabibigyan ko rin ng maayos na buhay ang sarili ko, alam kong hindi man ngayon ay baka mamaya o bukas. Wala akong ibang aasahan kundi ang sarili ko lang magmula nung umalis ako sa poder ng mga madreng nag aruga at nagpalaki sa akin ay sinabi ko na sa sarili ko na bubuhayin ko at bibigyan ko ng magandang buhay ang sarili ko na hindi kayang naibigay ng mga magulang ko sa akin kaya mas pinili nilang ibigay ako sa pangangalaga ng mga madre.

Pero syempre conclusion ko lang iyan dahil hindi rin kilala ng mga madre kung sino ang aking parents dahil natagpuan lang nila ako sa harapan ng kumbento dati.

Pagkatapos kong mag ayos ay lumabas na ako sa apartment ko at nagpaalam kay Landlady Mots na minamassage parin ang kaniyang noo na namumula na at tila kamatis na sa kapulaan. Kaya umalis akong nagpipigil ng tawa pero may katotohanan naman ang sinabi ko tungkol sa mga wrinkles niya.

HARRIS’ POV

I dial the telephone number of the Head of HR Department. Alas otso na at wala pa lang iyong bagong secretary na hinire nila. Damn that woman! First impression ko sa kaniya ay bagsak na siya! Maybe it’s my first time in history to fire someone in her first day of work. After a second, the Head of this department answered. So I cleared my throat first.

"Where's the newly hired secretary?" I ask and I sense a silent on the line so my forehead creased.

“Aren’t you going to give me an update?”

"W-we sent her message to come immediately. But she didn't reply yet, Sir,"

"Call her again or else you're the one that I'll fire today! Don't try my fucking patience, Mr. Hernando."

"Yes, Sir. I'm sorry. We'll call her," he said and I ended the call.

I massage the bridge of my nose so I can feel relaxed for a while. This woman is getting into my nerves! She must be an effective and efficient secretary or else I am not going to think twice to fire her I don’t give a fuck if she’s the newly hired one. It’s her first day and yet, she gave me a negative impression about her!

After a minute pumasok ang isang babaeng naka-black dress above the knee and red high heels I guess this is my new secretary? I scanned her and arc my right eye brow. Is this the woman they hired? Not bad. But looks can be deceiving, you can never tell on her appearance on which she is, the action does and what she did? She’s late on her work.  

"Good Morning, Sir," humihingal na sabi niya saka nag-bow ito sakin. I heave a deep sigh. “I dislike late comer people,” panimula ko at nakita ko na namutla siya. I smirked inwardly she must fear me. “This is your first day but you provided me a negative impression about you, how’s that? Should I trust you as my secretary? Every second, minute or an hour wasted for nothing is not my thing I am running a company, none of this people’s building should waste their time,” pangangaral ko sa kaniya at napayuko naman siya saka huminga ng malalim.

“Time is precious as hell when you’re running a business wether it is small or big.”

“P-Pasensya na po, Sir!  Na-traffic lang po ako sa daan at hindi po ako pinapasok agad nung guard dahil wala akong I.D, hindi na po ito mauulit pangako ko po!” she said and raised her right hand as a sign of her promise. Promise? That’s absurd. “Don’t promise, do it, I want a change from your late-comer-behavior not a promise,” sabi ko at napalunok naman siya saka niya ibinaba ang kamay niya.

Maglalakad na sana siya papunta sa harapan ko pero natisod siya ng carpet na nasa floor and I almost burst into laughter but I controlled myself. "What the fuck are you actually doing right now?" I ask with my left eye brow raised and never showed her any emotions.

"Nag-swiswimming? Hehehe," maang niyang tanong sa akin at tumayo na sa pagkasubsob sa sahig. "Are you kidding me?" I asked her calmly.

"Of course not, Sir do I look like a clown? Grabe naman po kayo sa akin light make up na nga lang ang ginawa ko, nagmumukhang clown pa rin ako sa paningin niyo. It hurts you know," she said habang nagpupunas pa sa gilid ng kaniyang mga mata. I rolled my eyes on her, shook my head and calm my nerves. Because man she’s starting to irritate the hell out of me!

"Construction Company ang pinasukan mo hindi Entertainment Company. Sit here. I'll ask you few questions," sabi ko sa kaniya pero lumabi lang siya, pumunta sa harapan ko at umupo sa nakalaan doon. I coldly look at her as she scans my office and I saw amusement in her eyes. “Grabe, Sir! Amoy expensive ka talaga!” sabi niya and I just look at her.

"Full name,"

"Sir, wala ka pa ba nung Bio-Data ko? Nasa HR iyon eh." sabi niya sa akin kaya napapikit ako ng mata.

Man, this is annoying.

"Why don't you just answer my question?!"

"Chill lang, Sir! Magkakaroon ka ng wrinkles, ang gwapo mo pa naman. Audrey Lane Santos po," sabi niya sa akin kaya inirapan ko ang babaeng ito at hindi pa man nagsisimula ang trabaho ay pinapainit na niya ang ulo ko.

"Where do you live?"

"Apartment #231, Street Juan, Makati City," sagot niya sa tanong ko.

"Who are your parents?"

"Sir, nasa skwelahan ba tayo?"

"Wala. Naninigurado lang baka malay mo sindikato ka pala or spy," deretsang sagot ko sa kaniya kaya tumahimik kaagad pero napansin kong ngumuso siya.

"I don't know who they are, Sir. I'm orphan. I was raised by the Sisters in Heaven in Montgomez,” she said

She's Orphan? With her looks? Well, I can say she's beautiful and she has a foreign features.

"And last, are you in a relationship?" tanong ko na nakapag-palaki ng mga mata niya at tinakip pa ang kaniyang kamay sa bibig. "No, Sir. NBSB," she said. Namumula naman niyang sagot sakin at parang kuminang pa ang mga mata nito.

Ano ba ang iniisip ng babaeng 'to? 

"No boobs since birth?" I ask. 'yan ang palagi kong naririnig sa kapatid kong babae kung nasa bahay siya kasama 'yung mga bestfriends niya. "What? Sir naman, kahit ganito ako. Hindi ako flat chested. No Boyfriend Since Birth iyon ang meaning anong no boobs since birth," sabi niya at ngumuso pa sa akin. Is it me or sadyang nang-aakit ang mga labi niya halikan ko?

God! This is bad.

"Okay fine. You may start your work now," utos ko sa kaniya at inikot ko ang swivel chair para talikuran siya. Why does suddenly suffocating this place? I loosen my tie. Sira na ba ang aircon ng opisina ko? Bakit biglang uminit ang paligid? "Okay po, Sir. Just call me when you need anything. Have a nice day po," sabi niya at narinig ko na lang pagsara ng pinto doon lang ako naka-hinga.

What the hell is happening to me?

Damn, just damn! Where's your damn soul, Harris? This is not definitely you!

AUDREY’S POV

Humihingal akong lumabas ng kaniyang opisina dahil hindi ko maatim na sinabihan akong no boobs since birth! Grabe naman siya, hindi man kasinglaki ng mga nagiging model ng calendar ang s**o ko ay hindi naman masasabi na flat chested ako! Mapang alipusta talaga ang lalaking iyon!

Pero isa lang masasabi ko ang gwapo ng bago kong boss! Everything happens for a reason talaga dahil natanggal ako sa dati kong trabaho at natanggap ako ngayon sa bago kong trabaho at hindi lang iyon, gwapo rin ang aking amo! Ganito talaga ang maging favorite child!

Tinignan ko ang work place ko at hinaplos ang aking lamesa na walang bahid na dumi o alikabok dahil centralized din ang buong floor. Tinignan ko ang mga papeles na nakapatong sa may lamesa at  binasa iyon pero tapos na pala dahil noong 2014 pa pala kaya itinago ko sa isang drawer dito.

Umupo ako upuan na nakalaan para sa akin saka huminga ng malalim at naisip ang first meeting namin kanina, feeling ko nakakita ako ng isang greek god na nag abalang bumaba dito sa lupa at magbigay kasiyahan sa mga babaeng single na katulad ko. Naiitindihan ko naman na ganoon ang inakto niya sa akin kanina dahil may kasalanan naman ako. Pero makakatagal kaya ako dito? Sana oo naman dahil bukod sa malaki ang sahod na matatanggap ko eh, gwapo rin ang pagsisilbihan ko hihihi. Napapitlag ako nung biglang may magsalita sa telephone na nasa table. “Get me a dark coffee, no sugar.”

Napakagat ako ng labi dahil hindi ko alam kung saan ako kukuha noon at no choice ako kundi tanungin kung saan ko kukunin iyon. Huminga ako ng malalim at saka kumatok sa pinto ng kaniyang opisina. “Come in.”

“Sir, saan ko kukunin iyon?” maingat kong tanong habang nakasilip sa pinto niya, tumigil naman ito sa ginagawa niya sa kaniyang computer. “I have my own pantry located on this floor just find it,” sagot niya kaya tumango ako saka nagpasalamat sa kaniya. Pagkasara ko sa pinto at napahinga ako ng malalim dahil akala ko bubugahan niya ako ng apoy.

Agad ko namang nahanap ang sinasabi niyang pantry saka nagtimpla ng kape sa kaniyang tasa, iisa lang ang tasa doon kaya alam kong sa kaniya lang iyon. Habang naglalakad ako papunta sa kaniyang opisina. “Sana magustuhan niya ang timpla ko dahil kung hindi magdadabog ako,” pakiusap ko sa walang malay na kapeng hawak ko.

“Sir, here’s your coffee with no sugar.”

He just look at me and the coffee on his table. “What are you still doing here?” nakakunot-noo niyang tanong sa akin kaya ngumiti ako sa kaniya. “Tanong ko lang po, ayaw niyo po ba sa matatamis?” tanong ko at gusto ko nang ihagis ang sarili ko palabas ng building na ito bago pa niya gawin dahil napigtas na ang kaniyang pasensya sa akin. Halata naman na pinagbibigyan niya ako.

“I have my own sugar here. Now I answered your question, leave.”

Napanguso ako at saka dali-daling lumabas para siyang isang strict librarian. Ano pa kaya ang ipapakita niyang attitude sa akin? Hmp!