CHAPTER 04

AUDREY’S POV

"Ms. Santos, cancel all my appointments for the next two days and now," sabi ni Mr. Lamnelle habang dala-dala ang sling bag niyang black. "Eh saan po kayo pupunta?" curious kong tanong sa kaniya kaya tumingin siya sa akin ng malamig. Ayan! Nagtanong ka pa kaya napanguso akong umiwas ng tingin.

"Somewhere and as my secretary, you still need to come here kahit wala ako dahil maraming paper works na naman ang babalikan ko and I want you to organize them. Be here, on time. Just don't forget I have my eyes here," seryoso niyang sabi sa akin at binigyan pa ako ng matalim na tingin na tila sinasabing wala akong kawala kahit na wala siya dito. Malaki pa man din ang floor na ito at nakakatakot mag isa.

"Opo, Sir," malugod kong sabi at saka nag-bow sa kaniya. I just watch him disappear in my sight saka ako bumuntong hininga. Tinignan ko ang mga papeles na nasa harapan ko ngayon. “Ano na? Bakit hindi kayo gumalaw mag isa ha?” sabi ko saka binuklat ko ang mga ito saka nagpadyak sa sahig. Tumingin ako sa paligid at nakita ko ang CCTV camera na umiilaw kaya umirap ako dito.

How your boss does looks like? May nagtanong sa akin kagabi niyan na kapit-bahay ko. Wala pa sa accent ang pagbigkas niya ng english words.

He has a concrete jaw that you will love to trace it using your pointing finger.

He has almond-shaped eyes with the color of Brown.

He has a pointed nose. He's the epitome of every Greek god’s beauty. In my entire life, I never saw a handsome man looking like that until I saw him.

He's a tall guy with a flawless skin.

Batid kong may ibang lahi siya bukod sa foreign surname niya iyung puti ng kaniyang kutis na halatang naninirahan sa loob ng fully air-conditioned room twenty-four seven. Saka likas na maganda ang lahi nila dahil nakikita ko lang sa television ang tatay niya at gwapo ito kahit na medyo umeedad na.

"Ms. Audrey Santos, right?" may nag-salita kaya natapos ang pagpapantas---pag-dedesrcibe sa boss ko at pamilya niya. "Yes, Sir? How may I help you?" maalumanay kong tanong sa kaniya. "Is Mr. Harris Lamnelle there?" tanong niya sa akin na agad naman akong umiling.

"He's not here, Sir. Hindi mo po ba siya naka-salubong sa baba? Kakaalis pa lang niya," sabi ko. "What do you think? Do you think that I'll waste my precious time to ascend here if I saw him awhile ago?" pambabara niya sa sinabi ko. By the looks of him, mukhang may kaya ito sa buhay the way he dressed.

Pero hindi! Tama na si Mr. Lamnelle na bara-barahin ako! I won't let this man pass kasi una sa lahat sino ba ito?! Si Mr. Harris Lamnelle lang ang maaring umalipusta sa akin.

"I'm sorry for that, Sir. If you come here just to speak sarcasm to me, I will not tolerate this. If you don't like wasting your time then me too kung wala rin po kayong mahalagang sasabihin, you better go out before I will call the guards. Thank you," sabi ko at tumalikod na, may aayusin pa akong mga paper works na iniwan nila sa akin kahapon na hindi ko pa naayos, narinig ko ang pagbuntong hininga niya.

"I didn't know that the CEO's Secretary is rude. I'll let him know this, just watch Miss!" he said at saka nag-walk out. "Okay fine! Tell him everything," sabi ko pinanood ko lang siya na lumakad saka napailing na lang dahil kung gusto niyang magsumbong, aba sasamahan ko pa siya! Although alam kong malabo pa sa malabo na kampihan ako ni bossing dahil kliyente niya ito pero kahit na!

I don’t have any time to pacify his sentiments in life.

These type of rich people do not deserve a respect from me not just because they are powerful and influtential, they can do whatever they pleases to do without minding the effect to anyone. Acting like a god is definitely not my thing to tolerate because we may differs in life status but we are all humans who are going to die one day, your riches won’t save you from death.

HARRIS LANCE

I am standing in the middle of training ground; it was like soccer field pero hindi masyadong malawak when my phone beep I took it out and I curse this person right now! I am fucking busy right now.

"What?"

"Dude! Fire your secretary!"

Nagulat naman ako sa sinabi niya, ano ba ang ginawa ng babaeng iyon sa kaniya? So I smirk. I guess another victim of Audrey’s freaking attitude.

"And why would I do that?"

"Listen, man. She was so rude to me!"

Sumbong nito sa akin na ikinakunot ng noo ko. "Ano ba ang ginawa mo sa kaniya? You know what if you did nothing against her will hindi ka niya pagsasalitaan ng pabalang. I repeat what did you do to her?" tanong ko sa kaniya dahil kilala ko naman ang ugali ni Audrey, hindi pa siya ganoon katagal sa akin but I already observed her attitude. It irritates me sometimes because she won’t back down but somehow I like a fearless woman.

"Well, binara ko lang naman siya eh. Saka hindi naman below the belt iyon eh,"  katuwiran pa niya. I pinch the bridge of my nose, geez this is so annoying! Para akong may alagang bata ngayon dahil sa nagsusumbong siya sa akin as if I can do something with Audrey’s attitude. For him, it is not below the belt but for Audrey it is that’s what happened and I can visualize them fighting against with each other.

"It’s your all fault, dumbass! Sabi na nga ba, hindi ka niya aanuhin kapag wala kang ginawang masama sa kaniya. Even me, nakipag-sagutan na rin iyan sa akin hindi niya pinalampas. Ikaw pa kaya? I doubt it. Hindi iyon madadala sa pagpapa-charming mo.”

"Uy! That word charming so, inaamin mo na meron ako nu'n? You’re flattering my heart, dude,"

"I'll hung it up, dumbass! Don't call me if you don't have to say. Istorbo," sabi ko at padabog kong binulsa ang cellphone ko.

I start the position while holding a gun, aiming for the target 50 steps towards me. Yeah, I am practicing even if I am professional in this field. I'm about to pull the trigger when my phone rings again! I close my eyes to control my temper and cooled myself down so I can speak better.

"WHAT?!" I asked angrily that made other people look at my direction, hindi ko na na-control ang sarili ko kaya’t nasigawan ko na rin ang kausap ko sa telepono.

"Whoa! Chill ka lang boss! Its me, Audrey Santos at your service, Sir,"

I immediately calm myself when I heard her voice that full of happiness? What the? What happiness I am talking about?

"What is it this time?"

"Mr. Harris, there is emergency meeting to held in exact 1:30 pm at Conference Hall. I declined it but your VP keeps bugging me to call you. I guess---no, it’s really urgent, Sir," sabi niya at huminga ako ng malalim and I mentally curse them all for disturbing me! This must be so important or else, they will face my wrath against them.

"Okay, I'll be there. But still, cancel all the appointments. Ito lang ang papalampasin ko," sabi ko habang inaalis ang salamin na suot ko. She hung up as soon as I said goodbye.

Hell this is the first time that someone hunged up on  me.

There is something about this woman, she’s feisty.

"Sir, aalis ka na? Hindi ka pa naman nagsisimula," sabi ng isang tauhan ng makita akong palabas ng field I removed the glove on my hands and my baseball hat, I handed those things to him.

"Urgent meeting in my company and it needs my presence," sabi ko sa kaniya at binigay ang baril na hawak ko kanina. Dumiretso na ako sa kotse ko at doon nagpalit ng damit medyo nadumihan kasi kanina ang white long sleeves ko.

Nagsimula na akong mag-drive papuntang kompanya ko, its just twelve fifteen in the afternoon for heaven’s sake! I didn't eat my lunch yet I arrive at my company at the exact 1:00 pm. I took the private elevator and press the floor where the meeting will be held. I saw my secretary running towards me when she saw me walking. Humihingal pa itong lumapit at tinaasan ko lang siya ng kilay.

"Sir, nasa loob na po silang lahat," sabi niya at tumakbo na rin kaming pareho papunta sa conference hall. Humihingal kaming pumasok sa loob ng makita ko ang mapanuring mata nila sa amin na tinaasan ko lang, lalo na ang Vice President ko. "You're two minutes late," someone said. Is it Dad? Nilingon ko kung saan nanggaling ang boses na iyon at hindi nga ako nagkakamali, it was Dad.

Dad is strongly implementing the no late comer policy in the company and yet, I violated it.

Umupo na ako sa upuan na naka-laan para sa akin habang kumuha naman ng monobloc chair ang secretary ko saka umupo sa likuran ko. That's it. "I already know the hundred millions lost of money in this company," Dad started while he's looking straight to my eyes. Kaya napaiwas naman ako ng tingin at tumingin sa laptop na nasa harapan ko. What the fuck?!  

Huwag na huwag magpapahuli sa akin ang gumawa ng kagaguhan na ito sa kompanya dahil ipapalasap ko sa kaniya ang impyernong ibibigay ko.

"Gladly, that my son made a solution before the investors will know it. Ang ipinagtaka ko lang, who is the people behind this robbery? Someone who had a strong connection to the finance department or better someone who came from finance department isn't it?" Dad asked to everyone and people start to murmur with their judgments.

"Mr. Saavedra kindly speaks in front of us to tell who the damn person behind this robbery is?" Dad said and he occupied the vacant seat beside me. Pagkaupo niya sa tabi ko ay lumingon siya saglit kay Audrey na nakatutok kay Louis ang mga mata. “Your secretary is a beautiful woman, hindi rin masama kung gagaya ka sa akin, anak,” pang aasar ni Daddy sa akin kaya umirap ako sa kaniya at napailing na lamang. “Shut up, Dad,” pikon kong sabi sa akin at tinapik pa niya ang balikat ko na mas lalong nakapagpainit ng dugo ko. “I am visualizing you who will take the same path as me,” pang aasar niya ulit kaya umirap na lang ako sa kaniya at nag-focus kay Louis na nagsasalita ngayon sa harapan namin.

AUDREY LANE

Nanlalaki ang mga mata ko sa mga nalaman ko ngayong araw. Goodness! It was the Head of Finance Department ang may kagagawan. Kaya ngayon ay nag-yayapos sa galit ang CFO; Chief Financial Officer. "Damn it! Let me go, Mr. Vice President! I'll kill that man! Dinumihan niya ang imahe ng kompanya at ang departamento namin!" sabi ng CFO na kasalukuyang hinahawakan ni Sir Louis sa mga kamay, kitang-kita ko sa kaniyang mga mata ang nais niyang gawin sa may sala.

Nandito kasi ang sinasabi nilang nagnakaw ng malaking pera sinulyapan ko ang CEO dahil hindi siya kumikibo mag-mula kinaladkad nila ang taong iyan. "Louis, let him go. Call the others para kunin nila ang taong 'yan," utos ni bossing kay Sir Louis.

Binitawan naman ni Sir Louis ang CFO kaya malayang nasuntok nito ang Head ng Finance Department kaya napahiga ang huli sa sahig. “Let me,” sabi ng isang malamig na boses mula sa aming likuran at kahit hindi na kami lilingon ay alam namin kung sino dahil sa timbre pa ng boses ay alam na.

Napaatras kaming lahat at si boss kasama ang tatay niya na lumapit sa nakahigang Head na may dugo sa gilid ng kaniyang labi. Malakas na tinadyakan ni bossing ang Head sa kaniyang tiyan kaya gumalaw ito at namilipit sa sakit, hanggang sa tatlong beses nitong tinadyakan. “I don’t know why you have to betray the company who feeds your family and pacifies your luxurious life,” sabi ni bossing dito.

Napaiwas ako ng tingin nung dumura ng dugo ang lalaking nakahandusay na sa sahig. “Don’t kill him yet, Harris,” saad ng kaniyang ama at hinawakan sa balikat ang anak niyang kanina pa nagyuyupos sa galit. “Louis, call somebody and pick this man out of this building,” sabi ni bossing kay Sir Louis na agad naman nitong ginawa ang inuutos ng boss.

“I am a kind boss to everyone but betrayal has a price to pay,” sabi ni bossing saka lumakad ito pero bago iyon ay tinapakan pa ang braso ng lalaki. Atsaka umalis ng hall na ito lahat kami tameme sa ginawa niya, ang mga mata ko ay pumunta sa lalaking walang malay na ngayon at naliligo na sa kaniyang dugo, agad akong nakaramdam ng takot pero mas nanaig pa rin ang tiwala kong hindi ako sasaktan ni bossing, this man faced the evil of this company because he betrayed him first.

Pero kahit ganon ay sinundan ko pa rin sila at iniwan ang mga nasa loob ng hall, bumuntot lang ako sa kanilang mag ama at agad na pinindot ang elevator sa tabi ng private lift ni bossing.