Clearance day kaya narito kami ni Madison sa US short for University of the South o mas kilala sa tawag na Silangan.
Nandito ako sa isang bench sa tapat ng Engineering Department, hinihintay si Madison dahil may isang subject pa s'yang papipirmahan sa professor nila.
I have a car before but because of one incident, my parents did not allow me to have one again. I understand them naman and I don't think I can drive again after everything that happened in the past. It caused me trauma.
I was patiently waiting for Madison when my phone beeped. May notification mula sa i*******m ang nag pop-up kaya in-open ko 'yon.
@davisthegreat wants to follow you.
Napakunot ang noo ko sa nabasa, I don't remember someone named davis the great kaya minabuti kong i-stalk ito. Luckily, his account isn't private unlike mine. I stalked his profile and found out that he's the guy who gave me a glass of cuervo at the cloud nine last week. I approved his request and stalked him again. Halos lahat ng post nito ay puro nasa bar o di kaya'y sa beach, he's a party goer. Puro siya ang laman ng feed niya, of course account niya 'yan, e. Duh, Treia!
May IG story siya kaya minabuti kong i-view 'yon. It's a video of a basketball court, I think? Sa video, parang kakatapos lang ng game nila at isa-isa n'yang zino-zoom ang camera sa mukha ng mga kasama niya. Nahagip nito ang lalaking nakasama ko sa smoking area, umiinom siya habang nakatutok sakan'ya ang camera, mga ilang saglit pa'y itinaas niya ang middle finger niya habang hindi tinitingnan ang camera. Rinig naman sa background ang pagtawa ni Davis.
"Hey, let's go!" sigaw ni Mads. Hindi ko namalayan na tapos na pala siya.
Tumayo na 'ko at sabay na kaming nagtungo sa parking lot.
"Sa RV muna tayo, may libro akong pinakuha kay Ken, daanan ko lang," aniya bago tumigil sa motor niya para kunin ang mga helmet namin.
RV short for Roosevelt University, school kung saan nag-aaral sina Kendall at Adeline. Sa lahat ng University na alam ko, ang RV na siguro ang may pinakamahal na tuition. Tumatanggap naman sila ng scholar kaso sobrang strict nila pagdating sa grades kaya inayawan ko. Balak ko sanang mag-aral doon kaso mukhang sosyal ang mga tao, baka hindi ko kayanin ang makipagsabayan kaya sa Silangan ako napadpad, mas malapit din kasi ito sa bahay namin.
"Dadaanan lang, hindi kukunin?" pagbibiro ko, napatigil naman siya dahil doon at seryoso akong binalingan ng nakakatakot na tingin.
"Malamang, Chantreia Sage, kukunin ko rin! Ano bang utak meron ka?" inis na sambit niya at padabog na inihagis sakin ang isang helmet.
Hindi ko na napigilang matawa habang isinusuot ang helmet na hawak. Mas natawa ako lalo nung nakita ko ang mukha niyang naiinis.
"Utak maganda, sis!" sarkastikong sambit ko.
Tumigil ito ng bahagya at binalingan ulit ako. Itinikom ko na ang bibig ko at umaktong izini-zip pa ito. I lend my hand in front of her, confused siyang napatingin rito. Ako naman ay ngumiti ng pagkalawak-lawak.
"I'll drive" masayang sambit ko.
I can drive naman, yun nga lang at walang tiwala sakin ang mga kaibigan ko sa mga ganitong usapin. I can't blame them.
Ilang minuto rin kami sa ganong posisyon nang bumuntong hininga na lamang si Mads at ibinigay sakin ang susi ng motor niya. It's my first time driving after two years kaya sigurado akong kabado si Madison ngayon.
"Umayos ka, Chantreia Sage! Ayoko pang mamatay, utang na loob!" exaggerated na sabi niya.
Nagkibit balikat na lamang ako at hinintay siyang makaayos ng upo sa likuran ko bago ko pinaandar ang motor.
It feels good driving again. Minsan ay binibilisan ko tuwing walang kasabay sa daan kaya napapakurot sakin si Madison. Hindi naman masyadong traffic kaya nakapunta kami agad sa Roosevelt. Yun nga lang, napaka-init! Magpapasko na, mainit parin!
"Hintayin mo ko dyan, ah! Hanap lang akong pag paparking-an," sambit ko.
Nang makapasok kami sa gate ay ibinaba ko na si Madison sa may waiting shed kung saan naroon ang maraming estudyante. Mahirap din kasi maghanap ng parking slot dahil mula sa labas ay tanaw mo agad ang dami ng tao, semestral break na kasi next week at paniguradong abala ang lahat sa pag complete ng clearance nila. Halos wala nang bakante sa parking lot, mabuti nalang at may umalis na motor kaya sinunggaban ko agad yon.
Nang makababa ay tinanggal ko na ang helmet at inayos ang sunglasses pati ang buhok ko, tinali ko ito in a high ponytail at dahil mainit, tinanggal ko na rin ang cardigan na suot ko. Hinayaan ko lang itong nakasabit sa braso ko bago magpasyang puntahan na si Madison sa kinaroroonan niya. Hindi pa man nakakahakbang ay imahe ng isang lalaki ang bumungad sakin, may isang metro ang pagitan namin. Hawak niya ang isang bottle container sa isang kamay habang ang isa naman ay may hawak na duffle bag. Pawis na pawis ito at tingin ko'y kagagaling lang sa laro.
"Nice wheels," bati niya.
Napatingin ako sa tinitingnan niya bago siya muling hinarap.
"It's not mine so I don't have any rights to thank you," tugon ko rito.
He didn't say a word, I can't even saw a hint of shocked or annoyance on his face. Parang ako pa ang maiinis dahil hindi siya nainis sa sinabi ko kaya minabuti kong maglakad na palayo. And again, a call interrupted me.
Madison is calling, she may be pissed by now. Ilang minuto na rin kasi siyang naghihintay kaya sinagot ko ang tawag nito.
"I'm on my way there, stay still-"
"I'm not there anymore. Nandito na ko sa cafeteria kasama sila Ken. Dalian mo na at pumunta ka na rito, let's eat merienda first," sambit nito bago ibinaba ang tawag.
"Punyeta," bulong ko.
What the hell, Madison? I don't know this place, sa lawak nito, paano ko makikita ang cafeteria ha? Do I look like approachable? Alam naman nilang ayokong kumakausap ng ibang tao, I don't want to ask someone for direction-
"Looking for Kendall?" aniya. I turn around and faced him which I regretted.
He's half naked now and he doesn't even give a damn to anyone who is looking at him. Agad akong nag-iwas ng tingin, I can still saw him in my peripheral view at nang makitang bihis na siya ay tsaka ko lamang siya nilingon muli.
"Yeah, where's the cafeteria here?" tanong ko.
He placed his things inside the duffle bag at ipinasok ito sa loob ng sasakyang nasa gilid lang ng motor na pinag-parking-an ko. What a coincidence.
"If you're talking about the cafeteria as a whole, there's a lot," aniya. I can't even sense if he's joking, serious or what. I'm a psychology student and this is frustrating me, I can't sense this man.
"Well, I'm talking about the cafeteria where my friends is."
Finally, I saw him glance at me! I can't lose this chance so I stare at him, at his eyes, the window to his soul but I can't see anything. Why can't I see anything? Damn.
"Follow me," tugon nito bago ako nilagpasan. Ilang segundo pa kong nanatili roon bago siya sinundan.
Malayo ang agwat namin, ayokong sumagi sa isip ng iba na magkakilala kami. Ang daming estudyante ang nakakasalubong namin, halos karamihan ay mapapatingin sakaniya lalo na ang mga kababaihan, di ko naman maipagkakailang gwapo talaga siya.
"Kumain kana?" tanong niya na ikinagulat ko, why so sudden? At bakit niya ko tinatanong? Ni hindi nga kami magkakilala, at bakit nagpapanic ako ng ganito?
"Luh, pa-fall," yun lang ang nasabi ko at narinig ko naman na natawa siya. Did he just laughed?
"It's just a simple question, anong pa-fall dun?" tanong niya at mas lalong lumapit sakin, nakakailang tuloy.
"That simple question can make a girl fall in love, girls are fragile, most of us have a weak heart, konting care hulog na agad," paliwanag ko, God knows how much I love arguments at kapag alam kong nasa tama ako, ipaglalaban ko talaga yon. And in this case, I guess I've got a point.
"Paano tanungin ang isang tao nang hindi nagmumukhang pa-fall, sige nga, paano?" panghahamon niya, nag-isip ako ng pwedeng tanong bukod sa 'kumain kana ba?' at di nag-fufunction ng maayos utak ko dahil napapansin ko ang mga matang nakatingin samin.
"See? Wala. Kayo lang talaga ang nag-iisip na pa-fall yung tanong na yon," sabi pa niya, napairap nalang ako sakaniya. Mukhang naubusan ako ng sasabihin dahil mas inalala ko ang mga matang nakatanaw samin.
"Why would you ask that question in the first place? Di nga tayo magkakilala, ano ka good samaritan?" sarkastikong sabi ko, nararapat na siguro ako manahimik dahil nagmumukha na yata akong tanga sa harap niya. Sana pala di ko na sinabi yung kanina, humaba pa tuloy usapan namin and I don't like it.
"Did you fall in love with me as soon as you heard that question?" aniya. Natigilan ako sa paglalakad dahil sa sinabi niya. Hinarap ko siya, bumungad sakin ang ngisi sa mga labi niya. He got me there. Cornered, checkmate.
Nakakairita siya!
"Duh? Of course not!" depensa ko.
May sasabihin pa sana siya kaso biglang sumigaw si Ken, I'm saved!Tinignan ko siyang muli bago naglakad papunta sa table na kinaroroonan ng mga kaibigan ko.
"I saw you with Nikolai, don't tell me-" si Ken.
I cut her off, ito talagang bruhilda na 'to puro issue, pambansang chismakers, e. Siya lagi nagdadala ng chika sa'min palibhasa ay madaming kakilala. Daming connections.
"Alam mo sana nag-masscomm ka nalang, ang dami mong chika e. Fake news naman " pambabara ko kay Ken.
Nagkibit-balikat lang siya at nagpatuloy na sa ginagawa niya. Huli na nang mapagtanto kong makakasama pala namin sila Nikolai sa table. Kaya pala may bag sa gilid ni Kendall, kay Paul pala yon, yung lalaking nakahalikan niya sa cloud nine. At kaya pala hindi ko sila nakita sa table namin, sila pala ang nabili ng foods.
"Treia, this is Paul." turo ni Ken sa katabi niya. "Si Nikolai, yung kasama mo papunta rito." Sabay turo sa Nikolai, "Si Mateo at si Davis, yung nakipag bottoms up sayo sa bar." Pakilala niya doon sa dalawa pa.
Tinanguan ko na lamang ito at nilantakan na ang fries na dala nila. Malawak ang table ay tingin ko'y kasya ang sampung katao. Pabilog rin ito at magkatabi si Ken at Adel, Mads, at ako. Tinabihan ako nung Davis, katabi nito yung Nikolai, Mateo at yung Paul na nasa gilid rin ni Ken. Medyo may space naman sa pagitan namin nung Davis, mabuti naman.
"So, what are your plans this semestral break?" tanong ni Paul kaya sakaniya natuon ang atensyon ng lahat maliban sa akin.
Thinking about it now, ano nga bang plano ko this semestral break? May usapan kami ng mga ka-club members ko sa Performing Arts Theater na ilalaan namin ang two weeks na sembreak para makapag rehearsal. Mag peperform kasi kami sa paskuhan, ang malilikom na pera ay mapupunta sa organization na napili namin. Usually sa mga bata sa bahay ampunan at homeless people namin ibinibigay ang mga naipong funds. Annually ito at lahat ng schools ay kasali, bukod sa magiging masaya ka na, makakatulong ka pa kaya sobrang dedicated ko sa ginagawa naming ito. Lalo na ngayon dahil naging parte na ko ng production, co-director ako this year.
Aminado naman akong napakalayo ng napili kong kurso sa ginagawa ko. To be honest, I want to do filming. I want to pursue it, that is my passion. But I guess, not everyone can do what they really want. It is a matter of priorities and responsibilities.
My family is a family of doctors, may hospital kami at si Papa ang kasalukuyang namumuno roon. Firstborn kasi siya kaya siya ang napili ni Lolo na pamanahan ng ospital. Doctor si Papa, si Mama naman ay dermatologist. Si Ate ay nurse na related parin sa pag gagamot at dahil ayokong baliin ang nakasanayan ng pamilya, I took psychology. At least hindi nalalayo sa forte ng pamilya.
I don't know but.. I feel like I don't belong in my family. Oo, ramdam ko naman ang pagmamahal sa'kin ng mga magulang ko, pati na rin ng mga kapatid ko but.. I feel like I'm an outcast. Lalo na tuwing may family reunion sa father side ko, feeling ko ayaw nila sakin. My sister is always the crowd's favorite whenever we have a family reunion, of course siya ang panganay kaya naiintindihan ko yon. But when it comes to me, parang iwas silang lahat. Parang ayaw nila sakin. I only feel that whenever I'm with my father's family, sa part kasi ni Mama pantay pantay ang trato sa'min.
I sighed.
"Nakakatatlong buntong hininga ka na dyan sis," ani Madison.
Sa sobrang preoccupied ko, hindi ko namalayan na sa'kin na pala napunta ang atensyon nila. Ilang minuto ba kong tulala?
"Uuwi na ba tayo?" tanong ko.
Bigla akong tinamad, siguro dahil sa sobrang pagod kaya parang gusto ko nalang humiga sa kama ko at matulog.
"Gaga, kakarating nyo lang, uuwi agad?" singhal ni Kendall.
Muli, napabuntong hininga na naman ako at itinuon nalang ang atensyon sa fries na nasa harap ko.
"Busy yan si Chantreia sa theater nila kaya hindi yan makakapunta," sambit ni Adeline.Dahil nabanggit ang pangalan ko, napaangat ako ng tingin at bahagyang napakunot ang noo. Makakapunta saan?"Anong meron?" curious kong tanong.Inirapan lang ako ni Madison na parang sinasabing 'ayan, hindi ka kasi nakikinig, tanga'. Hindi ko na kasi narinig ang mga sinasabi nila, wala rin akong pake sa kung ano 'yon pero dahil nabanggit ang pangalan ko, naisipan kong itanong."Birthday ni Mateo sa Saturday, punta ka," masiglang sambit ni Davis, ibang iba sa energy niya noong nakaraan. Siguro nagbabago ang energy niya tuwing nakakainom, bakit parang mas matino siya tuwing nakainom? Ang daldal niya kapag di nakakainom."Ikaw ba si Mateo? Bat ikaw nag-iimbita," masungit kong sabi sak
Saturday ngayon at birthday ni bunso. Maaga kaming umalis sa bahay para pumunta sa zoo, 'yon kasi ang gusto ni Charmaine, bunso kong kapatid. Mahilig siya sa mga hayop, no wonder mukha siyang hayop. Syempre biro lang, magaganda kaya ang lahi namin!"Ate, look! Monkey oh!" pabebe niyang sabi, hinihila pa laylayan ng damit ko. Kay Kendall yata nagmana to, e.I'm wearing gray halter top and white shorts, white sneakers and gray sling bag. Kinulot ko din yung dulo ng buhok ko para maiba naman, medyo mahaba ito kaya natagalan pa 'ko kanina. "I know, nakikita ko Maine. Tinitingnan ko nga ngayon," sagot ko habang nakatingin sakaniya, napatingin naman siya sa'kin at biglang bumusangot ang mukha. Maya-maya ay binatukan ako ni Ate Chandria, nasa likuran lang pala namin siya. "Baliw ka talaga! Pati bata pinagtitripan mo," sambit niya habang natatawa, si Maine naman ay
Mga ilang minuto ay biglang dumating si Davis at tumabi sa'kin, sobrang lapit niya kaya umusod ako palayo."Hi, bakit hindi ka nagreply sa message ko?" tanong niya kaagad na parang boyfriend ko. Seriously? What's with him? "Why would I?" sagot ko naman, nanlumo yung mukha niya habang si Nikolai ay hindi mapigilan ang pag-ngisi. "Isaiah Nikolai, wag ka nga ngumisi dyan! Kita mong binabusted na 'ko rito," nakangusong sabi ni Davis, para talaga siyang bata. Siguro ay hindi pa siya lasing.Hindi naman umimik si Isaiah Nikolai, that's his full name? Ang ganda pala ng pangalan niya, tunog mabait. I should call him Isaiah, mas prefer ko yon kaysa sa Nikolai. "Seryoso ako, Treia. Gusto kita!" sabi nito.What the hell? Ganito ba siya talaga? Bakit parang ang bata niya kung umasta?
Three days na ang nakalipas, wala akong ginawa kundi um-attend sa rehearsal at mamalagi rito sa bahay. Nakarating kay Papa yung ginawa kong paghiram ng kotse ni Ate. Wala na kasi silang tiwala sa'kin pagdating sa pagdadrive.Nagalit siya noong una kasi di daw ako nagpaalam sakaniya, pero konting lambing lang naman kay Papa ay okay na siya. Mabuti nalang daw at walang nangyaring masama. I won't repeat the same mistake twice, hinding-hindi na mauulit 'yon."Hey, anak.." rinig kong sabi ni Papa at kumatok pa sa pinto bago pumasok. Magdamag lang kasi ako sa kwarto, lalabas lang ako kapag may rehearsal at kakain, minsan kapag nabo-bored sa kwarto. Ibinaba ko ang hawak kong libro para harapin siya."Yo, Papa," I chuckled.He kissed me on my forehead. Papa's girl kasi ako, lagi akong ini-spoiled ng tatay ko. Damit, sap
Nagpunta na sila sa dance floor habang ako ay nagpaiwan dito sa table namin. Habang iniinom ko ang juice na dala ni Adel kanina ay napansin kong naglalakad papunta sa 'kin si Isaiah. Patuloy lang siya sa ginagawa niya at nang makapunta sa table namin ay bigla siyang umupo. "Can I sit here? May kalat sa table namin," sambit niya kaya napatingin ako sa table nila. Nandoon si Paul and Mateo kasama ang dalawa pang babae, yung isa ay may tinatawagan. Napakunot ang noo ko nang mag-ring ang phone ni Isaiah. I get what he's saying kaya napangisi nalang ako. "You're already sitting," sagot ko habang pinaglalaruan ang glass ng juice sa kamay ko. Hindi niya sinagot ang tawag at marahang ipinasok sa bulsa ang phone niya. "Why are you here? I thought you're not coming?" he asked. I don't know why he's asking me right now, mukha siyang naiirita at bothered. "Sumaglit lang, pinakilala ko kasi sakanila ang boyfr—" he
Ngayon ang dinner namin together with the Lozano's, Kuya Froi's family. Ang kwento ni Ate ay tatlo rin daw silang magkakapatid, panganay si Kuya Froi, isang babae na sumunod sakaniya at isang lalake na bunso, ka-edad ko lang daw yung lalake and he's studying in Western University near Roosevelt, walking distance lang siguro 'yon. Famous basketball player daw pero hindi ko kilala, ano kaya 'yon?"Ate, anong oras matatapos yung dinner?" tanong ko sakaniya.Nagre-ready siya ngayon ng isusuot niya para mamaya. Nandito ako ngayon sa kwarto niya para manggulo."Bakit? May date ka?" natatawa niyang tanong, sagot ang kailangan ko hindi isa pang tanong. Ang galing talaga nito!"Parang ganoon na nga." Sinabayan ko lang ang trip niya.Tumigil siya sandali sa ginagawa niya at naka-pamewang na hinarap ako. Seryoso ang mukha habang nakatingin sa 'kin. Ako naman ay kalmadong nakahiga sa kama niya."MAMAAA!! Si Chan
Nag-usap ulit sila tungkol sa kasal at na-bored na naman ako. Maya-maya ay biglang may sumipa sa 'kin, napatingin ako sa kaharap ko at bumungad sa 'kin ang nakangising mukha ni Travis. Napaka-gago naman nito, inirapan ko nalang siya.Napapaangat lang ako ng tingin tuwing hinihingi nila ang opinion ko. Napag-desisyunang beach wedding na ang magaganap at sa Batanes ang napili nilang island. Pinagpipilian nila ngayon kung anong kulay ang magiging theme para sa kasal."It should be boho outfits kasi beach wedding, e." si Ate Laureen.I glance at my sister and she seems not pleased by it. Alam ko ang tipo ni Ate at masasabi kong ayaw niya sa boho na gusto ni Laureen."Gusto ko kasi iisang color lang para magandang tingnan sa picture, gusto ko pa rin ng traditional kahit papaano, naka-gowns and suits ang mga bisita. Formal pa rin," ani Ate Dria.Nakinig lang ako sa usapan nila. Ate wants mint green while Ku
Biglang nag-play ang kantang 'Pangarap lang kita' ng PNE. Agad namang napalingon si Isaiah nang tumugtog 'yon kaya napalingon din ako sakaniya sandali."You know this song? Fan ka rin ba ng PNE?" masiglang tanong ko sakaniya."I heard their songs but I'm not a fan," sagot niya, mukhang nag-iba ang mood niya. Nagsisi yata na sinamahan pa 'ko ngayong gabi, dahil dyan ako ang magbabayad ng kakainin namin mamaya! Swerte niya nakalibre siya ngayon.Kung may kasama lang ako, hindi ko na siya aabalahin. Kaso wala akong choice, hindi ko naman kayang ako lang mag-isa ang magtungo sa lugar na 'yon."This song is dedicated for those guys na hindi pa maamin yung feelings nila dun sa mga gusto nila. I remember someone sang it in front of me, God! That's bravery, ang tapang niya kasi kumanta siya even though hindi ganoon kaganda yung boses niya in front of many students! And I admire him for doing that. Such a brave guy," pagkukwento ko, n
Isaiah’s Point of View "I break hearts..” I thought she's just kidding when she said that, never thought it was real. We became close as weeks passed by. It started when I lend her my clothes, I intentionally forget to took it from her so that I could get the chance to be with her again. As days passes by, she became comfortable with me. I worked really hard to gain her trust, it's not that easy but I manage to do it. All my life, I'm so used to be called Nikolai or Niko but here's Treia, she chose to call me Isaiah instead. I really hated that name before but hearing her calling me that way, God knows how much I thank my parents for giving me such name. It is like a music to my ears and everytime she's calling me that way, I felt alive. She's the only one who have the privilege to call me that. "It's not easy son but we have connections so leave it to me, I'll sue everyone who harmed your girl!” Dad said, full of authority. He called someone from his team to do me a favor, my f
Isaiah’s Point of View"Dude, yung crush mo ‘yon ‘di ba?" bulong ni Mateo.I glance at the group of girls coming our way, they sit on the couch near us. One of them caught my attention, it's her again, the only woman that caught my attention. I didn't respond to Mateo, nanatili akong nakaupo roon habang pasimpleng nakatanaw sakaniya. But damn, hindi nakakatulong ang ingay ni Paul at Davis."Sino bang type mo dyan, bro?" Paul asked, he's not yet wasted, they are in their usual self, mahilig mangolekta ng babae.I shoot dagger-like stares at them but it seems like they didn't even care. I don't know why we ended up being friends, si Mateo ang pinakamalapit sa’kin at nakilala ko lang si Paul at Davis nitong college na. Nakakasundo ko sila sa ibang bagay pero pagdating sa trip n
Isaiah’s Point of ViewDays went slowly, ganoon yata talaga kapag may inaabangan kang araw, mas bumabagal ang oras. We are here at the plaza waiting for the event to start. I chose the seat near the stage para makita ko siya nang malapitan, I want to see her performing. The other reason is I want her to see me watching and supporting her."Uy, pre! Ayan na yung crush mo, yung crush mo pre! Whoa, go crush ni Nikolai!" sigaw ni Mateo. Sana pala hindi ko na sinama ang ungas na 'to.God knows how many times I cursed Mateo in my mind. Mabuti nalang at maingay ang crowd, natatabunan ang sigaw niya. I'm watching my girl intently as she performed, she act, dance and sang and I can't help but to be proud of her. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong isinigaw ang pangalan niya o kung ilang beses akong napapalaklak. I feel l
Isaiah’s Point of View"Hoy Treia, come here!" Chandria said, referring to the girl who went inside their house.Chandria is one of my brother's friend and we are here in their house. Isagani bring me with him because I will be left alone in our house, it's fine being alone though, I can call Mateo and play basketball with him but my mother insisted and told me to join my brother.My brother has a lot of circle of friends and I can say that this circle is the most special for him. I've known them for years because they usually hang out in our house.The girl who was about to go upstairs suddenly stopped walking and faced us. She looks tired, her hair is in a messy bun and her face is covered with sweat. She's holding a bunch of paper on her hand whil
"Joke 'yon, beh?" Grace sarcastically said, she even rolled her eyes at me.Natawa lalo ako sa reaction nila. Tumayo pa si Grace at nag walk out, sa kitchen yata pumunta. Wait, is she serious?"Sa tingin mo matutuwa kami knowing na aalis ka?" si Iris. Mukhang seryoso ito at galit na nakatingin sa'kin.Natahimik ako dahil doon. Kakaibang despidida party yata ang napuntahan ko. Magsasalita na sana ako nang maunahan ako ni Mads."Aalis siya? Saan ka pupunta?" inosenteng tanong nito.Napa-face palm ako, binatukan naman siya ni Kendall at si Grasya na nag-walk out ay tumawa ng malakas, rinig na rinig siya sa buong penthouse.
Muntik na 'kong masamid dahil sa sinabi niya. They doesn't know about what happened to us, wala rin akong balak sabihin sa kahit na kanino. As much as possible, I want to keep our problems. Baka kasi mas lalo lang lumaki kapag pinagsabi namin sa iba, mas maraming nakakaalam, mas magulo.Lumipas ang mga araw, pinayagan nang umuwi si Papa dahil maayos na ang lagay nito ngunit hindi muna siya pwedeng pumasok sa trabaho dahil kailangan niya pang magpahinga ng ilang araw. Isaiah is always sending me a message, tuloy tuloy pa rin siya sa pagpapaalala sa'kin sa mga dapat kong gawin araw-araw. Minsan nga nakakalimutan ko nang kumain pero dahil sa message niya, bigla kong naaalala. Tinupad niya naman yung pakiusap ko na huwag muna siyang magpakita sa'kin at sa ilang araw na 'yon, nakapag-isip isip na 'ko.I already booked a ticket, bukas ng gabi na ang flight namin papunta sa New York, sabay kami ni Ri
I couldn't contain it, I just want to cry and cry all day pero pinigilan ko dahil ayokong makita niyang umiiyak ako. Ayokong makita niyang mahina ako ngayon."You knew yet you didn't even told me? How dare you, Isaiah!" my voice thundered.Agad na napalitan ng pagkabahala ang itsura niya. Lumapit ito sa akin para pakalmahin ako pero bawat pagdampi ng kamay niya sa balat ko, siya namang pag-iwas ko. Panay ang paghampas ko rito, hindi ko na naisip kung nasasaktan ba siya kasi ako, sobrang nasasaktan ako!I told him everything, wala akong nilihim sakaniya. Alam niya kung gaano ko kagustong malaman ang dahilan kung bakit ayaw sa'kin ng pamilya ko, alam niya kung gaano ako katakot makagawa ng pagkakamali dahil baka tuluyan na nila akong hindi tanggapin. Alam niya rin kung gaano ako
Nagpasya akong umalis sa hospital noong araw na 'yon, I drive all the way to Isaiah. Sigurado akong nasa condo lang siya. He's sick, mag-isa lang siya roon kaya walang nag-aalaga sakaniya. I felt bad becase of it, I should be the one to take care of him, ni hindi niya sinabing may sakit pala siya. The hell, Treia, you're out of your fucking mind for the past days!Dumaan ako sa fastfood restaurant at pharmacy para bumili ng makakain at ng gamot. I have spare key kaya madali kong nabuksan ang room niya. I saw him on the couch nakahiga ito at hindi pa nagpalit ng damit, mukhang kagagaling lang sa trabaho. He looks tired and cold, nakayakap siya sa sarili niya at nanginginig pa.My baby's sick.Ibinaba ko ang mga binili ko at agad na nagtungo sakaniya. I held his cheeks, mainit ito. Bahagyang dumilat ang mata niya, kasunod no'n ang paghaplos niya sa kamay kong nakahawak sa pi
Kararating lang namin sa ospital, my father is in the ICU, fighting for his life. Sumabay nalang ako kay Isaiah patungo rito, hindi ko kasi alam kung kaya ko bang mag drive knowing that one of the important person in my life is in danger. Iniwan namin ang kotse ko roon, he promised to take care of that. Isaiah never leave my side, my mother is also here with us, nakaupo lang kami sa labas ng ICU habang hinihintay na matapos ang operasyon. Si Ate naman hinatid daw pauwi si bunso pauwi. No one told me what happened to Papa, parang iwas silang lahat sa'kin nang dumating ako, even my mother.Napatayo kami nang makarinig ng ingay, patungo sa'min si Tita at mukhang galit na galit. Huminto siya sa harap ko, akmang sasampalin na 'ko ngunit naiwan sa ere ang kamay niya at dinuro-duro nalang ako nang makita kung sinong nasa tabi ko."You.. this is all your fault!" her voice thundered.