“Girl, buti nga terminated na siya!” ani Lily tapos ay nagtawanan silang tatlo nina Rose at Lou. It’s Friday night. Kasalukuyan kaming nasa poolside sa bahay nina Dim. Ang usapan ay bukas pa sila pupunta rito, pero balak pa nilang lumabas sana. Kaya lang ay wala ako sa mood kahit pa sinabihan ako ni Dim na sumama na sa kanila. Ang ending ay nagpasya kami na dito na lang mag-inuman. Dim is currently inside his room. May mga tinatapos pa kasi siyang trabaho na hindi niya natapos kanina sa opisina. Ang tatlong monay naman ay mananatili rito kasama namin hanggang sa linggo. Tumawag naman na ako kina Tito at Tita noong isang araw para masabihan sila tungkol dito. Base sa obserbasyon ko ay masaya naman sila kasi tiyak daw na magiging masaya ang bahay. “Aba, una kong hinila ang patilya niya para masaktan siya agad. Nakakagigil!” giit naman ni Rose. “Guys, may mali rin tayo ro’n. Kahit pa gaano kasama ang ugali niya
“Good morning, beautiful people!” malawak ang ngiting bati ni Lily na pababa ng hagdan kaya napalingon kami sa kanya. It’s 8:00 AM. Nasa hapag na kaming lahat para makakain ng agahan at siya na lang ang hininhintay namin. Hindi ko alam kung anong oras kami natapos sa inuman kagabi pero alam ko na late na rin iyon. Ang tatlong monay ay nagpasyang magsama sama na lang sa iisang kuwarto, tapos ay isa kay Henry. As usual, kami ni Dim ay magkasama sa kuwarto niya. “Feeling Beauty Queen ka pa sa pagrampa riyan, bilisan mo na at umupo ka na rito. Kanina pa kami nagugutom,” ani Rose na ikinatawa naming lahat. “Oo nga, ang tagal mo,” segunda naman ni Lou. “Mga bakla, hindi puwedeng may makaligtaang isa sa mga morning routines ko. Kailangan always pretty!” sagot naman ni Lily bago umupo sa tabi ni Rose. “Magsu-swimming din naman tayo ulit mamaya, matatanggal din ang makeups sa mukha mo,” ani Lou. “Hoy, ex
Pagkabalik sa movie room ay tahimik lang ako na nanuod. Ni wala na nga akong maintindihan sa pinapanuod namin kasi iniisip ko iyong narinig ko kay Dim kanina habang kausap niya si Cassidy. Kahit nang matapos na ang palikula ay hindi ko namalayan. Nanatili lang akong nakaupo sa sofa at titig na titig sa TV. “Huy, girl! Manunuod ka pa?” napalingon ako kay Lily nang itanong iyon. Saka ko napansin na nakatayo na pala silang lahat at bukas na ang ilaw. “Ah, hindi na. Medyo inaantok lang,” pagsisinungaling ko kahit pa ang totoo ay gulong gulo na ako sa iniisip. “Pahinga ka na muna rito o sa kuwarto niyo ni Dim. Kami na ang maghahanda ng tanghalian natin,” ani Rose, tumango naman sina Lou at Lily bilang pangsang ayon. “Hindi, okay lang. Kami na ni Rhea ang bahala,” sagot ko. Tapos ay agad akong tumayo at naglakad na palabas ng movie room kasama sila. Nang nasa hallway na kami ay napalingon ako sa pinto
“What’s happening, Ali? Nagalit ba siya kasi ako ang sumagip sa ’yo?” may halong pag-aalala na tanong ni Henry. Nakaupo pa rin ako sa gilid ng pool habang si Lou ay marahang minamasahe ang binti ko na pinulikat. “Hindi, Sir,” mahinang sagot ko na lang. It wasn’t the reason why Dim acted like that. Alam ko. Drake also drowned. It was the reason why he lost his life. At base sa nakita kong takot na rumehistro sa mukha ni Dim kanina, alam ko na si Drake agad ang una niyang naisip nang muntik na akong malunod. It was my fault for trying to avoid him. Kung hindi na sana ako naligo sa pool, hindi na sana ako muntik malunod. Hindi rin sana nangyari kay Dim iyon. I almost drowned, and I feel like it was a trigger point for him to suddenly break down. Hindi niya ginawa kasi alam kong iniisip niya na may ibang tao. Pigil ang pag-iyak niya kanina at kahit pa halatang nanghihina ay nagmamadali siyang bumalik sa loob. “M
“I’m tired, Ali. Let’s break up…” Hindi ko magawang sumagot sa sinabi niya. Hanggang sa naglakad na siya papasok. I just stood there, frozen. Pinipilit ang sarili na magpakatatag kahit na… sobrang sakit. Pero may hangganan din ang pagiging malakas. Hindi kasi natin madadaya ang totoo nating nararamdaman. Taksil ang mga luha ko na nag-uunahan pa sa pagtulo mula sa mga mata ko. Hirap na hirap ako sa paghinga na parang nauubusan ng hangin habang umiiyak at nakatayo sa terasa kung saan din ako iniwan ni Dim. Mali ba ang narinig ko? Nakikipaghiwalay na siya sa akin… pero bakit? Ang dami kong tanong na hindi ko man lang maitanong sa kanya. Pero… lasing lang siya, hindi ba? Tama! Lasing lang siya. Agad kong pinunasan ang luha ko. Tapos ay nagpasyang pumasok na at magpunta sa ikawalang palapag. Sinubukan kong buksan ang pinto ng kuwarto ni Dim pero naka-lock iyon. Napabuntong hininga ako tapos ay nagpasya na sa kabilang kuwarto
“Miss Ali, nakikiramay kami…” Napalingon ako kina Rose, Lily, Lou at Henry na magkakasamang lumapit sa akin habang nakaupo ako sa isang mono block chair sa tabi ni Nay Myrna. Kasalukuyan kasi siyang nakaburol sa chapel ng bahay-ampunan. “Thank you,” nanghihinang saad ko. Pakiramdam ko ay pinaglalaruan ako ng tadhana. Bakit ngayon pa kailangang mangyari ang mga bagay na ito? Bakit kailangan kong masaktan ng sobra? Hindi ko ba deserve na maging masaya? Bakit… lagi na lang akong iniiwan ng mga taong mahalaga sa akin? Yesterday, Sister Minerva called me. Sinabi niya sa akin ang masamang balita kaya nagmamadali ko silang pinuntahan sa hospital. Nagtaka raw sila kasi hindi lumalabas sa silid si Nay Myrna, nang i-check nila, wala na raw siyang buhay. Sinubukan pa nila na isugod siya sa pinakamalapit na hospital, pero wala na talaga… Dalawang araw na akong walang maayos natulog dahil sa dami ng mga nangyayari. At ra
Pigil ang pag-iyak ko habang pinapanuod ang paglibing kay Nay Myrna. Ang mga kasama niyang staffs sa ampunan ay nag-iiyakan, ang mga bata sa ampunan ay humahagulgol. Marami ring iba pang mga bisita na nagluluksa sa pagkawala niya. Ang dami pong nagmamahal sa inyo, Nay. At nasasaktan po kaming lahat sa pagkawala niyo… Bulong ko sa isip ko. Sobrang sakit. Sobrang lungkot. At hindi rin nakakatulong ang malungkot na kantang pinapatugtog ngayon. Parang mas nakakadagdag lang iyon ng bigat sa nararamdaman. Yakap ako ni Ate Gigi na malungkot na nakatingin lang sa akin, katabi naman niya ay si Roy. Ang tatlong monay at si Henry ay nasa likod naman namin. Napakadaya talaga ng buhay. Hindi natin alam kung ano ang mga nangyayari sa hinaharap. Parang lagi tayong nangangapa sa dilim. At kung hindi mo gagawin ang makakaya mo para sumabay sa pag-ikot nito ay mapag-iiwanan, masasaktan at mahihirapan ka. Ramdam na ramdam ko pa rin ang sak
“D-Drake? Nay Myrna?” pagtawag ko sa dalawang tao na nakatalikod sa akin. Marahan naman silang bumaling at tumingin sa akin, tapos ay pareho pang ngumiti. “Magiging okay rin ang lahat, Ali…” mahinahong saad ni Drake. “Hindi ba’t sinabi ko sa ’yo na hindi kita iiwan hangga’t hindi ko nakikilala ang lalaking magmamahal at magbibigay ng pamilya sa ’yo? Hindi natin masasabi ang mangyayari sa hinaharap, anak, pero iyong taong sasamahan ka habang buhay ay kasama mo na. Kapag may nawala… may bagong darating…” Naguluhan ako sa sinabi ni Nay Myrna. Tapos ay may namuong luha sa mga mata ko nang makita na unti-unti silang maglaho. “Drake! N-Nay—” agad kong iminulat ang mga mata ko at unang bumungad sa akin ang kulay puting kisame. “Ali, okay ka lang?” napalingon ako kay Ate Gigi nang itanong niya iyon, nagmamadali pa siyang tumayo mula sa sofa tapos ay lumapit sa akin. “A-Ate…” malungkot na saad ko.
“You are a coward, Dmitri. Nakakahiya ka!” “You should be ashamed of yourself!” “Sana ikaw na lang ang nawala!” “You killed your brother!” “You should live your life alone!” “You don’t deserve to be happy!” Those voices kept on coming back inside my head. Like a ghost that’s haunting me. Nakakabingi dahil paulit-ulit na. And I lived with those voices over the years, I felt like I’m going to lose my sanity. Boses ni Alison ang madalas kong naririnig, pero may mga pagkakataon na sarili kong boses ang nagsasabi no’n sa akin. At hindi ko siya masisisi kung bakit nasabi niya sa akin ang mga bagay na iyon noon. What happened was too hard to take. At alam ko na dala lang ng labis na galit kaya nagawa niya akong sisihin. Hindi ako galit sa kanya. Ni hindi ko magawang magalit sa kanya. Mas nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko para sa kanya. But she hated me because of what happened. So to make things easier, I left everything behind. I was ready to spend my whole life alon
“Are you sure you’re okay?” mababa ang boses na tanong ko kay Dim. Kapaparada lang niya ng sasakyan niya sa parking lot ng memorial park, dahil nga naisip ni Dim na pasyalan si Drake. “Yes, love,” malambing na sagot ni Dim. Nauna siyang bumaba sa akin tapos ay binuksan ang pinto ng backseat para kunin si Dave. Napangiti ako dahil sa nasaksihan tyapos ay bumaba na rin. Habang buhat naman ni Dim si Dave ay agad niyang hinawakan ang kamay ko tapos ay sabay kaming naglakad papunta sa puntod ng kaibigan ko, na kakambal niya. Ramdam ko ang lamig ng kamay ni Dim. Siguro ay kinakabahan siya. Pero hindi ako nagsalita. Hinigpitan ko lang ang pagkakahawak ko ro’n. Siguro ay sapat na iyon para sabihin sa kanya na okay lang ang lahat at nandito lang ako sa tabi niya. Ilang sandali lang ay nakarating na kami sa harap ng puntod ni Drake. Marahan namang ibinaba ni Dim si Dave tapos ay ngumiti pa sa bata. “Dave
The next day, I woke up abruptly and feeling empty. Sa kuwarto ako ni Dim natulog, magkatabi kami, pero ngayon ay iminulat ko ang mga mata ko na wala siya sa tabi ko. I had a bad dream. In that dream, he broke up with me and left me because… he was just confused about his feelings for me. Alam ko naman na napag-usapan na namin ang tungkol dito at okay na ang lahat, kaya hindi ko maintindihan kung bakit napanaginipan ko pa iyon. Dahil ba sa pagbubuntis ko? Hindi ko alam. Pero lagi kong naririnig at lagi nilang sinasabi na madalas daw sa buntis ang pagiging emosyonal. Marahan akong umupo sa kama at tahimik na umiyak. Alam ko na hindi ko dapat iniiyakan ang panaginip lang, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. I really feel sad and empty for no reason. Ilang sandali lang ay marahang nagbukas ang pinto ng kuwarto. Tumingin ako ro’n habang tahimik na umiiyak, nakita ko kung paano natigilan si Dim nang makita niya ako. May dala nga rin si
I couldn’t help myself but smile. Hindi ko inakala na may ganitong plano na pala si Dim. Kinausap pa niya ang mga kaibigan ko para matulungan siya sa balak niyang ito. The proposal in the office alone was so overwhelming, I mean, it’s too overwhelming in a good way. Tapos ay may pa-engagement party pa ngayon dito sa bahay nila. Halos mga malalapit na kaibigan at pamilya ang nandito, meron ding iilan sa mga nagtatrabaho sa Corcuera Constructions. As in! Grabe, sobrang saya lang. Oo, nagawa niya akong saktan dahil sa mga maling desisyon. Pero parang bawing-bawi naman na siya sa pagpapasaya sa akin ngayon. Kanina ay nagsalita sina Tita, Tito at Dim sa maliit na entablado malapit sa may pool na ginawa ng event organizer. They gave us some heartwarming speech. Naiiyak na nga lang ako habang nakikinig sa kanila. But everything just went well. Ngayon ay nagpa-party na ang lahat. May mga kumakain pa rin sa mga tables nila, may mga nag-iinuma
Inip na inip ako habang nakaupo sa sofa. Kasalukuyan akong nandito sa opisina ni Dim. Siya naman ay abala sa trabaho. He asked me to just stay still. Gusto ko nga sanang magtrabaho, kahit na ano lang ang ipagawa niya sa akin pero hindi siya pumayag. Alam ko na unfair kasi maayos naman akong sasahod, pero ayaw talaga niya na pagawan ako ng kahit na anong trabaho. Kaya naman sa huli ay napabuntong hininga na lang ako at humiga sa sofa. Binuksan ko rin ang company tablet para makapaglaro ng paborito kong detective game. Alas tres pa lang ng hapon. At kanina pa talaga ako inip na inip. After lunch nga ay sinubukan kong puntahan sa pantry ang tatlong monay, pero sumaglit lang sila kasi marami pa raw silang kailangang tapusin. Hindi ko naman sila gustong abalahin kaya hinayaan ko na lang. Ni hindi ko pa nga naikukuwento sa kanila ang nangyari nung gabing pinasama nila ako kay Henry sa event, eh. Pagkatapos ng ilang minutong pa
Nakakatawa dahil wala pang sampong minuto ay dumating na si Dim. Halata nga sa kanya ang pagmamadali. Ang akala ko nga ay hindi niya papansinsin ang mensahe ko dahil pagod siya sa trabaho, hindi lang pala talaga siya nag-reply. “Let’s cuddle,” agad na saad niya nang pagbuksan ko siya ng pinto. “Huh? Bakit nandito ka? May trabaho ka, ah?” kunware ay saad ko. “My baby wants to cuddle, and what my baby wants, my baby gets,” aniya kaya bahagya akong napanguso. “Just because I want to cuddle doesn’t mean I want to cuddle with you!” pag-iinarte ko pa kaya napangisi siya. “But you texted me.” “W-Wrong sent lang ako!” Napangiwi ako kasi mukhang mali ata ang nasabi ko. Tinaasan naman niya ako ng kilay na para bang hindi natuwa sa narinig mula sa akin. “Eh, sino pala ang gusto mong ka-cuddle?” tanong niya. Hindi pa ako nakakasagot ay sinara na niya ang pinto. Tapos ay muli niya a
Marahan kong iminulat ang mga mata ko at agad na kumunot ang noo ko nang mapansin na pamilyar ang kuwarto. Bumaling ako pakaliwa at nakita ko na nahiga rin si Dim, nakatagilid siya at nakangiti akong tinititigan. “Good morning,” may halong lambing na bati niya. Agad naman akong napaupo sa kama dala ng gulat. And then it hit me! Nandito ako ngayon sa bahay nila. Natulog ako sa kuwarto niya! Agad akong tumingin sa wall clock at napansin na alas siete na ng umaga. “Bakit dito mo ’ko dinala? Sabi ko gusto kong umuwi!” reklamo ko. “Hindi kasi kita magising kagabi. Hindi ko rin naman alam kung saan ang apartment ni Gigi,” aniya kaya napangiwi ako. “Hindi man lang siya tumawag sa akin? Because, Dim, I’m pretty sure she did!” may halong pang-aakusa na saad ko. “She did,” aniya at marahan pang tumango. “She called you but I didn’t answer. Nag-send na lang ako ng text sa kanya gamit ang phone mo. Ang sabi ko hindi ka
“Are you okay?” tanong ni Henry sa akin pagkaparada niya ng sasakyan niya sa parking lot ng isang malaking hotel. Ngumiti naman ako sa kanya bago marahang tumango. “Yeah, thank you for asking,” sagot ko kahit na ang totoo ay medyo kinakabahan ako. As soon as he turned off the car’s engine, we both stepped out of the car. Huminga pa ako ng malalim habang nakatingin sa entrance ng hotel. Ang daming mga bisita. Bihis na bihis silang lahat at mukhang galing lahat sa mayayamang mga pamilya. “Let’s go,” ani Henry. Sabay naman kaming naglakad papasok. He even offered his right arm on me. Kahit na nagdadalawang isip ay kumapit pa rin ako ro’n. “Kung hindi lang dahil sa request ng magaling at tsismosa mong girlfriend, hindi ako papayag dito,” mahinang saad ko kaya natawa siya. “At kung ako naman ang hindi pumayag baka isang linggo akong awayin no’n,” sagot naman niya kaya sabay kaming natawa.
“Tell me what really happened that day,” utos ko. Katatapos lang naming kumain ng lunch. Hindi marami ang nakain ko kahit pa sobrang gutom ako. Mas importante kasi sa akin ang mapag-usapan namin ang nangyari mahigit dalawang taon ang nakakalipas. “I… I was having a yacht party with them,” aniya at huminga pa ng malalim na para bang sobrang hirap sa kanya na balikan ang lahat. But I want to hear his thoughts. Kahit pa naaawa ako sa kanya, at kahit na hindi ko siya gustong pilitin na pag-usapan ang mga bagay na ito ay alam kong kailangan para alam ko rin kung paano ko siya matutulungan. This has been long overdue, to be honest. “I saw him kissing a girl,” aniya at mariin pang pumikit. “I got mad because… he’s in a relationship with you. Kahit na sinabi mo na ako ang mahal mo noon, nagalit ako kasi… kasi bakit ka niya lolokohin samantalang ako… pangarap kita,” aniya at muling huminga ng malalim. “So you challenged him on a