I couldn’t help myself but smile. Hindi ko inakala na may ganitong plano na pala si Dim. Kinausap pa niya ang mga kaibigan ko para matulungan siya sa balak niyang ito. The proposal in the office alone was so overwhelming, I mean, it’s too overwhelming in a good way. Tapos ay may pa-engagement party pa ngayon dito sa bahay nila. Halos mga malalapit na kaibigan at pamilya ang nandito, meron ding iilan sa mga nagtatrabaho sa Corcuera Constructions. As in! Grabe, sobrang saya lang. Oo, nagawa niya akong saktan dahil sa mga maling desisyon. Pero parang bawing-bawi naman na siya sa pagpapasaya sa akin ngayon. Kanina ay nagsalita sina Tita, Tito at Dim sa maliit na entablado malapit sa may pool na ginawa ng event organizer. They gave us some heartwarming speech. Naiiyak na nga lang ako habang nakikinig sa kanila. But everything just went well. Ngayon ay nagpa-party na ang lahat. May mga kumakain pa rin sa mga tables nila, may mga nag-iinuma
The next day, I woke up abruptly and feeling empty. Sa kuwarto ako ni Dim natulog, magkatabi kami, pero ngayon ay iminulat ko ang mga mata ko na wala siya sa tabi ko. I had a bad dream. In that dream, he broke up with me and left me because… he was just confused about his feelings for me. Alam ko naman na napag-usapan na namin ang tungkol dito at okay na ang lahat, kaya hindi ko maintindihan kung bakit napanaginipan ko pa iyon. Dahil ba sa pagbubuntis ko? Hindi ko alam. Pero lagi kong naririnig at lagi nilang sinasabi na madalas daw sa buntis ang pagiging emosyonal. Marahan akong umupo sa kama at tahimik na umiyak. Alam ko na hindi ko dapat iniiyakan ang panaginip lang, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. I really feel sad and empty for no reason. Ilang sandali lang ay marahang nagbukas ang pinto ng kuwarto. Tumingin ako ro’n habang tahimik na umiiyak, nakita ko kung paano natigilan si Dim nang makita niya ako. May dala nga rin si
“Are you sure you’re okay?” mababa ang boses na tanong ko kay Dim. Kapaparada lang niya ng sasakyan niya sa parking lot ng memorial park, dahil nga naisip ni Dim na pasyalan si Drake. “Yes, love,” malambing na sagot ni Dim. Nauna siyang bumaba sa akin tapos ay binuksan ang pinto ng backseat para kunin si Dave. Napangiti ako dahil sa nasaksihan tyapos ay bumaba na rin. Habang buhat naman ni Dim si Dave ay agad niyang hinawakan ang kamay ko tapos ay sabay kaming naglakad papunta sa puntod ng kaibigan ko, na kakambal niya. Ramdam ko ang lamig ng kamay ni Dim. Siguro ay kinakabahan siya. Pero hindi ako nagsalita. Hinigpitan ko lang ang pagkakahawak ko ro’n. Siguro ay sapat na iyon para sabihin sa kanya na okay lang ang lahat at nandito lang ako sa tabi niya. Ilang sandali lang ay nakarating na kami sa harap ng puntod ni Drake. Marahan namang ibinaba ni Dim si Dave tapos ay ngumiti pa sa bata. “Dave
“You are a coward, Dmitri. Nakakahiya ka!” “You should be ashamed of yourself!” “Sana ikaw na lang ang nawala!” “You killed your brother!” “You should live your life alone!” “You don’t deserve to be happy!” Those voices kept on coming back inside my head. Like a ghost that’s haunting me. Nakakabingi dahil paulit-ulit na. And I lived with those voices over the years, I felt like I’m going to lose my sanity. Boses ni Alison ang madalas kong naririnig, pero may mga pagkakataon na sarili kong boses ang nagsasabi no’n sa akin. At hindi ko siya masisisi kung bakit nasabi niya sa akin ang mga bagay na iyon noon. What happened was too hard to take. At alam ko na dala lang ng labis na galit kaya nagawa niya akong sisihin. Hindi ako galit sa kanya. Ni hindi ko magawang magalit sa kanya. Mas nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko para sa kanya. But she hated me because of what happened. So to make things easier, I left everything behind. I was ready to spend my whole life alon
Two Years AgoI just destroyed something beautiful, and the feeling was a lot worse than I could ever imagine. I killed him. I killed the only person who always sees the best in me. I killed my brother. I killed my best friend. Pakiramdam ko ay isa akong duwag na nakatayo sa labas ng kotse ko, nakatanaw sa maraming taong nagmamahal sa kanya na ngayon ay nag-iiyakan habang inililibing siya. Ni hindi ko man lang nagawang lumapit sa kabaong niya noong nakaburol siya, hindi ko rin magawang lumapit sa kanya ngayong inililibing na siya. Lagi lang akong nakatanaw mula sa malayo. Natatakot akong lumapit dahil alam kong galit sa akin ang lahat, maging siya. If only I could exchange our fate, I’ll definitely put myself inside that coffin. Would these people be here too to mourn for me if I was the one who died? I don’t know… The scene was heartbreaking, and hearing their sobs makes me want to just kill myself for putting my brother in that situati
Present DayMariin kong ipinikit ang mga mata ko bago nagpakawala ng isang buntong hininga at ibaba ang hawak na telepono. Halos dalawang taon na simula nang magtrabaho ako sa Corcuera Constructions bilang sekretarya ni Tito Rick pero pakiramdam ko ay hindi pa rin ako sanay. I opened my small notebook to take down note that one of the clients rescheduled their meeting with Tito Rick first thing in the morning tomorrow. Naaawa ako sa kanya, may edad na siya pero patong-patong pa rin ang trabaho niya sa kompanya nila. If only Dmitri is here to help him then it would be a lot easier. Dmitri… Mapait akong napangiti nang maalala ang mapait na nakaraan. Kung sanang nandito sina Drake at Dmitri ay hindi kailangang mahirapan ni Tito ng ganito. Drake is long gone, and even if we wished for him to come back a million times, it’s impossible. I have moved on from that tragedy but he will always stay inside my heart. Dmitri, on the other hand, I don’
Flashback…Napabuntong hininga ako bago bumaling ng tingin sa mga bata na masayang naglalaro sa playground ng bahay ampunan kung saan ako kasalukuyang nakatira. Naka-upo ako sa isang swing at tahimik na nag-iisip. Ang bahay ampunan ay ang kinalakihan kong tahanan, si Mother Myrna na at ang iba pang mga madre na ang tumayong magulang sa akin, sa amin… Today is my 18th birthday but why do I feel like I am not happy? Pakiramdam ko ay hindi ako buo. Pakiramdam ko ay may kulang. Mapait naman akong napangiti nang mapagtanto na ang kulang na tinutukoy ko ay ang dalawang matalik kong kaibigan. Sina Drake at Dmitri. Kasama ko sila dito noon. Silang dalawa ang lagi kong kalaro at kasama. Noong twelve years old sila ay masuwerte silang napili ng mayamang mag-asawa para ampunin. Naging masaya ako para sa kanila, iyon ang totoo. Pero may parte sa akin ang nalulungkot dahil nga alam ko na sa pag-alis nila rito, ay magbabago na ang lahat. A
The following days after my birthday just went fine. Kagaya nang dati ay sa tuwing sabado at linggo na ako pinapasyalan nina Drake at Dmitri. Minsan naman kahit pa weekdays ay pinapasyalan ako ni Dmitri bago siya umuwi sa kanila na siya namang nakakatuwa. Sa tuwing hindi naman siya makakapunta ay nagvi-video call kami tuwing gabi. Iyon ang naging takbo ng buhay ko. Pagkalipas din ng ilang araw ay nagpaalam ako ng maayos kay Mother Myrna na maghahanap ako ng part time job para pantulong na rin sa pag-aaral ko. Noong una ay nagdadalawang isip siya kung papayagan niya ako, baka raw kasi maapektuhan lang ang pag-aaral ko at mawala sa focus, pero sinabi ko na hindi naman ako papaya na mangyari iyon kaya pumayag na rin siya sa huli. Pinaalalahanan pa niya ako na kapag sa tingin ko raw ay nahihirapan na ako ay mag-resign na ako agad. Hindi rin naman na ako nag-aksaya pa ng panahon na maghanap nga ng trabaho, at nakakatuwa na natanggap ako sa isang coffee s