Chapter 29

My mind was too preoccupied the some things that I couldn’t even comprehend. Habang nasa biyahe ay tahimik lang kami. Gusto ko siyang kausapin pero wala akong maisip na topic.

Gusto ko na kahit na papaano ay makapag-usap kami pero pinangungunahan ako ng kaba at takot.

“S-Si Mang Dom?” tanong ko mayamaya lang.

Nilakasan ko ang loob ko na magtanong. At sa dami ng puwede kong itanong ay iyon pa talaga! Nakakaloka!

“It’s his day-off,” ang maiksing sagot niya, tumango naman ako.

“S-Sino nga pala ang imi-meet natin? I mean, medyo nagtaka lang ako kasi hindi na dumaan sa akin,” wika ko pa.

“Just a friend,” maiksing sagot ulit niya.

Napanguso ako kasi mukhang wala naman siyang balak talaga na kausapin ako. It’s as if he just didn’t want to be rude the reason as to why he’s still responding to my questions.

Pinilit ko ang sarili ko na mag-isip pa ng puwedeng itanong sa kanya. Sa totoo lang a