“Ang tagal naman ng pagkain,” reklamo ni Lily. It’s been over twenty minutes, at wala pa ang order niya rito. Mahina pa nga akong natawa kasi mukhang gutom na talaga siya. “Bakla, ang dami kaya ng in-order mo,” sagot naman ni Rose. “Mas maigi na iyong hindi tayo mabitin, ’no! Atsaka madalang lang naman,” depensa naman niya, tapos ay may biglang kumatok sa nakasarang pinto. “Finally!” dagdag pa niya sa pag-aakalang iyong order na iyon. “Come in!” sagot naman ni Rose doon sa kumatok. The door was pushed open, and it was really the waiter with a service trolley. But to our surprise, Dim was also there. Napalingon ako sa mga kaibigan ko at napansin ko na napanganga sila nang makita si Dim. Hindi ko nga pala nasabi sa kanila na pupunta siya rito. Hindi ko rin naman kasi alam na seseryosohin niya ang pagiging masunurin kay Tita Fely. Nakakaloka. “Am I welcome here?” preskong tanong ni Dim na naglakad
Pagkatapos siguro ng ilang minuto ay naglakad na ako pabalik sa VIP Room. Medyo nagulat pa nga ako kasi napansin ko na katabi na ngayon ni Dim si Henry, nakaupo siya sa kung saan ako nakaupo kanina. Napalingon sa akin si Dim at tinaasan ulit ako ng kilay bago muling ibinalik ang tingin kina Rose at Lily na halatang enjoy na enjoy na naman sa pagkanta. Napansin ko na nakatingin sa akin si Lou, ngumisi pa siya at pasimpleng nginuso si Dim. Nagkibit na lang ako ng balikat at nagpasyang umupo sa puwesto niya kanina. Medyo napangiwi ako nang mapansing medyo amoy sigarilyo pa siya, kaya naman inilabas ko ang alcohol sa bag ko tapos ay inilapag ko iyon sa harap niya. “Hindi ko gusto ang amoy ng sigarilyo,” wika ko nang napalingon siya doon. Napailing naman siya bago kinuha ang alcohol, tapos ay naglagay sa kamay niya at maging sa may damit niya na akala mo naman perfume iyon. “Okay na?” tanong niya habang nakataas ang isang kilay sa
I woke up at around five in the morning. Sobrang inaantok pa ako kasi kulang na kulang ang tulog ko. Pero kahit na gustuhin kong matulog pa sana ay hindi ko naman magawa dahil nga may lakad kami ngayon. Siguro ay ala una na ng madaling araw ako nakatulog kanina. Kasalanan iyon ni Dim! Hindi ko alam sa kung anong dahilan at kung ano ang connect, pero siya talaga ang may kasalanan! Siguro dahil masyado akong na-overwhelm sa mga kilos niya kagabi. I mean, how playful he was last night was more like his old attitude. Parang siya na ulit iyong Dim na nakasanayan ko. I stood up from bed and walked my way inside the bathroom. Hindi na rin ako nagdalawang isip na maligo. Mabuti na nga lang at may heater ang mga shower dito kaya naging komportable ako sa pagligo. Hindi gaya sa apartment ko na wala, sobrang lamig lagi ng tubig. Right after I’m done with shower, I also dressed up. Isang pinaghalong kulay itim at dilaw ang dress na napili ko. It
Just a few minutes more of drive, we finally got to our destination. Nakakatuwa kasi sobrang dami ng mga tao. Some were silently praying and some were just outside and taking pictures. Siguro ay natapos na nila ang mga naunang misa. Kami naman ay hindi na nagdalawang isip na pumasok sa chapel para makinig na sa misa na nagsimula na. There were too many people and we didn’t find any available seats. Kaya naman nakatayo lang kami sa isang gilid habang nakikinig sa misa. While we’re on that, I also used that as an opportunity to sincerely talk to God in my mind. I just thanked Him for all the blessings he has given me. Siyempre, hindi rin nawala sa akin ang ipagdasal si Drake. Alam ko na gano’n din ang ginawa nina Tita at Tito, at maging si Dim. After almost an hour, the mass is finally done. Lumabas kami at nagpunta sa may mga nagbebenta ng kandila. Bumili kami no’n ay sinindihan namin, tapos ay inilagay namin sa puwesto kung saan ang
Days turned real fast and it’s been a week since we went to Manaoag. Naging maayos naman ang pakikitungo sa akin ni Dim. Minsan ay napapansin ko na parang medyo umiiwas pa rin siya, pero hindi na kagaya nung una na halos araw araw kung sungitan niya ako. Today is Monday. It is actually the day that I hate the most. I mean, kapag kasi galing ka sa off tapos papasok ka ay parang nakakatamad. Sa tingin ko ay hindi lang naman ako ang nakakaramdam ng ganito. Pero wala naman akong magawa kasi kailangan kong magtrabaho. Hindi ako puwedeng tumigil sa pagtatrabaho kasi kagaya nang sinabi ko ay wala naman akong ibang pamilya na puwedeng asahan at susuporta sa akin. Bigla ko tuloy naalala si Nay Myrna, halos dalawang linggo na rin pala akong hindi nakakapasyal sa bahay ampunan. Miss ko na rin siyang makakuwentuhan. Siguro ay papasyalan ko siya kapag may libreng oras ako. Matanda na si Nay Myrna. Madalas nga ay halos hindi na siya makakilos ng m
Pagkadating sa opisina ay naabutan ko sina Lou, Rose at Lily sa may pantry. Nakita ko rin agad sa mesa ang blueprint na may natuyong kape. Nanlumo ako sa nakita. “M-Miss Ali, sorry po…” naiiyak na naman na saad ni Lou nang makita niya ako. “Nangyari na, Lou,” mahinang saad ko na lang bago tuluyang lumapit sa kanila. “Wala pa rin ba si Sir Dim?” tanong ko, halos sabay sabay naman silang umiling bilang tugon. Ramdam ko na kinakabahan din sila dahil sa nangyari. Maging ako ay gano’n din naman. Naipaliwanag na sa akin ni Lou kung bakit nangyari ito, at wala naman akong magagawa pa. Hindi ko rin naman magawang magalit sa kanya dahil kagaya nang sinabi ko ay kasalanan ko rin. Naramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone ko, nang tignan ko iyon ay si Henry ang tumatawag kaya agad kong sinagot. “Hey, you have three missed call. What’s up?” aniya. “S-Sir Henry, m-may problema kasi,” kinakabahang saad ko. “What happened?” tanong niya. “Iyong blueprint kasi a-aksidente kong natapuna
The next day, I woke up at around six in the morning. Nasanay na ako na maagang gumigising. Pero ngayong umaga ay gagayak ako hindi para pumasok sa trabaho, kung hindi para mapuntahan si Nay Myrna sa hospital at masamahan ko siya pagka-discharge sa kanya. Pagkatapos no’n ay balak kong maghanap ng bagong trabaho. Last night, I also sent an email application to some other big companies. Naghihintay na lang ako ng tawag mula sa mga kompanyang iyon. Gano’n pa man ay magwa-walk-in din ako sa pag-apply ng bagong trabaho mamaya. Mas maigi na kasi iyong marami akong application para may mga pagpipilian ako. It was around seven when I’m finally done with everything. Nagpasya ako na lumabas na dala ang isang paper bag na may lamang pagkain. Nagluto kasi ako ng agahan para kina Nay Myrna. Hindi ako sigurado kung kumain na ba sila, pero alam ko na hindi naman iyon masasayang. Naglakad ako papunta sa terminal ng jeep tapos ay sumakay
“N-No?” tanong niya, halatang kinukumpirma kung tama ba ang narinig niyang sinabi ko. “Uh-huh,” sagot ko. “In fact, may job interview na ako bukas. Mas mabuti na rin siguro iyon. Aminin man kasi natin at hindi, alam naman nating pareho na hindi ka komportable sa presensiya ko. Let’s just say that I’m doing you a favor,” mahabang dagdag ko pa. “That’s not true…” mahina at frustrated pa rin na saad niya. “Lou told me that she was the one who accidentally poured coffee on that blueprint, and then, I also found out that it wasn’t really the blueprint for Mr. Martinez’s project. I was a bit harsh—” “A bit?” tanong ko, pinuputol ang sasabihin niya. “Fine, I was really harsh with you yesterday, and I am really sorry,” aniya kaya marahan akong tumango. “It’s okay, Dim. Wala na sa akin iyon. Don’t worry because I don’t hold grudges. At isa pa, tama ka naman, eh. Paano pala kung iyon talaga ang blueprint? Kasalanan ko rin kasi nan