Chapter 30

I couldn’t finish everything. Sobrang dami kasi ng order niya. Kaya naman hindi ko na inisip kung matagal siyang naghihintay sa akin. Kahit nga iwan niya ako ay okay lang.

Tumawag kasi ako ng staff at pinabalot ang mga natirang mga pagkain. Sayang naman kasi. Iyong ibang putahe nga ay hindi pa nagalaw. We can give these foods to homeless. Or puwede rin na initin mamayang gabi at kainin sa dinner. Hindi tama ang nagsasayang ng pagkain.

Nang ibigay na sa akin nung staff ang paper bag ay naglakad na ako papunta sa harap ng resort. Medyo nakahinga pa nga ako ng maluwag nang makita na nandoon pa rin ang sasakyan ni Dim.

Hindi naman ako nagdalawang isip na sumakay, at pagkasara ko pa lang ng pinto ay pinaandar na niya agad iyon.

“Sir Dim, pakihinto po ang sasakyan kapag may nadaanan tayong homeless. Para hindi masayang itong mga pagkain,” wika ko.

Hindi naman siya sumagot. Gano’n pa man ay hinayaan ko na lang kasi alam ko nama