Alam ko naman iyon. Alam ko na hindi na siya katulad ng dati. Hindi na siya ang Dmitri na nakilala ko, kaya hindi ko maintindihan kung bakit may kirot pa rin sa puso ko sa sinabi niya gayong hindi naman na bago iyon sa akin. “By the way, I already talked to the HR and Finance Team, pina-disable ko ang punch in and out access mo sa trabaho at lunch. I just think that it’s kind of unfair especially if you’re always with me. Atsaka para ma-enjoy mo ang lunch mo na hindi nagagahol sa oras kasama ang boyfriend mo,” mahabang saad niya, pero ang mas pinakanakakagulat ay ang huli niyang sinabi. Teka, alam niyang nag-lunch kami ni Henry? Atsaka anong boyfriend ang pinagsasasabi niya? “Hindi ko po boyfriend si Henry, Sir,” sagot ko naman. “I honestly don’t care,” aniya at nag-iwas pa ng tingin. “I’m just saying so you can now enjoy your time at work on a move forward,” dagdag pa niya. Napanguso na lang ako at nagkibit ng balikat.
“I can’t give this project to anyone else. I want Corcuera Constructions to work on it. Lalo na’t subok ko na rin ang mga Engineers at Architects niyo,” wika ni Mr. Martinez. Kasalukuyan kaming nasa Jag’s ulit para kitain siya tungkol dito. Habang nag-uusap sina Dmitri at Mr. Martinez ay tahimik lang akong nakikinig. If there are anything important, I’m taking down notes. Mas maigi na iyon kesa makalimutan ko. Lalo na’t baka hingan ako ng minutes ni Dim. Kasama rin ni Mr. Martinez si Primo na kung minsan ay nagbibigay rin ng suhestiyon. “We can set an appointment with our Architects and Engineers, Mr. Martinez. When is your free time if I may ask?” tanong naman ni Dim. “That, I am not sure,” ani Mr. Martinez. “Alam mo naman na sobrang abala ako. Ilang ulit ko na ngang na-cancel itong meeting na ito dahil sa dami ng ginagawa,” dagdag pa niya, tumango naman si Dim. “I understand,” aniya. “Just call my secretary beforehand
“Babalikan ko lang si sir, mukhang may kailangan,” paalam ko sa tatlo kong kaibigan. Hinayaan naman nila ako na tumayo na. Iniwan ko na sa mesa ang kape ko dahil wala naman akong balak na magtagal sa opisina ni Dim. Tatanungin ko lang siya kung may kailangan ba siya. Pagkapasok sa opisina niya ay agad akong naglakad palapit sa kanya. Nang mapansin niya ako ay agad siyang huminto sa ginagawa at tumingin sa akin. “Uhm, itatanong ko lang po sir kung may kailangan kayo? Nakita ko kasi kayo malapit sa may pantry kanina,” wika ko. “I was about to get a cup of coffee, pero mukhang seryoso ang pinag-uusapan niyo,” aniya. “Ikukuha ko po kayo,” agad na saad ko. Hindi ko na siya hinintay na sumagot. Kinuha ko na ang mug niya tapos ay naglakad na pabalik sa pantry. Hinugasan ko muna ang mug tapos bago gumawa ng kape. Nandoon pa rin naman ang tatlong monay, ngayon ay kumakain na sila ng chips. “Miss Ali, bal
My mind was too preoccupied the some things that I couldn’t even comprehend. Habang nasa biyahe ay tahimik lang kami. Gusto ko siyang kausapin pero wala akong maisip na topic. Gusto ko na kahit na papaano ay makapag-usap kami pero pinangungunahan ako ng kaba at takot. “S-Si Mang Dom?” tanong ko mayamaya lang. Nilakasan ko ang loob ko na magtanong. At sa dami ng puwede kong itanong ay iyon pa talaga! Nakakaloka! “It’s his day-off,” ang maiksing sagot niya, tumango naman ako. “S-Sino nga pala ang imi-meet natin? I mean, medyo nagtaka lang ako kasi hindi na dumaan sa akin,” wika ko pa. “Just a friend,” maiksing sagot ulit niya. Napanguso ako kasi mukhang wala naman siyang balak talaga na kausapin ako. It’s as if he just didn’t want to be rude the reason as to why he’s still responding to my questions. Pinilit ko ang sarili ko na mag-isip pa ng puwedeng itanong sa kanya. Sa totoo lang a
I couldn’t finish everything. Sobrang dami kasi ng order niya. Kaya naman hindi ko na inisip kung matagal siyang naghihintay sa akin. Kahit nga iwan niya ako ay okay lang. Tumawag kasi ako ng staff at pinabalot ang mga natirang mga pagkain. Sayang naman kasi. Iyong ibang putahe nga ay hindi pa nagalaw. We can give these foods to homeless. Or puwede rin na initin mamayang gabi at kainin sa dinner. Hindi tama ang nagsasayang ng pagkain. Nang ibigay na sa akin nung staff ang paper bag ay naglakad na ako papunta sa harap ng resort. Medyo nakahinga pa nga ako ng maluwag nang makita na nandoon pa rin ang sasakyan ni Dim. Hindi naman ako nagdalawang isip na sumakay, at pagkasara ko pa lang ng pinto ay pinaandar na niya agad iyon. “Sir Dim, pakihinto po ang sasakyan kapag may nadaanan tayong homeless. Para hindi masayang itong mga pagkain,” wika ko. Hindi naman siya sumagot. Gano’n pa man ay hinayaan ko na lang kasi alam ko nama
Tahimik ako habang nasa kusina kaming dalawa ni Tita Fely. It’s just six in the evening and we’re preparing our dinner. Sina Dim at Tito Rick kasi ay umiinom ng wine sa may poolside habang nagkukuwentuhan. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang pagtawa ni Dim kanina. Iyon ang unang beses sa loob ng mahigit dalawang taon. Pero hindi lang iyon ang dahilan kung bakit tahimik ako. Kasama ko kasi si Tita Fely at nandito ako sa bahay nila. Nahihiya ako. “Why are you so quiet, hija?” tanong sa akin ni Tita Fely na ngayon ay ginigisa ang mga sangkap sa putahe na lulutuin niya. “Po?” gulat na tanong ko. “H-Hindi po, tita. Medyo marami lang pong iniisip,” pagsisinungaling ko naman. Narinig ko na napabuntong hininga siya dahil doon. Tapos binitawan niya ang sandok at hinarap ako. “Simula noong bumalik si Dim napansin ko na madalang kung puntahan mo kami rito. Hindi kagaya nang dati na kahit pa marami kang ginagawa ay araw
Saturday came real fast. Hindi ko namalayan dahil sa dami ng ginagawang trabaho. The night when I had a dinner with the Corcuera family, Dmitri was the one who drove me home. As usual, napanis na naman ang laway ko sa biyahe kasi hindi naman kami nag-uusap. Sinabi ko naman sa kanila na kaya kong umuwi mag-isa. But Tita Fely insisted for Dim to drive me home. It’s as if she’s trying to make something happen. Hindi ko alam kung ano at wala rin akong ideya. Before I went home that night, Tita Fely gave me a notebook. Pinaghalong kulay ginto at itim ang kulay no’n at mukhang mamahalin. Sinabi niya na diary daw ni Drake iyon. Of course, I accepted it without any hesitations. Iyon nga lang ay hindi ko pa binubuksan. Hindi ko pa binabasa hanggang ngayon. Hindi ko kasi alam kung handa na ba ako. Hindi ko rin alam kung kakayanin ko bang basahin ang mga laman no’n. Right now, I am sitting in front of the vanity mirror. Katatapos ko lang kasing mal
“How’s Hilda and Hector, hijo?” tanong ni Tito Rick kay Henry. Nagpasya kasi kami na sumabay na sa kanila sa pagkain. Tito Rick suggested it. Nung una ay humindi si Tita at sinabi na date namin ito ni Henry kaya kailangan namin ng oras na kaming dalawa lang, pero agad kong sinabi na ayos lang sa akin. Kaya ang ending ay magkakasabay kami sa pagkain ngayon. “They’re doing great, Tito,” nakangiti at magalang na sagot ni Henry. “Hanggang ngayon ay parang bata pa rin kung mag-away at magkatampuhan. At nasanay na po ako sa kanila,” may halong pagbibiro na saad pa niya kaya natawa sina Tito at Tita. “Ganyan nga sila, even when we were still on college. But that’s their charm as a couple,” nakangiting wika naman ni Tita. Mayamaya lang ay dumating na ang mga order naming pagkain. Magkatabing nakaupo sina Tito at Tita. Sa harap naman nila ay kami. Nasa kaliwang bahagi ko si Henry at nasa kanan naman si Dim. Nakapagitna ako sa kanilang dalawa.
“You are a coward, Dmitri. Nakakahiya ka!” “You should be ashamed of yourself!” “Sana ikaw na lang ang nawala!” “You killed your brother!” “You should live your life alone!” “You don’t deserve to be happy!” Those voices kept on coming back inside my head. Like a ghost that’s haunting me. Nakakabingi dahil paulit-ulit na. And I lived with those voices over the years, I felt like I’m going to lose my sanity. Boses ni Alison ang madalas kong naririnig, pero may mga pagkakataon na sarili kong boses ang nagsasabi no’n sa akin. At hindi ko siya masisisi kung bakit nasabi niya sa akin ang mga bagay na iyon noon. What happened was too hard to take. At alam ko na dala lang ng labis na galit kaya nagawa niya akong sisihin. Hindi ako galit sa kanya. Ni hindi ko magawang magalit sa kanya. Mas nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko para sa kanya. But she hated me because of what happened. So to make things easier, I left everything behind. I was ready to spend my whole life alon
“Are you sure you’re okay?” mababa ang boses na tanong ko kay Dim. Kapaparada lang niya ng sasakyan niya sa parking lot ng memorial park, dahil nga naisip ni Dim na pasyalan si Drake. “Yes, love,” malambing na sagot ni Dim. Nauna siyang bumaba sa akin tapos ay binuksan ang pinto ng backseat para kunin si Dave. Napangiti ako dahil sa nasaksihan tyapos ay bumaba na rin. Habang buhat naman ni Dim si Dave ay agad niyang hinawakan ang kamay ko tapos ay sabay kaming naglakad papunta sa puntod ng kaibigan ko, na kakambal niya. Ramdam ko ang lamig ng kamay ni Dim. Siguro ay kinakabahan siya. Pero hindi ako nagsalita. Hinigpitan ko lang ang pagkakahawak ko ro’n. Siguro ay sapat na iyon para sabihin sa kanya na okay lang ang lahat at nandito lang ako sa tabi niya. Ilang sandali lang ay nakarating na kami sa harap ng puntod ni Drake. Marahan namang ibinaba ni Dim si Dave tapos ay ngumiti pa sa bata. “Dave
The next day, I woke up abruptly and feeling empty. Sa kuwarto ako ni Dim natulog, magkatabi kami, pero ngayon ay iminulat ko ang mga mata ko na wala siya sa tabi ko. I had a bad dream. In that dream, he broke up with me and left me because… he was just confused about his feelings for me. Alam ko naman na napag-usapan na namin ang tungkol dito at okay na ang lahat, kaya hindi ko maintindihan kung bakit napanaginipan ko pa iyon. Dahil ba sa pagbubuntis ko? Hindi ko alam. Pero lagi kong naririnig at lagi nilang sinasabi na madalas daw sa buntis ang pagiging emosyonal. Marahan akong umupo sa kama at tahimik na umiyak. Alam ko na hindi ko dapat iniiyakan ang panaginip lang, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. I really feel sad and empty for no reason. Ilang sandali lang ay marahang nagbukas ang pinto ng kuwarto. Tumingin ako ro’n habang tahimik na umiiyak, nakita ko kung paano natigilan si Dim nang makita niya ako. May dala nga rin si
I couldn’t help myself but smile. Hindi ko inakala na may ganitong plano na pala si Dim. Kinausap pa niya ang mga kaibigan ko para matulungan siya sa balak niyang ito. The proposal in the office alone was so overwhelming, I mean, it’s too overwhelming in a good way. Tapos ay may pa-engagement party pa ngayon dito sa bahay nila. Halos mga malalapit na kaibigan at pamilya ang nandito, meron ding iilan sa mga nagtatrabaho sa Corcuera Constructions. As in! Grabe, sobrang saya lang. Oo, nagawa niya akong saktan dahil sa mga maling desisyon. Pero parang bawing-bawi naman na siya sa pagpapasaya sa akin ngayon. Kanina ay nagsalita sina Tita, Tito at Dim sa maliit na entablado malapit sa may pool na ginawa ng event organizer. They gave us some heartwarming speech. Naiiyak na nga lang ako habang nakikinig sa kanila. But everything just went well. Ngayon ay nagpa-party na ang lahat. May mga kumakain pa rin sa mga tables nila, may mga nag-iinuma
Inip na inip ako habang nakaupo sa sofa. Kasalukuyan akong nandito sa opisina ni Dim. Siya naman ay abala sa trabaho. He asked me to just stay still. Gusto ko nga sanang magtrabaho, kahit na ano lang ang ipagawa niya sa akin pero hindi siya pumayag. Alam ko na unfair kasi maayos naman akong sasahod, pero ayaw talaga niya na pagawan ako ng kahit na anong trabaho. Kaya naman sa huli ay napabuntong hininga na lang ako at humiga sa sofa. Binuksan ko rin ang company tablet para makapaglaro ng paborito kong detective game. Alas tres pa lang ng hapon. At kanina pa talaga ako inip na inip. After lunch nga ay sinubukan kong puntahan sa pantry ang tatlong monay, pero sumaglit lang sila kasi marami pa raw silang kailangang tapusin. Hindi ko naman sila gustong abalahin kaya hinayaan ko na lang. Ni hindi ko pa nga naikukuwento sa kanila ang nangyari nung gabing pinasama nila ako kay Henry sa event, eh. Pagkatapos ng ilang minutong pa
Nakakatawa dahil wala pang sampong minuto ay dumating na si Dim. Halata nga sa kanya ang pagmamadali. Ang akala ko nga ay hindi niya papansinsin ang mensahe ko dahil pagod siya sa trabaho, hindi lang pala talaga siya nag-reply. “Let’s cuddle,” agad na saad niya nang pagbuksan ko siya ng pinto. “Huh? Bakit nandito ka? May trabaho ka, ah?” kunware ay saad ko. “My baby wants to cuddle, and what my baby wants, my baby gets,” aniya kaya bahagya akong napanguso. “Just because I want to cuddle doesn’t mean I want to cuddle with you!” pag-iinarte ko pa kaya napangisi siya. “But you texted me.” “W-Wrong sent lang ako!” Napangiwi ako kasi mukhang mali ata ang nasabi ko. Tinaasan naman niya ako ng kilay na para bang hindi natuwa sa narinig mula sa akin. “Eh, sino pala ang gusto mong ka-cuddle?” tanong niya. Hindi pa ako nakakasagot ay sinara na niya ang pinto. Tapos ay muli niya a
Marahan kong iminulat ang mga mata ko at agad na kumunot ang noo ko nang mapansin na pamilyar ang kuwarto. Bumaling ako pakaliwa at nakita ko na nahiga rin si Dim, nakatagilid siya at nakangiti akong tinititigan. “Good morning,” may halong lambing na bati niya. Agad naman akong napaupo sa kama dala ng gulat. And then it hit me! Nandito ako ngayon sa bahay nila. Natulog ako sa kuwarto niya! Agad akong tumingin sa wall clock at napansin na alas siete na ng umaga. “Bakit dito mo ’ko dinala? Sabi ko gusto kong umuwi!” reklamo ko. “Hindi kasi kita magising kagabi. Hindi ko rin naman alam kung saan ang apartment ni Gigi,” aniya kaya napangiwi ako. “Hindi man lang siya tumawag sa akin? Because, Dim, I’m pretty sure she did!” may halong pang-aakusa na saad ko. “She did,” aniya at marahan pang tumango. “She called you but I didn’t answer. Nag-send na lang ako ng text sa kanya gamit ang phone mo. Ang sabi ko hindi ka
“Are you okay?” tanong ni Henry sa akin pagkaparada niya ng sasakyan niya sa parking lot ng isang malaking hotel. Ngumiti naman ako sa kanya bago marahang tumango. “Yeah, thank you for asking,” sagot ko kahit na ang totoo ay medyo kinakabahan ako. As soon as he turned off the car’s engine, we both stepped out of the car. Huminga pa ako ng malalim habang nakatingin sa entrance ng hotel. Ang daming mga bisita. Bihis na bihis silang lahat at mukhang galing lahat sa mayayamang mga pamilya. “Let’s go,” ani Henry. Sabay naman kaming naglakad papasok. He even offered his right arm on me. Kahit na nagdadalawang isip ay kumapit pa rin ako ro’n. “Kung hindi lang dahil sa request ng magaling at tsismosa mong girlfriend, hindi ako papayag dito,” mahinang saad ko kaya natawa siya. “At kung ako naman ang hindi pumayag baka isang linggo akong awayin no’n,” sagot naman niya kaya sabay kaming natawa.
“Tell me what really happened that day,” utos ko. Katatapos lang naming kumain ng lunch. Hindi marami ang nakain ko kahit pa sobrang gutom ako. Mas importante kasi sa akin ang mapag-usapan namin ang nangyari mahigit dalawang taon ang nakakalipas. “I… I was having a yacht party with them,” aniya at huminga pa ng malalim na para bang sobrang hirap sa kanya na balikan ang lahat. But I want to hear his thoughts. Kahit pa naaawa ako sa kanya, at kahit na hindi ko siya gustong pilitin na pag-usapan ang mga bagay na ito ay alam kong kailangan para alam ko rin kung paano ko siya matutulungan. This has been long overdue, to be honest. “I saw him kissing a girl,” aniya at mariin pang pumikit. “I got mad because… he’s in a relationship with you. Kahit na sinabi mo na ako ang mahal mo noon, nagalit ako kasi… kasi bakit ka niya lolokohin samantalang ako… pangarap kita,” aniya at muling huminga ng malalim. “So you challenged him on a