PADABOG na isinara ni Rey Jhon ang pinto ng comfort room habang pinipilit ang sarili na hindi pumasok sa ilong niya ang amoy na parang hahalungkayin ang kasulok-sulokan ng sistema niya. Nanununtok talaga ang amoy na pilit pumapasok sa ilong niya. Inipit niya ang ilong habang kinukuha niya ang alcohol na nasa loob ng bag niya at ini-spray iyon sa loob ng CR. Mas gugustuhin na lang niyang maubos ang alcohol kaysa amuyin ang nakakasukang amoy sa CR.
Mabuti na lang talaga at hindi siya na-late sa klase niya ngayon. Akala niya talaga kanina habang lulan siya ng tricycle ay hindi na siya makakahabol sa first class niya. Pero kung sakaling hindi siya nakahabol, handang-handa siyang bumili ng barbie doll at kukulamin niya talaga ang senyoritang ‘yon. Kahit siguro asong kalye, hindi kayang kainin ang ugali nitong daig pa ang kasamaan ng first lady ni Satanas.Pagkatapos ng klase niya ay dumiretso siya sa CR. Nag-iinit pa rin ang ulo niya kapag naalala ang pera na tinapon ni Gabriella. Hindi mabura sa utak niya ang pagtapon nito na para bang pulubi siya. Iba talaga kapag mayaman, eh. Bakit ba kasi kung sino pang mayaman, iyon pa ang masasama ang ugali.“Buwesit!” aniya at padabog na binuksan ang gripo. “Kukulamin na talaga kitang demoyita ka! Bibili talaga ako ng barbie doll mamaya at tutusukin ko nang tutusukin ang mukha mo para magka-pimples ka! Buwesit!”Dumagsa ang tubig sa kaniyang kamay at hinarap niya ang salamin. Habol niya ang kaniyang hininga at pilit na pinapakalma ang sarili. Siguro gano’n talaga, gano’n talaga ang mga mayayaman. Sabagay, anak ng Don ‘yon. Ano bang laban niya? Isa lang naman siyang hamak na pilit inaabot ang mga bagay na hindi niya talaga kayang abutin.Kung patalinuhan lang ang labanan, baka siya na mismo ang dadayo. Talino lang naman talaga ang ambag niya sa mundong 'to. Sisipain pa niya sa mukha ang Gabriella na ‘yon para ipakitang kahit mahirap siya ay mas matalino siya rito.At mas maganda siya.Tama. Maputi lang naman si Gabriella at mayaman. Pero kung hindi ‘yon maganda at mayaman? Wala naman ‘yong ibubuga. Walang-wala iyon sa kaniya.Biglang bumukas ang pinto ng CR at iniluwa ang isang estudyante na nakapalda. Nalaglag ang panga niya nang makita niya ang babae na gulat ding nakatingin sa kaniya. Hilaw itong umatras at may tiningnan sa itaas pero agad din namang tiningnan siya pabalik.Napalunok siya ng laway. Nasa maling CR ba siya?May bumukas ulit na pinto sa likuran niya at nakita niyang lumabas ang kapatid niyang babae. Mas grabe na gulat pa ang nakita niya sa mukha nito pero agad din namang nawala at nilapitan siya.“Kuya,” tawag nito sa kaniya at hinawakan ang kaniyang braso. “Diba sabi ko maghintay ka na lang sa labas? Nasaan na ‘yong napkin na pinabili ko sa’yo?”Nasa maling CR nga siya. Buwiset talaga ang Gabriella na ‘yon! Kung ano-anong kamalasan na lang ang nakukuha niya sa araw na ‘to.Hindi na niya nasundan ang mga sumunod na nangyari. Ang naalala lang niya ay ang paghila sa kaniya ni Y'da Mae palabas sa CR ng mga babae. Hila-hila siya nito palabas sa building na ‘yon at kinurot ang kaniyang tagiliran.Nakapamaywang pa itong tiningnan siya. Alam niyang hindi talaga kapani-paniwala kung bakit pumasok siya sa CR ng mga babae pero ang alam lang niya ay kasalanan itong lahat ni Gabriella. Kasalanan ng babae na 'yon ang mga kamalasang nangyayari sa buhay niya.“At ano namang drama mo sa buhay?” tanong ni Y'da Mae sa kaniya habang nakataas ang isang kilay. “Pasalamat ka nando’n ako, baka kung wala napagkamalan ka ng manyakis ng mga tao do’n.”Hindi na siya nag-abalang sumagot pa. Wala naman siyang intensiyon kung bakit siya pumasok do’n. Sadiyang hindi lang talaga niya napansin na maling CR pala ang pinasok niya dahil sa iniisip niya.“Magkano ang bayad mo sa ’kin ngayon?”Natigilan siya sa tanong ng kapatid niya at magkasalubong ang mga mata niyang tumingin dito.“Bayad?”“Tinulungan kitang hindi mapahiya kanina. Magbayad ka! Aba, wala ng libre ngayon, kuya.”Napaismid na lang siya at iniwan ang kapatid niyang mukhang pera.*****PABALIK na si Rey Jhon sa classroom niya pagkatapos umalis sa kahihiyan na akala niya ay hindi niya maiiwasan. Minsan naman pala ay may silbi rin itong kapatid niya na palagi na lang siyang nabubudol. Nagugulat na lang siya na wala ng laman ang wallet niya. Pambubudol naman ang ambag nito sa buhay niya.Dalawang taon lang ang tanda niya kay Y'da Mae. Agad ngang nawala ang pagiging baby niya nang dumating si Y'da sa buhay niya. Parang ‘yong kanta lang sa commercial dati.'Dalawang taon palang ako, nasundan na ni Toto.'Relate na relate siya sa kantang ‘yon. Pero laking pasasalamat pa rin niya nang hindi na muling nadagdagan ang kapatid na aalagaan niya.Wala sa sariling hinila niya ang upuan upang pumuwesto nang biglang may pumigil sa kaniyang braso.“Do you wanna join us?” tanong ng kaklase niyang babae na humawak sa kaniyang braso.Doon niya naalalang Wednesday pala dahil sa suot nitong maikling palda. Hindi niya alam kung nakulangan lang ba sa tela o hindi talaga afford na bumili ng bagong tela. Minsan gusto na niyang tanungin ang security guard ng kanilang campus kung bakit ito nagpapasok ng estudyante na hindi kayang irespeto ang sarili.Huminga siya nang malalim at nag-iwas ng tingin sa babae. Tudo pigil siyang hindi itaas ang kilay, hindi pa naman alam ng mga kaklase niya na may lahi siyang sirena.“Bakit? Saan ang punta niyo?”Hindi na nadagdagan pa ang tanong niya nang akbayan siya ni Carlo. Alam na niyang si Carlo iyon dahil gamit nito ang pabangong regalo niya sa birthday nito.“Birthday ko. Nakalimutan mo?” maarte na sagot naman ng kaklase niya.Pangalan nga nito ay nakalimutan niya, birthday pa kaya?Napakamot na lang siya sa ulo habang nag-iisip ng palusot. Ni hindi niya maalala ang pangalan ng babae tapos magtatanong pa ito tungkol sa birthday nito.Halos tatlong buwan na rin na nililigawan siya ng kaklase niya. Tinutukso nga siya ni Carlo dahil siya pa raw talaga ang nililigawan ng babae. At ang suwerte niya raw sa lagay na ‘to. Pakialam ba niya? Pusong babae rin siya at lalaki ang hanap niya.“Janine, ako na ang puputok sa pag-asa mo. Birthday ko nga muntikan pang kalimutan nito eh.”Nakahinga siya nang maluwag nang biglang nagsalita si Carlo. Tama, Janine pala ang pangalan nito.Hindi naman niya nakalimutan ang birthday ni Carlo. Matagal pa nga ang birthday nito pero nakahanda na ang regalo niya. Mas makakalimutan pa niya ang birthday ng kapatid niya pero hindi ang birthday ng crush niya.“Mamaya na pala ang birthday mo, Jan?” Patuloy pa rin siya sa pagkamot sa ulo niya hanggang sa bumaba na ang kamay niya sa leeg. “Happy birthday.”“I don’t need your greetings, Jhon,” anito at inalis ang braso ni Carlo sa balikat niya.Ay, aba! Desisyon ka, ‘te? Minsan nga lang kung lumapit sa akin si Carlo tapos eeksena ka pa? Singit ng utak niya.“I just need your love. Mahirap ba talaga akong mahalin?” patuloy nito.Umugong ang tuksuhan sa loob ng classroom. Ngayon lang niya napansin na marami na pala ang tao sa classroom nila at nasa harapan na pala ang instructor nila na kapatid naman ni Janine. Hindi na niya tuloy alam kung paano tapusin ang conversation nila ng babae na ‘to.Hindi ka mahirap mahalin, sadiyang hotdog lang talaga ang hanap ko at wala ka no’n, sagot ng utak niya.“You’re not gay, right? Hindi ko naman siguro sinasayang ang oras ko sa bakla, diba?”Sunod-sunod ang paglunok niya ng laway. Gusto na lang niyang pumikit at humiling na sana sa pagdilat niya ay wala ng tao sa loob ng classroom. Bakit naman kasi naisip pa ng kaklase niya kung bakla ba siya o hindi? Nahalata na kaya nito na bakla siya?Biglang tumunog ang cellphone niya. Tila nabuhusan siya ng tubig nang narinig niyang tumunog ang cellphone niya. Mas double ang ingay na nalikha ng cellphone niya dahil sa tahimik na bumalot sa buong classroom nila.Agad niyang kinuha sa bulsa ang cellphone at tiningnan kung sino ang savior niya ngayong araw. Parang dapat niyang pasalamatan kung sino ang tumawag sa kaniya. Pero tanging numero lang ang kaniyang nakita.Tumahimik ang buong classroom nang mapansin na nag-iingay ang kaniyang cellphone. Tanging ang ingay lang ng electric fan ang naririnig niya at ang ringtone ng cellphone niya.Bumuntonghininga siya kasabay ng kaniyang pagpindot sa cellphone habang nagpapasalamat dahil niligtas siya ng caller sa pagiging hot seat.“Good morning, Rey Jhon.”Hindi na niya kailangan pang hulaan kung sino ang tumawag. Boses palang ay alam na niyang si Don Franco iyon. Mas lalong nadagdagan ang kaba na nararamdaman niya.Ano na namang kailangan ng Don na ‘to? Bulong niya sa sarili.Hindi na siya nagsalita pero lumabas siya ng classroom. Ito na ang chance niya na malayo sa babaing higad na ‘yon. Isipin pa nga lang na magiging girlfriend niya ‘yon ay nangingilabot na siya. Ayaw pa rin niya talaga ng monay.“Natanggap mo ba ang text ko?” dagdag ng Don.“Text po?” Inilayo niya sa tainga ang cellphone at tiningnan kung may text ba siyang natanggap.“Hindi mo siguro na-received. Resend ko na lang. Cellphone number iyon ni Gabriella at ang schedule niya. Ipapasa ko na rin ang name ng adviser niya.”Dahan-dahan na nagkaroon ng ngiti ang kaniyang labi. Ang suwerte na talaga ang lumalapit sa kaniya.Ito na ang panahon niya!Lumabas ang matamis na ngiti sa labi ni Rey Jhon nang matapos ang tawag. Paano siya hindi ngingiti? Tila kakampi na niya ang tadhana at ang tagumpay ay hawak na niya. Kitang-kita na niya ang tagumpay, nagniningning pa at siguradong maaabot na niya. Kung siya lang mag-isa sa mga oras na ‘to, baka hindi lang pagtawa ang kaniyang magawa, kun’di halakhak na. Ito na yata ang hinihintay niyang oras na makagaganti siya sa ginawa ni Gabriella sa kaniya kanina. Hindi lang ang pride niya ang natapakan ng dalaga, pati ang kaniyang pagkatao. Alam naman niyang mahirap siya at mayaman ang dalaga pero hindi niya ito binigyan ng karapatan para tapakan ang natitira niyang dangal. Dangal na nga lang ang mayroon siya, nagawa pa talaga ng dalagang apakan.Hindi niya inakalang kasing bilis ng kidlat ang pagdating ng karma at gugulong sa kaniyang palad ang huling halakhak. Mismong ang Don pa ang gumawa ng paraan para makaganti siya sa anak nitong matapobre. Mas lumapad ang ngiti niya nang matanggap na ni
BUMALIK sa gate si Rey Jhon nang maalala niyang kailangan niya pa lang ihatid si Gabriella pauwi, kahit labag sa kalooban niya iyon. Pero dahil iyon ang utos sa kaniya ng Don kanina pagkatapos nitong mai-send ang information na kailangan niya tungkol sa dalagita, wala siyang ibang nagawa kun’di ang pagbuntonghininga at inihakbang ang mga paa pabalik sa gate ng university. Bitbit ang bag at halos malapit nang masira na sapatos ay bumalik siya sa university. Bakit ba kasi pinasukan niya ‘to?Bakit nga ba? Ilang beses pa ba niyang dapat tanungin ang sarili? Muli siyang napabuntonghininga at hinarap ang gate. Kahit pa siguro masagot niya ang tanong na iyon, hindi na magbabago ang takbo ng buhay niya.Tumango siya sa security guard na panay ang tingin sa wall clock ng guard house. Nang makita siya nito ay agad itong ngumiti at tinanong kung bakit siya bumalik. “May naiwan po eh,” aniya at muli na namang nadagdagan ang tanong ng security guard.“Ano ba ang naiwan mo?”Hindi ano, kun’di sin
Malalaki ang bawat hakbang ni Gabriella nang makalabas siya sa kotse. Ni hindi na siya nag-abalang magpasalamat pa sa driver niya, hindi naman talaga siya sanay na magpasalamat. Hindi na niya kayang tiisin na pareho sila ng nilalahanghap na hangin sa lalaking nakialam sa bawat galaw niya. Napakaalamero!Ang hindi nga lang niya alam ay kung bakit nagpahila siya sa lalaking ‘to. Kung bakit hinayaan niyang makisali ang ito sa buhay niya at makisawsaw sa lahat ng galaw niya. Sa lalaking hindi nga niya alam kung anong pangalan. O baka nakalimutan lang niya. Sabagay, hindi naman worth it kung aalamin o alalahanin pa niya ang pangalan nito. Hindi niya gawain 'yon.Hindi niya pinansin ang mga kasambahay na bumabati sa kaniya, kahit pa sa bawat hakbang niya papasok sa bahay ay binabanggit nito ang pangalan niya. Wala siyang panahon na ngumiti at bigyan ng plastik na pansin ang mga kasambahay nila na umaasa lang din naman sa pera ng pamilya niya – sa pera ng Daddy at Mommy niya.Alam naman niya
Isang oras na rin na nakatambay si Rey Jhon sa swimming pool ng university nila. Isang oras siyang walang ginawa kun'di ang makipagtitigan sa tubig. Kung kaya lang siyang kausapin ng tubig, kinausap na niya. Hindi na siya nag-abalang tawagan o i-text pa si Carlo kahit kating-kati na ang mga daliri niyang pumindot sa cellphone para makapag-sorry siya. Dati gusto lang niyang malaman ni Carlo ang nararamdaman niya pero ngayon hindi na niya alam kung iyon pa rin ba ang gusto niya.Ayos lang naman sila noon kahit hirap na hirap siyang itago ang nararamdaman niya. Maayos ang takbo ng buhay niya kahit kaibigan lang ang turing nito sa kaniya, gano'n talaga eh, wala na siyang magagawa sa bagay na ‘yon. Hindi na niya kayang baguhin pa iyon. Batid naman niyang napakaimposible ang gusto niyang mangyari. It seems like he’s hoping to be a billionaire in just one snap of his fingers.Ganito talaga siguro ang buhay ng isang bakla at mukhang wala na siyang magagawa kun'di tanggapin na lang ang tadhana
“I’m Paolo.”Napatitig si Rey Jhon sa mga mata ni Paolo na parang hinihigop ang kaniyang kalandian, isang daang porsyento ng kalandian. Ang sarap tingnan ng maiitim nitong mata na nakatitig din sa kaniya, diretsong-diretso sa kaluluwa niya. Idagdag pa ang medyo may kakapalan nitong kilay na ang gandang tingnan, nakaaakit. Inaakit talaga ang natitirang katinuan niya.“What’s your name again?” tanong ni Paolo sa kaniya.Ano nga ulit ang pangalan niya?He cleared his throat and released a smile. Hindi naman siya naaksidente pero bakit nakalimutan niya yata ang pangalan niya? Pinilit niyang hindi ngumiwi at inilahad niya ang kaniyang kanang kamay bago nagpakilala.“Rey Jhon. My name is Rey Jhon.”Kung sana matagal na siyang nagladlad baka kinindatan na niya si Paolo at tatanungin kung anong gusto nito.You want juice, water, tea or me? Choose wisely, choose me, malanding sabi ng utak niya.Palihim niyang kinagat ang dila, kung ano-ano na lang talaga ang naiisip niya. Delikado, baka masabi
Halos hindi na nga nakapagsuklay si Rey Jhon, nagkukumahog siyang makapunta agad sa bahay ng senyorita na matanda naman na sana pero kailangan pa niyang bantayan. Pero naiintindihan naman niya ang Don kung bakit gusto nitong may bantay ang nag-iisa nitong unica hija, sa pagiging maldita palang nito ay sapat na dahilan na iyon para hindi makampante ang Don. Napailing na lang siya, mga spoiled brat nga naman.Nang makita niyang pumatak na ang alas-siyete sa suot niyang relo ay agad na dumaloy ang mainit na dugo sa kaniyang utak patungo sa mga paa niya. Nakalimutan niya tuloy magsuklay. Ang ganda naman ng simula ng araw niya. Wala na talagang ginawang matino sa buhay niya si Gabriella. Ang swerte-swerte niya talaga.Lunes na Lunes pero pakiramdam niya ay Biyernes na. Maliban sa wala ng laman ang wallet niya ay daig pa niya ang na-hold-up nang ganito kaaga. Sabog na nga ang buhok niya, nadumihan pa ang puti niyang polo. "Lord, ano ba namang kamalasan 'to?" Tanong niya na para bang may sa
Kanina pa pinipilit ni Rey Jhon si Gabriella na pumasok sila ng klase. Kulang na lang ay hilahin niya ang babae para lang pumasok ito sa klase. Nadadamay na kasi siya sa pagiging maarte nito. Isang subject ang hindi niya napasukan ngayong umaga dahil sa kaartehan na rin ng amo niya. “Ayoko ngang pumasok, you’re so kulit!” Nagdadabog pa si Gabriella nang sabihin niyang papasok sila ngayon. Itinapon pa nito ang shoulder bag sa sahig na para bang hindi man lang ito nanghihinayang kung may mabasag man.Hindi pa nga sila nakararating sa sasakyan pero hindi na maipinta ang mukha ni Gabriella. Padabog pa itong naglakad nang makalabas sila sa mall, parang wala itong pagod habang nilibot nila ang lahat ng store sa mall. Pero agad nagbago ang timpla ng mukha nito nang sabihin niyang pupunta sila sa university.“May pasok ka diba? May pasok din ako,” kalmado niyang saad sa dalagita. Nanatili siyang kalmado kahit gusto na niyang sabunutan ito.“Edi, magpasukan tayo. Problema ba ‘yon?” Muli na na
Sa loob ng isang oras na patayo-tayo si Rey Jhon ay ngayon pa lang siya muling nakaupo. Hindi niya kasi mahanap ang libro na kailangan niya sa major subject niya na pinuntahan pa niya talaga sa library.Isinandig niya ang likod sa upuan habang hawak ang libro na napili niya. Mabuti na lang ay nakakita siya ng libro na puwede niyang magamit, pamalit doon sa libro na siyang pakay niya. Medyo sumakit ang bangs niya kanina, nilibot niya talaga ang buong library.“Uy, nandito ka pala, Rey. What a coincidence!” Agad siyang napadilat nang marinig ang pamilyar na boses. Nakita niya ang nakangiting si Paolo. Ang tamis ng ngiti nito na siyang hinahanap-hanap niya dati, parang advertisment lang ng isang brand ng toothpaste. Pero para ding TV series na kusang nag-play sa utak niya ang conversation ng kapatid niya at ni Paolo. Hindi siya makapaniwalang kalahi niya pala ito.Oh, hala! Ibandera ang flag ng LGBT, girl! Laban! Sigaw ng utak niya na pilit siyang chini-chair up. Medyo hindi pa rin mata
“Hon?”Agad na tumingin si Rey Jhon kay Gabriella na may dalang ice cream at palapit sa kaniya. Kahit maingay sa plaza ay dinig na dinig pa rin niya ang boses ng nobya. Para bang ginawa talaga ang tainga niya para marinig ang boses nito. “Look, bumili ako ng ice cream. You want?” anito at ngumiti pa.Alam na niya kung anong susunod nitong sasabihin. Halos kabisado na niya ang sasabihin nito tuwing may binibili ito tapos hindi nagpapaalam sa kaniya.“Pera mo ang ginamit ko,” dagdag nito na pinabaunan pa ng matamis na ngiti.At kailan pa namali ang hula niya? Hindi pa siya pumapalya kapag si Gabriella ang hinuhulaan niya.Ngumiti na lang siya sa sinabi nito at tinapik ang bakante na upuan sa tabi niya. Ito talagang nobya niya, napakakulit kapag ice cream ang pag-uusapan. Kahit sobrang hina lang ng bell ng nagbebenta ng ice cream, dinig na dinig nito. Para bang ginawa ang tainga nito para marinig ang bell ng ice cream.Napaka-unfair, bulong niya. “Ayaw mo talaga, hon? Masarap pa naman
“Congratulations!”Matamis na ngumiti si Gabriella matapos mabuksan ang pinto ng bahay nila at sabay-sabay na sumigaw ang mga kasambahay nilang hindi nakasama sa graduation ceremony niya kanina.Kanina pa siya iyak nang iyak dahil hindi siya makapaniwalang narating na niya ang puntong ‘to. Parang kailan lang nang nagkaroon siya ng babysitter dahil sa tigas ng kaniyang ulo.Babysitter, bulong niya at nilibot ng tingin ang buong bahay. Nasaan kaya ang mokong na ‘yon?“Nakita mo si Rey Jhon, Mom?” tanong niya sa kaniyang Mommy. “Hindi ba sumunod sa’tin ‘yon kanina?”Tinanggap niya ang bulaklak na binigay sa kaniya ng kanilang Mayordoma. Ngumiti siya at nagpasalamat at muli niyang tiningnan ang kaniyang Mommy.“Mommy? Nakita mo ba si Rey Jhon?”“Si Rey Jhon?” tanong nito at para namang walang ganang sagutin ang tanong niya. May tiningnan pa ito sa cellphone bago siya sinagot. “Hindi ka ba sinabihan?”“Sinabihan na?” nagtataka niyang tanong. Wala naman itong sinabi sa kaniya nang magkita s
Mabilis ang mga hakbang ni Gabriella papunta sa canteen ng school nila. Magkasalubong pa ang mga kilay niya dahil marami namang oras na puwede niyang makalimutan ang payong niya, ay ngayon pa talaga kung kailan parang tinamaan ng kabaitan ang araw. Tirik na tirik iyon at tila walang posibilidad na mabawasan ang init na ibinibigay nito. Wala siyang ibang nagawa kun’di ang bilisan ang mga lakad niya para marating agad ang canteen.Mas lalo lang uminit ang ulo niya nang makitang wala ng bakante. Kanina pa nagrereklamo ang mga boarders niya sa tiyan kaya naisipan niyang bumaba pero ang galing-galing lang talaga dahil ang ganda ng timing niya, walang bakante na mesa kahit isa.Nasapo na lang niya ang noo at muling pinalibot ang mga mata, nagbabakasaling baka may makita siyang kakilala na puwede niyang matabihan. Hindi na puwedeng umakyat pa siya ulit at maghintay na baka magkabakante pa.Umukit agad sa labi niya ang matamis na ngiti nang makita niya si Rey Jhon na mag-isa lang sa mesa at k
“Saan ka po pupunta, Ma'am Gab?”Nahinto sa paglalakad si Gabriella at mahigpit ang hawak sa bike. Nilingon niya ang security guard nila na alam niyang may rules na namang binigay ang kaniyang Daddy dito. Nahuli pa talaga siya!“Sabi ng Daddy niyo, hindi ka raw po puwede na lumabas.”At ‘yon ang rules, aniya sa sarili at napabuga na lang siya ng hangin. Of course, akala kasi ni Daddy, baby pa ‘ko. Nakalimutan niya yatang matanda na ang nag-iisa niyang anak, dagdag pa niya.Kinawayan niya ang security guard at ngumiti. Ano namang gagawin niya sa loob ng bahay, aber? Makipagtitigan sa cellphone niya hanggang umuwi ang Daddy niya na hindi na naman niya alam kung saang planeta pumunta?“Hindi mo ako madadala sa smile, Ma'am. I'm just following the rules.” Nag-whistle ito at nag-sign sa isa nitong kasama na security guard na i-lock ang gate. “Lock the gate.”Binitawan niya ang bike at naglikha iyon ng ingay. Daig pa talaga ng security guard nila ang mga guards sa mga movies ng Disney. Iba
“Rey Jhon for you. Don't tell me, ayaw mo rin sa’kin.”Tila natigil sa paggalaw ang lahat ng nakapaligid kay Gabriella. Hindi niya kayang ibuka ang bibig para sabihin kay Rey Jhon na ayaw niya rito. Hindi niya kayang igalaw ang kamay niya para isarado ang pinto nang hindi na niya makita ang mukha ng binata. Hindi niya kayang ihakbang ang mga paa at tumakbo palayo rito.Anong nangyayari sa kaniya? Bakit hindi niya magalaw ang mga paa? Bakit hindi niya kayang ibuka ang bibig?Tinitigan niya lang si Rey Jhon at nanatiling hindi makagalaw. Tinitigan niya ang magandang mga mata ng binata. Pinagmasdan niyang maigi ang maiitim nitong mga mata na para bang hinihigop ang lahat-lahat sa kaniya. Parang may nais itong iparating na hindi niya kayang basahin.Pababa nang pababa ang kaniyang tingin at kinabisado ang lahat. Dumaan sa matangos nitong ilong, sa medyo mapula nitong pisngi, hanggang sa mapula nitong labi. Natural na mapula, parang pinahiran ng lipstick. Kaunti na lang ang mga lalaking ga
Nakatikom lang ang mga labi ni Gabriella kahit pa tudo ngiti ang Daddy niya at kinawayan pa siya nito. Wala siya sa mood na ngumiti kanina pero mas lumala pa ang tupak niya ngayon. Wala na talaga siya sa mood kahit pa ngumiti na lang ng peke, para bang hindi na niya kayang gawin ‘yon. Sinabihan siya ng Daddy niya na lumapit kaya wala siyang nagawa kun’di ang humakbang habang hinihiling na sana namamalikmata lang siya at mawala si Rey Jhon sa paningin niya. Alam naman niyang impossible iyon pero nagbabakasali pa rin siya.Marami naman sanang puwedeng manligaw sa kaniya, bakit si Rey Jhon pa talaga? Marami pa naman sanang single sa mundo pero bakit parang naubusan yata siya? Okay na sa kaniya kahit isa lang ang mata o hindi kaya isa lang ang ngipin, basta huwag lang si Rey Jhon. Huwag talaga dahil ikamamatay niya ‘yon. Makita nga lang ito ay sumasakit na ang ulo niya.Hindi kaya nasobrahan ka na sa kaartehan, Gabriella? Tanong ng utak niya.Hindi siya maarte, sadiyang iyon talaga ang k
Dumating ang araw na pinakahihintay ni Rey Jhon. Ang araw kung kailan hindi siya teacher at hindi niya estudyante ang dalagang gusto niyang ligawan. Ang araw kung kailan binabalak niyang pumunta sa bahay ng dalaga.Excited pa siyang nagbihis kanina at halos hindi niya kayang humiwalay sa salamin para lang masiguro na ready siyang humarap kay Gabriella. Iyong wala itong makitang maipipintas sa kaniya. Kilala niya ito mula pa noon, kahit pa buhok niya sa ilong ay kaya nitong laitin. Nadamay pa talaga ang nananahimik niyang buhok sa ilong.Wala na talagang atrasan ‘to kahit pa ilang beses ipagsigawan ni Gabriella na ayaw nito sa kaniya, na ayaw nitong makita siya. Kahit pa i-post pa nito sa lahat ng mga social media na meron ito, pero hindi siya nito mapipilit na hindi niya ituloy ang gusto niyang mangyari. Matagal na niya itong napag-isipan kaya hindi na talaga siya nito mapiligilan.Wala naman siyang ibang gusto kun’di ang magbati sila at bumalik sila sa dati. Ilang buwan niya nga ring
Kahit magsalubong pa ang mga kilay ni Gabriella ay hindi nagpapigil si Rey Jhon na gawin ang gusto niya. Kahit ano pang sabihin nito, buo na ang kaniyang pasya na gagawa siya ng paraan para mabalik sila sa dati at magkaroon ng 'sila'. Kung 'label' na lang ang kulang sa kanilang dalawa, gagawa siya ng paraan.Nagpalabas siya ng matamis na ngiti at nagpakawala ng hininga pagkatapos. Kaharap niya ang saradong pinto at handa na siyang hawakan ang door knob. Kanina pa nakalabas ang lahat ng mga estudyante sa computer laboratory kaya mag-isa na lang siya sa apat na sulok ng silid na ito.Agad na yumakap ang malamig na door knob sa kaniyang palad. Tila naging musika sa kaniyang pandinig ang ingay na nalikha ng door knob nang nabuksan niya ang pinto. Pero mas naging musika ang mga ingay nang pumalit ang mga tawa ng mga estudyante sa labas. May nagtatakbuhan at may mga nag-uusap na hinahaluan pa ng tawa. Pero nang makita siya ng mga bata, ang ilan ay tumahimik at yumuko. Pero ang iba ay kinaya
“Stop the car! Stop the car!” Patuloy pa rin sa pag-drive si Rey Jhon kahit pa feeling bida sa isang story ang kasama niya sa kotse at paulit-ulit na isinisigaw ang linyang ‘yon. Gusto niyang matawa pero tudo pagpipigil ang ginawa niya, ayaw niyang masaksihan ang pagpapalit ng anyo ni Gabriella at baka maging si Maleficent pa at magkaroon ng pakpak.“Ano ba, Rey Jhon! I said, stop the car!” sigaw na naman ni Gabriella at panay dabog pa.Pero hindi pa rin siya nagpatigil. Hindi siya papayag na matapos na naman ang araw na ito na hindi niya makakausap nang matino ang dalaga. Ilang araw na ba ang nasayang niya? Ngayon, sa mismong araw na ‘to, sa ayaw man ni Gabriella o sa hindi ay kailangan nilang mag-usap. Gusto niyang bumalik sila sa dati at ayaw niyang madagdagan pa ang paghihirap niya.“Where are we going? What the hell, Rey Jhon! Hindi na ‘ko natutuwa! Nauntog ka ba at nakalimutan mo kung saan ako nakatira?” Bumalot na naman sa buong kotse ang sigaw ng dalaga nang mapansin nitong