CHAPTER 1

ZENNARA

“Magpapakasal ka na,” para akong nabingi sa narinig kong sinabi sa akin ng daddy ko.

“M—Magpapakasal po?” nauutal na tanong ko sa kanya dahil hindi ako makapaniwala sa narinig ko. 

“Oo, magpapakasal ka kay Timothy.” sagot sa akin ni daddy.

“Daddy, hindi ko po siya kilala at hindi ko po siya mahal. I don't love him!” naiiyak na sambit ko. 

“Hindi ka pwedeng tumanggi. Wala kang karapatan na tumanggi sa nais namin,” galit na turan ni daddy sa akin.

“Kahit po ba hindi ko siya mahal? Bakit po? Bakit niyo po ba ito ginagawa sa akin, daddy?” umiiyak na tanong ko sa kanya.

“It’s for our business. Kapag naikasal ka sa isa sa mga Richmon ay makakabangon ang company natin. Kaya sundin mo na ako at ‘wag ka ng mag-inarte pa!” galit na turan niya sa akin.

“Paano po kung tumanggi po ako? Hindi ko po siya mahal. Hindi ko siya kilala kaya paano ako magpapakasal sa kanya? Please, don’t do this to me. Mom, dad please. Just let me marry the man that I love.” umiiyak na pakiusap ko sa kanila.

“You have no right to refuse,” pinal na desisyon ni daddy.

“Ito ang magiging kabayaran mo sa amin sa paghupkop namin sa ‘yo. Pinalaki ka namin kaya suklian mo ang kabutihan namin sa ‘yo,” galit na sambit ni mommy at iniwan na nila akong dalawa dito sa silid ko.

I’m adopted at nagpapasalamat ako sa kanila dahil pinalaki nila ako. Pero ni minsan ay hindi ko man lang naramdaman ang pagmamahal nila sa akin. Malamig ang pakikitungo nila sa akin kapag narito kami sa bahay.

Ngunit iba kapag nasa labas kami. Kapag nasa labas ay ipinapakita nila sa lahat kung gaano nila ako kamahal. Maraming tao ang nagsasabi na ang swerte ko dahil sila ang naging magulang ko. Pero masasabi ko nga ba na swerte ako? Siguro oo, dahil naibibigay nila ang lahat na kailangan ko. Pero hindi nila kayang ibigay ang pinaka-kailangan ko. At iyon ang pagmamahal.

Ang pagmamahal na dapat nararamdaman ng isang anak mula sa kanyang mga magulang. Gusto ko rin na maging normal. Maging normal na babae at maging normal na anak. Ang lahat ay kontrolado nila. Gusto ko lang naman ng pagmamahal. Minsan ay tinatanong ko ang sarili ko kung bakit pa nila ako inampon? Kung ganito lang pala ang gagawin nila sa akin.

Ano pa ang saysay ng pag-ampon nila kung hindi naman anak ang tingin nila sa akin? 

Ni hindi ko puwedeng ipakita na may nagugustuhan akong lalaki. Tapos ngayon ay bigla na lang nila akong ipapakasal sa lalaking hindi ko mahal. Sobrang nagulat ako sa nais nila. Umiyak ako ng umiyak hanggang sa nakatulog na lang ako. 

Kinabukasan ay nagulat ako dahil bigla na lang akong ginising ni mommy.

“Bumangon ka na d’yan!” Galit na sigaw sa akin ni mommy.

“Bakit po?” Naalimpungatan na tanong ko sa kanya.

“Anong bakit?! Bumangon ka na dahil mahuhuli na tayo sa simbahan.”

“Po? Simbahan po? Bakit po? Ano pong gagawin natin sa simbahan?” sunod-sunod at naguguluhan na tanong ko sa kanya.

“Ngayon kayo ikakasal ni Timothy.” Sagot niya sa akin.

“Mom?”

“Ano?! Hindi ka pa ba kikilos d’yan? Gusto mo ba na kaladkarin kita papunta sa banyo para maligo?!” Sigaw niya sa akin at bigla na lang akong kinaladkad papunta sa banyo.

“Mommy, nasasaktan po ako!” Umiiyak na sabi ko sa kanya dahil ang higpit ng hawak niya sa braso ko.

“Masasaktan ka lalo kapag kukupad-kupad ka!” sigaw na naman niya sa akin.

“Mommy, kaya ko naman po maligo mag-isa. Pangako po, bibilisan ko po.” Saad ko sa kanya.

“Dapat lang dahil nakakahiya kung tayo pa ang hihintayin nila.” Sabi niya sa akin at lumabas na siya.

Ako naman ay naligo na habang patuloy na tumatangis. Hindi ako makapaniwala na ganito niya ako gigisingin ngayon. Hindi na ba talaga anak ang turing niya sa akin. Binilisan ko ang kilos ko dahil ayaw kong magalit pa siya lalo sa akin.

Nang makalabas na ako sa banyo ay bigla na lang niyang binato sa mukha ko ang wedding gown na isusuot ko. 

“Bilisan mo ang kilos at ‘wag pabagal-bagal.” sabi niya sa akin bago siya lumabas sa room ko.

Umiiyak kong dinampot ang wedding gown at mabilis ko naman itong sinuot. May pumasok na babae at siya na ang naglagay ng make-up sa akin. Nang matapos na kami ay nakatulala lang akong nakatingin sa mukha ko sa salamin. Hindi ako makapaniwala na ikakasal na talaga ako ngayon.

Na ikakasal na ako sa lalaking hindi ko kilala. Sa lalaking hindi ko mahal. Ano nga ba ang tunay na kahulugan ng kasal? Kung hindi mo naman mahal ang lalaking papakasalan mo. May saysay pa ba ang buhay ko? Tanong ko sa sarili ko habang nakatingin pa rin sa salamin.

May pumatak na luha sa mga mata ko pero kaagad ko rin itong pinunasan. Ayaw kong magalit sa akin ang parents ko kapag nasira ang make-up ko. 

“Tanggapin mo na, tanggapin mo na ito na ang kapalaran mo ngayon. Umasa ka na lang na magiging maayos ang buhay mo.”

Lumabas na ako sa silid ko at tahimik na bumaba sa may hagdan. Hinihintay na nila ako. Kaya naman bumiyahe na agad kami papunta sa simbahan. Habang nasa daan ay marami ang sinasabi sa akin ng parents ko.

“Huwag na ‘wag mo akong ipahiya sa mga Richmon dahil malilintikan ka sa akin. Nakikinig ka ba sa akin?” pagbabanta sa akin ni daddy.

“Opo,” sagot ko sa kanya at tumingin an lang ako sa labas ng bintana.

Nang makarating na kami sa simbahan ay nagtataka ako dahil wala pa ang groom. Isa o dalawang oras na akong naghihintay pero wala siya. Katunayan ay naiinip na ang mga magulang ko at panay mura na lang ang naririnig ko na lumalabas sa bibig ng daddy ko.  Hanggang sa may dumating na isang lalaki na nagpakilalang secretary siya ni Timothy Richmon. May pinapirmahan siya sa akin na mga papel.

“Sign it,” utos niya sa akin.

Balak ko pa sanang basahin ngunit nagmamadali na ang parents ko kaya pinirmahan ko na lang ito lahat. At sa isang iglap ay kasal na ako sa lalaking Richmon kahit pa hindi siya dumating sa araw ng kasal naming dalawa. Ang bilis ng pangyayari dahil isa na akong ganap na Mrs. Richmon kahit pa ako lang mag-isa dito sa simbahan.

*****

2 years later…                                                                                                                             

Ngayon ang araw na uuwi na ang asawa ko. Masaya ako at pinaghandaan ko ito. Sa loob ng dalawang taon ay hindi pa kami nagkita na dalawa. Hindi naman niya ako pinabayaan. Minsan ay pumupunta sa bahay ang kanyang secretary para kumustahin ako at ibigay ang lahat ng kailangan ko.

Sa loob ng dalawang taon ay kumportable naman ang buhay ko kahit pa mag-isa ako. Tahimik ang buhay ko dahil hindi naman ako binibisita ng parents ko. Kapag pupunta ako sa kanila ay ayaw nila dahil sa busy raw sila. Nakaahon na kasi ang negosyo namin at dahil ‘yon sa tulong ng asawa ko.

He’s very busy kaya hindi na ito nakauwi sa Pilipinas. Suot ang isang simpleng bestida ay bumiyahe na ako papunta sa airport. Habang papasok ako sa airport ay kinakabahan ako ng sobra. Kaya naman nagdesisyon ako na pumunta muna sa restroom.

Nang palabas na ako ay nagulat ako dahil may bigla na lang humila sa akin na lalaki at dinala ako sa isang madilim na lugar.

“A–Anong gagawin mo sa akin?” natatakot na tanong ko sa kanya.