CHAPTER 5

ZENNARA

“T–Timothy?” tanong ko sa sarili ko.

Limang taon na ang lumipas pero sigurado ako na siya si Timothy na siya ang dati kong asawa. Hindi ako maaaring magkamali. Siya nga ang ex-husband ko kahit pa isang beses ko lang siyang nakita noon.

“Honey, sinaktan niya ako.” umiiyak na sumbong ng babae.

“Anong ginawa mo sa asawa ko?” galit na tanong niya sa akin.

“Siya ang unang nanakit,” sagot ko sa kanya at nakatingin ng diretso sa mga mata ko.

“Is that true?” tanong niya sa babae.

“No, siya ang unang nanakit sa akin. Nakikita mo ba itong damit ko. Ang anak niya ang may gawa nito.” sagot ng babae at napatingin naman si Timothy sa damit ng babae.

“Ibibili na lang kita ng bago,” sabi niya sa babae.

“No, honey gusto ko na siya ang bumili ng bagong damit ko. Ang anak niya ang may kasalanan kaya dapat lang na siya ang magpalit nito.”

“Miss, pay her dress. Bayaran mo ang maruming damit ng asawa ko.” sabi niya sa akin.

Kumunot ang noo ko. Hindi ba niya ako nakikilala? Tanong ko sa sarili ko. Kung sabagay ay sino ba ako para maalala niya. Sa loob ng dalawang taon naming pagsasama ay hindi naman niya ako tinuring na asawa at nagkita lang kami noong pinapirma niya ako ng divorce papers.

Pero habang nakatingin ako sa kanya ay parang may kakaiba sa kanya. Parang may kamukha siya pero hindi ko lang maisip sa ngayon.

“Why are you staring at my husband? May gusto ka ba sa kanya?” galit na tanong sa akin ng babae.

“Hindi ko babayaran ang damit dahil walang kasalanan ang anak ko. Puwede nating tingnan ang CCTV footage. At kung sakali nga na may mali ang anak ko ay babayaran ko ang damit niya.” lakas loob na sabi ko kay Timothy.

“Honey, kanina pa siya. Paulit-ulit niyang pinapamukha sa akin na sinungaling ako,” umiiyak pa rin ito.

“Alam mo, Miss magbayad ka na lang para matapos na ito. You’re wasting our time.” sabi niya sa akin.

“Wasting your time? O time ko? Alam niyo kung busy kayo, busy rin akong tao. Pagod ako sa flight ko and please lang hindi lahat ng tao ay dapat inaapi niyo lalo na ang bata. Babayaran ko kayo? Pero paano naman ang anak ko na sinipa at sinaktan ng asawa mo? Anong laban sa kanya ng five year old na bata?” galit na tanong ko sa kanya.

Naging tahimik ito. Tumingin siya sa akin pero umiwas ako ng tingin.

“If that’s the case, here’s the check. Para matapos na ito,” sabi niya at may inilabas itong tseke.

Naglakad ito papunta sa akin. At habang papalapit siya sa akin ay umaatras naman ako. Para siyang hari kung maglakad. Nag-uumapaw ang kagwapuhan niya at kapangyarihan. He looks intimidating na para bang siya ang tao na kailangan kong iwasan. Ang taong hindi ko gugustuhin na makasalubong.

“Tanggapin mo na ang pera at ‘wag kang magpapakita sa amin. Dahil sa susunod ay hindi na ako magpapakita ng awa sa ‘yo. May kasalanan man o wala ang asawa ko ay sa tingin mo sino ang paniniwalaan ko? Take this money at umalis ka na sa harapan ko.” malamig na sabi niya sa akin.

Nilagay niya sa kamay ko ang tseke. At nang tingnan ko ay one hundred thousand ang nakalagay dito. Galante pala siyang tao. Alam ko ang ginagawa niya. Gusto na niya itong matapos dahil ayaw niyang masira ang reputasyon niya.

“Lumipas man ang mga taon ay masama ka pa ring tao. I don’t need your money,” sabi ko sa kanya at pinunit ko ang tseke sa harapan nila. 

Tumalikod ako at naglakad palayo. Iniisip ko kung ano ba ang saysay ng pakikipagtalo ko sa kanila. Para saan at nakikipagtalo ako? Alam ko na kahit ako pa ang tama ay walang magbabago. Ang mayaman ay mayaman at ang tingin nila sa sarili nila ay mas mataas sila sa kahit na sino. Sasayangin ko lang ang oras ko sa kanila.

Nang makarating na ako sa labas ay tinawagan ko na ang kaibigan ko kaya inabangan ko na lang sila. Pagpasok ko sa loob ng sasakyan ay kaagad akong tinanong ng anak ko. 

“Okay lang po ako. Ikaw nasaktan ka ba?” nag-aalala na tanong ko kay Zevi.

“I’m okay, mommy. Hindi naman po masakit ang kurot at sipa niya. Para lang pong kagat ng langgam.” sagot niya sa akin dahilan para bigla na lang tumulo ang luha ko.

Ni minsan ay hindi ko sinaktan ang mga anak ko. Pero ibang tao lang ang gagawa. Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko man lang ito napigilan. Ang sakit sa puso na wala akong nagawa. Pero pinapangako ko na ito na ang huling beses na may mananakit sa mga anak ko dahil hindi na ito mauulit pa.

“Mommy, don’t cry. Okay lang po ako,” nakangiti na sagot sa akin ni Zevi at tinuyo ang mga luha na pumapatak sa mga mata ko.

“Sorry, baby. Sorry kung late si mommy. Sorry dahil nasaktan ka,” sabi ko sa kanya.

“Mommy, wala ka pong kasalanan. Bad lang po talaga ang babae ‘yon,” sabi sa akin ng anak ko.

Hinaplos ko ang pisngi niya at ganun rin ang mukha ng isa kong anak.

“Ano man ang mangyari ay palagi ko kayong ipagtatanggol. Mahal na mahal ko kayong dalawa,” sabi ko sa kanila.

“We love you, mom.” malambing na sabi nila at niyakap nila ako.

Kaagad namang gumaan ang pakiramdam ko sa ginawa nila sa akin. Iba talaga ang binibigay na saya sa akin ng mga anak ko.

Nang makarating na kami sa bahay na titirhan namin ay naka-hinga na ako ng maluwag. As long as nasa tabi ko ang mga anak ko ay magiging malakas ako at magiging maayos ang lahat.

Dahil sa pagod sa byahe ay mabilis na natulog ang kambal kong anak. Nakatingin lang ako sa kanila habang mahimbing silang natutulog. At habang pinagmamasdan ko sila ay hindi ko maiwasan na mag-isip.

Kahit pa anong gawin ko ay bumabalik sa alaala ko ang mukha ni Timothy. Noong naghiwalay kami ay iyon na ang una at huli na nakita ko siya. Kaya halos hindi ko rin matandaan ang mukha niya. Pero kanina ay alam ko na siya ‘yon.

May asawa na siya ngayon at mukha naman siyang masaya. Ang swerte, ang swerte ng asawa niya dahil kasama niya ito. Hindi  tulad sa akin na mag-isa ako palagi sa bahay.

Pero ano nga ba ang aasahan ko dahil hindi naman niya ako mahal at ganun rin ako sa kanya. Pero kanina ko pa iniisip.

“Hindi ba talaga niya ako namukhaan? Hindi ba niya ako kilala?” tanong ko sa sarili ko.