CHAPTER 7

ZENNARA

“Tanga ka b—Zennara?”

Halatang nagulat siya na muli akong makita. Na para bang nakakita siya ng multo sa nakikita niya ngayon.

“Kumusta ka na, mommy?” tanong ko sa kanya.

“B–Buhay ka?”

“Dapat po ba patay na ako? Hindi ka po ba masaya na nakabalik na ako?” nakangiti na sabi ko at niyakap ko siya pero bigla na lang niya akong tinulak.

“Huwag mo nga akong hawakan.”

“Wala naman po akong nakakahawang sakit. Galit pa rin po ba kayo sa akin? Limang taon na po ang lumipas, mommy.” sabi ko sa kanya.

“Dahil sa ‘yo kaya nawala ang lahat sa amin. Wala kang utang na loob,” sabi niya sa akin.

“Mommy, tinuring niyo man lang ba akong anak?” tanong ko sa kanya.

“Hindi,” mabilis na sagot niya sa akin.

Inaasahan ko na ito na ang magiging sagot niya sa akin kaya hindi ganun kasakit. Simula ng bumalik ako dito ay ihinanda ko na ang sarili ko. Sa loob kasi ng limang taon ay hindi man lang siya nagbago. Wala pa rin pa lang nagbago sa ugali niya.

“Sige po, mauna na ako sa inyo.” sabi ko sa kanya at