“Huy, Natalie.” Tinabig siya ni Nilly. “Dito ba papunta yang sasakyan na ‘yan?” Isang itim na Range Rover ang tinutukoy ni Natalie. Paroon nga ito sa kinatatayuan nila. Dahil naglalakad sila habang naghihintay ng masasakyan, tila sinabayan din sila ng sasakyan na iyon. “Nilly, nagbook ka ba ng Uber? Ito na siguro ‘yon.”“Ha, sabi mo magtaxi na lang tayo. Hindi ako nag-book.” Ilang sandali pa ang lumipas, sinusundan pa din sila ng sasakyan. Hindi na kumportable si Natalie kaya hindi na siya nakatiis. Hindi fully tinted ang salamin sa harapan kaya sinilip na niya kung sino ang driver ng sasakyan, mabagal lang naman ang patakbo nito kaya pwede niyang gawin iyon. Pero bago pa niya magawa ay tumigil na ito at bumaba si Isaac. “Nat, saan ang punta niyo? Ang dami niyo namang dala. Ganito na lang, sumakay na kayo. Sabi ni sir, ihahatid daw namin kayo.” Binuksan pa nito ang trunk compartment ng sasakyan kung saan ilalagay ang mga suitcase na dala nila. “Hindi na. Kaya na namin, Isaac.
Magkalapit ang mga mukha nilang dalawa dahil hinablot ni Natalie ang album sa mga kamay ni Mateo. Kitang-kita din niya na hindi ito natutuwa sa ginawa niya pero wala siyang pakialam. Para kay Mateo, ang pinapakitang kagaspangan ni Natalie ay dahil pa din sa bracelet. Bilang lalaki, batid din niyang hindi niya naipaliwanag ang tungkol doon ng maayos kaya ito nagkakaganoon. Bumuntong hininga muna siya bago nagpatuloy. “Nat, look…inaamin kong nagkamali ako sa bracelet. Pero may hindi ka naiintindihan---para sayo talaga ‘yon.” Ikinagulat ito ni Natalie. Halata sa boses ni Mateo na may pag-aalangan ito. Kung bakit nito ibinabalik ang tungkol sa bracelet ay wala siyang ka-ide-ideya. “Anong…anong sinabi mo?” Hindi siya makapaniwala na nagpapaliwanag sa kaniya si Mateo Garcia. Umismid ito. “Narinig mo kung anong sinabi ko! Hindi ka bingi, Natalie.” Minsan lang magpaliwanag ng ganito si Mateo. Hindi siya sanay na nagpapaliwanag at ngayon ay gustong ipa-ulit sa kaniya ni Natalie ang si
Ang preparasyong ipinangako ni Drake kay Chandon ay hindi basta-basta. Hindi lang siya basta naghanap ng bagong libingan para sa nanay ni Natalie, sinigurado din nito na maayos at maganda ang bagong paghihimlayan ni Emma. Maganda ang sementeryong napili niya at malawak, may mapagtatambayan pa sila kapag bibisita. May mga puting bulaklak din doon at may pari para magmisa. Sa araw na muling ililibing ito, naroon na si Drake nang dumating sina Natalie, Nilly at Chandon. Hindi ito inaasahan ni Natalie kaya napatigil siya sa paglalakad nang makita si Drake na mukhang hinihintay sila. Nagtama ang kanilang mga mata pero agad din namang binawi ito ni Natalie. “Hala, anong ginagawa niya dito?” Tanong ni Nilly na halos pandilatan si Drake. “Aba, malay ko.” Pagtatanggi pa ni Chandon. Kahit na dama niya na hindi siya tanggap sa lugar na iyon, hindi pa din nagpatinag si Drake. “Andito ako kasi gusto kong magpakita ng respeto kay tita Emma. Wala ako nang una siyang inilibing at hindi ko rin
“Anong ginawa ni Natalie at bakit may regalo siya sa akin? Bakit nag-iba yata ang ihip ng hangin?” Tanong ni Mateo sa sarili. Nagulat siya dahil sa huling sinabi ng babae. Tsaka niya tiningnang muli ang t-shirt na bigay nito. “Ikaw ang nagtahi nito?” “Um…oo…” Hindi maintindihan ni Natalie kung bakit ganoon ang reaksyon ni Mateo. Kung bakit parang gulat na gulat ito na kaya niyang gumawa ng damit. Kung sabagay, iilan lang naman ang nakakaalam ng tinatago niyang talento. Ang namayapa niyang ina ay isang magaling na fashion designer. May studio ito dati, noong maliit pa si Natalie, madalas niyang pinapanood ang ina habang nagtatahi ito gamit ang mga kamay. Kahit na maaga itong nawala, naituro na ni Emma ang mga basic skills ng pananahi sa anak. Magaling si Natalie, marahil ay namana nga niya ang galing ng ina. Ang pananahi ng simpleng t-shirt ay madali para sa kaniya. Tahimik lang si Mateo pero sa loob-loob niya---talagang nasupresa siya. Hindi niya lubos akalain na ginawa ito ng
Nasa art exhibit na sina Irene at Mateo. Maraming tao at gaya ng inaasahan ng babae, mababato siya doon. Hindi rin maganda ang mood ni Mateo. Pinapasadahan ng mga tingin ni Mateo ang iba’t-ibang uri ng paintings na naka-display doon. Naroroon man ang pisikal niyang katawan, ang isipan naman niya ay wala sa exhibit na iyon. Sa bawat painting na pinagmamasdan niya, ang imahe ni Natalie na nakangiti kanina at walang pakialam ay paulit-ulit niyang nakikita. “Mateo,” tinabig na siya ni Irene para mapansin niya ito. May pag-aalala sa mga mata nito. “Trabaho pa din ba ang iniisip mo? O masakit ang sugat mo?” “It’s neither, Irene.” Hindi na napigilan ni Mateo ang sarili. “What?” Walang pakialam si Natalie sa kaniya. Pero bakit tila apektado siya. Oo, mag-asawa sila, pero alam nilang pareho kung ano lang ang namamagitan sa kanila. Mag-asawa sila sa papel. At malapit ng magtapos ang relasyon nilang iyon. Si Irene ang kasama niya at siya ang babaeng gusto niyang makasama hanggang pagta
“Ako? Iniimbitahan mo akong mag-dinner?” Hindi talaga magawang maintindihan ni Natalie kung ano ang trip ni Mateo kahit anong pilit niya. “Hindi ka na pwedeng lumabas, Mateo. Unang-una, lumabas ka na kanina para makipag-date sa nobya mo. Pinalampas ko na iyon, dahil sabi mo importante iyon. Pero bilang doktor mo, hindi ako pwedeng lumabas kasama ka. Paglabag iyon sa code of conduct ko.” “Nat, marami tayong dapat na pag-usapan.” Naging seryoso ito. “Ang sagot lang sa tanong ko ay oo o hindi.” Napalunok si Natalie. “Kakain lang naman, diba?” Hindi magawang tumanggi ni Natalie lalo na at naging seryoso na ito. Bukod pa doon ay may bahagi ng pagkatao niya na gustong malaman kung bakit siya niyaya nitong mag-dinner. Pakiramdam niya ay importante ang gabing ito. “Pumapayag ka na?” Muling tanong nito. “Oo nga.” Sumilay ang tipid na ngiti sa labi nito. “Okay, magkita na lang tayo mamaya sa kwarto ko. Ayaw mo namang paalisin ako ulit ng ospital.” … Ang kwarto ni Mateo Garcia a
“Hmm,” napansin n ani Irene ang nakahandang mesa. May dalawang plato, kaya kunot ang noo nito nang tanungin ang nobyo. “May ibang tao ba dito?” Hindi naman kasi alam ni Mateo na maka-cancel ang shooting nito ngayong gabi. Lalong hindi naman para kay Irene ang hinanda niyang dinner. Kung alam lang niya, sana pala ay nagpumilit na lang siya na sa labas na lang sila maghapunan ni Natalie. Naiinis siya sa pagsulpot nito ng walang pasabi. Pero hindi naman niya pwedeng sabihin ang totoo kaya kailangan niyang makaisip agad ng kapanipaniwalang rason. “Para sa amin ni Isaac yan. Hindi pa lang siya dumarating.” “Oh, I see.” Tsaka pa lamang nakahinga ng maluwag si Irene. Ang una niyang inisip ay baka may babaeng kasama si Mateo at kakain pa lang sila. Mabuti na lang at si Isaac lang pala ang kasama nitong kumain. Humila siya ng isa pang upuan. “Alam mo, boring kumain nang kayo lang. Samahan ko na kayo, okay?” Nanatiling nakatayo si Mateo, napansin na naman ito ni Irene. “Ayaw mo bang umup
Nakahawak pa din si Mateo sa kamay ni Natalie. Gusto na niyang umalis pero hindi niya magawa. “'yong kamay ko…pwede pakibitawan tsaka, pwede na ba akong umalis? May lakad ako.” “Saan?” Nakasimangot na ang lalaki at hindi nagustuhan ni Natalie ang tono ng pananalita nito. Hindi niya maitago sa mukha ang disgust sa inaasta ni Mateo. “Teka, bakit ka nagmamaasim dyan? Eh, ikaw ‘tong nagyayang maghapunan tapos pinapasok mo ako sa banyo ng humigit kumulang isa o dalawang oras. Diba, dapat ako ang magalit?” Nagulat si Mateo at wala siyang naisagot. Hindi din niya alam bakit bigla na lang nawala ang pasensya niya at nagalit siya gayong tama naman ito dahil sino nga naman ang hindi magagalit kapag pinapasok ka sa banyo para magtago? Nabigla siya ng mga oras na iyon at aminado siyang mali ang ginawa niya. “Hey,” sabi ni Natalie sa kaniya. “Hindi naman ako galit. Naiintindihan ko. Natural na maging ganoon ang reaksyon mo. Priority lagi dapat ang girlfriend kaya no worries.” Para kay M