Ngayong magkaharap na sila, tsaka lamang pinakawalan ni Natalie ang mapait na tawang kanina pa niya pinipigilan bago mag-umpisa sa mga gusto niyang sabihin kay Mateo. “Nagkamali ako. Inisip kong para sa akin ang bracelet na ‘yan. Sana sinabi mo sa akin na mali ako para hindi mo na kailangang ibigay pa sa akin.” “Ha?” Hindi pa tapos sa mga gusto niyang iparating si Natalie. “Mr. Garcia, please lang. Sa susunod, huwag kang mamimigay ng mga bagay na ganito. Tingnan mo tuloy kung anong nangyari…kinuha ko ang para sana sa nobya mo tapos kailangan mo pang bumili tuloy ng bago. Oo, alam kong mayaman kayo, pero hindi ba sobrang abala ‘yon?” Naiwang nagiisip si Mateo habang papalabas si Natalie. Nagpagtagpi-tagpi na niya ang mga nangyari ng mabilis. Maaring nagkita sina Natalie at Irene. Hindi mahalaga kung saan at paano nagkita ang dalawa para sa kaniya. Ang bumabagabag kay Mateo ngayon ay kung bakit ganoon na lamang ang reaksyon ni Natalie. Ang bracelet na iyon ay para sa kaniya naman
“Huy, Natalie.” Tinabig siya ni Nilly. “Dito ba papunta yang sasakyan na ‘yan?” Isang itim na Range Rover ang tinutukoy ni Natalie. Paroon nga ito sa kinatatayuan nila. Dahil naglalakad sila habang naghihintay ng masasakyan, tila sinabayan din sila ng sasakyan na iyon. “Nilly, nagbook ka ba ng Uber? Ito na siguro ‘yon.”“Ha, sabi mo magtaxi na lang tayo. Hindi ako nag-book.” Ilang sandali pa ang lumipas, sinusundan pa din sila ng sasakyan. Hindi na kumportable si Natalie kaya hindi na siya nakatiis. Hindi fully tinted ang salamin sa harapan kaya sinilip na niya kung sino ang driver ng sasakyan, mabagal lang naman ang patakbo nito kaya pwede niyang gawin iyon. Pero bago pa niya magawa ay tumigil na ito at bumaba si Isaac. “Nat, saan ang punta niyo? Ang dami niyo namang dala. Ganito na lang, sumakay na kayo. Sabi ni sir, ihahatid daw namin kayo.” Binuksan pa nito ang trunk compartment ng sasakyan kung saan ilalagay ang mga suitcase na dala nila. “Hindi na. Kaya na namin, Isaac.
Magkalapit ang mga mukha nilang dalawa dahil hinablot ni Natalie ang album sa mga kamay ni Mateo. Kitang-kita din niya na hindi ito natutuwa sa ginawa niya pero wala siyang pakialam. Para kay Mateo, ang pinapakitang kagaspangan ni Natalie ay dahil pa din sa bracelet. Bilang lalaki, batid din niyang hindi niya naipaliwanag ang tungkol doon ng maayos kaya ito nagkakaganoon. Bumuntong hininga muna siya bago nagpatuloy. “Nat, look…inaamin kong nagkamali ako sa bracelet. Pero may hindi ka naiintindihan---para sayo talaga ‘yon.” Ikinagulat ito ni Natalie. Halata sa boses ni Mateo na may pag-aalangan ito. Kung bakit nito ibinabalik ang tungkol sa bracelet ay wala siyang ka-ide-ideya. “Anong…anong sinabi mo?” Hindi siya makapaniwala na nagpapaliwanag sa kaniya si Mateo Garcia. Umismid ito. “Narinig mo kung anong sinabi ko! Hindi ka bingi, Natalie.” Minsan lang magpaliwanag ng ganito si Mateo. Hindi siya sanay na nagpapaliwanag at ngayon ay gustong ipa-ulit sa kaniya ni Natalie ang si
Ang preparasyong ipinangako ni Drake kay Chandon ay hindi basta-basta. Hindi lang siya basta naghanap ng bagong libingan para sa nanay ni Natalie, sinigurado din nito na maayos at maganda ang bagong paghihimlayan ni Emma. Maganda ang sementeryong napili niya at malawak, may mapagtatambayan pa sila kapag bibisita. May mga puting bulaklak din doon at may pari para magmisa. Sa araw na muling ililibing ito, naroon na si Drake nang dumating sina Natalie, Nilly at Chandon. Hindi ito inaasahan ni Natalie kaya napatigil siya sa paglalakad nang makita si Drake na mukhang hinihintay sila. Nagtama ang kanilang mga mata pero agad din namang binawi ito ni Natalie. “Hala, anong ginagawa niya dito?” Tanong ni Nilly na halos pandilatan si Drake. “Aba, malay ko.” Pagtatanggi pa ni Chandon. Kahit na dama niya na hindi siya tanggap sa lugar na iyon, hindi pa din nagpatinag si Drake. “Andito ako kasi gusto kong magpakita ng respeto kay tita Emma. Wala ako nang una siyang inilibing at hindi ko rin
“Anong ginawa ni Natalie at bakit may regalo siya sa akin? Bakit nag-iba yata ang ihip ng hangin?” Tanong ni Mateo sa sarili. Nagulat siya dahil sa huling sinabi ng babae. Tsaka niya tiningnang muli ang t-shirt na bigay nito. “Ikaw ang nagtahi nito?” “Um…oo…” Hindi maintindihan ni Natalie kung bakit ganoon ang reaksyon ni Mateo. Kung bakit parang gulat na gulat ito na kaya niyang gumawa ng damit. Kung sabagay, iilan lang naman ang nakakaalam ng tinatago niyang talento. Ang namayapa niyang ina ay isang magaling na fashion designer. May studio ito dati, noong maliit pa si Natalie, madalas niyang pinapanood ang ina habang nagtatahi ito gamit ang mga kamay. Kahit na maaga itong nawala, naituro na ni Emma ang mga basic skills ng pananahi sa anak. Magaling si Natalie, marahil ay namana nga niya ang galing ng ina. Ang pananahi ng simpleng t-shirt ay madali para sa kaniya. Tahimik lang si Mateo pero sa loob-loob niya---talagang nasupresa siya. Hindi niya lubos akalain na ginawa ito ng
Nasa art exhibit na sina Irene at Mateo. Maraming tao at gaya ng inaasahan ng babae, mababato siya doon. Hindi rin maganda ang mood ni Mateo. Pinapasadahan ng mga tingin ni Mateo ang iba’t-ibang uri ng paintings na naka-display doon. Naroroon man ang pisikal niyang katawan, ang isipan naman niya ay wala sa exhibit na iyon. Sa bawat painting na pinagmamasdan niya, ang imahe ni Natalie na nakangiti kanina at walang pakialam ay paulit-ulit niyang nakikita. “Mateo,” tinabig na siya ni Irene para mapansin niya ito. May pag-aalala sa mga mata nito. “Trabaho pa din ba ang iniisip mo? O masakit ang sugat mo?” “It’s neither, Irene.” Hindi na napigilan ni Mateo ang sarili. “What?” Walang pakialam si Natalie sa kaniya. Pero bakit tila apektado siya. Oo, mag-asawa sila, pero alam nilang pareho kung ano lang ang namamagitan sa kanila. Mag-asawa sila sa papel. At malapit ng magtapos ang relasyon nilang iyon. Si Irene ang kasama niya at siya ang babaeng gusto niyang makasama hanggang pagta
“Ako? Iniimbitahan mo akong mag-dinner?” Hindi talaga magawang maintindihan ni Natalie kung ano ang trip ni Mateo kahit anong pilit niya. “Hindi ka na pwedeng lumabas, Mateo. Unang-una, lumabas ka na kanina para makipag-date sa nobya mo. Pinalampas ko na iyon, dahil sabi mo importante iyon. Pero bilang doktor mo, hindi ako pwedeng lumabas kasama ka. Paglabag iyon sa code of conduct ko.” “Nat, marami tayong dapat na pag-usapan.” Naging seryoso ito. “Ang sagot lang sa tanong ko ay oo o hindi.” Napalunok si Natalie. “Kakain lang naman, diba?” Hindi magawang tumanggi ni Natalie lalo na at naging seryoso na ito. Bukod pa doon ay may bahagi ng pagkatao niya na gustong malaman kung bakit siya niyaya nitong mag-dinner. Pakiramdam niya ay importante ang gabing ito. “Pumapayag ka na?” Muling tanong nito. “Oo nga.” Sumilay ang tipid na ngiti sa labi nito. “Okay, magkita na lang tayo mamaya sa kwarto ko. Ayaw mo namang paalisin ako ulit ng ospital.” … Ang kwarto ni Mateo Garcia a
“Hmm,” napansin n ani Irene ang nakahandang mesa. May dalawang plato, kaya kunot ang noo nito nang tanungin ang nobyo. “May ibang tao ba dito?” Hindi naman kasi alam ni Mateo na maka-cancel ang shooting nito ngayong gabi. Lalong hindi naman para kay Irene ang hinanda niyang dinner. Kung alam lang niya, sana pala ay nagpumilit na lang siya na sa labas na lang sila maghapunan ni Natalie. Naiinis siya sa pagsulpot nito ng walang pasabi. Pero hindi naman niya pwedeng sabihin ang totoo kaya kailangan niyang makaisip agad ng kapanipaniwalang rason. “Para sa amin ni Isaac yan. Hindi pa lang siya dumarating.” “Oh, I see.” Tsaka pa lamang nakahinga ng maluwag si Irene. Ang una niyang inisip ay baka may babaeng kasama si Mateo at kakain pa lang sila. Mabuti na lang at si Isaac lang pala ang kasama nitong kumain. Humila siya ng isa pang upuan. “Alam mo, boring kumain nang kayo lang. Samahan ko na kayo, okay?” Nanatiling nakatayo si Mateo, napansin na naman ito ni Irene. “Ayaw mo bang umup
Hindi man magsalita si Mateo, alam n ani Isaac na hindi na ito natutuwa sa pagdaan ng mga oras. Likas na maikli ang pasensya ng boss niya at hindi ito sanay na naghihintay. Dalawang tasa na ng matapang na kape ang naubos nito ngunit imbes na maging aktibo ito---tila lalong lumalim ang inis sa bawat galaw ng kamay ng malaking orasan na nakasabit sa pader.Hindi maisatinig ni Isaac pero hindi niya maiwasang magtanong. “Ano bang ginagawa ni Natalie? Sinasadya ba talaga niyang subukin ang pasensya ni sir?”Palubog na ang araw at humahaba na ang mga anino sa lobby ng family court, wala pa ring pinagbago, mabigat at tahimik pa rin ang atmospera doon. Paminsan-minsan ay sinisira ng malakas na pag-ring ng telepono ni Natalie ang katahimikan. Ngunit, ganoon pa rin. Wala pa ring sagot.**Alas singko na ng matapos ang kabuuan ng operasyon.“Naku po!” bulong ni Natalie sa sarili. Malakas ang kabog ng dibdib niya. Nagmadali siyang maligo at magbihis. Pagkatapos ay tinungo ang opisina para kunin a
Maagang nagising si Natalie. Magiging abala siya buong maghapon kaya napagpasyahan niyang simulant ang araw ng mas maaga kaysa nakasanayan niya. Abala siya sa pagsuot ng uniporme sa trabaho nang mag-vibrate ang telepono niya. Nang makita niya ang pangalan ng tumatawag, saglit siyang natigilan bago sagutin ang tawag.“Hello?”[Natalie,] mahinahon na bungad sa kanya ni Jose Panganiban sa kabilang linya. [May oras ka ba mamayang hapon? Kung oo,Kung oo, pwede na nating puntahan ang family court para tapusin ang proseso.]Parang malamig na simoy ng hangin ang mga salitang iyon kay Natalie. Alam niyang mabilis na abogado si Jose Panganiban pero hindi niya inakalang mabilis din pala ito.“Ang bilis naman.”Sa palagay ni Natalie ay naging epektibo ang pag-arte ni Irene kagabi kaya hindi na nag-aksaya ng oras pa si Mateo at sinimulan na ang lahat. Ang isiping iyon ay nag-iwan ng bigat sa kanyang dibdib, ngunit maagap naman niyang napigilan.Sa mahinahong tono, may sagot si Natalie. “Sure, may
“Magalit ka na lang, saktan mo ako. O maglabas ka ng sama ng loob, murahin mo ako---matatanggap kong lahat ‘yon. Pero hindi ito. Huwag ito, Nat. Hindi ko kakayanin! Hindi ko tatanggapin! Please, huwag mong gawin sa akin ito!” Nanginginig na pakiusap ni Drake. Puno ng desperasyon ang bawat salitang binitawan.“Drake,” malumanay na sagot ni Natalie. Nagningning ang mga mata dahil sa luhang hindi niya pinapayagang bumagsak habang magkatitig sila. “Kumalma ka muna. Pakinggan mo ako, okay?”Ang pagkakasabi ni Natalie ay banayad, halos nakakaaliw ngunit hindi rin makaila na naroon ang distansya. Labis itong naghatid ng kirot sa puso ni Drake ngunit tumango pa rin siya kahit alanganin. Pilit niyang pinipigilan ang bagyo ng damdaming nag-aalimpuyo sa loob niya.Sa hindi kalayuan, isang itim at magarang sasakyan ang nakaparada sa kanto. Mababa ang huni ng makina, ang nakasakay ay nagmamasid lang. Nasa likuran si Mateo---ang kanyang matalas na mga mata ay naka-focus sa dalawang pigurang nakatay
Biglang tumigas ang mga matalim na linya sa mukha ni Mateo at ang dati niyang matatag na tingin ay nagpakita ng alinlangan. Ang mga sinabi ni Irene sa kanya ay may bigat at bumalot sa kanya kaya saglit siyang nagdalawang-isip. Madali ang magsinungaling, ngunit kapag tungkol kay Natalie ang usapan, tila imposible para sa kanya ang maging mapanlinlang.“Irene,”mahinahon niyang simula, kalmado ang boses ngunit mahina. “Minsan siyang naging asawa ko. Kung may mangyari sa kanya o kung maging mahirap ang buhay niya, hindi ko pwedeng balewalain ‘yon. Naiintindihan mo ba ang ibig kong sabihin?”Natigilan si Irene, ang hininga at tila naputol habang ang mga salita ni Mateo ay parang malamig na hangin na dumampi sa balat niya. Ang katapatan ni Mateo ay parang espadang matalim na humiwa sa kanyang humihinang kumpyansa.“P-pero…paano naman ako?” Nagawa niyang itanong sa nanginginig na boses, hayag ang kanyang kahinaan.Napabuntong-hininga si Mateo, parang pagod na ito. “Irene, ikaw ang pinili ko.
Magkaibang-magkaiba ang dalawang babae. Kung anong ikinakalma, ikinahinahon at itinatag ni Natalie, ay siyang kabaligtaran naman ng galit na galit na reaksyon ni Irene. Hinahayaan lang ni Natalie na maglabas ng sama ng loob ang babae. Sa totoo lang, nauunawaan niya kung ano ang pakiramdam ng makita ang kasintahan kasama ang ex nito---ngunit hindi din naman siya santo. May hangganan ang kanyang simpatya.“Hindi ako lapit ng lapit sa nobyo mo,” paliwanag ni Natalie. Nanatili pa rin siyang kalmado. “Sa maniwala ka o hindi, nagkataon lang talaga.”“Ha!” Muling tumawa ng mapait at nakakainsulto si Irene, napailing din ito at muling tumaas ang boses dahil hindi pa rin ito naniniwala. “Talaga lang, ha? Kung ganoon, ipaliwanag mo nga sa akin kung bakit ang tagal mong pirmahan ang mga papeles ng diborsyo kung wala ka talagang pakialam at talagang nagkataon lang ‘to.”Natigilan si Natalie, nabigla siya sa narinig at nalipat ang mga nagtatanong niyang mata kay Mateo.“Irene, kasalanan ko ‘yon,”
Hindi nagkamali si Mateo, makalipas ang limang minuto, muling bumalik si Natalie. Ang una niyang tinapunan ng tingin ay si Mateo. Naabutan pa niyang tila pinariringan ng lalaki si Drake kaya agad itong tumigil at ibinaling ang tingin palayo.Sunod naman pinuna niya si Drake. “Bakit narito ka pa? Hindi ba kailangan niyo ng umalis? Sige na, umalis ka na.” Malumanay na wika ni Natalie, ang tono ng pananalita niya ay ganoon pa din. Malamig at may distansya.Nagdalawang-isip si Drake ngunit halata ang pag-aalala sa mga mata. “Salamat, Nat. Ihahatid ko lang si Jean pauwi sa kanila. Babalik ako kaagad para sayo. Pangako. Please, huwag kang magalit o masyadong mag-isip ng kung ano-ano, ha? Wala lang ‘to.”Ngumiti si Natalie ng bahagya, ang ekspresyon ay hindi mabasa. “Sige.”“Hintayin mo ako,” paalala pa ni Drake bago umalis dahil nauna na sa paglalakad si Jean.Habang lumalayo ang dalawa, naiwan ang nakakabagabag na katahimikan. Saglit lang ang ginawang pagtapon ng tingin ni Natalie sa papal
Samantala, balot ng nakakailang na katahimikan ang paligid sa labas ng conference room na iyon. Nakapwesto malapit sa may pintuan si Mateo at nakasandal sa pader. Ang matalas niyang mata ay nakatuon sa nakasarang pinto. Habang nasa di kalayuan naman sina Jean at Drake, lahat sila ay hindi mapakali. Isang napakabigat na tensyon ang nasa pagitan nila.Nabasag lamang ang katahimikan ng mag-ring ang telepono ni Jean. Sinagot naman niya iyon kaagad. “Ma? O-opo, tapos na po ang dinner party. Pauwi na po ako.”Matapos niyang ibaba ang tawag, bumaling siya kay Drake ng may alinlangan sa mukha. “Drake, si mama ‘yon. Sabi niya, kailangan ko ng umuwi dahil malalim na ang gabi.”Tinapunan siya ng mabilis na tingin ng lalaki, pagkatapos ay ibinalik ulit ang tingin sa pinto. “Mauna ka na, mag-taxi ka na lang, hihintayin ko si Natalie.”Inaasahan na ni Jean ang bagay na ‘yon pero nag-atubili pa rin siya ng kaunti. “S-sigurado ka ba?”Tumango si Drake, may tatag sa boses nito. “Oo, kailangan ko siyan
Ilang hakbang lamang ang pagitan nina Drake at Jean at ang kanilang kaswal na paglalapit ay parang isang malinaw na larawan na nagsasabi ng napakaraming bagay. Naestatwa sa kinatatayuan si Natalie, ngunit matagumpay niyang naitago ang sorpresa sa likod ng mahinahong anyo.“N-nat?” nauutal na sambit ni Drake, halatang kinabahan ito. Makikitaan ng sari-saring emosyon ang kanyang mukha habang pasimpleng lumalapit kay Natalie.“Kaibigan mo ba siya, Drake?” Magalang ngunit mausisang tanong ni Jean.Nag-atubili si Drake, ang mga mata niya ay sandaling nagpalit-lipat kina Natalie at Jean. Tila hindi alam kung sino ang unang aatupagin. Pagkatapos ng ilang sandali, umiling si Drake. “Jean, hindi ko lang siya basta kaibigan…siya si Natalie…siya ang babaeng gusto ko.”Saglit na natigilan ang lahat at mistulang nabitin sa ere ang kumpirmasyong iyon ni Drake. Hanggang sa tumaas ang kilay ni Jean dahil sa pagkagulat. Si Natalie naman ay nanatiling kalmado, bagamat may bahagyang pagdilim sa kanyang
Parang tumigil ang mundo ni Mateo dahil sa narinig. Ang tibok ng puso niya ay tumigil. Agad niyang binitawan ang kamay ni Natalie. Ang pagkabahala ay malinaw na nakaukit sa kanyang mukha. Nilapitan niya ang babae upang matingnan niya ng malapitan ang kalagayan nito.“Nat, masakit ang tiyan mo? Gaano kasakit? Sabihin mo sa akin, tatawag na ba ako ng ambulansya---”Bago pa siya makatapos, bigla na lang tumalikod si Natalie at naglakad palayo. Tsaka pa lang napagtanto ni Mateo na naisahan siya nito. Matalino si Natalie, dapat sana ay naisip niya iyon.“Natalie, sandali!” tawag niya ng may halong kaba at pagkamangha ngunit tuloy lang ito sa paglalakad.Sa isang iglap, hinabol ni Mateo si Natalie at niyakap ng mahigpit mula sa likuran. Saglit na natigilan ang babae ngunit mabilis namang nakabawi. Tinulak niya kaagad ito palayo.“Ano sa palagay mo ang ginagawa mo?”Hindi sumagot si Mateo, bagkus ay hinila ulit palapit si Natalie. Inilagay pa niya ang kamay sa mga mata nito, maingat ngunit m