Hi, Hun! Thank you so much for reading this! It's the end of this book but not the story. Please read the author's chapter next to this. Thank you!
!!! This is a FREE chapter. !!! .Hi, kamusta ka? I hope you are well. .Maraming salamat sa pagbabasa nitong aklat, at sana ay nag-enjoy ka. Ito na ang end ng book na ito. At kung gusto mong basahin ang kasunod ng kwentong ito, mahahanap mo ang aklat na Price Of Pryce sa profile ko. Kaya lang, English version 'yon. Wala pang translated.Anyway, kung makahanap ako ng panahon, i-tatranslate ko din 'yun into Filipino. Basahin niyo rin ang iba ko pang books kung gusto niyo lang. Salamat. (-: .Also, gagawin kong WEBCOMIC ang book na ito at yung Ghost In Red, at saka yung The Nerd DJ. I-check niyo na lang soon sa kung saan. Hopefully, pwede na dito sa GoodNovel at MegaNovel. Ulit, salamat ng marami. And have a nice day or night! ..~Nagmamahal ninyong author, YERB (-;
* Point of View ni Blair * --- "Oy, pambihira naman oh! Sa'n ka ba nakatingin?!" Sigaw ko sa tangang tao na nakabangga sakin, at sa kasamaang palad, nadapa siya sa sahig habang ang hawak-hawak nyang kape ay natapon sa damit nya. Oops, 'di kaya mainit 'yon? Well, anong paki ko naman? "What the hell!" Galit niyang mura sa akin habang tinutulungan niya sarili niyang tumayo. Ba't ko naman siya tutulungan, eh sya nga bumangga sa akin. Ako yata ang biktima dito! Bilang isang inosenteng mamamayan, inilagay ko ang cellphone ko sa bulsa ng aking jacket, at tiningnan ko siya habang nakataas ang kanang kilay. Yeah, mataray ako sa mga lampang tao, at isali nyo na lahat ng nilalang basta ako ang makakalaban nila. Pagkatapos ko siyang titigan gami
* Point of View ni Blair * --- "Manahimik kang tang'nang orasan ka!!!" Sigaw ko sabay abot sa maingay na bagay sa may nightstand, at binalibag 'to sa pader at nagkapirapiraso s'ya. There, finally, some peace. Ang aga-aga pa. Lunes. Ang araw na kinamumuhian ng karamihan. Like, sino bang may gusto ng Lunes? Well, except nalang kung walang pasok ang araw na ito o ito ay araw ng sweldo. Pero kahit gaano ko pa ito kasuklaman bilang isang estudyante, darating at darating pa rin ito na parang isang panghabambuhay na sumpa. Masaklap. "Anong nangyari, Blair?" Tawag ni Marge habang paakyat sa hagdanan papunta sa kwarto ko, 'tsaka pumasok s'ya. Nagtago ako sa ilalim ng unan para makatulog muli. "Okay. Hay, sabi ko na nga ba. Binasag mo lang nam
* Point of View ni Blair * --- "PRYCE WINSLEY ACADEMY." Binasa ko pangalan ng eskwelahang pinagenrollan ni Marge sa akin nang makababa ako sa aking motor at tinanggal ko helmet ko. Mukha namang maganda ang lugar na ito. At sana lang mabubuti ang mga estudyante rito, 'di tulad doon sa dati kong paaralan. 'Act like a human and be a human.' Ito lang ang dapat na lagi kong isaisip. Wala namang makakaalam na isa akong bampira kung hindi ko ibubutyag eh. Isa lang din ang sisisihin ko kung may ibang makakaalam- si Marge, wala ng iba. "Isa na naman itong boring na school year sa buhay ng mga estudyante." Bulong ko habang naglalakad sa hallway kung saan may napakaraming maiingay na mga taong estudyante. Karamihan sa kanila ay sinusundan ako
* Point of View ni Pryce * --- “Ms. Winsley, you can proceed to your classroom now. It's almost time for your first subject.” Sabi ng punong-guro, na dating best friend ng aking mama. 'Dati', sapagkat ang aking ina na si Prescilla Karstensen-Winsley ay namatay ng dahil sa isang plane crush noong sampung taong gulang pa lamang ako. Naiwan ako sa pangangalaga ng ama ko, pero ngayon hindi na ako nakatira sa mansion n'ya dahil may sarili na akong bahay. "Okay, Mr. Burton, just inform me kung may kulang pa o kung may kailangan baguhin." Sagot ko sabay bitbit sa aking bag at tumayo na mula sa upuan sa harap ng kanyang mesa, at nang maka punta na ako sa aking silid-aralan. Bilang may-ari ng academy na ito, kailangang kong i-ensure ang mga p
* Point of View ni Blair * --- Bakit kaya tuwing ikaw ay nasa eskwelahan ang oras ay parang pagong kung lumipas, o mas mabagal pa nga? Nakakasuklam talaga, ano? Ang tanging lugar na ayokong manatili ng mahabang panahon ay sa paaralan. Para itong isang napaka dilim, masukal, at nakakatakot na lugar. Pero wala tayong choice. Mananatili tayo dito hanggang sa magsawa na sila sa ating presensya sa mahigit kumulang dalawampung taon na pagkakakulong. Putang'na talaga eh. Hahays, bwesit, kailangan ko na talagang iwasang magmura kahit mentally. Siguradong papatayin ako ni Marge kung mababasa n'ya isipan ko. At kinakailangan ko ng makinig sa aming mathematics teacher, dahil... Apat, tatlo, dalawa, isa. Tumunog na ang bell. Haha, lunch break!
* Point of View ni Pryce * --- How dare she talk back at me and run away just like that? Sinusumpa ko, papatayin ko siya sa mas mahirap na paraan. Wala pang nagawa nito sa akin, kailanman! Humanda siya, dahil hindi ko ito palalampasin like the last time she messed with me. “Ano ang tinitingnan ninyong lahat? Mind your own things." Ipinahayag ko sa lahat ng tao dito sa canteen, at awtomatikong bumalik ang kanilang mga ulo sa kanilang mga tamang lugar. "Umm. Uh, humihingi, po, kami ng tawad, Ms. Winsley." Nauutal na sabi ng cheerleader captain, at tumango lang ako sa kanila, pagkatapos ay dumiretso sa pinto ng canteen. Nawalan na ako ng ganang kumain, at dahil ito lahat sa abnoy na iyon. Pupunta na lamang
* Point of View ni Blair * --- Whew! Salamat naman at maaga akong dumating sa classroom. Limang minuto bago ang oras ng simula ng klase. Dumiretso ako sa upuan ko sa likuran. It's actually a great thing na isa lang ang classroom namin sa halos lahat ng subjects, except sa PE at mga lab works. Pagkaupo ko sa upuan ko, sumulyap ako sa upuan sa tabi ko. Hindi ko lang mapigilan ang sarili kong ngumiti habang naalala ko ang nangyari sa library. It's so incredible. --- Ang bell sa wakas ay tumunog, at si Marge ay pumasok na. At, halos lahat ng mga mag-aaral ay narito na, ngunit ang kanilang reyna ay tila huli. Hmm, nasasabik ako na ma