* Point of View ni Blair *
---
Whew! Salamat naman at maaga akong dumating sa classroom. Limang minuto bago ang oras ng simula ng klase.
Dumiretso ako sa upuan ko sa likuran. It's actually a great thing na isa lang ang classroom namin sa halos lahat ng subjects, except sa PE at mga lab works.
Pagkaupo ko sa upuan ko, sumulyap ako sa upuan sa tabi ko. Hindi ko lang mapigilan ang sarili kong ngumiti habang naalala ko ang nangyari sa library. It's so incredible.
---
Ang bell sa wakas ay tumunog, at si Marge ay pumasok na. At, halos lahat ng mga mag-aaral ay narito na, ngunit ang kanilang reyna ay tila huli. Hmm, nasasabik ako na makita kung anong susunod na mangyayari.
Dumaan ang mga sandali, at nagpakilala si Marge, “Magandang hapon sa inyong lahat! Ako si Margarette Kendall, at ako ang magiging guro niyo sa Chemistry sa buong school year. Ang ilan ay maaaring kilala na ako dahil ang karamihan sa inyo ay aking mga mag-aaral, noong nakaraang taon. ”
Tumigil siya sa pagsasalita ng biglang may kumatok sa pintuan.
"Yes, pasok ka," tawag ni Marge, at doon, sa pintuan, nakatayo ang isang napakagandang nilalang. Tiningnan niya ako ng matalim at saka ibinaling ang tingin sa guro.
"Paumanhin, Ms. Kendall. I'm late." Humingi siya ng paumanhin, at iniyuko ko ang ulo ko dahil takot ako na baka hindi ko mapigilang tumawa anumang oras. Late siya. Late sa unang araw ng klase? Pfft. Pambihira!
Tinitigan siya ni Marge na para bang nagsasabing, 'at ano ang consequences ng pagiging late?'.
Pagkatapos, huminga siya ng malalim at sinabing, "Oo, ang napagkasunduan."
"Mhmm, at bakit ka nahuli, Ms. Winsley?" Inilahad ni Marge at matiyagang hinintay ang sagot ng boss niya.
"Nagpunta ako sa silid-aklatan upang tanungin si Ginang Hart ng ilang mga bagay tungkol sa mga libro na dumating kaninang umaga. At, habang papunta ako dito, dumaan ako sa secretary's office upang mag-sign ng ilang mga dokumento. " Sumagot siya, at tumango lang si Marge bilang sagot.
Napa-ubo ako upang ipaalala sa kanya na nakalimutan niyang sabihin ang ilang mga detalye tungkol sa kung bakit siya na-late. At, tila nakuha niya ang ibig kong sabihin, and she glared daggers at me. Ngumiti lamang ako ng napakatamis at kinindatan siya. Damn, gusto ko talaga siyang inisin. Ang cute n'ya eh kapag galit. Sarap dalhin sa bahay at- no, what am I even thinking?
"And... Are you gonna do it?" Tinanong ng guro, at tila siya ay sobrang kinakabahan ngayon, at pagkatapos, sinabi niya, "Oo, dahil mag-aaral din ako, at upang maging patas sa lahat."
Nakita ko na siya ay balisa, at sumulyap sa akin na ang mga mata niya ay nagsasabing, 'Papatayin kita mamaya'.
"Pfft." Pinigilan ko ang tawa ko, and Marge cleared her throat.
Pagkatapos, nagpasya akong itaas ang aking kaliwang kamay. Note: ang may-ari ng academy na ito ay nasa harap pa rin at nag aalinlangan kung siya ay aawit o hindi.
"Yes, Blair," tawag ni Marge, at tumayo ako para magexcuse para pumunta sa restroom. Bigla akong kinabahan eh.
Naglakad ako diretso sa kinatatayuan ng maluwalhating reyna habang ang mukha niya ay naguguluhan sa aking gagawin. Napaka-cute niya kapag ginawa niya ang naguguluhang mukha niya.
At, sa halip na dumiretso sa kanya at mabangga siya, huminto ako habang halos dumampi ang aming mga katawan. Mas lumapit pa ako sa kanya saka bumulong, "Can you sing for me next time, Babe?"
Pagkatapos, nagpatuloy ako sa paglalakad palabas ng classroom.
Nagbuntong-hininga ako habang isinara ko ang pinto at diretso na ako sa banyo.
---
Tiningnan ko ang aking sarili sa salamin at napaisip sa aking sarili, 'bakit hindi ko mapigilang mapangiti tuwing naiisip ko siya at kung malapit siya sa akin?'. Ano ang meron siya bakit ganito ang aking nararamdaman? Ang weird.
At paano ko kaya sasabihin sa kanya na ang tungkol sa pagpunta sa Clarkson Park ay isang biro lamang at para lang takutin siya? Well, I will just tell her later then.
Tatlong minuto na ang nakalipas mula nang umalis ako sa silid aralan, at nagpasya akong bumalik. Habang papasok ako sa loob, lahat ay nakatingin sa akin, at tumingin ako kay Marge.
"Did I just miss the biggest show?" Tinanong ko ang lahat, at nakikita kong nakatingin ang aking magandang seatmate sa kanyang mesa.
"Umupo ka na, Blair, kung ayaw mong ipakanta kita rito sa harap," sabi sa akin ni Marge habang tinuturo ang isang kamay sa likuran ng silid.
"Well, baka sa susunod, Ms. Kendall," bigkas ko ng may malaking ngiti, saka dumiretso sa upuan ko sa tabi ng namumulang babae.
Bakit namumula siya? Siguro sintunado boses niya at ikinahihiya niya ito. At, marahil ito ay isang malaking bagay para sa kanya.
Pinakinggan ko lang si Marge habang nagpapatuloy sa kanyang diskusyon. Damn, tiyak na tatanungin niya ako kung ano ang natutunan ko sa araw na ito. Well, ito ang isa sa mga disadvantage kung nakatira ka sa isang bahay kasama ang guro mo.
---
Ang pagdaan ng hapon ay usad-pagong at napakaboring. Kailan ba naging kasiya-siya ang pagiging estudyante? Never, di'ba? Well, unless magkaiba tayo ng perception.
Nilingon ko ang aking ulo upang tingnan ang babae sa tabi ko, at hindi siya nagte-take note. Nakikinig lang siya nang mabuti sa sinasabi ng guro. Habang ako, sa kabilang banda, ay nagsusulat ng kahit ano na hindi maunawaan ng sinuman, kahit na ako, upang manatili akong gising. Pagod na pagod na akong makinig, at ayokong matulog. Nakahiya sa katabi ko na may-ari nitong academy.
Sa wakas, malapit na din ang oras, at kasalukuyan akong gumagawa ng talaan sa bawat minuto na lilipas. At, naramdaman ko na umiling iling ang aking katabi sa pagkakatingin niya sa aking ginawa sa aking notebook. Bakit ako makikinig sa guro at magtala ng mga detalye tungkol sa lesson o kung ano man kung ayaw ng utak at kamay ko, diba? Wala akong magagawa tungkol dito kung ayaw makinig ng aking mga tainga.
At, habang dahan-dahang dumaan ang mga minuto, sa wakas ay tumunog ang bell at oras na upang umuwi ang mga mag-aaral, maliban sa mga nais na pumunta sa mga tryout ng iba't ibang sports at mga club. Pero para sa akin? Dire-diretso ako sa locker ko, kukuha ng helmet, at pupunta sa parking lot.
Well, this was a hellish day. Sobrang saya ko at... Sandali lang. May naalala ako bigla.
Ah, fudge it! Nakalimutan kong sabihin sa kanya na ang pagpunta sa park ay hindi seryoso. But still, uuwi ako. Sinabi niya mismo na hindi siya pupunta sa isang lugar na tulad nun. So... No worries.
---
Dumating ako tatlumpung minuto makalipas ang 5pm, at si Marge ay makakauwi na marahil pagkalipas ng 6pm dahil meron silang pagpupulong kasama ang iba pang mga guro sa science.
Pagkatapos, nagpunta ako sa ref at nagpasya kung ano ang kakainin ko dahil sa sobrang gutom.
Ang aking mga mata ay nakatitig sa maliit na compartment ng refrigerator kung saan nakalagay ang aking mga bloodbags. Well, isang linggo na mula nang huling uminom ako ng dugo. Kaya kumuha ako ng isang bag at pumunta sa sopa upang manood ng TV habang hinihigop ang aking paboritong inumin- type AB na dugo.
Tahimik akong nagwish na maging isang bampira at ang aking mga pangil ay nagsilabasan. Mayroon akong dalawang pangil sa itaas at dalawa sa ibaba, kaya't meron akong apat. Sinasabi ng ilan na ang isang bampira na may apat na pangil ay napakabihira ngunit wala akong pakialam.
Hindi ko lang mapigilan ang magtaka kung bakit namatay ang aking ina at nasaan ang aking ama? Bampira ba siya? At, ano ang kuwintas na ito? Naniniwala ako na ang mga witch ay totoo, bagaman, ngunit hindi pa ako nakakita ni isa. Siguro balang araw may malalaman ako tungkol sa kanila, at mahahanap ko ang aking ama kung siya ay buhay pa.
Matapos akong uminom ng dugo, pumunta ako sa aking silid at nagpalit ng damit. Sinuot ko ang isang pulang T-shirt, isang asul na hoodie jacket, maikling shorts, at sneakers. Teka, bakit ganito ang suot ko? Saan ba ako pupunta?
Pagkatapos, naalala ko na mamasyal ako sa Clarkson Park. Wow, nagpapasya ang aking katawan kung ano ang gagawin ko bago pa ito isipin ng aking isip. Ang cool, diba?
Sa wakas, nag-teleport ako sa lugar na naisip ko, at nandoon na ako nang mas mabilis kaysa sa isang kisap-mata. Sinabi din nila na ang mga bampira na maaaring mag-teleport ay bihira rin, ngunit wala pa rin akong pakialam. Wala namang nagsabi sa akin kung sino ang aking mga ninuno o kung bakit mayroon akong mga kakayahang ganito.
---
Nakatayo ako sa ilalim ng isang poste ng ilaw na kumukutikutitap, at para ba itong mamamatay na anumang oras. At, dahil napakabait ko, hindi ko pinahirapan ang ilaw. Pinatay ko ito gamit ang telekinesis. Oo, meron akong powers na ganyan, at kaya ko ring lumutang sa ere. Cool ano?
Ang parke ay tila nakakatakot at pinagmumultuhan, tulad ng makikita mo sa mga pelikula. Kaya, nagpunta ako malapit sa kakahuyan upang suriin kung may Kung anuman sa paligid dahil minsan ang mga werewolves ay maaaring umaaligid lang dyan sa tabi-tabi at naghihintay ng kanilang mabibiktima. Pero wala pa naman akong nakatagpong werewolf since dumating ako rito sa America.
At sa kabutihang palad, walang mapanganib sa paligid dito. Mga kuneho, snail, daga, at insekto lamang ang nadarama ko. Sa ngayon, ang lugar na ito ay ligtas ngunit mukhang katakut-takot pa rin.
---
Tumingin ako sa relo, at nakita kong halos 7pm na ng gabi ngayon.
Marahil ay ang babaeng iyon ay masyadong duwag upang pumunta sa isang lugar na tulad nito.
7:05 pm: Isang puti at magarang kotse ang huminto sa harap ng entrance ng park, habang narito pa rin ako malapit sa kakahuyan at nagtatago sa likod ng ilang mga damo upang tingnan kung sino ang dumating.
Dalawang minuto ang lumipas, at wala pa ring sinuman ang bumaba sa kotse. Tatlong minuto, apat na minuto, pagkatapos ay limang minuto.
Sa wakas, bumukas ang pinto, at ayon ang isang natatakot at kinakabahan na blondie. May bitbit siya sa kanyang kanang kamay, ngunit hindi ko mawari kung ano ito.
Isinara niya ang pinto at lumakad ng konting distansya mula sa kanyang sasakyan, at lumapit siya sa isang bench upang umupo doon.
“Siguro maaga lang ako. Oh, God, help me.” Bulong niya sa sarili habang ang puso niya ay mabilis na tumibok.
Naririnig ko siya dahil may super hearing ako. Sinabi ko sa iyo, puno ako ng kapangyarihan na hindi ko alam kung saan galing.
Ano ang pumasok sa kanyang isipan nang siya ay pumunta dito? Baliw na siya.
'Kasi sinabi mo sa kanya. Na hindi mo sinabi sa kanya na nagbibiro ka lang, at pagkatapos, may patanong-tanong ka sa sarili mo kung bakit siya nagpunta rito?'
"Hoy, konsensya, ikaw ba yan?" Fudge it! Kinakausap ko na ang sarili ko. Makalabas na nga lang dito sa aking pinagtataguan.
* Point of View ni Pryce * --- I am in a place na hindi ko dapat puntahan— Clarkson Park. At 7:10 na ng gabi. Nasa loob ako ng kotse ko, nagpapasya kung dapat ba akong lumabas o hindi. Well, sino ang nakakaalam kung ano ang nasa labas? Siguro pinagkatuwaan lang ako ng abnoy na iyon, o gusto niya akong patayin. Bakit nga ba ako nagpasya na pumunta pa dito? Napakatanga ko talaga. Ngunit pagkatapos ng ilang sandali, nagpasya akong buksan ang pintuan ng aking kotse at nagdala ng baseball bat, kung sakaling may emergency. At, iniwan ko na umaandar ang sasakyan upang may mga ilaw sa mga headlight nito. Bakit ba walang ilaw sa paligid dito ngayon? Ang lugar na ito ay supposed to be so bu
* Point of View ni Pryce * --- "Babe, gusto mo pa bang maglagay ng yelo sa pasa ko, o tititigan mo lang ako hanggang umaga?" Tanong ni Blair habang nakangisi, that it caused me to be back in reality. Damn, that was embarrassing. Ang babae na ito ay hindi kailanman marunong sumunod. Ang katigasan ng ulo ay to the highest level. “Anong pinagsasabi mo diyan? Never in your dreams na tititigan kita hanggang umaga. Ano ka? Sineswetre?" Sinabi ko sa kanya habang naglalakad ako papunta sa trunk ng kotse ko upang kumuha ng ilang piraso ng yelo mula sa cooler. Pagkatapos, binalot ko ito sa panyo at itinali. Bumalik ako sa kanya at inabot sa kanya ang yelo. May binulong siya, ngunit hindi ko marinig ito ng malinaw, at kinuha niya naman ang bagay mula sa a
* Point of View ni Blair * --- Ako ay lubos na nagtataka, nabigla, at namamangha nang makita ko ang queenb*tch ng kanyang academy na nakangiti at nais na kumain ng ice cream kasama ko. I swear, malapit ng matapos ang mundo. "Anong flavor ang gusto mo?" Masayang tinanong niya ako, at sino ba ang babaeng ito? Ako ba ay nananaginip? Nasaan na ang malditang Reyna? Hindi ko talaga siya naisip na may ganitong personality pala ang bruhildang ito? Hindi ko pa nakikita ang ngiti niya o kahit ang pagtawa, pero ngayon... Wow! And, fudge, she is more than beautiful, and I just don't know why, but my heart doesn't beat normally. Ang babaeng ito ay merong something something na hindi ko mawari. "Umm,
* Point of View ni Blair * --- "Well, speaking of the ONE, hindi ito dapat isang lalaki. Okay, huwag kang judgmental sapagkat nasa figuring-out state pa ako.” Paliwanag ko, at ngayon-ngayon ko lang napagtanto kung ano ang sinabi ko. Lagot. Bwisit talaga tong dila ko. "Oh! So... You are saying that you're gay?" Nagtatakang tanong niya. At tang'na naman oh, ang tigas ng ulo. Ngunit nakangiting tinanong niya ako. Hmm, siguro hindi siya homophobic. That would be so awesome, if so. "Sinabi ko, huwag manghusga dahil iniisip ko pa rin iyon," medyo inis na sagot ko, ngunit nakangiti sa loob dahil mukhang hindi niya ako kinamumuhian na binigyan ko siya ng isang hint na may malaking posibilidad that I really am gay.
* Point of View ni Pryce * --- "Yeah, goodnight and sweet dreams, Babe," aniya at lumabas ng aking sasakyan. Bakit ba ang babaeng ito ay napakatigas ang ulo? "Ikaw rin. And please, stop calling me babe.” Sinabi ko sa kanya ng pang-isang libong beses na, ngunit ang huling bahagi nito ay isang kasinungalingan pa rin. Gusto kong tawagan niya ako niyan. Mhmm. "Aye, Madam!" Bigkas nito, at nagmaneho na ako palayo habang umiling iling ako at ngumiti sa sarili. Hays, ito na yata ang pinakamagandang gabi sa aking buhay kailanman. Nakakainis na nakakakilig. Makauwi na nga lang. --- Humiga ak
* Point of View ni Blair * --- “Wow, isang himala na maaga kang nagising, Blair. Gigisingin na sana kita dahil nabasag mo ang orasan mo kahapon.” Binati ako ni Marge habang inabot ko ang cereal box at kumuha ng gatas sa ref, at saka ibinuhos ang mga ito sa aking mangkok. “Ah, sa totoo lang, hindi ako gumising ng maaga. Hindi ako nakatulog... ang tamang term.” Sagot ko, at sinimulan kong kainin ang aking agahan. "Oh, at ano ang nagpapuyat sa iyo sa buong gabi?" Ininterogate niya ako at uminom ng kanyang kape. Nag-iisip ako ng isang magandang sagot, at buti na lang may naisip ako. Hindi ko masabi sa kanya na hindi ako makatulog dahil ang iniisip ko ay isang partikular na babae
* Point of View ni Pryce * --- Nakatayo ako roon, hindi makagalaw, at siguradong namumula ang mga pisngi dahil sa inis, hiya, kilig at marami pang ibang feelings matapos umalis si Blair. Sa totoo lang, namangha ako at natigilan nang hinubad niya ang helmet nya kanina at nakita ko ang kanyang maganda at kabighabighaning mukha. Nakakainis! Ano ba kasi ang meron sa babaeng iyon na hindi ako makapag-isip o makapagsalita ng maayos kapag nasa harapan ko siya? Tinawag niya akong sweetheart ngayon. Ano ang ibig sabihin nito? I hope na hindi niya ako pinaglalaruan lang. Damn it! She better be not a freaking playgirl. Ngunit hindi pa rin ako maka get over kagabi. She could be gay, kaya medyo malaki ang tsansa ko sa kanya, di ba? Shit, t
* Point of View ni Blair *---Tiningnan ko ang pinakamagandang babae sa balat ng lupa na nakita ko. At, ako ay parang timang na natulala ngunit mabilis na nakabawi nung tumingin siya sa akin habang magkasalubong ang mga kilay niya at may mukha na para bang hindi makapaniwala sa mga nangyayari.Saka ko lang naalala na hawak ko pa rin pala ang gago nung bumalikwas siya, at dahil huli na ako sa akto na nakipag-buno rito, pinakawalan ko siya ngunit tinulak siya sa sahig na medyo malakas, at unang lumapag ang kanyang mukha. Dang!"F*ck!" Nagmura siya, at hindi ako naawa sa kanya. Aba, bakit naman ako magi-guilty, diba? Nararapat sa kanya iyon. Kulang pa nga, eh."Uh... Hi, there!" Bati ko sa diyosang may-ari nit
!!! This is a FREE chapter. !!! .Hi, kamusta ka? I hope you are well. .Maraming salamat sa pagbabasa nitong aklat, at sana ay nag-enjoy ka. Ito na ang end ng book na ito. At kung gusto mong basahin ang kasunod ng kwentong ito, mahahanap mo ang aklat na Price Of Pryce sa profile ko. Kaya lang, English version 'yon. Wala pang translated.Anyway, kung makahanap ako ng panahon, i-tatranslate ko din 'yun into Filipino. Basahin niyo rin ang iba ko pang books kung gusto niyo lang. Salamat. (-: .Also, gagawin kong WEBCOMIC ang book na ito at yung Ghost In Red, at saka yung The Nerd DJ. I-check niyo na lang soon sa kung saan. Hopefully, pwede na dito sa GoodNovel at MegaNovel. Ulit, salamat ng marami. And have a nice day or night! ..~Nagmamahal ninyong author, YERB (-;
* Point of View ni Cassandra *---Habang umiiyak ako at nakatitig sa bangkay ng matalik kong kaibigan, naramdaman kong may kung anong namumuo sa paligid ko. Pamilyar ang kapangyarihan na ito. Kung hindi ako nagkakamali ay force field ito ni Blair.Napatingin ako sa direksyon niya, and she's all on fire. Pagkatapos ay hinawakan niya ng dalawang kamay ang braso ng kalaban na nakahawak sa kanya. Hindi lang pala ito nakahawak ngunit nakatusok sa dibdib niya. Naku po! Hindi maaari!At hindi kalaunan ay nagsisimula nang maging abo ang lahat ng nasa paligid niya dahil sa apoy na kumakalat na nagmula sa kanya. Nauna na na naglaho ang halimaw na pumatay kay Pryce.Pero si Bair… Oh, hindi!Sinubukan kong tumakas sa force field niya para pigilan siya sa delikadong niyang plano, pero hindi ko magawa. Masyadong itong matibay."Claude! Tumigil ka!" Narinig ko ang sigaw ni Tita Claudia habang nagpupumilit din siyang makawala sa force field na nilikha ni Blair sa paligid ng bawat witch dito.Alam ko
* Point of View ni Blair *---"Mas malakas ka sa inaakala ko, Hybrid." Nagsalita si Damien nang mapagtanto niya na hindi niya ako dapat maliitin kahit pa na literal na mas maliit nga ako kaysa sa kanyang mala-higante na laki ngayon. I’m smol but teribol.Ang mga werewolves sa paligid ay talagang naging mas malaki at mas malakas nga habang ang buwan ay sumisikat mula sa silangan.At alam ko na walang kalaban-laban ang mga kasamahan ko sa mga halimaw na ito."Ows, talaga? Akala ko rin kasi na mas malakas ka sa inaakala ko. ‘Yun lang ba lahat ang meron ka?" Sarkastiko na gante ko at ngumisi sa kanya, at halatang naiinis na siya.Gusto kong sukatin kung gaano kalakas ang isang ‘to. Aaminin ko na siya nga ang pinakamalakas na nilalang na nakasagupa ko sa tanang buhay ko. Malamang, mahigit-kumulang isang libong taong gulang na ang gurang na ito. Inatake ako ni Damien, pero ang bagal niya, lalo na ngayon na mas malaki ang katawan niya. Talaga nga namang may downside ang lahat ng bagay, ano
* Point of View ni Alison *---Paano ako makakatakas mula sa pagkakahawak niya? Ang sakit ng mga balikat ko, at kakainin na niya yata ang ulo ko. Ang baho pa ng hininga ng hinayupak na ito.Patuloy akong nakahawak sa leeg niya para ilayo sa mukha ko ang malaki niyang bibig na may mga matutulis na ngipin habang pilit ko siyang sinisipa sa tadyang, pero walang silbi."Ali!" Narinig ko na sigaw ni Blair, ngunit hindi ko siya makita kahit saan."Napakalakas ng halimaw na ito... Hindi ko kaya... Aaaargh!" Halos wala na akong masabi dahil nawawalan na ako ng lakas. Bumabaon ng husto ang mga kuko nya sa laman ko, at halos nasa loob na ng bibig niya ang ulo ko.Pagkatapos ay mabuti na lang at tumira si Blair ng isang bolang apoy sa kalaban, ngunit tila hindi natinag ang halimaw na Damien. Pero nagsimula ng masunog ang bahibo niya, at sa wakas ay binitawan na niya ako. At tuluyan na lumayo siya sa akin habang abala siya sa pagpatay ng apoy na gumagapang na sa kanyang buong katawan."Ayos ka l
* Point of View ni Pryce *---"Alright. Then we fight with all we have. Just be safe always in here. I'll be checking on you from time to time." Bilin sa akin ni Blair, at iniisip ko kung maaari ba akong sumali sa kanilang digmaan. Gusto kong tumulong."Um, pwede ba akong tumulong sa labanan?" I asked her, and with that, tinignan niya ako ng matalim.Damn, wrong move, Pryce. Mukhang galit yata siya o nag-aalala. Well, pareho yata."No! That'll never gonna happen! Mananatili ka rito kasama ng pinsan ko, and if there is a need for me to be here, I'll be around!" Singhal niya, at pumayag na lang ako sa gusto niya. Wala akong laban kung hindi ako sasang-ayon sa nakakatakot na freak na ito. Ito pala ang isa niyang side sa likod ng masayahin na mukha niya."Tandaan nating lahat na ngayong gabi ang Super Blue Blood Moon ay liliwanag sa kalangitan, at dahil doon, ang mga werewolves ay na sa kanilang pinakamalakas na anyo. Maaaring hindi sila matatablan ng ating mga sandata at spell, ngunit u
* Point of View ni Pryce * --- "Hi, Mom! Ayos naman ang lahat. So far." Sabi ni Blair at niyakap ang kakadating lang. Okay, nanay niya nga ito. Ang ganda niya at mukhang napaka-bata pa sa personal. "Hi, Tita C! Okay naman kaming lahat." Bati ni Cassie sa mama ni Blair na kanina pa nag-aalala at tumango bilang tugon na tila naka-hinga na ng maluwag. Ano nga ulit ang pangalan niya? C? Ano nga ba yung C? Ay, oo, tama Claudia pala. Ang alam ko, siya ang napakahigpit na tita ni Cassie na minsan niya lang na kwento sa akin nung mga bata pa kami. "Magandang araw, Kamahalan!" Bati ni Alison sa kanya habang nakayuko ito. Teka, Kamahalan? "Magandang araw din, Alison!" Sagot niya sa dalaga, at ngayon, nasa akin na ang tingin niya.Naku, po! Ano ang dapat kong sabihin? Damn it! Ina ng girlfriend ko ‘to. For the freak's sake, mag-isip ng magandang sasabihin, Pryce. Right now! Should I greet her normally? Bow before her? Smile? Stare? Ano ba naman oh! "Uh... umm... Hi, Mrs. Cavanau
* Point of View ni Pryce * --- Pagdilat ko ng aking mga mata, nandito na kami sa kwarto ko. Tumingin ako sa paligid, at nakita ko si Blair habang sinusubukan niyang tingnan kung nasa ayos ba ang lahat. Bigla siyang lumingon sa akin ng tila may napansin siyang kakahina-hinala. Ano kaya iyon?“Bakit, Blair?” Tanong ko sa kanya. "Naparito sila. Mga hayop na ‘yon." Sagot niya at napamura, and that shocked me. Damn, alam nila kung saan ako nakatira. Napakahirap lang talagang paniwalaan na papatayin ako bukas ng mga halimaw na iyon. Ngunit ang hinaharap ay ang hinaharap, at wala akong ideya kung paano namin mapipigilan iyon. "Ligtas ba tayo dito?" Nag-aalalang tanong ko sa kanya dahil nagsimula na siyang gumawa ng force field sa paligid ng kwarto ko. Nabanggit niya na pinapahina nito ang pakiramdam ng mga werewolves. Hindi nila madaling masesense ang aura at amoy namin. "Yep, for now," sagot ni Blair at saka nag-teleport sa aking kama. Umupo siya doon at parang may iniisip na nap
* Point of View ni Blair * --- Naglalakad siya pababa ng hagdan na taglay ang lahat ng kanyang kaluwalhatian at kagandahan. At parang naging slow motion lahat ng nasa paligid ko. Iba talaga ang tama kapag nasisilayan mo ang taong nakatadhana para sa iyo. At ang saya ko ay tila walang paglalagyan nang malaman ko na ang tao na aking pinakamamahal ay mate ko.Ito siya, ang babaeng nagparamdam sa akin na ang pag-ibig ay maaaring gumawa ng napakaraming bagay at pakiramdaman sa isang tao. She brought out the best in me, as well as the worst. Kayang kong ibuwis ang buhay ko para sa kanya, at kaya ko ring pumatay para sa kanya. Tumingin siya sa akin at ngumiti, isang ngiti na bihirang makita ng sinuman. At tinitigan ko lang siya ng may pagtataka hanggang sa makarating siya sa harapan ko. How is it even possible na may mas ikagaganda pa pala siya sa ganda niyang taglay? Ang swerte ko talaga. Nang namalayan ko na nakatingin din pala si Pryce sa akin, tinignan ko ang sarili ko at ang suot k
* Point of View ni Blair * --- "So, ito ang bago mong bahay?" Tanong sakin ni Pryce habang nakaupo kami dito sa balcony at nakatingin sa lawa at magagandang bundok na nakapalibot sa property ko. Talaga namang ang hirap niya na papaniwalain na kami ay mga supernatural na nilalang. At sa kabutihang palad, hindi siya masyadong nabigla. "Yup, my mom designed it. At madalas siyang bumisita dito." Sagot ko at hinila siya palapit sa akin habang pinulupot ko ang isang braso sa bewang niya. Pagkatapos ay isinandal niya ang kanyang ulo sa aking kanang balikat at hinawakan ang aking kamay kung saan ramdam ko pa rin ang spark mula sa kanyang paghawak. "Hmm... Ang ganda dito. Pero… ano ang susunod nating gagawin?" She let out and asked curiously while playing with my fingers. "Uh... Well, I'm supposed to have this date with you tonight, but asking you out slipped my mind. It has been a very tough week. You know?" Sagot ko at huminga ng malalim. Napakahirap lang talaga magisip ng maayos s