Kabanata 3

Dasha's Point Of View.

"Are you really sure that she's okay, Doc?" narinig kong tanong ng isang pamilyar na boses.

"Yes, Samuel. Mabuti na lang talaga at nadala mo siya kaagad dito. . ."

Nang marinig ko ang pangalan na iyon ay mabilis akong napadilat. Napaawang ang aking labi ng makita ko si Samuel, ang una kong naging asawa na nakatayo sa harapan ng hospital bed na hinihigaan ko at may kausap na Doctor.

"A-anong ginagawa mo rito?" nanghihinang tanong ko dahilan upang mapalingon sila sa akin, mabilis akong nilapitan ni Samuel.

"Are you okay? May masakit ba sa'yo, Dasha?" sunod-sunod niyang tanong, sinubukan kong tumayo at kaagad niya namang hinawakan ang likod ko upang tulungan ako.

Napatingin ako sa kabuoan ng aking katawan, ang dami kong bandage sa braso at binti ko. Naramdaman ko ang matinding kaba sa puso ko ng may bigla akong maalala

"A-Ang baby ko. . .Kamusta ang baby ko?" kinakabahang tanong ko ngunit mabilis iyong nawala noong ngumiti ang Doctor sa akin.

"Wala kang dapat ipag-alala, nasa ligtas na kalagayan ang anak mo. At dapat kang magpasalamat kay Samuel dahil nadala ka niya kaagad dito," paliwanag ng Doctor at pagkatapos noon ay iniwan niya na kaming dalawa sa kwarto.

Napalingon naman ako kay Samuel na kanina pa nakatingin sa akin. "Nakita kitang walang malay sa gilid ng kalsada at marami kang sugat," paliwanag niya, "I was shocked when I realized it was you. You've changed a lot, Dasha."

Ang tagal na ng huli naming pagkikita, ang dami ring nagbago sa kaniya ngunit masasabi kong mas lalo siyang gumwapo. Hindi ko inaasahang magkikita kami ngayon, noong naghiwalay kami ay alam kong pumunta siya ng Canada upang doon ipagpatuloy ang pag-aaral niya bilang piloto.

"Salamat sa pagdala sa akin dito," wika ko at ngumiti naman siya.

"So who's the lucky boy? The father of your baby?"

Napakagat ako sa ibabang labi ng marinig iyon. "K-Kakahiwalay lang namin noong mismong araw na nakita mo ako sa gilid ng kalsada," paliwanag ko at kaagad na nabura ang kaniyang ngiti.

"Shit I'm sorry for asking, Dasha. I didn't know," nagpapanick niyang sabi ngunit umilang lang ako at ngumiti.

"Kailan ka pa bumalik?" pag-iiba ko ng usapan.

"One year ago, I decided to work here," sagot niya.

"Piloto ka na?"

Tumango naman siya kaya't napangiti ako. "Mabuti naman, akala ko masasayang ang paghihiwalay natin," pagbibiro ko ngunit hindi siya tumawa.

"You know, I never wanted to end our marriage," seryosong saad niya.

"Pero iyon ang gusto ng parents mo, Samuel. Hindi rin naman ako nagsisi na naghiwalay tayo dahil isa ka ng piloto ngayon," tugon ko.

Simula mga bata pa lang kami ay magkaibigan na kaming dalawa, nakita namin kung paano lumaki ang isa't isa kaya't hindi na nakakapagtaka noong napagtanto kong mahal ko na siya. Sinabi niya sa aking mahal niya rin ako at pumasok kaming dalawa sa isang relasyon. 23 years old ako noong nagpakasal ako sa kaniya, ngunit isang taon lang kaming naging mag-asawa dahil maraming pangarap para sa kaniya ang kaniyang mga magulang at ganoon din ako para sa kaniya kaya't pinili naming maghiwalay dahil mga bata pa kami noon at marami pa kaming mga pangarap na kailangan tuparin.

Pagkatapos naming maghiwalay ay doon ko nakilala si Elias.

"I know that marriage was only one year but I still think about it almost every day," seryosong saad niya, kitang-kita ko sa mga mata niya ang panghihinayang at labis na lungkot. "Noong sinabi sa akin ni Angela noon na nakapag-asawa ka na ulit, masayang-masaya ako dahil alam kong magiging masaya ka na."

Napaawang ang labi ko sa narinig, sinabi ni Angela sa kaniya ang tungkol sa pagpapakasal ko? Ang babae talagang 'yon!

"Pero hindi naman ako naging masaya, Samuel. Arranged marriage lang iyon at hindi talaga niya ako mahal ni Elias," paliwanag ko, ramdam ko pa rin ang sakit sa puso ko habang iniisip ang mga masasakit na salitang palaging binibitawan sa akin ni Elias.

Ngayon ko lang napagtatanto kung paano ako naging kawawa sa tatlong taong kasal na iyon, pero may nasira akong pamilya dahil sa pagiging makasarili ko.

"Elias Macini? The famous lawyer?" gulat niyang tanong.

"Oo, diba na kuwento ko sa'yo nagtatrabaho si Mama sa isang mayamang pamilya? Sa pamilya iyon ni Elias," saad ko. "Ang huling habilin ng Mommy niya ay ipakasal ako sa kaniya, hindi naman ako tumanggi dahil mahal ko siya."

"Pero paano ang anak niyo? Wala ba talaga siyang pakialam?"

Malungkot akong ngumiti. "Kung sa akin nga wala siyang pakialam, paano pa kaya sa magiging anak namin?"

"Wala siyang kwentang tao, Dasha. Hindi kita iniwan para sa lalaking ganoon ang gagawing pagtrato sa'yo," ramdam ko ang galit sa boses ni Samuel. "Napanatag ako noong nalaman kong kasal ka, pero hindi ko inakalang ganoon ang mangyayari sa'yo."

"Kasalanan ko rin naman, kung bakit ba kasi pinagpumilit ko pang magpakasal siya sa akin?" inis kong tanong sa aking sarili.

"Anong plano mo ngayon? Nasaan pala si Tita?"

Kumunot ang noo ko. "Hindi ba sinabi sa'yo ni Angela na tatlong taon ng patay si Mama?" tanong ko at nakita ko ang matinding gulat sa mga mata niya.

"There's no fvcking way. . . Wala na si Tita?" malungkot niyang tanong at tumango ako.

"Nabenta na rin iyong bahay namin kaya hindi ko alam kung saan ako pupunta ngayon, wala rin naman si Angela sa Pilipinas," saad ko.

"Pwede kang tumira sa condo ko pansamantala kung gusto mo," alok niya.

"Hindi pwede, Samuel. Anong sasabihin ng parents mo? Pakiramdam ko pa naman ay galit sila sa akin," mabilis kong pagtanggi, hindi pwede ang sinasabi niya dahil hindi yata magandang tignan na ang dating mag-asawa ay magkasama sa isang bubong habang buntis pa ako na ibang lalaki ang Ama.

"They never hated you, Dasha. Gusto lang talaga nilang matupad natin ang mga pangarap natin kaya nila tayo pinaghiwalay," paliwanag niya ngunit umilang pa rin ako.

"Hindi pa rin pwede, paano pag nalaman nilang buntis ako?"

"Don't worry about them, at saka mas ligtas kayo kung sa condo ko kayo tutuloy," pagpupumilit niya. "Huwag ka ng mahiya, isipin mo na lang na isang matalik mong kaibigan ang tinutulungan ka ngayon."

Kahit ilang beses ko pang tanggihan ang alok niya ay sa huli napapayag niya pa rin ako dahil alam kong tama siya, mas ligtas kami roon ng magiging anak ko. Sa bawat araw na lumilipas ag nagpapasalamat ako na muli kaming nagkita ni Samuel dahil hindi ko alam kung saan ako pupulutin kung hindi niya ako tinulungan.

Hindi naging mahirap ang pagbubuntis ko ngayong nasa tabi ko siya at nakaalalay palagi sa akin.