Kabanata 5

Dasha's Point Of View.

Sa mismong kasal namin ay nandoon si Angela at ang mga magulang ni Samuel, ang sakit isiping kailangan niyang magsinungaling na anak niya ang batang nasa sinapupunan ko.

Noong una ay nagtatampo sina Tita Selena at Tito Simon noong nalaman nila iyon dahil bakit daw malapit na akong manganak saka lang namin sinabi. Pero mas nangingibabaw sa kanila ang tuwa dahil magkakaroon na sila ng apo.

"Kinakabahan ako," bulong ko kay Angela, nandito kami sa loob ng isang kwarto at naghahanda, isang oras bago magsimula ang kasal. Maraming tao ang invited, mula sa mga kaibigan ni Samuel hanggang sa mga business partner ng kanilang pamilya. Noong una ayoko sana pero nagpumilit sina Tita Selena at Tito Simon.

"Pangatlong beses mo ng kasal 'to, kinakabahan ka pa rin?" natatawang sagot ng matalik kong kaibigan pero hindi naman iyon ang bagay na kinababahala ko.

"Pakiramdam ko kasi niloloko namin sina Tita Selena," tugon ko. "Hindi nga ako makapaniwalang naniwala silang matagal na kaming nagbalikan ni Samuel."

Sumeryoso naman siya dahil sa sinabi ko. "So sasabihin mo sa kanila ang totoo?"

Umilang ako. "Hindi naman ganoon kadali 'yon at isa pa, pinagkalat na nilang magkakaroon sila ng apo."

Ngumiti siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. "Don't let yourself get stressed because of that, isipin mo na lang muna ang kalagayan ng magiging anak mo," wika niya. "At alam kong nasa puso mo pa rin si Elias, pero sana naman kalimutan mo na siya dahil si Samuel ang palaging nandiyan para sa'yo at handang bumuo ng pamilya kasama ka."

Napangiti ako sa narinig, "Hindi talaga ako nagkamaling piliin kang maging kaibigan..."

Nang sumapit ang oras ng mismong kasal ko, hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng kaba kahit na ilang beses ko ng naranasan na makasal. Kitang-kita ko si Samuel na nakangiti sa akin habang naglalakad ako, hindi mo maiwasang mapaluha dahil hindi nagawang ngumiti ni Elias sa akin kahit noong mismong araw ng kasal namin.

Nakakainis na kahit sa ganitong pagkakataon siya pa rin ang pumapasok ng isip ko.

Pinilit ko siyang kalimutan kahit sandali, dahil pakiramdam ko ay niloloko ko si Samuel. Dapat ko na siyang kalimutan at magfocus sa lalaking naghihintay sa akin ngayon sa dulo ng altar.

Walang tigil ang aking luha sa pagtulo kahit noong sinasabi na sakin ni Samuel ang vows niya, kahit pakiramdam ko mali ang ginagawa ko ay nagpadala na lang ako sa agos ng tadhana dahil alam kong para naman ito sa ikakabuti ng magiging anak ko.

Sa mismong gabi ng aming kasal ay nasa balcony ako ng condo ni Samuel at pinagmamasdan ang kalangitan. Naramdaman kong may yumakap mula sa likuran ko at may humalik sa aking pisngi.

"Are you happy, Dasha?" bulong niya sa tainga ko.

"Masaya ako dahil alam kong mabuting tao ang kikilalaning Tatay ng anak ko," sagot ko sa kaniya at hinawakan ang kaniyang kamay. Naramdaman kong humigpit ang kaniyang yakap sa akin.

"I will be the best father, I promise," seryosong saad niya at hindi niya nga binali ang sinabi niyang 'yon dahil noong mismong araw na nganak ako ay siya ang nasa tabi ko habang hawak ang aking kamay.

Si Elias... wala siya.

Napalakas ang pag-iyak ko ng banggitin ang kaniyang pangalan sa aking isip, ramdam ko ang pakiramdam na parang nahahati ang aking katawan. Isang malakas na sigaw ang binitawan ko bago ako tuluyang nawalan ng malay, nang magising ako ay si Samuel ang bumungad sa akin habang buhat-buhat sa kaniyang bisig ang isang batang babae.

"Our daughter is finally here, Dasha. . . She's so beautiful," saad niya at pansin kong namumula ang mata ni Samuel sa pag-iyak.

Nang mahawakan ko sa aking bisig si Dawn ay napaiyak ako, totoo ang sinasabi ni Samuel na ang ganda niya at kamukha ko rin siya. Ngunit ang kaniyang mga mata ay kulay abo na katulad sa mga mata ni Elias dahilan upang mabilis akong kabahan.

"S-Samuel... iba ang kulay ng mata niya, malalaman nilang hindi mo siya anak," kinakabahang wika ko ngunit ngumiti lang siya sa akin.

"Hindi nila malalaman, Dasha," sagot niya ngunit isang kalokohan ang kaniyang sinabi dahil noong bumisita ang kaniyang mga magulang sa hospital ay nagkagulo na kaagad sila.

"Bakit kulay abo ang mata ng anak mo, Dasha?! Hindi na si Samuel ang Ama niyan?!" galit na sigaw ni Tita Selena at napaiyak na lamang ako, hindi ko alam ang sasabihin ko.

Pumagitna sa amin si Samuel at inamin kina Tita ang totoo, ramdam ko ang matinding galit nila para sa akin.

"Nagsinungaling kayo sa amin?!" pagpapatuloy na sigaw ni Tita.

"S-Sorry po, dapat sinabi na kaagad namin," umiiyak kong saad habang nasa bisig ko si Dawn.

"Ano na lang ang sasabihin ng mga business partner namin pag nalaman nila 'to, Samuel?! Alam mo ba kung anong kahihiyan ang binigay mo sa pamilya natin?!" sigaw ni Tito Simon.

"Mahal ko si Dasha, Papa. At handa akong maging Tatay ng anak niya," matigas na saad ni Samuel. "Wala na akong pakialam kung hindi niyo sila tatanggapin."

"Hindi ako papayag na malaman ng mga taong hindi ikaw ang Ama ng batang 'yan, Samuel," seryosong tugon ni Tita Selena bago ako tignan ng masama. "Dalhin mo sila sa Canada at huwag na huwag kayong bumalik dito hangga't hindi kayo nagkakaroon ng anak."

Kinabukasan kaagad ang naging flight namin papuntang Canada, malungkot pa rin ako dahil sa nangyari ngunit palaging pinapaalala sa akin ni Samuel mamahalin din nila si Dawn at tatanggapin. Iniwan ni Samuel ang kaniyang pagiging piloto sa Pilipinas at siya na lang ang namahala ng kanilang negosyo pagdating namin sa Canada.

Naging tahimik ang buhay namin paglipat namin ngunit nasira iyon noong napapansin ko ang pagbabago ni Samuel. Ang buong akala ko ay siya pa rin ang taong kilala ko simula pagkabata namin, ngunit totoo pa lang kahit ilang taon mo ng kilala ang isang tao, may mga bagay ka pa ring hindi alam sa kanila.

Noong una ay hindi ako na aalarma sa pagbabago niya dahil alam kong namimiss niya lang ang pagiging piloto sa Pilipinas ngunit noong nag-umpisa niya akong pisikal na saktan ay naisip kong ang muling pakasalan siya ay ang desisyon na pagsisisihan ko sa aking buong buhay.