Kabanata 2

Dasha's Point Of View.

Hindi ako kumain buong araw kahit pa pinipilit ako ni Manang, wala akong gana sa lahat ng bagay. Hindi ko pa rin pinipirmahan ang divorcement paper na binigay ni Elias, naiinis ako sa sarili ko dahil pagkatapos ng lahat ng masasakit na salitang binitawan niya sa akin ay ang pagmamahal ko pa rin para sa kaniya ang nangingibabaw.

"Ipasok na kaya kita sa kombento, Dasha? Nasobrahan ka na sa pagiging martyr!" narinig kong saad ni Angela, ang matalik kong kabigan, sa kabilang linya. "Ang tagal tagal ko ng sinasabi sa'yong iwan mo na 'yang lalaki na 'yan, hindi ka naman nakikinig. Tignan mo tuloy ang nangyari ngayon, anong plano mo sa bata?"

Malakas akong napabuntong hininga bago sumagot. "Kaya ko naman siguro maging single mother, hindi ba?" pagbibiro ko kahit na mabigat pa rin sa aking dibdib ang isipin na lalaki ang aking anak na walang ama.

"Alam kong kaya mo, hindi mo kailangan ng tulong ni Elias. Ikaw nga hindi niya mapakitaan ng pagmamahal, iyong anak mo pa kaya?" wika niya. "Think about it, Dasha. Hindi mo kailangan ang lalaking iyon, hindi ko nga alam kung bakit naging abogado siya kung may ganoon siyang ugali."

"Maayos naman siya sa ibang tao, pero pagdating sa akin ay nag-iiba siya," paliwanag ko. "Alam kong galit siya sa akin dahil ako ang naging dahilan kung bakit kailangan niyang makipaghiwalay kay Bianca."

"Mali pa rin ang pagtrato niya sa'yo, ano bang akala niya sa'yo isang hayop? At saka, hindi na lang sana siya pumayag sa kasal na 'yan kung may mahal siyang iba. Ikaw ang mas nahihirapan sa inyong dalawa. . ."

"Alam ko at napapagod na rin ako. . . "

"Kung pagod ka na pala eh bakit ang hirap na hirap ka pa ring iwan ang lalaking 'yon?" ramdam ko ang inis sa kaniyang boses. "Hindi nga ako nagkamali na mas mabuti pa si Samuel kaysa kay Elias—"

"Angela," putol ko sa sasabihin niya. "Ayokong pag-usapan 'yan, ilang taon na ang lumipas. Nakalimutan ko na nga ang taong 'yan."

Narinig ko naman ang malakas na pagbuntong hininga niya sa kabilang linya. Nagpapasalamat naman ako dahil nakinig siya sa akin at hindi na nagsalita pa tungkol doon. Ilang minuto pa kaming nag-usap ni Angela, hindi siya tumigil sa pagsasabi na iwan ko na si Elias. Ang sabi niya pa ay kung nandito siyang ngayon sa bansa ay sumugod na siya rito sa mansyon, mabuti na lang pala at nasa Florida siya dahil alam kong gagawin niya talaga iyon.

Alam kong tama si Angela, na dapat ay matagal ko na siyang iniwan. Alam niya kung paano ako tratuhin ng lalaki, noong nandito pa siya sa Pilipinas ay madalas siyang nandito sa mansyon o kaya naman ay palagi niya akong niyayang lumabas dahil palagi naman akong iniiwang mag-isa ni Elias.

Nang sumapit ang hapon ay nakarinig ako ng malakas na pagkatok sa pintuan ng kwarto ko, nang buksan ko iyon ay bumungad sa akin si Manang Nina na mukhang kinakabahan.

"Manang, bakit po? May nangyari ba?" kaagad kong tanong.

"M-Ma'am Dasha, nasa sala po si Ma'am B-Bianca," kinakabahang saad niya at ramdam ko ang panlalamig ng katawan ko dahil sa narinig.

Mabilis akong lumabas ng kwarto upang kumpirmahin ang sinabi niya, malaki ang aking bawat hakbang at ramdam na ramam ko ang pagbilis ng tibok ng aking puso. Nang makarating ako sa sala ay kitang-kita ko ang isang matangkad at maputing babae na nakaupo sa sofa, nang magtama ang aming mga mata ay mabilis siyang tumayo at ngumiti sa akin.

"Dasha, we've met again," saad niya habang may ngiti sa labi. "I'm pretty sure you still remembered me, right?"

"K-Kailan ka pa bumalik, Bianca?" seryosong tanong ko, mas lalo siyang gumanda na hindi na kakakapagtaka dahil isa siyang international model. Tatlong taon na ang lumipas simula noong huli ko siyang makita, ang huli kong balita sa kaniya ay pumunta siyang ibang bansa.

"Ngayon lang, dito na kami pinapunta ni Elias sa mansyon niya dahil dito na rin naman kami titira," paliwanag niya.

"Kami?" nagtatakang tanong ko at sasagot na sana siya ng bigla kong makita ang isang batang lalaki na nasa gilid niya.

"Who is she, Mommy?" maliit ang boses nitong tanong.

Ngumiti naman sa sa kaniya si Bianca. "She's your Daddy's friend," saad niya bago tumingin sa akin.

Napaawang ang labi ko sa narinig, tama ba ang narinig ko? Ramdam ko ang kabang umaakyat sa aking dibdib.

"This is Ethan, Elias and I's son and he's already three years old," wika niya, kitang-kita niya siguro ang pagtataka sa mata ko kaya siya nagpaliwanag.

Hindi ko magalaw ang buong katawan ko pagkatapos kong marinig iyon, gusto kong magsalita ngunit walang lumalabas na boses sa bibig ko.

Nagkaroon pala sila ng anak...

"Do you have anything else to say? We still need to fix our languages," saad niya muli ngunit napayuko na lamang ako at umilang. "Okay then, good to see you again, Dasha," dagdag niya pagkatapos noon ay umakyat na sila ng second floor dala ang kanilang mga gamit.

Matagal akong nakatayo sa kinatatayuan ko at kakatulala, tatlong taon na ang kanilang anak. Ibig sabihin lang noon ay noong kinasal kami ni Elias ay buntis na siya. Pero bakit hindi niya pinaalam sa amin? Kung alam ko lang na magkakaroon sila ng anak, hindi ko na lang sana pinilit pang magpakasal.

Isang pamilya ang nasira ko dahil sa pagiging makasarili ko. . . mahal nila ang isa't isa, mula noon at alam kong hanggang ngayon. Bakit ko ba kasi sinisira ang mga buhay nila?

Kahit nanghihina ang mga tuhod ko ay naglakad ako pabalik sa aking kwarto at mabilis na pinirmahan ang divorcement paper. Ito ang tanging paraan upang makabawi ako sa kanila, sana pagkatapos nito ay maging isang masayang pamilya sila kahit ang kapalit noon ay ang paglaki ng anak ko na walang Tatay.

Kaagad akong nag-impake ng mga gamit ko, sana pala matagal ko na itong ginawa katulad ng palaging sinasabi ni Elias. Nang matapos ako ay mabilis akong umalis ng mansyon, nakasalubong ko si Manang Nina pagbaba ko at kaagad siyang nagulat ng makita ako.

"A-Anong nangyari? Bakit dala mo ang mga gamit mo? Aalis ka ba, Ma'am Dasha?" nagtatakang tanong nito sa akin, pinunasan ko ang aking luha bago tumango.

"O-Opo, alam ko naman kasing iyon ang gusto ni Elias. Pakisabi na lang sa kaniya na napirmahan ko na 'yong divorcement paper," nanghihinang paliwanag ko at mabilis akong niyakap ni Manang. "At pakisabi ring hinding-hindi na ako magpapakita sa kaniya katulad ng gusto niya."

Ilang sandali pa akong nagpaalam kay Manang bago ako tuluyang umalis, sinubukan niya pa akong pigila ngunit buo na ang desisyon ko.

Tuloy-tuloy ang paglabas ng luha sa aking mga mata habang naglalakad sa gilid ng kalsada, hindi ko alam kung paano ako magpapatuloy sa buhay pagkatapos ng mga nangyari. Pakiramdam ko ay huminto ang mundo ko, pero kailangan kong magpalakas para sa kapakanan ng magiging anak ko.

Sa gitna ng paglalakad ko ay nakarinig ako ng isang malakas na sigaw, pagtingin ko sa aking harapan ay isang mabilis na sasakyan ang papalapit sa akin. Napaawang ang aking labi at bago pa ako makaiwas ay tuluyan na ako nitong nabangga, naramdaman ko ang pagtalsik ng aking katawan at ang pagdilim ng aking paningin.