Chapter 06

"Thanks for your concern, Mr. Suarez, but you can leave now." Sabi ko kay Brent. Kasalukuyan kaming nasa parking lot ng hospital. Hinihintay si Carl.

"So, I'm right? Your family doesn't know-"

"Oo. Hindi ko pa alam kung paano ko sa kanila sasabihin na ang unica hija nila ay nabuntis after graduation." Mabilis kong putol sa itatanong niya. Seryoso siyang sumandal sa kotse niya.

"Who's the father, then?" Tanong niya. Pinagtaasan ko siya ng kilay kahit ang totoo ay kinakabahan na ako

"Hindi tayo close, 'no!" Agap ko. Bakit kasi ang tagal ni Carl? Gusto ko ng makaalis sa lugar na 'to at nang hindi na ako kinukulit ng lalaking 'to.

"They don't have an idea that you're pregnant, right? Close na ba tayo niyan dahil ako ang unang nakaalam?" Mahina akong natawa sa sinabi niya.

"Assuming ka rin 'no? Nagkataon lang na ikaw ang nandoon sa parking lot!" Mataray kong sagot sa kaniya. Maayos siyang tumayo at mabagal na humakbang palapit sa akin. "A-anong ginagawa mo?" Tanong ko namg nasa tapat ko siya at hindi pa rin inaalis ang tingin sa akin.

"You should be thankful, Ms. Lopez, paano kung ang kuya mo nga ang nandoon? Is that your way to thank me? Well, you're welcome." Nakangisi niyang sagot sa akin. Magsasalita pa sana ako nang marinig naming pareho ang pagparada ni Carl sa tabi ng kotse niya.

"So, he's the father, I guess?" Nanlaki ang mata ko. Paano niya naisip na si Carl ang ama, e mas babae pa nga 'to kumilos sa akin, e!

"W-what of co-"

"Not bad. . . Tsss!" Umawang ang bibig ko nang tuluyan siyang tumalikod at hindi man lang hinintay na sumagot ako. Nilagpasan niya rin si Carl na ngayon ay nagtataka rin sa pagsusungit ni Brent.

"Anyare do'n, girl? Selos ba?" Natatawang asar nito. Pinadilatan ko siya nang mata at humawak sa braso niya.

"Gaga! Ang tagal niya kasing naghihintay sa 'yo, nainip." Pagdadahilan ko. Sinundan ko ng tingin ang papaalis na kotse ni Brent, ngayon ko lang din naalala na hindi talaga ako nakapag-pasalamat sa kaniya. Paano e,tanong siya nang tanong.

Hindi ko naman alam ang isasagot ko. Malamang kung sasabihin kong siya ang ama, baka sabihin niya pang baliw na ako.

"So, what's your plan?" Tanong ni Carl habang abala sa pagmamaneho. Bumuntong-hininga ako at tumingin nalang sa mga nadadaanan naming building.

"I don't really know pa, Carl. Do you think hindi niya sasabihin kay kuya?" Nag-aalala kong tanong sa kaniya.

"Ackla, kahit naman na hindi niya sabihin, malalaman at malalaman pa din naman nilaz e. Medyo lumalaki na rin ang tiyan mo, girl." Nag-aalala nitong saad. Napatingin ako sa tiyan ko at kahit maliit naman siya ay alam kong mahahalata nina kuya lalo at maliit talaga ang bewang ko.

"Sasabihin ko naman pero hindi ko lang alam paano?" Nanghihina kong sagot. Hindi rin kumibo si Carl. Minsan ay nakakagawa talaga tayo ng isang bagay na, hindi naman natin alam kung paano aayusin.

My family's expectations.

"Matulog ka ng maaga, okay? Pahinga ka dahil makakasama iyan kay baby." Tumango ako kay Carl at nagpaalam bago bumaba ng kotse.

"Salamat ulit." Nakangiti kong sabi. Hinintay ko muna siyang makaalis bago tuluyang pumasok ng bahay.

"Hija, how's your day?" Tanong ni mommy. Bigla akong nakonsensya nang makita ang ngiti sa labi niya. Humalik siya sa pisngi ko.

"Ayos lang po," Mahina kong sagot. Hinawakan niya ako sa braso at sabay kaming naupo sa sofa.

"You look tired, anak, what's wrong?" Puno ng pag-aalala ang boses niya. Muli akong umiling sa kaniya. Hindi naman mahigpit ang mga magulang ko, e.

Hinahayaan nila akong gawin ang gusto ko basta at hindi ko iyon ikakasira o makakasakit sa ibang babae.

"Pagod lang po." Muli akong bumuntong-hininga at tipid na ngumiti sa kaniya. "Inaantok na ako, Mommy." Matamis siyang ngumiti sa akin at hinawakan ang pisngi ko.

"Do you want me to talk to your, Kuya? You don't have to force yourself, Atasha, if you don't want to work there. . . Just tell me, anak, hmm?" Kinagat ko ang ibabang labi ko. Mas lalong bumigat ang pakiramdam ko sa sinabi niya.

Realizing how stupid I am and irresponsible at the same time. Kaya nila akong pagbigyan sa mga bagay na magpapasaya sa akin. But, because of my reckless decision, everything is a mess now.

May nadamay pang inosenteng bata.

"Ayaw ko po talaga do'n." Kahit ang totoo ay madali lang naman ang trabaho ko. Pero kung mananatili ako ro'n, baka malaman na ni Brent ang totoo. Ayaw kong masira ang relasyon nila ni Daniella.

Hindi ko ginusto ang mga nangyari.

Malay ko bang paglakaruan kami ng tadhana? May mga desisyon pala talaga tayo sa buhay na akala natin ay okay lang pero, hindi natin alam na baka sa mga susunod na araw ay maka-apekto na ito sa ibang tao.

My ex-boyfriend cheated on me and I don't  really know what to do. I was so frustrated and feeling betrayed at the same tine. That's why I went to that party.

Iba na ang sitwasyon ngayon. . . He's engaged and I don't want to ruin his relationship with Daniella.

"Sige na at magpahinga ka, anak." Nakangiting sabi ni mommy. Tumango ako rito at tuluyang umakyat sa kuwarto ko.

Totoo pala talaga ang sabi nila, na kapag nagbubuntis ka ay lagi kang naiiyak sa maliit na bagay. Kaya dapat ay maging mapili rin talaga sa lalaking makakasama, mamaya ay sigaw-sigawan lang tayo sa tuwing nagiging emosyonal o naglihi. We don't deserve that kind of treatment. We deserve better as a woman.

"Ang sakit ng ulo ko!" Reklamo ko nang magising ako. Paano ba naman e ang tagal kong umiiyak kagabi.

Naiisip ko ang magiging reaksyon ni mommy. Sigurado akong pipilitin niya ako, aalamin kung sino ang tatay.

"Atasha?" Rinig kong pagkatok ni Mommy sa labas ng pintuan ko. Sumulyap ako sa oras at nanlaki amg mata ko nang makitang 11:00 am na!

Mabilis akong tumayo at pinagbuksan si Mommy. Muli kong naalala ang sinabi ni Brent sa akin kahapon. Na maaga kami dahil may appointment siya.

"Mom. . Si kuya?" Tanong ko nang mabuksan ang pintuan. Matamis lang siyang ngumiti sa akin.

"I talked to him and he can't do anything about, anak. Nagdesisyon na si mommy." Hindi ko makuhang sumagot. Napalunoko ako at pilit na napangiti.

Dapat ay masaya ako pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit parang may kulang?

"Let's eat?" Tumango ako at muling ngumiti.

"Mauna na po kayo, Mommy, susunod ako. May titingnan lang ako." Dahilan ko. Akala ko ay magtatanong pa siya pero mabuti nalang at agad rin siyang lumabas ng kuwarto ko.

Mabilis akong nagtungo sa kama at kinuha ang phone ko. Hindi ako mapakali nang makitang madaming missed calls do'n galing kay Brent.

Isa-isa kong tiningnan ang message niya. Hindi ko na sana babasahin ang iba pero agad na nanlaki ang mata ko nang makita ang huli niyang message.

Brent :

       The client is still waiting for us, Ms. Lopez. Do you want me to call your kuya instead? And tell him your little secret?

Brent :

       I won't accept your resignation, Ms. Lopez. Report this afternoon or I'm going to tell them your reason. You choose.

Iritado kong  nilapag ang cellphone ko! "Nakakainis ka talaga, Mr. Suarez!" Gigil kong sabi at asar na ginulo ang mahaba kong buhok.

Kahit wala akong ganang pumasok sa company na iyon ay wala akong magagawa. Hindi pa talaga ako handa na sabihin sa pamilya ko ang dahilan ko. Kaunting tiis lang, Atasha. . . Kapag napaalam muna sa kanilang bunyis ka, magagawa munang umalis sa walanghiyang, Brent na iyon!

"Oh? Saan ang punta mo?" Tanong ni mama nang makitang nakabihis ako. Kumuha lang ako ng tinapay at humalik sa pisngi niya.

"Kailangan raw po ako sa office. Wala silang mahanap." Pagdadahilan ko at tuluyang humakbang palabas ng bahay.

At dahil nakaalis na si Kuya ay wala akong choice kung hindi mag-grab nalang. 11:45 na pero alam ko naman na kakain pa siya kaya nandoon pa siya sa office.

Mariin akong pumikit dahil naiinis pa rin talaga ako sa lalaking iyon. Kung sana ay hindi niya alam na buntis ako, edi wala na siyang panakot sa akin.

Nagmamadali akong bumaba ng taxi at nagtungo sa loob ng building. Wala na namang katao-tao dahil lunchtime na rin. Kapag ganitong lunch ay karamihan talaga ay nahhahanap ng kainan sa labas ng building.

"Wala ka ba talagang magawa sa buhay?!" Agad kong tanong kay Brent nang maabutan siya sa opisina. Kasalukuyan itong nakatalikod sa pintuan kaya pinaikot niya pa muna ang swivel chair niya bago humarap sa akin.

"Hmm. . Let's say I'm bored. What do you want?" Pinagkunutan ko siya ng noo.

"Ano bang trip mo sa buhay? Nakasinghot ia ba?" Iritado kong tanong sa kaniya. Natatawa siyang umiling.

"Kaya pala ang sungit ko, ano?" Natatawa niyang tanong. Gusto kong maasar sa kaniya pero, mas pinili kong huwag na pala. Sayang lang ang gigil kong isako siya!

"Puwede ba? Linawin mo kung anong gusto mong mangyare dahil hindi ako nakikipaglaro!" Sinarado ko ang pintuan at alam kong naririnig ba kami sa labas.

"I'm just concern, okay?"

"Hindi na kailangan, okay? I told you I don't want to work here-"

"But we need you." Mabilis niyang putol sa sasabihin ko. Bigla akong natigilan at mabilis na nag-iwas ng tingin.

"Mas madami pang mas magaling diyan. Ikaw na ang nagsabi nun sa akin!" Matapang kong sagot. Hindi ako puweding mahina sa lalaking 'to. Baka mamaya ay mas mapahamak pa ako. I mean, he's engaged!

"I'm trying to help you, Atasha," Paliwanag niya. "Wala ka bang planong mag-ipon para sa anak mo?" Natigilan ako sa naging tanong niya. Lumunok ako at deretsomg tumingin sa mga mata niya.

"Fine! Magta-trabaho ako para makaipon pero, kung ano ang trato mo sa akin no'n, gano'n pa rin ang gawin mo. Hindi mo kailangan na maging concern sa akin, Mr. Suarez. Hindi ikaw ang tatay ng anak ko para makonsesya at maging mabait sa akin." Deretsong kong sabi sa kaniya. Agad na nagbago ang emosyon sa mata niya.

"Are you sure about that?" Malamig niyang tanong. Ang masaya niyang mukha kanina ay unti-unting napalitan ng galit.

Don't tell me. . . Alam niya ba?

To be continued. . .