Prologue

______________

Disclaimer: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

_____________

"Did you cheat on me?" nagsimulang mamuo ang luha sa mata ko. Today is supposed be our 2nd anniversary.

"I've never cheated on you, Atasha," walang ganang niyang sagot. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. Trying to stop my tears from falling. Hindi ko alam na ganito pala kasakit ang magmahal.

Two years of being with him. . . Pakiramdam ko ay lagi akong namamalimos ng pagmamahal. He's busy with my parents business. Lagi niyang dahilan iyon para hindi makauwe sa bahay namin.

I remember the night I give birth to our son, Jacob. Wala siya sa tabi ko, I don't even know kung saan siya nagpupunta or kung wala lang ba talaga kami sa kaniya.

"B-bakit ngayon kalang umuwe?" tuluyang bumagsak ang luha sa mata ko. Hindi ko alam kung bakit hinahayaan kong ganituhin niya ako.

I don't deserve this kind of love. A love that I had to beg for his time and attention. Hindi naman kasi gano'n ang pagmamahal, hindi ba?

"May mga kailangan akong ayusin sa ibang bansa, Tash. What do you want me to do? Cancel my flights ?"

"It's your son's birthday, Brent. He's one year old already, ni minsan ba tinanong mo kung ayos lang siya?" agad kong putol sa sasabihin niya.

"I can't cancel my business just because it's his birthday," patuloy lang sa pag-agos ang luha sa mga mata ko. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya.

"Gano'n ba talaga kalala ang galit mo sa akin, Brent? Gano'n ba kalala na pati anak natin ay dinadamay mo?" ngumisi siya nang marinig niya ang tanong ko sa kaniya.

"Do you really want to know my answer, Tash? Hindi ako masaya sa kasal na 'to. I don't even love you. Pareho nating ginusto ang nangyari, you agreed and we even have an agreement. But, you betrayed me," galit niyang sabi.

"Hindi ko rin naman ginusto ang kasal! Pero ayaw kong ilagay sa kahihiyan ang pamilya ko, Brent! My mom is right. . . My son's deserve a father!" Umiiyak kong sabi sa kaniya. Mabilis kong hinawakan ang braso niya nang balak na naman niyang talikuran ako, "Brent. . . Please. . . Our son needs you," mahina kong pakiusap sa kaniya, "kahit para lang sa kaniya," tuluyan akong bumagsak sa sahig nang inis niyang alisin ang pagkakahawak ko sa braso niya.

Just like before. . . aalis siya at ilang buwan bago bumalik. No message or even just one call. Parang wala lang ako sa kaniya. Uuwe lang siya kung may gusto siyang kunin sa bahay. I don't even know kung saan siya namamalagi o pumupunta sa tuwing wala siya sa bahay.

Umiiyak kong pinagmasdan ang anak namin. Para siyang si Brent. But, I don't want him na lumaking may galit sa papa niya. I want him to love his father just like how much I love him.

Napatingin ako sa pintuan nang dumating si Carlito. My best friend.

"What happened? Nakauwe na ba siya?" mabagal akong tumango rito.

"Y-yeah. . . Pero umalis din agad," tuluyan akong napahagulgol nang yakapin niya ako ng mahigpit.

"Wala siyang kuwentang lalaki! I really miss the old you, Tasha. Simula ng mahulog ka sa lalaking iyan, lagi nalang mugto ang mata." hinayaan ko lang ang sarili kong umiyak ng umiyak.

"Ang sakit-sakit, Carl. I miss him so much. . . lagi ko siyang naiisip. Na kahit hindi kami magkausap. . . Lagi ko pa rin siyang hinahanap. Hindi ko alam kung paano magsisimula ng wala siya," hinimas niya ang likod ko para ipaalala na hindi ako nag-iisa.

"Bata ka pa naman, Tasha. Stop wasting your life for someone who can't appreciate you," napakagat ako sa ibabang labi ko. Alam kong tama naman ang sinabi ni Carl, pero bakit ganun? Kahit anong gawin ko ay si Brent pa rin ang hinahanap ko.

"M-mahal ko siya, Carl. . . Mahal na mahal," hikbi kong sabi, na kahit alam ko naman na walang patutunguhan ang relasyon namin na 'to, ay mas napamahal pa ako sa kaniya.

"Tasha, think about your son, please. . . Dalawang taon na kayong magkasama, hindi siya umuuwe sa 'yo. Ilang beses nasabit ang pangalan niya kay Dona. Ikaw lagi ang lumilinis ng pangalan niya," mabagal akong umiling dito.

"P-pero. . . nang makita niya kami ni Ethan at kumalat ang mga litrato naming dalawa, pinagtakpan niya ako, Carl," pagtatanggol ko naman kay Brent.

"Please. . . Think about it, Atasha, hindi mo naman gustong lumaki ang anak mo na may galit sa sarili niyang ama, hindi ba?" hindi ko makuhang sumagot.

"Look at yourself. . Ang payat muna, you can't even eat properly," sabi niya. He's right. Sa tuwing wala si Brent, hindi na ako makakain ng maayos. Ni hindi ko malasahan ang pagkain na kinakain ko. Wala akong maayos na tulog at walang tigil sa pag-iyak.

Ang sakit pala magmahal e. Kung alam ko lang. . . Sana hindi na ako pumayag na magpakasal pa sa kaniya.

-TO BE CONTINUED-