Nobela ni Moonlights_Winter

It's always a dream for me to visit this place. I've never been there before but, I really love the idea of having fun at the amusement park. The laugh and the screams of other people always made me feel alive and happy. Madalas kong makuha ang mga gusto ko pero, kapag sa mga maiingay na lugar at masyadong matao, ayaw na ayaw ni daddy na pumupunta ako. I don't know why? I'm always complain back then but, when I found out the truth, I tried to understand. All throughout the ride we were just laughing and smiling. We enjoyed every minute and every second like, there's no tomorrow. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Akala ko ay uuwe na kami pero, nagdesisyon kami ni Rafael na mamili muna ng makakain namin dahil nga bukas ng gabi ang alis namin.Kung dati ay limit lang talaga ang mga kinakain ko, ngayon ay hindi na. Simula kasi ng magkasama kami ni Rafael, ay walang araw na hindi niya pinaramdam na walang problema sa katawan ko. It's okay kung tumaba ako ng unti. Kapag ramdam niy

Rafael's still sleeping. I'm busy tracing his tattoo again, my favorite things to do. Mahimbing pa rin siyang natutulog, mukhang napuyat kagabi dahil late na rin kaming nakauwe. Sobrang lakas ba naman ng ulan.Natigilan ako nang bigla niyang hulihin ang kamay ko at mabilis na hinila para mapayakap ako sa kaniya. Saktong sa dibdib niya akong natumba. "Good morning." Inaantok niyang sabi. Tumingala ako para makita ang mukha niya. Tama ako dahil nakapikit pa rin siya."It's already 8:30, Mr. Valeria." Paalala ko sa kaniya. Hinila niya pa ako para mas lalong magdikit ang katawan namin. "Ayaw mo bang pumasok tayo ngayon?" Natatawa kong tanong. Muli kong sinandal ang ulo ko dibdib niya. Rinig na rinig ko ang tibok ng puso niya. Kung gaano ito kabilis.Humigpit ang pagkakayakap niya sa bewang ko. "What are you doing to me?" Kumunot ang noo ko nang marinig ang sinabi niya. Mabilis niyang ginalaw ang braso niya para pigilan ako sa paggalaw."Mahal mo na ata ako, e." Biro ko sa kaniya. Mahina

"I have something for you." Pinagtaasan ko ng kilay si Rafael. Katatapos lang namin kumain at hindi pa talaga kami nakakauwe. Maaga pa naman kasi kaya tumango nalang ako at hinawakan ang kamay niya."I'm sorry. I know you're tired but, I'm just excited to surprise you and to see your smile." Pabiro ko siyang inirapan."And I can't wait for that surprise, baby." Malambing kong sabi. Hinawakan niya ang ulo ko at marahan na hinalikan ang ibabaw ng buhok ko."Your smile is my favorite part of you, wife." He said with a big smile on his face. His smile melts my hearts."I know right. Let's go? Saan ba iyan at gusto ko ng makita. Wiling naman ako maghintay pero ibang usapan pag sa 'yo galing." Humigpit ang hawak namin sa isa't isa."Is it malayo?" Mahina siyang natawa at umiling sa akin."Malapit lang." Nagtaka ako nang pumara siya ng taxi. "Akala ko ba malapit lang?" Hindi ko mapigilang itanong."Malapit lang naman talaga. Mahirap maka-hanap ng jeep pag ganitong oras." Tumango nalang ako.

Naging abala kami nang mga sumunod na araw. Sa susunod na linggo ang anniversary ng kumpanya. Gustuhin ko man magpahinga at makasama si Rafael, hindi talaga kaya ng oras ko.Medyo bumabalik na ang sales ng hotel, sa maikling panahon ay mabilis rin naman kaming nakabawi dahil nagtulungan talaga si Veronica at Rafael. Maybe, she's nice too him. Simula kasi ng mag-usap kami ni Rafael ay hindi na ako muling bumalik pa roon.Marahan kong sinandal ang ulo ko sa likod ng swivel chair na gamit ko. Halos wala akong maayos na tulog nitong nakaraang araw pero, alam kong malalampasan ko rin naman 'to. Ngayon ako kailangan ng kumpanya at hindi dapat ako mawalan ng pag-asa.I hope my dad's still proud of me. Wala siyang ginawa kung hindi ibigay ang lahat ng gusto ko. I always miss him, how he always motivate me. Hindi ako matalino sa klase pero, kahit kailan ay hindi siya nagreklamo. Hinahayaan niya akong matuto at maging matatag."You're doing great, anak.""It's okay. May susunod pa naman.""At l

"Sigurado ka ba talaga? Puwede naman na hindi mo sundin ang sinabi ni Caleb?" Tanong ko Rafael habang inaayos ko ang tie na suot niya. Mabilis siyang humalik sa labi ko."Don't worry about me, okay? Focus on your work. Magkikita pa rin naman tayo after work." Sumimangot ako."Dito na sa bahay. Malayo ang hotel sa mismong kumpanya, traffic din kaya mas nakakapagod kung pupuntahan mo pa ako." Paliwanag ko sa kaniya. Ayos lang naman sa akin kung dito na kami sa bahay magkikita. Ayaw ko rin siyang pahirapan."I can handle it. Mas nawawala ang pagod ko pag nakikita kita." Mahina kong hinampas ang dibdib niya."Nagiging korni kana." Natatawa kong sabi."Eat on time, okay?" Tumango ako at napangiti nang muli niyanh halikan ang labi ko.Magkalayo lang naman ang papasukan namin pero, magkikita rin naman kami araw-araw. Hindi man kami sabay kakain tuwing lunch time at uuwe pagkatapos ng trabaho, kailangan kong magtiwala sa kaniya. I mean, alam ko namang kaya niya, mahihirapan siya pero, makakay

We always like to do easy things. Because hard things scare us, we always think that it take effort to achieve what we really want. Effort disappoint us, and even hurt us. Disappointment and pain help us to grow. But, how long it can be? Hanggang kailan tayo masasaktan para lang makuha ang gusto talaga nating makuha?Kailangan ba talagang masaktan para lang masabing natuto tayo sa buhay? I signed. It requires a lot of courage to accept that reality doesn’t get much easier. Kahit gusto mong madaliin ang bagay-bagay, aabot pa rin sa puntong mahihirapan ka. It confused you. Are you doing the right thing? But, at the end of the day, you had no choice but to accept that life is always like that. Not easy at all."Hindi ba si Veronica ang nakahawak ng Tan Hotel?" Tanong ko sa mga pinsan ko. Tatlong taon na ang nakalipas magmula nang ako ang humawak sa Tan's Corporation. Sa tatlong taon na iyon, ngayon lang nagka-problema sa Hotel at Restaurant na hawak ni Veromica."What do you expect from

Tahimik lang akong bumalik sa kuwarto ko. I don't understand why? Ugali ko naman magtaray pero hindi ko iyon magawa. Pakiramdam ko ay kailangan kong humingi ng tawad pero, paano? Wala naman akong kasalanan, e. Ilang taon na akong ganito kaya bakit kailangan kong magbago? Pero ito ang unang beses na nagkasakitan kami ni Kristina. Mariin akong pumikit."No! I'm mad because she's cheating on my dad." Bulong ko bago lumabas ng banyo. Mabuti nalang at dalawa ang nabili ni Lorenzo kagabi. Mamayang hapon nalang kami pupunta sa mall.Tunayo ako at lumapit sa bintana. Rinig ko ang malakas na tawanan nina Solana, Meredith, Lucas at Lorenzo. They are playing volleyball. Maybe, I'm the problem.Masyadong mataas ang ginawa kong pader para sa sarili ko. Masyadong mataas at wala akong hinahayaan na pumasok o sumira do'n. I build my own empire where no one could hurt me. Even my siblings are not allowed to be there.Magkasama si Solana at Lucas, si Lorenzo naman at Meredith ang magkakampi. Napatulal

"Where's my clothes?" Tanong ko nang mapansin na wala man lang siyang bitbit na gamit ko. Kumot ang noo niya. "Sabi mo ay hindi ko gagalawin ang mga gamit mo." Umawang ang bibig ko. I can't believe him!"Are you kidding?" Mariin akong pumikit. I am enough! Gustong-gusto ko siyang sigawan pero, mas pinili kong pakalmahin ang sarili ko. I don't want to waste my energy and time."What's wrong? May problema po ba, Ms. Elena?" Tanong ni Lucas. Umiling ako bago idilat ang mata ko. Kalmado akong tumingin kay Lucas. "Dalhin mo ang mga gamit ni Kristina sa guest room--""But, Mr. Chavez told us that--""Wala akong pakialam sa utos ni Gov o ng daddy ko, Lorenzo!" Putol ko sa sasabihin niya. "Sa guest room mo dalhin ang mga gamit niya. Paghiwalayin mo ng kuwarto si Meredith at Solana. Sa old room ako ni Mommy at Daddy. Naiintindihan mo ba ako, Lucas?" Mabilis siyang tumango sa akin."Masusunod, Ms. Elena." Muli kong tinapunan ng tingin si Lorenzo. Malayo ang tingin niya kaya sinundan ko iyon.

An early morning I woke up with a strange thought. But, I just ignore it. The weather was beautiful it was a perfect. May pasok kami ngayon pero hindi ko alam kung bakit nagpatawag ng meeting si Daddy. Is it about that incident? Nag-ayos muna ako at bago magdesisyong pumunta sa opisina niya. Hindi na ako nagulat nang madatnan ko ro'n ang dalawa kong kapatid, Lucas and Lorenzo and of course my stepmom, Kristina!"What is it again, Dad?" Hindi ako umupo. I was just standing there and waiting for him to speak."Can you please sit down, Elena?" Kalmado niyang tanong."I have class today, DadI don't have time for th-""You're not going anywhere, Elena." Putol niya sa sasabihin ko. Umarko ang kilay ko sa sinabi niya."And what do you mean by that?" Hindi ko maitago ang pagkairata sa boses ko. Inis kong sinulyapan ang asawa niya. "Ikaw na naman ba ang may pakana nito?" Pero imbes na sumagot ay inirapan na lang niya ako."Will you stop blaming me for everything, Elena? My God! You're dad is

"Elena, thank God you're safe, anak." Mahigpit na yakap ni Daddy ang sumalubong sa akin. Hindi ako gumalaw, hinayaan ko lang siyang yakapin ako.Nang kumalas siya ay napatingin ako sa mga kapatid ko. Umiiyak si Meredith habang pinapatahan siya ni Solana. "What's really happening, Dad? Is it about your position again?" Hindi ko maitago ang galit sa boses ko. Malungkot akong pinagmasdan ni Daddy."I'm sorry. Hindi na mauulit 'to--""Iyan din ang sinabi mo no'ng mamatay si Mommy." Walang emosyon kong sabi. Mabilis na tumayo si Kristina."It's not about your mom, Elena! Muntik ng mamatay ang daddy mo. Hanggang kailan mo isisi sa daddy mo ang nangyari?" Galit niyang tanong."Or may be it's your plan to kill him, Kristina." Matalim ko siyang tiningnan."Para maging malaya ka at makuha ang pera--" Mabilis niya akong sinampal. "How dare you!" Sigaw niya nang sampalin ko rin ang pisngi niya."Elena!" Sigaw ni Daddy. Mabilis siyang lumapit sa asawa niya.Great! Ako ang unang sinaktan pero, ak

Nang gabing iyon ay siniguro ni Lorenzo na kumain ako bago siya bumaba. Nagawa ko naman kumain pero maliit lang talaga.Ewan ko ba do'n at masyadong mahalaga sa kaniya ang trabaho. Or hindi ko lang siya maintindihan dahil magkaiba kami ng kinalakihan. Dahil buong araw akong natulog ay hindi ako makaramdam ng antok.Halos takbuhin ko ang kuwarto ko para lang makaramdam ng pagod pero. Sa huli ay naupo nalang ako sa study table ko nagbasa ng paborito kong libro. Nakailang chapter pa ako nang dumating si Lorenzoe.It's already 10:45 pm. Dapat ay tulog na ako pero hindi talaga ako makatulog, e. "Nagbabasa pa ako!" Saway ko rito nang kunin niya sa kamay ko ang libro at nilapag iyon sa bookshelf."It's late, Miss Chavez." Pinagtaasan ko siya ng kilay. Kailan pa siya naging pakialamero?"Hindi ako makatulog." Reklamo ko. Tatayo sana ako para abutin ang libro pero mabilis niyang hinawakan ang kamay ko."Go to sleep." Malalim siyang tumitig sa akin. Pinagtaasan ko siya ng kilay at muling napa

Nang matapos ang exam ay agad kaming umuwe ni Lorenzo. Hapon na rin kasi ng matapos ako. Balak ko sanang umakyat sa kuwarto ko para magpahinga at maligo. Pero nakasalubong ko si Matteo sa may hagdan.Bigla kong naalala ang binili ni Lorenxo kanina, hindi ko iyon naubos kaya nakangiti ko 'tong nilahad sa kaniya. She's turning 3 years old this year.I know it's not his fault. Anak pa rin siya ni daddy pero, ayaw kong maging malapit sa kaniya. Ayaw kong dumating ang araw na gagamitin siya sa akin ni Kristina. Like what I've said, ayaw kong makahanap sila ng kahinaan ko. Nanatili akong matatag sa harapan nilang lahat, nakaya kong magtayo ng pader para protektahan ang sarili ko at ayaw kong dumating ang araw na kailangan kong magmakaawa sa kanila dahil nasasaktan.I won't allow anyone to hurt me physically.....or emotionally.Tipid lang akong ngumiti kay Matteo bago umakyat sa kuwarto ko. Ilang oras akong naro'n bago lumabas. Wala pa si Daddy kaya sumasabay akong kumain kasama ang mga ka