CHAPTER 5

“Basta dumaan ka rito mamaya, Leia. Siguradong matutuwa ka sa balita ko sa iyo,” pang-e-excite pa sa kaniya ni Pressy. Ayaw talaga nitong sabihin sa tawag ang magandang balita raw nito kahit ano’ng pilit niya. Mas maganda raw kung personal nitong sasabihin sa kaniya.

“Okay, sige. Matapos kung maglaba kina Sir Rodrigo dadaan ako diyan,” sabi na lamang ni Leia.

“Sige, hihintayin kita.”

Nakangiting inilapag ni Leia ang luma at mumurahin niyang cellphone sa lamesa nilang kahoy at masiglang pinatay na rin ang lutuan nilang uling dahil naluto na rin ang nilalaga niyang itlog. Hindi niya alam pero napakagaan ng kaniyang pakiramdam na nagising kanina. Pero malamang ay dahil nadiligan siya ng asawa. Napapangiti siya kapag nakikita niya ang lamesa nilang kahoy. Hindi talaga niya alam din kung ano’ng nakain nilang mag-asawa at doon pa sila gumawa ng milagro kagabi. Unang pagkakataon iyon na hindi sila naging maingat. Mabuti na lang talaga at hindi nagising si Lacey.

Pailing-iling siya na pumasok sa kuwarto nila. Napuno ng pagmamahal ang kaniyang puso sa nakitang asawa. Payapa at tulog-tulog pa rin ito. At mas lumawak ang pagkakangiti niya dahil ang guwapo-guwapo pa rin nito.

Wari ba’y naramdam naman ni Bryle na may nagmamasid dito kaya marahang nagmulat ito ng mga mata at nang makita siya ay isang napakatamis na ngiti rin ang namutawi sa mga labi nito.

“Good morning, Mahal,” bati nito sa kanya’t pupungas-pungas na bumangon. Umupo sa ibabaw ng kahit luma na ay malambot pa rin nilang kama.

“Good morning din, Mahal.” Lumapit siya rito at buong pagmamahal na hinalikan sa noo. “Kung inaantok ka pa ay matulog ka muna.” 

Nangunot kaagad ang noo ni Bryle. Noon na nito napansin na nakabihis siya at mukhang hindi nito nagustuhan.

Tinungo naman niya ang kanilang salamin at binistahan sa huling pagkakataon ang sarili niya at baka naulingan siya.

"Aalis ka?" tanong na sa kaniya ni Bryle.

"Oo, bibili ako ng gamot mo. Hindi ko pa nabibili ang ibang nireseta ng doktor," sagot ni Leia sa asawa habang nagsusuklay. "Saka dadaan ako kina Sir Rodrigo. Magpapalaba rin daw sila sa ‘kin ngayon. Ikaw na muna ang bahala kay Lacey. Kapag may nararamdaman ka ay itakbo mo siya agad sa kapitbahay. Alam mo naman ang ibig kong sabihin, hindi ba?”

Medyo nagulat si Leia nang yakapin siya ng asawa sa likod. Hindi niya namalayan na nakatayo at nakalapit na ito sa kaniya.

"Oh, bakit?" Naglalambing si Bryle sa kaniya kaya napangiti ulit siya. Pero nang makita niya ang repleksyon nito sa salamin na kay lungkot ang mukha nito at parang naluluha ay ikinabahala niya iyon. Kumawala siya sa pagkakayakap at pumihit siya paharap rito upang magtagpo ang tinginan nila.

Tuluyan na ngang kumawala ang mga luha ni Bryle nang magkatitigan sila. Nahihiyang ikinubli pa niya iyon sa pamamagitan ng pagyuko ng ulo.

"Bakit ka lumuluha, Mahal?" aniya kasabay nang masuyong pagpunas ng mga palad niya sa mga luha nito. Nadudurog na naman ang kaniyang puso.

"Wala. Nahihiya at naaawa lang ako sa ‘yo," garalgal ang boses na sagot ni Bryle. Yukong-yuko ang ulo nito na parang gusto talagang ikubli ang hiya.

"Bakit naman?" Ikinulong ng dalawang palad ni Leia ang mukha ng kaniyang asawa at masuyo iyong itinaas para magkatinginan sila.

"Kasi dapat ako ang bumubuhay sa inyo ni Lacey, eh. Pero baliktad na ang nangyayari. Ang sakit sa ego." Napakalalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Bryle.

Napangiti naman siya. "Ano ka ba naman, Mahal. Mag-asawa tayo kaya dapat tayong magtulungan. Isa pa ay gagaling ka pa naman. Bumawi ka na lang kapag gumaling ka na. Uminom ka ng gamot mo at huwag matigas ang ulo mo.”

Pilit na pilit ang naging sukling ngiti sa kaniya ni Bryle.

"Tahan na. Masama sa iyo ang nag-iisip, nalulungkot, at nai-stress. Ang isipin mo ngayon ay ang paggaling mo. Ako na munang bahala ngayon sa pamilya natin. Kaya ko ito tulad nang kinaya mo rin noon. Pasasaan din at makakaraos din tayo." Naging madamdamin na rin ang kaniyang mga salita at nangilid ang kaniyang mga luha.

"Salamat, Leia. Salamat dahil ako ang minahal mo.”

Sa pagkakataong iyon ay siya ang yumakap sa kaniyang mister, puno ng pagmamahal na yakap. Ipinapangako niya na hindi niya ito pababayaan at mamahalin pa rin.

"Sige, aalis na ako. Nakaluto na ako. May dalawang nilagang itlog doon. Kumain na kayo ‘pag nagising ang anak natin.”

“Eh, ikaw kumain ka na ba?”

“Wala na akong oras para kumain pa, eh. Nagmamadali ako. Mamaya na lang. Basta paggising ng anak mo ay kumain na kayo.”

Pinakatitigan siya ng asawa.

“Sige na. Aalis na ako.”

“Ingat ka.”

"Oo." Kinintalan niya muna ng halik ang asawa bago siya lumabas ng bahay.

Ang hindi alam ni Bryle ay napasandal siya sa isinarado niyang pinto ng bahay nila nang makalabas siya. Napapikit siya nang mariin at napabuga ng hangin. Pinayapa niya muna ang kaniyang sarili dahil ang totoo ay namigat na naman ang puso niya sa naging usapan nilang mag-asawa. Naninikip ang dibdib niya. Nakakadagdag sa paghihirap ng kalooban niya ang nakikita sa ganoong kalagayan ang mag-ama niya.

Ilang minuto din na nanatili siya roon. Hanggang sa nakaipon ulit siya ng lakas. Kaya niya! Kakayanin niya ito!

Kumakalam ang tiyan niya na umalis na sa bahay nila. Hindi siya kumain dahil sapat lang iyong dalawang itlog na niluto niya kanina para sa anak at asawa niya. Siguro ay makikiinom na lang siya ng tubig sa paglalabhan niya mamaya.

Lilipas din ang gutom niya. Ang mahalaga ay hindi gutom ang mag-ama niya.

May mga nadadaanan siyang panindang pagkain pero hindi niya iyon mga pinansin. Ang perang dala niya ay pambili lang ng tatlong pirasong gamot ni Bryle mamaya. Hindi niya puwedeng bawasan. At iyong mapaglalabhan niya naman mamaya ay ibibili naman niya ng kakainin nila mamayang gabi at tanghali. Ang matitira ay iipunin niya para pambayad sa kotse na nabasag ni Bryle.

Isang napakalalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Leia. Isiniksik niya ulit sa isip niya na ang mahalaga lang sa ngayon ay ang gamot ni Bryle.

Mabilis niyang narating ang bahay ng mga Rodrigo kahit nilakad lang niya iyon. Sa kamalasan ay wala yatang tao. Katok siya nang katok pero walang nagbubukas.

"Oy, Leia, walang tao r’yan."

"Nasaan po sila?"

"Nagmadali silang umalis kanina. Parang may emergency yata."

"Ganoon po ba. Sige po. Salamat po," nanlumong sagot niya. Paano na? Wala pala siyang paglalabhan ngayon. Ang malas naman talaga.

Wala siyang nagawa kundi ang nagpasyang umuwi na lang. Laylay ang mga balikat niyang naglalakad. Ano kayang uunahin niya sa natitirang pera na dala niya? Kakainin nila o gamot ng asawa niya?

Nang bigla ay may malakas na bumusina sa kaniya. Isang magarang kotse.

"Hoy! Magpapakamatay ka ba?!" galit na sigaw sa kaniya ng driver niyon.

"Hindi po. Sorry po. Sorry po," paghingi niya ng paumanhin. Sa pag-iisip kung ano ang gagawin upang makaraos sila sa araw na iyon ay hindi niya namalayan na napagitna na pala siya kaunti ng paglalakad sa kalsada.

"Umayos ka’t baka sagasaan talaga kita!" duro pa sa kaniya ng aroganteng driver.

Hiyang-hiya siyang tumabi, kaya lang ay may nabangga na naman siya. Sa pag-ikot niya’y isang matipunong dibdib ang nabungaran niya. Huli na upang makaiwas siya.

"Sh*t!" naibulalas ng lalaki dahil natapon ang dala nitong drinks sa damit nito.

Lumaki ang mga mata ni Leia. "Naku, sorry po!" mangiyak-ngiyak niyang sabi sa lalaki. Akmang pupunasan niya ang t-shirt nito.

"No. It’s okay,” pero pinigilan siya ng lalaki. Madali nitong iniwas ang sarili.

"Sorry po, Sir. Hindi ko po sinasadya." Kinabahan na talaga si Leia dahil mukhang mayaman ang lalaki. Halatang mamahalin ang damit nito. Kung ipapabayad nito ay hindi na talaga niya alam.

"Don’t worry, ayos lang," buti na lamang at mabait na anang lalaki. Ito na ang nagpunas sa t-shirt nito sa hinugot nitong panyo sa bulsa ng pantalon.

"Sorry po talaga, Sir." Gusto na talagang maiyak ni Leia. Dahil sa mga problema niya ay nakakaperwisyo pa siya ng ibang mga tao. Wala na talaga siyang nagawang mabuti.

"Hey, calm down. Sabi ko ay ayos lang. Kasalanan ko rin naman kasi hindi ako nakatingin sa dinadaanan ko kanina," nakangiting saad ng lalaki na tumingin sa kaniya, lumabas ang dimple nito sa kanang pisngi. Mukhang nahalata nito ang kaniyang nerbyos. "Ikaw? Are you okay? Baka nasaktan ka?”

Gumaan ang pakiramdam ni Leia dahil hindi galit sa kaniya ang nabanggang lalaki. Talaga nga yatang mabait ito. "Ayos lang naman po ako, Sir. Sorry po talaga sa nagawa ko."

Amused na tiningnan siya ng lalaki mula ulo hangang paa. "I guess magka-edad lang tayo kaya ‘wag mo naman akong pinopo kasi para naman akong matanda. Thirty-two years old pa lang ako. Single and ready to mingle pa nga ika nga ng iba.”

Nahiya lalo si Leia sa lalaki. Kiming inipit niya sa likod ng kaniyang tainga ang mga tumikwas na buhok niya sa mukha niya.

"Anyway, what’s your name?"

"Ano po?"

"Ayan na naman ‘yang po. Sige ka ‘pag popoin mo pa ako ay pababayaran ko sa iyo ‘tong drinks na natapon."

Natigilan si Leia. Namutla ulit ang kaniyang mukha. Sa tingin niya kasi kahit ang inumin na natapon ng lalaki ay mahal din. Tiyak na hindi rin niya kayang bayaran pati ang presyo niyon.

"Just kidding,” pero mabilis na bawi din naman ng lalaki sa sinabi. "Ako nga pala si Kenneth Fontalan," saka pakilala nito. Inilahad ang kamay para makipag-shake hands.

Alanganing napatitig si Leia sa kamay ng lalaki. Hindi dahil sa ayaw niyang makipagkamay o makipagkilala kundi dahil nahihiya siya sa magaspang niyang kamay gawa ng trabaho niyang paglalabada. Sa tingin niya kasi sa lalaking kausap ngayon ay anak mayaman ito dahil ang linis nitong tingnan, mamahalin ang kasuotan, mabango at ang kinis ng maputi nitong balat.

"Uhm, okay. It’s okay kung ayaw mong magpakilala. Mahirap nga naman na makipagkilala agad sa stranger so I understand." Parang napahiya ang lalaki na binawi nito ang kamay. "Alam mo kasi, eh, bago lang ako sa lugar na ito kaya naghahanap talaga ako ng mga bagong kaibigan. I've only been here for almost two days.”

"H-hindi naman sa ganoon. Nakakahiya lang kasi na makipagkamay sa ‘yo,” sabi na niya na umiling-iling.

"Huh?" Nagtaka ang lalaki.

Ipinakita niya ang mga kamay niya na puros kalyo at namumula sa kakababad sa paglalaba.

"Ah." Naunawaan naman siya ni Kenneth.

"Labandera lang kasi ako kaya pasensiya ka na. Magaspang ang kamay ko kaya nakakahiya."

"Ayos lang. Ikaw naman. Matinong trabaho ang paglalaba kaya huwag mong ikinakahiya."

Hindi makapaniwalang umawang ang mga labi niya sa sinabi ng binata.

Napakamot sa batok naman ito. “Ang totoo ay ako ang mas dapat mahiya sa iyo kasi sa tanda kong ito ay jobless ako. Next week pa siguro ako magkakatrabaho.”

Muntik nang maibulalas ni Leia ang katagang, “Weh?”. Hindi siya naniniwala, eh.

“Sorry, ang daldal ko.” Natawa naman ang binata. Tinawanan ang pagiging feeling close nito.

Tipid siyang ngumiti. “Sige, ha? Kailangan ko nang umalis. Maiwan na kita,” tapos ay paalam na niya.

"Okay. But may I know your name first, Miss?"

Napakagat-labi si Leia. Nag-alangan kasi siya dahil simula nag-asawa siya ay asiwa na siya sa pakikipagkilala sa mga lalaki. Iniiwasan na niya bilang pagrespeto niya kay Bryle. Simula’t sapol ay tinitiyak niyang hindi sila magkakaproblema na mag-asawa ng dahil lang sa selos.

"Leia. Ako naman si Leia Rojales,” pero dahil sa tingin naman niya ay mabait namang lalaki ang ngayon ay kausap ay pakilala na rin niya. Inisip na lang niya na hindi bale’t hindi naman na siguro makukurus pa ang landas nila. Sa lawak ba naman ng Maynila. At saka may kasalanan siya rito, ano naman na pagbigyan niya ito.

Tumango ang lalaki. “Nice meeting you, Leia.”

"Sa iyo rin, Kenneth. Sige, aalis na ako," paalam niya ulit dito at lumakad na. Pero natigil siya sa paglakad at muli niya itong nilingon upang itama ang una nitong tawag sa kaniya. "Hindi na pala ako miss dahil misis na ako."

Kitang-kita niya ang pag-awang ng mga labi ni Kenneth. Hindi makapaniwala na misis na siya.

Nakangiting itinuloy na niya ang paglalakad palayo. Kahit paano ay natutuwa rin kasi siya kapag minsan ay napagkakamalan pa siyang dalaga. Ibig lang sabihin niyon na kahit gaano kahirap ang buhay ay maganda pa rin siya.

Si Kenneth naman ay nakatayo pa rin doon kahit hindi na niya matanawan ang babae.

"Leia. Bagay sa kaniya ang pangalan niya. Maganda at mukhang mabait," mayamaya ay usal nitong napangiti. Ngunit nang maalalang misis na pala ang babaeng nakabanggaan ay nawala unti-unti ang mga ngiti nito sa mga labi.

Sayang at may nagmamay-ari na kay Leia. Napakasuwerteng lalaki kung sino man siya. Naiinggit siya.