Chapter 3 - A Signature For Freedom

Pagkatapos ng ilang oras na paghahanda ay heto ngayon si Airith sa labas ng HSS Restaurant. Pinili niya lang magsuot ng simple at eleganteng damit na naka-stock lang sa kanyang aparador at matagal niya nang hindi nagagamit, nag-aasam na sana ay tumugma iyon sa anumang ihahatid ng gabing iyon. Hindi rin gaano kakapal ang make-up niya sa kanyang mukha. Sapat lang iyon upang mas patingkarin pa ang kanyang natural na kagandahan.

Huminga muna siya nang malalim at itinuwid ang balikat bago napagdesisyunang pumasok sa restaurant. Hindi maganda ang pakiramdam ng kanyang tiyan pero isinawalambahala niya lang iyon. Maaaring ang gabing ito ang maghatid sa kanya sa bagong kabanata ng kanilang buhay ni Sebastian at tsansang mabuo ang hinahangad niyang relasyon at pamilya.

Pagkapasok ay may iilang kustomer ang napatingin sa kanya. Natural lang iyon na reaksyon ng mga tao kapag may napansing maganda sa paningin. Marahan siyang napalunok nang mapagtanto ang ilang matang nakasunod sa kanya. Binalewala niya nalang ang mga iyon at iginala ang paningin sa paligid.

Halos lahat ng kustomer doon ay nagmula sa mararangyang pamilya na siyang sanhi ng mahinang bulungan ng pag-uusap at tunog ng mga kubyertos. Ang dingding na may kapansin-pansing mga naggagandahang disenyo na para bang humihigop ng liwanag sa kabuuan ng kwarto ay nag-iiwan lang ng mapanglaw na liwanag ng mga kandilang nakapatong sa bawat mesang may napakalinis at napakaputing mantel.

Ito ang klase ng lugar na maririnig kahit mismo ang tunog ng nahulog na karayum—o ang tunog ng pusong nabasag nang milyon-milyong piraso.

Sa paglilibot niya ng kanyang paningin, dumapo iyon sa isang lalaking nakaupong mag-isa sa may pinakagilid na mesa. Si Sebastian iyon.

Nakasuot ito ng mamahaling kulay abuhing tuxedo na bumabagay sa malamig nitong awra. Bagay na bagay rin dito ang low fade na istilo ng buhok nitong marahil ay kanina lang nito ipinagupit. Mas gwapo pa itong tingnan ngayon kumpara sa araw-araw itong nakikita ni Airith.

Habang papalapit siya sa kinaroroonan nito ay napansin niya ang seryoso nitong ekspresyon sa mukha habang nasa estado ng malalim na pag-iisip. Nakatitig lang ito sa kandila at parang kinakausap iyon sa pamamagitan ng tingin.

Naupo siya sa katapat nitong upuan, saka lang ito nag-angat ng tingin sa kanya. Binati lang siya nito ng walang kaekspre-ekspresyon nitong mukha. Walang sinasabi na kung anuman, ngunit ang mga mata nito ay nangungusap na para bang may gustong kumawalang salita mula roon.

Nailang si Airith sa titig na iyon ni Sebastian kaya ibinaling niya sa menu na nasa kanyang harap ang kanyang tingin at pasimpleng dinampot iyon, pakunwaring tinitingnan ang mga putahe sa listahan.

"Pinili ko ang lugar na ito dahil ito ang pinakasikat na restaurant sa syudad," panimula ni Sebastian, tiningnan niya ito.

Sumilay sa kanyang labi ang pilit na ngiti. "Salamat." naisambit niya lang pagkatapos ay muling ibinalik sa menu ang kanyang tingin.

Namayani ang saglit na katahimikan sa kanilang dalawa. Patuloy sa pagbuklat si Airith ng menu na pinapasadahan niya lang ng tingin pero ang totoo ay lumilipad ang kayang isip. Gusto niya nang sabihin kay Sebastian ang balitang sa tingin niya ay magbabago ng kanilang pagsasama, hindi niya lang alam kung saan mag-uumpisa. Inaalala niya ang magiging reaksyon ni Sebastian higit pa man sa pagsasabi niya rito ng balitang iyon.

Segundo pa ang lumipas, nagpagdesisyunan niyang magsalita. Ngunit nahinto sa kalagitnaan ang pagbuka ng kanyang bibig nang muling magsalita si Sebastian.

"Hindi mo ako kailangang pasalamatan," sambit nito sabay patong ng brown envelope sa mesa. "Pinili ko talaga ang lugar na ito dahil sa tingin ko ay ito ang magandang lugar upang tapusin ang mga bagay." makahulugang sambit nito.

Natigilan si Airith nang makita ang envelope. Pamilyar sa kanya iyon. Napalunok siya nang maramdaman ang biglang panunuyo ng kanyang lalamunan. Inaasahan niyang may kakaibang mangyayari sa gabing iyon na gaya ng pagtatapat ni Sebastian ng lihim nitong pagmamahal sa kanya, o hindi kaya ay talagang inimbitahan siya nitong kumain sa labas upang muling magsimula. Pero iba ang ipinapahiwatig ng brown envelope na nakapatong sa kanyang harapan.

Itinulak iyon ni Sebastian papalapit sa kanya. "Ilang araw ko'tong pinag-isipan. Sa tingin ko ay ito na ang tamang oras upang gawin ito." saad nito nang walang kagatol-gatol at pag-aalinlangan. Ang boses nito ay kasinglamig ng yelo sa baso ng alak na hawak nito.

Dinampot iyon ni Airith, saglit na sinalat ng kamay. "Ano 'to?" tanong niya kahit alam niya naman ang sagot.

Narinig niya ang malalim na pagbuntong hininga ni Sebastian. Tinitigan siya nito nang mariin. "Alam kong naiintindihan mo ang ibig kong sabihin, Airith. Pasensya na kung hindi ko naibigay sa'yo ang pagmamahal na hinahangad mo. Alam mong hindi ako masaya sa relasyon nating dalawa at alam ko ring hindi ka magiging masaya sa piling ko. Mas mabuti pang tapusin na natin 'to."

Nagawa ni Airith sabayan ang titig na iyon ni Sebastian ng malikot niyang tingin. Tumatagos sa kanyang puso ang bawat salitang iyon na lumikha kaagad ng malalim na sugat. Hindi niya namalayan ang pagdaloy ng luha sa kanyang pisngi.

Hindi siya umimik. Walang salita ang gustong kumawala sa kanyang bibig. Parang lahat ng iyon ay nalunok niya kasabay ng paglubog ng kanyang damdamin. Pinagmasdan niya ang hawak niyang envelope. Parang bumagal ang pagtakbo ng oras habang binabasa niya ang salitang nakasulat doon.

'Divorce Papers.'

Sa tulong ng liwanag ng mga aranya sa restaurant ay malinaw niya pang nabasa iyon sa kabila ng nanlalabo niyang paningin. Unti-unting pinupuno ng luha ang kanyang mga mata na kalaunan ay dumaloy rin sa kanyang pisngi patungo sa envelope na nag-iwan ng basang marka.

Sa pamamagitan ng nanginginig niyang kamay ay binuksan niya iyon na lumikha ng napunit na ingay. Sa loob niyon ay ang mga legal na dokumento na siyang maaaring magputol ng huling tali ng kanilang pagsasama ni Sebastian. Tiningnan niya ang bawat pahina ngunit hindi iyon binasa. Binuklat niya lang iyon nang binuklat na para bang may hinahanap siyang kasagutan sa hindi niya alam na katanungan.

Nang puntong basahin niya iyon ay napagtanto niya na hindi na mahalaga ang salitang 'bakit'. Ang lamig ng kanilang naging relasyon ay tuluyan nang namuo bilang isang yelo na kailanman ay hindi niya kayang mahawakan dahil sa sobrang lamig. Kahit na malaman pa ni Sebastian ang tungkol sa kanilang anak na kanyang dinadala ay wala ring silbi iyon. Mas gugustuhin niya pang tawaging makasarili kaysa magpakamartir sa pagmamahal na hindi niya kailanman matatamasa.

Sa kabila niyon ay napagtanto niya ang isang kakaibang pakiramdam ng kaginhawaan habang nakatitig sa parte ng dokumento kung saan niya isusulat ang kanyang pirma.

Kailangan niya lang pumirma, para sa kanyang kalayaan.