บทที่ 1

เย่เทียนหยู่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่

เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสอันนุ่มนวลที่ฝ่ามือข้างขวา ก่อนที่เขาจะบีบมันเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เป็นสัมผัสที่ไม่เลวเลย

เมื่อเขาหันหน้าไปมอง ใบหน้าอันงดงามดุจสาวงามล่มเมืองก็เข้าสู่วิสัยทัศน์ของเขา ผิวพรรณขาวเนียนละเอียด และเปล่งปลั่งนุ่มนิ่ม

“อ๊ะ…”

หลินหว่านหรูถูกบีบจนตื่น ก่อนจะพบว่าเธอกำลังโป๊เปลือย เธอกรีดร้องแล้วผลักเย่เทียนหยู่ออก

มือข้างหนึ่งดึงผ้าห่มไว้ และมืออีกข้างก็ถือหมอนทุบออกไปอย่างแรง

“ไอ้คนชั่ว ไอ้คนลามก แกทำอะไรฉัน!”

“เรื่องนั้น เหมือนจะทำไปทุกท่าเลย”

“หน้าด้าน ไอ้คนไร้ยางอาย” หลินหว่านหรูทั้งอับอายทั้งโกรธ

“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกมั้งครับ เมื่อคืนคุณเป็นคนเริ่มก่อนนี่” เย่เทียนหยู่น้อยเนื้อต่ำใจ

“เหลวไหล ก็…”

หลินหว่านหรูอยากจะเถียงแต่ก็พูดต่อไม่ออก เพราะสมองของเธอกำลังฉายภาพฉากเมื่อคืน

เมื่อคืนวานเพื่อจะเก็บหนี้ก้อนโต เธอถูกคนวางยา และเมื่อพบความผิดปกติก็ใช้โอกาสหนีออกมาตอนไปเข้าห้องน้ำ

อีกฝ่ายพาเธอมาส่งที่ประตูโรงแรมและจะกลับออกไป แน่นอนว่าเธอเองเป็นคนรั้งเขาไว้และกระโจนใส่เขา

“ฮือ ฮือ…”

หลินหว่านหรูกลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เธอนอนขดตัวร้องไห้

เห็นเธอเสียใจขนาดนั้น เย่เทียนหยู่ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เขาพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ผมรับผิดชอบได้ครับ”

“นายรับผิดชอบ?”

“นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร นายจะรับผิดชอบไหวเหรอ?” หลินหว่านหรูถามด้วยความโมโห

“น่าจะได้นะครับ ผมมีความสามารถพอตัวเลยล่ะ พวกคนใหญ่คนโตเจอผมยังต้องเคารพผมเลยนะ”

“อย่างนายเนี่ยนะ!”

“ไปตายเถอะ!”

หลินหว่านหรูใกล้จะคลุ้มคลั่งแล้ว เพราะความบริสุทธิ์ของเธอถูกคนไร้น้ำยาที่ดีแต่ขี้โม้แบบนี้ช่วงชิงไป

แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นถึงประธานของบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป และความมั่นคงของจิตใจไม่เหมือนคนธรรมดา หลังจากได้ระบายออกไปบ้างแล้ว เธอก็สงบลง

“แค่แกล้งทำเป็นว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้านายกล้าไปพูดมั่วซั่วข้างนอกละก็ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ!”

“ไม่มีปัญหา ผมสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ” เป็นสิ่งที่ดีที่คนจะไม่รับผิดชอบ

“แล้วทำไมยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก?” หลินหว่านหรูกล่าวอย่างเย็นชา

เย่เทียนหยู่รู้สึกหดหู่ใจ คุณน้อยใจอยู่คนเดียวหรือไง ขนาดร่างกายผุดผ่องที่ผมเก็บรักษามายี่สิบกว่าปีหายไปผมยังไม่ว่าอะไรเลย

ช่างเถอะ ผู้หญิงคนนี้ดุเกินไปแล้ว รีบออกไปดีกว่า

เพียงแต่ครั้งแรกอันมีค่าของตัวเองหายไปทั้งแบบนี้ เขาก็เกิดความรู้สึกผิดต่อคู่หมั้น

โชคดีที่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำตามสัญญาหมั้นจริง ๆ หรือก็คือเพราะท่านผู้เฒ่าขอร้องก็เลยต้องยอมรับปากไปก่อน

เมื่อออกจากโรงแรม เย่เทียนหยู่กำลังจะจากไป ตอนนี้เอง มีรถโรลส์-รอยซ์รุ่นเพิ่มความยาวมาจอดเทียบข้างเขา

ประตูรถเปิดออก ก่อนที่ชายคนหนึ่งในวัยห้าสิบซึ่งมีมาดภูมิฐานดุดัน

เมื่อเขาเห็นเย่เทียนหยู่ เขาก็คุกเข่าลงทันทีและพูดด้วยความเคารพ: “กระผม หยางต้าฟู่ คารวะราชามังกร!”

ทันทีที่เย่เทียนหยู่ได้ยินชื่อ ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับหยางต้าฟู่ก็แวบขึ้นมาในหัวของเขา

นายพลคนที่สิบแปดแห่งด่านหลงเหมิน แต่ละคนล้วนเป็นบุคคลพิเศษ ส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจใหญ่และหยางต้าฝูก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ลุกขึ้นเถอะ”

เย่เทียนหยู่พูดจบก็ขึ้นรถไปทันที ก่อนจะถามขึ้นว่า: “ดูท่าทางคุณแล้ว ธุรกิจที่เมืองเทียนไห่คงจะใช้ได้เลยใช่ไหมครับ?”

“เป็นเพียงความสำเร็จเล็กน้อยเท่านั้นครับ ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง”

“สิ่งที่กระผมมีอยู่ตอนนี้ล้วนเป็นเพราะความช่วยเหลือซึ่งกันจากด่านหลงเหมินครับ”

หยางต้าฝูถ่อมตัวสุดชีวิต

หากไม่ทราบตัวตนของชายคนนี้ จะไม่มีใครรวมเขาเข้ากับประธานหอการค้าหลงเถิงได้หรอก

หยางต้าฝูไม่เพียงแต่เป็นราชาแห่งกองกำลังใต้ดินของเทียนไห่ที่ทุกคนต่างก็หวาดกลัวเท่านั้น

แต่หอการค้าหลงเถิงภายใต้การควบคุมของเขาควบคุมเศรษฐกิจท้องถิ่นมากกว่าครึ่งหนึ่ง บริษัทจำนวนนับไม่ถ้วนพยายามอย่างหนักเพราะคาดหวังจะได้เข้าร่วมกับหอการค้า แต่น่าเสียดายที่จำนวนรายชื่อมีจำกัด

“เข้าใจก็ดีแล้วครับ คุณมาหาผมมีธุระอะไรเหรอ?” เย่เทียนหยู่ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“กระผมรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินว่าท่านกำลังมา กระผมจึงเตรียมของขวัญเล็กน้อยไว้ต้อนรับท่านเป็นพิเศษครับ”